Εύκολη η απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση, μια και τα τελευταία χρόνια, ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να "ρίξουμε" κάποια απ' τα παραπανίσια κιλά των γιορτών, έχει αποδειχθεί πως είναι η Μετα-Πασχαλινή περιοδεία καγιάκ
Η φετεινή ομάδα εξόρμησης ξεκίνησε από Αθήνα με τους Μπουρλέ, Λουκό, Μαυρή και παρέα το φίλο μας το Δημήτρη, ο οποίος σταθερά τα τελευταία χρόνια συντονίζεται εκδρομικά μαζί μας και μας βοηθά στα logistics, μια και είναι πλέον γνωστό πως κυκλοφορούμε στα καλύτερα μέρη της Ελλάδας, οπότε και απλά το να οδηγάς μέσα στα ομορφότερα φυσικά τοπία της χώρας είναι από μόνο του ελκυστικό (άσε που όλο και σε κάποιο μπελά μπαίνουμε και ο οδηγός αναλαμβάνει και χρέη διασώστη...)
Ο αρχικός μας προορισμός, η Ευρυτανία, δεν είχε αρκετά νερά, οπότε ύστερα κι απ' τις παραινέσεις φίλων Γερμανών και Ιταλών καγιάκερς που ήταν ήδη στα ποτάμια, κατευθυνθήκαμε πιο βόρεια. Πρώτος σταθμός τα Γρεβενά και ο Μηλεοπόταμος, όπου είχαμε ραντεβού με άλλα δύο μέλη της ομάδας, τον Κονίδη, ο οποίος κατέβηκε από το Ανήλιο και το Ζιάκα που "προτίμησε" ν' ανέβει μόνος του από Αθήνα, αφήνοντας μάλιστα υπόνειες ότι τάχα ταξίδευε με "τρελλή καλή παρέα - για όσους κατάλαβαν". Να 'ξερες μόνο Σπυράκο, τι "φτυάρι" έπεσε σ' όλη τη διαδρομή μέχρι τα Γρεβενά...
(Μπορείτε πάντα να κλικάρετε τις φωτό για μεγαλύτερες διαστάσεις)
Αφού φορτώσαμε και τα πέντε σκάφη στο Land Cruiser - θυμίζω...Loukomobil 1 (το παρών δημοσίευμα υπό συνθήκες μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως τεκμήριο!!!) μπήκαμε πέντε καγιάκερς και οδηγός ο Δημήτρης και ξεκινήσαμε για Μικρολίβαδο. Ο δρόμος απ' την δεξιά πλευρά του ποταμού (χωματόδρομος που ξεκινά στις πρώτες ανηφόρες μετά τη γέφυρα του Βενέτικου στο Τρίκωμο) είχε "φύγει" σ' ένα τμήμα του, μετά από τις πολλές βροχές του χειμώνα και δεν τον είχαν επισκευάσει ακόμα.
Με λίγη προσοχή βέβαια περάσαμε... αν και ο συντονισμός των "λεβαδόρων" δεν ήταν κι ο καλύτερος...
Με το που φτάσαμε στο Μικρολίβαδο διαπιστώσαμε πως οι πληροφορίες μας για καλά νερά στο Μηλεοπόταμο ήταν σωστές... "Το χει το νεράκι του..." είπε κάποιος καλοθελητής και τα πνεύματα ευθύς αναστατώθηκαν κι οι διευκρινιστικές ερωτήσεις άρχισαν:
"Πόσα περάσματα έχεις Πότε είναι το πρώτο πέρασμα; Περνιέται απ'εξω; Μου υπόσχεσαι πως δε θα με βγάλεις φωτό στο portage;"
Η στάθμη στη γέφυρα του Βενέτικου στο Τρίκωμο ήταν στο 1.80, ενώ στη γέφυρα του Μικρολίβαδου, ίσα που έφτανε το πίσω μέρος του κεντρικού βάθρου. "Μ' αυτό το νεράκι" τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν χαλαρά και άνετα, γρήγορα και χωρίς τα συνήθη κολλήματα στα βράχια της κοίτης. Η φύση όπως πάντα μαγευτική, μέσα στο κροκαλοπαγές φαράγγι του Μηλεοπόταμου
Η πρώτη σκάλα παραμένει σχετικά εύκολη, στον 3ο βαθμό και μάλιστα σήμερα θα έλεγα ευκολότερη απ' οτι άλλες φορές με χαμηλότερη στάθμη.
Για μεγαλύτερες διαστάσεις μπορείτε να δείτε τα video στη σελίδα youtube του TEAMadara
Το δεύτερο πέρασμα, επίσης στον 3ο βαθμό, έχει δυο δυνατές γραμμές. Ευθεία μια σκάλα, που όμως με λιγότερο νερό είναι ρηχή και ψιλοεπικίνδυνη για ανατροπή, ενώ στ' αριστερά το νερό περνά από μια συστάδα βράχων, όπου συνήθως η καλύτερη επιλογή είναι μια πτώση ενός μέτρου σε λίμνη.
Επάνω ο Σπύρος και ο Χάρης - κάτω ο Γιάννης στην αριστερή γραμμή του 2ου περάσματος.
Μετά από λίγο φτάνουμε στο πρώτο απ' τα δύσκολα περάσματα, τη ράμπα. Όλο το νερό του ποταμού μαζεύεται και πέφτει από μια απότομη σκάλα 1.5 μέτρου. Ένας βράχος που σήμερα σκεπάζεται απ' το νερό, χωρίζει το πέρασμα σε δυο γραμμές, όπου σχεδόν πάντα επιλέγουμε τη δεξιά.
Για κάποιους βέβαια υπάρχει και η προφανής "τρίτη" γραμμή...
Η σκάλα επιταχύνει την είσοδό μας σ' ένα χαμηλό και στενό φαράγγι, με στόπερς και μαξιλάρια που αν παρεκλίνεις της πορείας σου, δεν συγχωρούν, όπως διαπίστωσε και ο φίλτατος Κονίδης...
Μια τόσο εντυπωσιακή προσπάθεια δεν θα μπορούσε να μην αποθανατιστεί και σε video...
Το τέλος του video κόπηκε όπως καταλαβαίνετε, όχι απ' τη λογοκρισία, αλλά επειδή λόγω υποστελέχωσης της ομάδας, ο κάμεραμαν έπρεπε να κάνει και ασφάλεια...
Τελικά, το πέρασμα πέρασε επιτυχώς - μετά από τις απαραίτητες ασκήσεις θάρρους - η υπόλοιπη παρέα...
Σε λίγο φτάνουμε στη συμβολή με τον Περιβολιώτη (ή αλλοιώς Ασπροπόταμος) ο οποίος αυξάνει κάμποσο ακόμα τη ροή. Το επόμενο πέρασμα είναι το επίσης δύσκολο πέρασμα της "Αχίλλειου Πτέρνας"
Δυστυχώς κάποιοι κακοί άνθρωποι μας έκαναν βουντού και τα βιντεάκια αυτού του εντυπωσιακού πραγματικά περάσματος χάθηκαν... Είπαμε βρε παιδιά... έλεος!!!
Δυο boulder garden ακόμη, το μεγάλο S, το μακρυνάρι με τη "τρύπα του Μπέη" και το εντυπωσιακό πλην εύκολο πέρασμα της πυραμίδας, με το μεγάλο ροζ βράχο που όσο πλησιάζεις σου θυμίζει την Zερματική πλευρά του Matterhorn και βγαίνουμε σιγά σιγά απ' το δύσκολο φαράγγι. Από εκεί και πέρα έχουμε μισή ωρίτσα εύκολο κουπί, μέχρι να φανεί το χωριό Σπήλαιο. Bγαίνουμε στο τσιμεντόδρομο που διασχίζει το ποτάμι, αλλά που σήμερα με 1μ νερό, απλά δεν περνιέται ούτε με unimog...
Το αυτοκίνητο με το Δημήτρη δεν είναι εκεί να μας περιμένει και τα κλειδιά των άλλων αυτοκινήτων είναι στο πρώτο. Ευτυχώς ο Δημήτρης είναι κοντά και τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο, απλά για να μας πει πως ο κομμένος δρόμος που βγάζει στην άσφαλτο, έχει πια γκρεμισθεί τελείωςΕυτυχώς ο Δημήτρης με την πολύχρονη εμπειρία του στο να διευθύνει εργοτάξια, "έπεισε" το χειριστή να μας φτιάξει μια ράμπα για να βγάλουμε τ' αυτοκίνητα και σε καμιά ώρα θα είχε τελειώσει. Στο μεταξύ είχε ήδη ξεκινήσει να επιστρέφει με τα πόδια για να μας φέρει τα κλειδιά (άλλη μια φορά δικαιώνονται οι οπαδοί του ν' αφήνουμε τα κλειδιά κάπου κρυμμένα κοντά στ' αμάξι).
Τέλος καλό όλα καλά κι αφού βγήκαμε στο Τρίκωμο, είπαμε να τιμήσουμε την ταβέρνα του χωριού, που όμως δεν ήταν έτοιμη να τιμήσει εμάς... Ευτυχώς πάντα υπάρχει το Σπήλαιο και οι ετοιμοπόλεμες ποιοτικές ταβέρνες του, που ικανοποίησαν τους κουρασμένους καγιάκερς και οδοιπόρους. Το βράδυ θα μείνουμε Περιβόλι και το πρωί θα ξανακάνουμε μετά από αρκετά χρόνια τον Περιβολιώτη..
Προηγούμενα άρθρα για Μηλεοπόταμο:
Κατάβαση Απρίλιος 2009
Κατάβαση Μάρτιος 2008
Κατάβαση Απρίλιος 2007 - Περιοδεία 40 ποταμών
Συνεχίζεται - Μέρος 2ο: Περιβολιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου