Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Τραγικά νέα απ' τα Ιμαλάϊα - Αγνοείται ο Χάρης Κυριακάκης

Ένας φίλος απ' τα παλιά, ένας καγιάκερ που όμως στην πορεία τον κέρδισε η ορειβασία και μάλιστα οι αποστολές υψηλού βουνού, απ' οτι δείχνουν οι αναφορές, δεν είναι πια μαζί μας. 
Ο Χάρης Κυριακάκης, θεωρείται αγνοούμενος στο Makalu, το πέμπτο ψηλότερο βουνό του κόσμου και ένα απ' τα δυσκολότερα βουνά των Ιμαλαϊων. Οι έρευνες να τον βρουν σταμάτησαν μετά από 4 ημέρες, διάστημα που θεωρείται μοιραίο σ' αυτό το υψόμετρο...

Ο Χάρης στο Cho Oyu (8201μ) το 2007

Ο Χάρης, που τα τελευταία χρόνια συμμετείχε συστηματικά σε αποστολές υψηλού βουνού, έχοντας πατήσει στις κορυφές των Cho Oyu (8201μ - 10/2007), Lothse (8516μ - 19/05/2008), Baruntse (7129μ), Shishapangma (8027μ - 01/10/2009) and Khan Tengri (7010μ), φέτος, συμμετείχε και πάλι στην εμπορική αποστολή του γραφείου Outware Treks, με επικεφαλή τον Arnold Coster, με στόχο το δύσκολο Makalu.

Όπως διαβάζουμε στο blog της αποστολής, η ανάβαση προχωρούσε κανονικά και στις 26 Μαίου, 7 ορειβάτες έφτασαν στην κορφή του Makalu (8463m), ανάμεσά τους κι ο Χάρης. Στην επιστροφή, η ομάδα χωρίστηκε, μια και ο αρχηγός έμεινε πίσω να βοηθήσει ένα άλλο μέλος της αποστολής να κατέβει κάτω και όταν κατέβηκαν στην προωθημένη κατασκήνωση (camp 4), κάποιοι είχαν ήδη προχωρήσει προς χαμηλότερη κατασκήνωση (camp 3) ενώ δεν είχαν νέα απ' τον Χάρη και τον sherpa σχοινοσύντροφό του (στις εμπορικές αποστολές σαν αυτή που συμμετείχε ο Χάρης, για κάθε πελάτη ορειβάτη υπάρχει και ένας sherpa - ντόπιος ορειβάτης υψηλού βουνού - που τον υποστηρίζει και ανεβαίνει μαζί του για ασφάλεια ή επιστρέφει μαζί του, αν ο πελάτης αποφασίσει να εγκαταλείψει). Ο Χάρης επικοινώνησε με τον αρχηγό αποστολής και του είπε πως είναι κάπου στο βουνό, αλλά δεν ήξερε που ακριβώς. Αργότερα, ο sherpa έφτασε στο camp 4 και ανέφερε πως έχασε το Χάρη και αφού τον περίμενε 4 ώρες αποφάσισε να επιστρέψει. Την επόμενη μέρα, όπως αναφέρει ο αρχηγός αποστολής, οι sherpa ξανανέβηκαν αλλά πάλι δεν μπόρεσαν να τον βρουν επειδή χιόνιζε και δεν υπήρχε ορατότητα. Ο Χάρης επικοινωνούσε με τον ασύρματο μέχρι και το επόμενο πρωϊνό, αλλά ακουγόταν εξαντλημένος, ανέφερε ο αρχηγός. Χθες, 30 Μαίου, 4 μέρες μετά την ανάβαση, η αποστολή σταμάτησε τις επιχειρήσεις διάσωσης, εκτιμώντας πως το ρίσκο για νέα ατυχήματα στους ήδη κουρασμένους διασώστες ήταν μεγάλο...

Παρακάτω, παραθέτω τις δημοσιεύσεις στο επίσημο blog της αποστολής (σύνδεσμος στο τέλος)

Το Makalu (φωτό απ' το Outware Treks blog)

30 may 2010


Dear News Readers,

I am sorry to inform you that I decided to abandon further search for Zaharias Kiriakakis. Our Sherpa went up one last time to search close to the place we have last contact with him, but conditions make it impossible to find any signs of him. The snow is waist deep and the wind is hauling and erasing any traces. Haris is already up there for more than 5 days, without food, fuel, oxygen and shelter and I believe the chance to find him alive are nil. I can’t guarantee the safety of my Sherpa staff anymore; they are all exhausted and showing signs of high altitude pulmonary edema. If I keep sending them up, accidents will happen! Today we will start breaking down the high camps and in a few days we, the last expedition, will abandon the mountain.

It’s a tragedy that has happened, for us climbers the mountains are the most beautiful thing, but now they seem so cruel! We lost our expedition member and friend. Personally I climbed on five expeditions with Haris, Cho Oyu, Lothse, Baruntse, Shishapangma and Khan Tengri. He was a unique person, always ready to discuss interesting topics. Personally I will remember all these good moments we had together.

My deepest condolences to the family, I understand how hard it is to lose someone without a trace and it must be difficult to understand what happened. Unfortunately Humans are not made to live up here; we can only be temporary guests.

Yours sincerely,

Arnold Coster, expedition leader

 
 Στο Makalu (φωτό απ' το Outware Treks blog)

28 may 2010


Dear News readers,

Here is an update what happened on the mountain:

The 20th, Mor left Basecamp to sleep in C1, the rest of the team went to C2 direct the next day.

So the whole team slept in C2 together on the 21st. To our surprise all the other expedition teams where also still there and didn't go anywhere higher on the mountain!

To avoid a traffic jam on the Makalu La and the summit, I decided to split the team in two groups. A slow group who summits from C4 7750m and a fast group who could summit from C3 7450.

The 22nd, Haris, Mor, Kancha, Wongchu, and Pemba left C2 to climb to C3. Everybody arrived there in good health. Mor and Haris took a long time to reach there though and both used oxygen. The 23th the rest of the team reached C3 and the same day Haris an Mor climbed to C4 7750m. Our plan was to leave our camp at 21:00 and try to summit on the 24th. When we woke up around 20:00 it was snowing! We waited a couple hours, but the snowing never stopped, we decided to delay our summit attempt to the next day in hope the weather will be better.

Mor didn't feel comfortable anymore and didn't want to wait an other day. He decided to abandon his summit attempt and decended to C2 together with Wongchu Sherpa.

A very difficult decission, much more difficult to make than just keep on going, but a very wise one!

Later in the day the weather cleared and we decided to leave our camp at 20:00 for our summit attempt. The night was clear and cold -40C, but no wind!

After 1.5 hour we reached C4 and Haris joined the rest of the group on the summit attemt. From here we climbed between seracs until about 8000m after that there is a snow ramp with many grevasses until about 8200m where the French Couloir starts. The couloir is steep with " Mixed" rock and ice, our Sherpa's did a very good job here replacing a lot of the old ropes there. After the couloir you reach the summit shoulder 8400m which gradually gave way to the summit towers, necessitating climbing on sharp ridges with unreliable snow and ice, resulting in a just very sharp and small summit enough for 3 persons!

Τhe summit is a magnificent exposed place, with superb views to Tibet and Nepal.

Tunc was the first on the summit followed by Arnold, Lakpha and Dawa. Two hours later also Guntis, Haris and Kancha Sherpa summited.

The weather was great and no wind at all! but we could see in the sky it was not going to stay like this and sure enough it was stormy in the afternoon.

When I descended I found to my suprise Adele still in the French Couloir, according to the last Sherpa in line she would have given up her summit atempt and decended 2 hours before? She was very confused and cold! Luckly I still had a full bottle of oxy in my pack and decided to give her this. I increased her oxy comsumption to 4l/min, but her condition didn't improve much. We had to give her medice and guide her down to C4. This was very hard work for me and Dawa Sherpa, she couldn't stand up and we had her drag her down to lower altitude! luckely she became a little better close to C4 and she could walk herself again. It was 20:00 by now and we where 24hr on the mountain!

The whole team was spread out on the mountain. Tunc and Lakpha where already in C3. Guntis, Adele, Dawa and me in C4. but the was still no sign of Haris and Kancha Sherpa.

Later I got a radio call from Haris, that he was lost and didn't know where he was. Kancha waited for him for hours, but couldn't locate him. For his own safety he decided to go to C4 and look for him the next morning again. We spoke Haris on the radio again the next morning and also had radio contact today. He is very exhausted and is seemingly comming down the mountain, but weather and visibility are very bad. From C4 we can't see anything at all, but our Sherpa's are there and doing their best to locate him! Everything to help him is in place!

This the end of this dispatch, until I have more news about Haris.

Arnold Coster, expedition leader


Οι ενδιάμεσες κατασκηνώσεις (camps) της αποστολής

Επίσημο blog της αποστολής στο Makalu

Δημοσίευση (στο skifun gr) απ' την ανάβαση του Χάρη στο Cho Oyu τον Οκτώβριο του 2007. 2η δημοσίευση για το Cho Oyu με πολλές φωτό.
Δημοσίευση (στο skifun gr) απ' την ανάβαση του Χάρη στο στο Lhotse, το Μάιο του 2008 και η αναφορά μας στο στο teamadara com.
Δημοσίευση (στο skifun gr) απ' την ανάβαση του Χάρη στο Shisha Pangma, τον Οκτώβριο του 2009.

Ελάχιστοι Έλληνες ορειβάτες έχουν κατακτήσει τις κορφές που κατέκτησε τα τελευταία χρόνια ο "άγνωστος" στον ορειβατικό χώρο Ζαχαρίας Κυριακάκης. 3 οκτάρες έχει ανέβει κι ο Παναγιώτης ο Κοτρωνάρος. "Άγνωστος" ο Χάρης, γιατί προτίμησε να ορειβατεί με εμπορικές αποστολές. To Makalu ήταν η 4η οκτάρα κορφή για το Χάρη και την κατέκτησε!

Το Makalu, στα σύνορα Θιβέτ και Νεπάλ, με υψόμετρο 8.463μ, πρωτοσκαρφαλώθηκε το 1955. Σύμφωνα με το έγκυρο Summit Post, οι επιτυχημένες αναβάσεις ήταν μέχρι τώρα μόλις 206 ενώ 22 ορειβάτες είχαν χάσει ως τώρα τη ζωή τους στο βουνό.

Ο Χάρης στην περσινή του αποστολή στο Shisha Pangma (8027μ)

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Wavesport Fuse 56 Limited Edition



To Fuse 56 της Wavesport, το river runner - free style kayak της Wavesport κυκλοφόρησε σε περιορισμένα κομμάτια με γραφικά στη γάστρα. 25 μόλις κομμάτια κατασκευαστηκαν από καθένα από τα 5 σχέδια που επιλέχθηκαν (50 κομμάτια από το βραβευμένο σχέδιο του Ben Nelesen: φωτό επάνω)


Περισσότερα εδώ

Kaiserklamm Trophy 2010

Είχαμε δημοσιεύσει το Μάρτιο την ανοικτή πρόσκληση για συμμετοχή στον ετήσιο αγώνα extreme kayaking στο Kaiserklamm της Αυστρίας.
Επειδή όλοι κάναμε τις πάπιες και δεν πήγαμε, να το βιντεάκι απ' τους αγώνες. Δεν ήταν τελικά τόσο οι δυσκολίες (μην χάσετε τα παρελειπόμενα στο τέλος του video) όσο το να ξέρεις τις γραμμές και να 'χεις χέρια...


Kaiserklamm Trophy 2010 - finals from 1596 Media on Vimeo.

Ενδιαφέρον έτσι; Μην πολυ-ξεκουραστούν και να ετοιμάζονται σιγά σιγά οι "γενναίοι" που θα συμμετάσχουν και στους δικούς μας αγώνες του Άνω Λούσιου, το φθινόπωρο...

Αν και έχω ήδη δεχθεί προτάσεις για μεταφορά των αγώνων σε πιο απαιτητικό ποτάμι...

Video Greece Experience 2010 by HydroPhil

O φίλος μας ο Reiny του HydroPhil, μιας ομάδας Αυστριακών καγιάκερς που πέρασαν φέτος (όπως και παλιότερα) απ' τα ποτάμια μας, μας έστειλε τα πολύ όμορφα βιντεάκια που μόνο διαφήμιση αποτελούν για τα ελληνικά ποτάμια. Είναι τα ίδια video για τα οποία σχολίασαν τόσο ο Χάρης σε προηγούμενο post όσο και ο Νεκτάριος. Απολαύστε τα...

Μέρος 1ο: Αχέρων, Καλαρρίτικος, Άραχθος


The Greece Experience - Part 1 of 3 from lemonrider on Vimeo.


Μέρος 2ο:  Άραχθος, Μηλεοπόταμος, Διστρατιώτης, Αώος


The Greece Experience Part 2 of 3 from Reini F on Vimeo.


Μέρος 3ο: Αώος, Βοϊδομάτης


The Greece Experience - Part 3 of 3 from Reini on Vimeo.


Μπορείτε να δείτε το video των καταβάσεων της ίδιας ομάδας, στην Ελλάδα το 2008, εδώ. Απίθανο το πόσο μεγάλη η διαφορά της ποιότητας των λήψεων σε δύο χρόνια. High Definition!!!

Και για όσους ενδιαφέρονται για το τι head camera χρησιμοποίησε ο Reiny στο συγκεκριμένο video, τον ρώτησα και μου είπε πως είναι η Digital Hero HD της Go Pro.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Το πιο βρώμικο ποτάμι;

Ο Αρίστος μας έστειλε τις παρακάτω φωτογραφίες απ' το ποταμό Citarum, στην Ινδονησία, αστειευόμενος μήπως και πάμε για καγιάκ εκεί...









Μια χαρά είμαστε στην Ελλάδα, με τους Ασωπούς μας και τα Φιδάκια μας...



Τετάρτη 19 Μαΐου 2010



Σε 15 μέρες ξεκινά το 2ο Kayak "River" Festival στην πίστα άγριων νερών του Ελληνικού. Μπορεί να μην είναι πραγματικό το ποτάμι, αλλά θα το διασκεδάσουμε έτσι κι αλλοιώς και μάλιστα θα πείσουμε επιτέλους αυτούς τους "ωχ αδερφέ μου που να τρέχω στα ποτάμια Σαββατοκύριακο - θα χει και κίνηση" φίλους μας να κάνουν για πρώτη φορά rafting, αλλά και να δουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα "άγρια νερά"

Αλλά κύριοι οργανωτές... επειδή πολλοί απ' τους φίλους και γνωστούς μου είναι σούπερ ρούχλες, μήπως προλαβαίνουμε να οργανώσουμε και τίποτα session kayak-yoga στη λίμνη;


Θα μαζέψουμε και περισσότερους εθελοντές έτσι...


Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Τελευταία Κατάβαση στο Κόκκινο Φαράγγι του Αλιάκμονα

Η Χριστίνα πλησιάζοντας τη γέφυρα του Αζίζ Αγά, στο Βενέτικο.
(Κλικ πάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη διάσταση)

Οι παρασκευιάτικες μπόρες και η αναπάντεχα ψηλή στάθμη νερών δεν κατάφεραν να μας αποτρέψουν απ' την αποστολή μας. Μπορεί να μην κάναμε Μηλεοπόταμο το Σάββατο, περιοριζόμενοι σ' έναν Big Water, παιχνιδιάρικο Bενέτικο, με ένα καλό κύμα που ονομάστηκε "Αλκαίος" απ' τον ειδήμονα του είδους Παναγό, που πάντα ανακαλύπτει σούπερ κύματα παραμονές Γιουροβίζιον...

Ο Σπύρος συνεχίζει την παράδοση του "νονού" στον "Αλκαίο"

Αναλυτικό φωτορεπορτάζ για το Βενέτικο, με όλο το "παρασκήνιο" του πως καταλήξαμε τόσο κάτω απ' το φαράγγι της Πορτίτσας, θ' ακολουθήσει προσεχώς...


Η αποχαιρετιστήρια κατάβασή μας στον Αλιάκμονα στέφθηκε με επιτυχία, ακόμα κι αν καταφέραμε να μπούμε μόνο 8 καγιάκερς.


Με την Trekking Γρεβενών να μην συμμετάσχει στην κατάβαση την τελευταία στιγμή, η Μαρία και η Ντόρα που ανέβηκαν στα Γρεβενά για να αποχαιρετήσουν μαζί μας το μελλοθάνατο γίγαντα, έμειναν εκτός ποταμού να προσπαθούν να "διασκεδάσουν" τη στενοχώρια τους με λίγο από θρησκευτικό τουρισμό στο μοναστήρι του  Όσιου Νικάνορα (απλά "διασκεδάζοντας" την πλήξη των μοναχών) και γνωρίζοντας νέα συναρπαστικά μέρη (ακολουθώντας καλοπροαίρετες συμβουλές ντόπιου φορτηγατζή...!)

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

ZET Raptor

Ακόμα μια ελπίδα για "πιο γερά" σκάφη; 
Το Raptor της νέας εταιρίας ZET (σχεδίαση του Τσέχου Zelezny) έρχεται σε ελκυστική τιμή (880 ευρώ) και με 4 χρόνια εγγύηση!




"This kayak is designed to deal with the most difficult white water conditions, suitable for multi – day trips, fit for steep creeks and also for extreme races. Due to the stability of the hull, it is ideal for beginner and intermediate levels. It will also assist them in overcoming their initial difficulties.
Raptor is really fast kayak and same way easy to steer. This kayak should be for all kayakers from beginner to expert. Outfitting got totally new design and system, especially seat is from “hybrid” material.
Why is this kayak different? Raptor is lighter than other kayaks and through the use of “Zelezny Technology” is also stronger"



Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Μεταπασχαλινές εξορμήσεις Μέρος 5ο: Βοϊδομάτης

Η τελευταία μέρα της εκδρομής μας ξημέρωσε στην Κόνιτσα. Μετά από ένα καλό πρωινό μαζέψαμε τα πράγματα και πήραμε σειρά να μας "συμαζέψει" λίγο κι ο Θωμό... Ο Μητσάρας που το τελευταίο καιρό σπούδαζε (εκτός των άλλων και) φυσιοθεραπευτής, έβγαλε κάτι πολύχρωμες ταινίες (made in Korea) και μας τις έβαλε σε τρικέφαλους, πήχεις, μέσες, πόδια... όπου πονούσε κι όπου μπορούσε ο καθένας... Το "μπιφτέκι" στο συγκεκριμένο πέρασμα, το έχει κάνει ο Παναγό εδώ και καιρό, οπότε κι οι υπόλοιποι περάσαμε απ' το "ιατρείο" με σχετική άνεση.



Αν εξαιρέσω τα χρώματα των ταινιών που μας έβαλε ο Μητσάρας, που τα βρήκα κάπως "θηλυπρεπή", όλα τ' άλλα καλά...


Τελευταίο ποτάμι για σήμερα ο πανέμορφος Βοϊδομάτης. Το καθαρότερο και πιο κρύο ποτάμι της Ευρώπης, το καλοκαίρι τουλάχιστον, μια και τότε το περισσότερο νερό του πηγάζει απ' τα ριζά των πύργων του Πάπιγκου, τις φημισμένες πηγές του Βοϊδομάτη ("Βοϊδομάτης" σημαίνει "νερομάνα" στα σλάβικα).
Από τις πηγές αυτές σκοπεύουμε να μπούμε σήμερα, αν και αυτό επιβάλει καμιά ώρα κουβάλημα τα σκάφη στο πετρόχτιστο μονοπάτι που ξεκινά απ' το χωριό Βίκος και κατεβαίνει στο ποτάμι. Λιγότερο από ώρα αν είσαι ελαφρύς και ξεκούραστος, αλλά όσο και να 'ναι, αξίζει το κόπο, μια και η θέα σ' όλη τη διαδρομή είναι φανταστική.   


Μ' αυτές τις σκέψεις φτάσαμε στη Κλειδωνιά, ν' αφήσουμε ένα αυτοκίνητο στην δεύτερη έξοδο, δίπλα στη βάση της εταιρείας rafting No Limits, όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Μια απ' τις φοράδες του κοπαδιού με τ' άλογα, που χρησιμοποιεί η εταιρεία στις δραστηριότητες της (εκτός από rafting οι εταιρεία προσφέρει ακόμη ποδήλατο και περπάτημα στο βουνό αλλά και ιππασία) ήταν έτοιμη να γεννήσει. Το πουλάρι είχε κυριολεκτικά "σκάσει μύτη" και μείναμε όλοι εκεί να παρακολουθούμε το πιο συνηθισμένο "θάυμα" της φύσης.


Ο υπέυθυνος για τ' άλογα βοήθησε τη φοράδα να "σπρώξει" το πουλάρι (δείτε και το video κάτω)




Τρυφερές στιγμές μάνας με γιό...


Μέχρι ν' αλλάξουμε και να μεταφορτώσουμε τα σκάφη, το πουλάρι είχε σηκωθεί όρθιο κι έκανε τα πρώτα ασταθή βήματα πίσω απ' τη μάνα του (δείτε και το video κάτω)



Μέσω Αγίου Μηνά φτάσαμε γρήγορα στο χωριό Βίκος, τ' όμορφο Ζαγοροχώρι που έχει δώσει τ' όνομά του στο μοναδικό αυτό φαράγγι, το βαθύτερο σ' όλο το κόσμο (σε σχέση βάθους κι ανοίγματος) σύμφωνα με το βιβλίο Guinness, αλλά κι ένα φαράγγι όπου η ανθρώπινη παρουσία χρονολογείται 40 χιλιάδες χρόνια πριν. Το φαράγγι που αποτελεί τμήμα ενός απ' τους λίγους εθνικούς δρυμούς (Βίκος - Αώος) είναι ένας παράδεισος χλωρίδας. Τα βότανα που φυτρώνουν εδώ είναι πολλά και μοναδικά και στα παλιά τα χρόνια ήταν γνωστά για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Οι γιατροί μάλιστα που τα χρησιμοποιούσαν ήταν γνωστοί ως "Βικογιατροί". Τι να τους κάνουμε τους Βικογιατρούς... έχουμε Θωμό στην ομάδα με τρελό taping!!!

(κλικ στις φωτό για μεγαλύτερη διάσταση)

















Σε 40 περίπου λεπτά είμασταν στο λιβάδι, πάνω ακριβώς απ' τις πηγές του Βοϊδομάτη. Οι πηγές αυτές μεταφέρουν όπως είπαμε, μέσω των καρστικών σπηλαίων, το νερό απ' το λιώσιμο των χιονιών της Αστράκας. Μερικά απ' τα βαθύτερα βάραθρα του κόσμου είναι σ' αυτό το βουνό. Δύο από τα γνωστότερα είναι το «Βάραθρο της Προβατίνας» και το «Χάσμα του Έπους», πάνω από τους Πύργους του Πάπιγκου. Το «Βάραθρο της Προβατίνας» - προφανές το πως πήρε τ' όνομά του -  έχει βάθος 405μ, δημιουργήθηκε από την συνδυασμένη δράση νερού και πάγου και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κατακόρυφα σπήλαια του κόσμου. Γενικότερα το οροπέδιο της Τύμφης έχει πολύ ενδιαφέρουσα γεωλογική ιστορία, μια και εκτιμάται πως εκεί πάνω υπήρχαν... παγετώνες! 



Ξεκινήσαμε την κατάβασή μας στα κρυστάλινα νερά του Βοϊδομάτη, μπαίνοντας σιγά σιγά στο όμορφο φαράγγι του με τους κατακόρυφους σμιλεμένους τοίχους. Πραγματικά, ένα απ' τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας μας και μάλιστα ένα απ' τα μέρη που είναι προσβάσιμα μόνο με καγιάκ.





Το πρώτο πέρασμα είναι σ' ένα μικρό βραχόκηπο. Το νερό είτε περνά απ' τ' αριστερά, με μια μικρή πτώση είτε απ' τα δεξιά, μ' έναν απότομο ελιγμό σε μια στροφή S που καμιά φορά κλείνει από κλαριά (όπως και στην περίπτωσή μας). Στη φωτό επάνω ο Λουκό στην είσοδο του 1ου περάσματος, διαλέγοντας την αριστερή γραμμή και κάτω ο Θωμό, στο μικρό "μπουφ" της εξόδου απ' το πέρασμα.

 

ενώ η υπόλοιπη ομάδα περιμένει στο έντυ μετά το πέρασμα.


Μπαίνοντας στο φαράγγι, η μικρή σκάλα δίπλα στον αριστερό τοίχο (φωτό επάνω) είναι το σημάδι πως πλησιάζουμε στο κυρίως πέρασμα, το "βραχόκηπο" (φωτό κάτω)

Η γενική γραμμή είναι "όπως πάει το νερό", αλλά καλύτερα να βγείτε να το τσεκάρετε...


Όχι όπως το μπιφτέκι-Παναγό που πήγε και κόλλησε ανάμεσα στα βράχια...




Με τη βοήθεια της ομάδας Λουκό - Μπουρλέ στη δεξιά όχθη, που του πέταξε σχοινί να δέσει το σκάφος, προσπάθησε να κολυμπήσει απέναντι, αλλά το ρεύμα ήταν δυνατότερο απ' οσο περίμενε... 


δείτε και το σχετικό video...



Μετά από κανά μισάωρο, πολλαπλά z-drags και αφού μετά από επίσης πολλά μπινελίκια, οι "απέναντι" εδαίησαν να έρθουν να μας βοηθήσουν, απεγκλωβίσαμε το σκάφος του Παναγό, που χε καταλήξει στη βάση μιας πτώσης, όπου πιεζόταν από πολύ και τρεχούμενο νερό.

Συνέχεια είχε ο Μπουρλέ να περάσει το πέρασμα, αλλά αντιθέτως με τον Παναγό που κόλλησε στον 1ο βράχο που βρήκε, ο Γιάννης ανατράπηκε πριν καν βρει στο βράχο, απ' τον κυματισμό του νερού που έμπαινε στο πέρασμα.
Το σκάφος του, από μόνο του κόλλησε στο 1ο βράχο (ευτυχώς γιατί θα κυνηγάγαμε πάλι...) και ο Γιάννης για να το πιάσει πέταξε το κουπί στο Θωμόπουλο που στεκόταν στην απέναντι όχθη. Δυστυχώς, το κουπί ποτέ δεν έφτασε εκεί, αλλά ταξίδεψε... Γιατί άραγε μου θύμισε το πέταγμα αυτό, το γνωστό ανέκδοτο με το Ζιάκα και το σχοινί που πέταξε στη Φιλιππαίου στον Αλιάκμονα δε ξέρω, όπως δε ξέρω για το αν το κουπί "ταξίδεψε" τυχαία ή απλά ο Παναγό βρήκε ευκαιρία να "εκδικηθεί" το Μπουρλέ...  


 
Μετά από κανά τέταρτο κουπί με το εφεδρικό "σπαστό" κουπί και αμέτρητα μπινελίκια, καταφέραμε να "μαζέψουμε" και το peli του Παναγόπουλου, αλλά και να βρούμε το κουπί του Μπουρλέ... λίγο πριν βγούμε στο εύκολο κομμάτι του Βοϊδομάτη, στη γέφυρα της Αρίστης.

 


 
 
Συνεχίσαμε στο εύκολο από πλευράς δυσκολίας αλλά εξίσου όμορφο κάτω τμήμα του Βοϊδομάτη, το οποίο είναι και το "τουριστικό" τμήμα του ποταμού, το οποίο μπορεί ο καθένας να χαρεί κάνοντας rafting με μια απ' τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη περιοχή.
 
  
 
 
 
Απολαμβάνοντας τη θέα της Μονής Σπηλιώτισας, το μικρό ξωκλήσι που ναι χτισμένο πάνω στο βράχο, με το καμπαναριό στην κορφή.
 
Λίγο περισσότερο από μισή ώρα μας πήρε ή διαδρομή του δεύτερου μέρους του Βοϊδομάτη. Λίγο πριν την όμορφη τοξωτή γέφυρα της Κλειδωνιάς, είδαμε μια παρέα νέων να σκαρφαλώνει στα κατακόρυφα βράχια του φαραγγιού, σ' ένα μικρό αναρριχητικό πεδίο που έχει οργανωθεί στη περιοχή.

Εκεί μας περίμενε και μια ευχάριστη έκπληξη. Ένας φίλος απ' τα παλιά μας φώναξε κι ήρθε να μας μιλήσει. Ο Χρήστος ο Νικολόπουλος, απ' τη πρώτη γενιά των Ελλήνων καγιάκερς και παλιός πρωταθλητής, που προσωπικά είχα να τον δω πάνω από πέντε χρόνια (απ' την τελευταία φορά που χαμε κατέβει μαζί το Βοϊδομάτη). Το πραγματικό καγιάκ στα ποτάμια - μας είπε ο Χρήστος - έχει δυστυχώς "πεθάνει" στη Κόνιτσα, την άλλοτε μητρόπολη του καγιάκ, τη πόλη που ξεκίνησαν όλα στον ελλαδικό χώρο. Σκέφτεται όμως να ξαναξεκινήσουν μ' ένα μικρό πυρήνα καγιάκερ, να ξαναζωντανέψουν το σπορ και πάλι στη Κόνιτσα. Μακάρι παιδιά... Μακάρι! 
 
 
 
Αμέσως μετά την όμορφη πέτρινη γέφυρα της Κλειδωνιάς (φωτό επάνω και κάτω), υπάρχουν δυο αναβαθμοί σε όλο το πλάτος του ποταμού, στον πρώτο απ' τους οποίους, υπάρχουν θυροφράγματα που εκτρέπουν μέρος απ' τα νερά σε αρδευτικούς αύλακες. Οι δυο αυτοί αναβαθμοί προσθέτουν μια δυσκολία 3ου βαθμού στο κατά τ' άλλα εύκολο αυτό ποτάμι.
 
 
Η παλιά πέτρινη γέφυρα του Βοϊδομάτη στη Κλειδωνιά και η θέα πάνω απ' αυτή
 
 
Σε ρόλο μπιφτεκιού για το πέρασμα του φράγματος, αυτή τη φορά ο Μπουρλέ... γι αυτό και προσωπικά θυσιάστηκα και μετέφερα το σκάφος μου κάτω απ' το φράγμα για να μπορέσω να κυνηγήσω το φίλο μας, αν κάτι συμβεί... Αυτό είναι πνεύμα αυτοθυσίας... για να μαθαίνουν κάποιοι... 

 
 
Ο Μπουρλέ στο πέρασμα του φράγματος.
Στη δυνατή πτώση του 1ου αναβαθμού επάνω και στο 2ο  αναβαθμό κάτω.
 
 
 
Ο Θωμό (video επάνω) κι ο Παναγό (video κάτω) περνώντας με τη σειρά τους το αρδευτικό φράγμα, στη γέφυρα της Κλειδωνιάς...
 
 
... ενώ μια εναλλακτική γραμμή - ομολογουμένως πιο "ισορροπιστική" - έχει να μας προτείνει ο Λουκό...
 
 
 
 
Η κατάβαση φτάνει στο τέλος της. Σε λίγο φτάνουμε στη ταβέρνα, δίπλα στη βάση του rafting που αφήσαμε τ' αυτοκίνητο το πρωί. Αλλάζουμε και ο Χάρης με το Δημήτρη πάνε πίσω στο Βίκο να φέρουν και τ' άλλο αμάξι.
 

Μαζί με τ' αμάξι φέρνουν και δυο μερίδες κοντοσούβλι και δυο τοπικές τυρόπιτες, ίσα για να μας κόψουν τη πείνα, μια και ο "ανεφοδιασμός" στο γνωστό σουβλατζίδικο της Αμφιλοχίας είναι προαποφασισμένος...
 
 
 
 
Ακόμη μια μεταπασχαλινή εξόρμηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία! Να μαστε καλά και του χρόνου, να την επαναλάβουμε, να κάνουμε και το Βίκο που πάλι μας ξέφυγε (κάποιοι επιμένουν ότι κοτέψαμε...)
 

 
Σχετικές Δημοσιεύσεις: