Στο Περιβόλι φτάσαμε πια νύχτα. Σταματήσαμε δίπλα σε μια ταβέρνα που ήταν ανοικτή για να ρωτήσουμε αν υπάρχουν τίποτα δωμάτια, γιατί με το που είδαν τις χιονούρες που καλά κρατούσαν στο χωριό οι λεβέντες κατασκηνωτές της παρέας μας, απαλλάχθηκαν από κάθε ενδοιασμό για το αν θα κάναμε camping το βράδυ ή όχι... Στη ταβέρνα μας είπαν πως ήταν ανοιχτός μόνο ο ξενώνας "Το Αρκουδόρεμα" και πήγαμε να ρωτήσουμε. Στο τσακ προλάβαμε τους υπεύθυνους, οι οποίοι τελείωναν εκείνη την ώρα το καθάρισμα και θα φεύγανε. Ο ξενώνας είχε δουλέψει το Πάσχα, οπότε το κτίριο ήταν ζεστό και αν και το 70άρι που θα πληρώναμε για το δίκλινο μας φάνηκε τσουχτερό, τουλάχιστον ήταν εγγυημένο πως θα κάναμε ζεστό ύπνο... Αφού βολευτήκαμε, επιστρέψαμε στη ταβέρνα να πιούμε κανά τσιπουράκι, αλλά το κοντοσούβλι αγριογούρουνου που σιγογύριζε στη σούβλα, μας έπεισε πως είχαμε ακόμα χώρο στο στομάχι μας και δεν πρέπει να παρακάμψουμε αυτή τη τοπική λιχουδιά... που σαι Παναγόπουλε να κάνεις αξιολόγηση...!!
Στην τηλεόραση είδαμε και τρία απ' τα τέσσερα γκολ που έβαλε ο Μέσσι και πήγαμε πια για ύπνο ολοκληρωμένοι...
Στο ποτάμι θα μπαίναμε απ' την πάνω είσοδο, του Αγίου Νικολάου, δίπλα στο μαντρί. Πρώτα όμως θα έπρεπε ν' αφήσουμε δύο αμάξια στην έξοδο, στη γέφυρα του δασικού δρόμου που ξεκινά απ' την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και το δασικό σταθμό και κινούμενος παράλληλα με το ποτάμι φτάνει στο Μικρολίβαδο. Εκεί βρίσκεται ένα πανέμορφο λιβάδι, στο οποίο έχω κατασκηνώσει πριν από χρόνια και είναι απ' τις ομορφότερες τοποθεσίες για camping που μπορείς να βρεις δίπλα σε ποτάμι.
Στη διαδρομή βέβαια σταματήσαμε για ένα scouting των κυρίως περασμάτων, της εισόδου για το blind date - για το οποίο φίλοι μας Γερμανοί καγιάκερς μας είχαν προειδοποιήσει πως έχει σκαλωμένα δέντρα λίγο πριν, που πρέπει να προσέξουμε
Το εντυπωσιακό δασωμένο φαράγγι του Περιβολιώτη, πριν τη κλειστή στροφή του "Blind Date"
Μόλις βγήκαμε στον αυχένα και περπατήσαμε έως την άκρη του γκρεμού να δούμε αν φαίνεται η στροφή και τα εμπόδια, αρχίσανε τα "ωχ ωχ ωχ που ήρθαμε", τα "Δημήτρη θα έρθω να σου κάνω παρέα στην οδήγηση", τα "μην πλησιάζεις άλλο, ζαλίζομαι που σε βλέπω" και τα "δεν είναι αστεία αυτά, δεν φαίνονταν έτσι στις φωτογραφίες"
Σταματήσαμε φυσικά και στο εντυπωσιακό πέρασμα της "Τρίαινας" που φαίνεται κι απ' το δρόμο, λίγο πριν το τέλος... εδώ διαδραματίστηκαν επικές καταστάσεις στην προηγούμενη μας κατάβαση όταν κάποιοι κατέληξαν στο πλυντήριο της αριστερής (δεξιά στη φωτό) γραμμής...
Επιστροφή στον Άγιο Νικόλαο και την είσοδο του ποταμού. Για κάποιο παράξενο λόγο, επιλέξαμε να μπούμε στην επάνω είσοδο, δίπλα στο μαντρί. Σε δεύτερη σκέψη, καλύτερα είναι μια ομάδα να μπει πιο κάτω, παίρνοντας το δρόμο του δασικού σταθμού (που καταλήγει στην έξοδο) και στρίβοντας δεξιά στην πρώτη μικρή διασταύρωση, όπου πάλι φτάνεις στο ποτάμι, έχοντας χάσει μόνο μερικά στενά βραχώδη περασματάκια.
Ο δασικός δρόμος που πέρναγε με κοιτόστρωση μέσα απ’ το ποτάμι και κάποτε χανόταν στο δάσος, σήμερα οδηγεί σ’ ένα μεγάλο για τη κλίμακα του χώρου κτίσμα με πέτρινη επένδυση και ψηλή συρματοπλεγμένη περίφραξη γύρω γύρω, μέχρι το φρύδι του πρανούς της κοίτης.
Πλησιάζουμε για διόπτευση και στ’ αυτιά μας φτάνει το βουητό των ηλεκτοκτροστροβίλων. Είναι το νέο μικρό υδροηλεκτρικό του ρέματος Λουμνίτσας, του ενός από τους δύο κλάδους που σχηματίζουν τον Περιβολιώτη. . Βλέποντας βέβαια τη μικρή ποσότητα του νερού που βγαίνει απ’ το σταθμό, αναρωτιόμαστε αν άξιζε για τόσο λίγο νερό να κατασκευάσεις αυτό το έργο στη μέση του δάσους, αναστατώνοντας και υποβαθμίζοντας αυτό το άγριο και απείρακτο δασικό οικοσύστημα...
Διαβάστε περισσότερα για το υδροηλεκτρικό εδώ (προσεχώς)
Το ποτάμι στην αρχή ελλίσεται ανάμεσα σε μικρά ρηχά περάσματα και ένα δυο πεσμένα δέντρα μας υποχρεώνουν να περάσουμε τα σκάφη απ' την όχθη. Αναγκαστικός έλεγχος της διαδρομής από τον πρώτο και τα πρώτα περάσματα με συνδιασμό μικρών πτώσεων και στροφών, ανεβάζουν το ενδιαφέρον.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω αν το νερό που όμως φαίνεται το ίδιο έχει επηρρεάσει τα περάσματα που δεν μοιάζουν και τόσο μ' αυτά που κάναμε πριν 5 χρόνια...
Στο ενδιάμεσο χρειάστηκε να "ξενερώσουμε" και κάποια σκάφη...
Μετά τα πρώτα στενώματα, το ποτάμι μπαίνει σ' ένα πιο ήρεμο κομμάτι, περνόντας από ένα όμορφο αλλά σύντομο φαράγγι. Περνάμε την εναλλακτική είσοδο - το δρόμο που λέγαμε πως ίσως θα ταν καλύτερα να πάρουμε - και συνεχίζουμε ανάμεσα σε ομαλές και βαθειά δασωμένες πλαγιές.
Εδώ πιο κάτω το ποτάμι στρίβει απότομα δεξιά και την προηγούμενη φορά υπήρχε ένα σφηνωμένο δέντρο που έπρεπε να προσέξουμε. Να, εδώ είχαμε βγει στο έντυ δεξιά να ελέγξουμε και είχαμε δει τότε την πατημασιά της αρκούδας... Σήμερα το δέντρο περνάει εύκολα. Δεν χρειάζεται να βγούμε να τσεκάρουμε.
Συνεχίζουμε στο ίδιο στυλ, σε δυσκολία μέχρι τρίτου βαθμού και τις γραμμές να επιλέγονται απ' τον επικεφαλή που κάποιες φορές σταμάταγε να κοιτάξει. Κάποια στιγμή κι ενώ δεν είχαμε φτάσει ούτε στο πρώτο μεγάλο πέρασμα, ο Κονίδης διαμαρτύρεται για νερά στο σκάφος του. Πιάνουμε έντυ και διαπιστώνουμε πως έχει ένα μεγάλο σκίσιμο στη γάστρα, μπροστά απ' το κάθισμα και κοντά στα 30 εκατοστά μακρύ. Την πατήσαμε...
Μετά τα συνηθισμένα καντήλια για την τύχη μας και τα καινούργια σκάφη που σπάνε σαν παστέλια, βγάλαμε ασφαλτοταινίες, υφασματοταινίες, βενζινόκολες και ότι άλλο επισκευαστικό είχαμε μαζί. Δυστυχώς ο master των επισκευών, γνωστός φαναρτζής Παναγόπουλος δεν ήταν μαζί μας, ούτε και ο επίσης ευρηματικός Καγιάκερ δεν ήταν κι αυτός εδώ να μας πετάξει ένα δυο δίκαρφα...
(Μπορείτε πάντα να κλικάρετε πάνω στις φωτό για μεγαλύτερες διαστάσεις)
Ο χάρτης έδειχνε πως ο δρόμος πλησίαζε το ποτάμι πάνω απ' το Ruby - το δύσκολο πέρασμα - και αυτό ήταν δεδομένο γιατί την προηγούμενη φορά είχε κατέβει να μας δει (και να χαρεί που δε μπήκε) ο Μπέης. Έδειχνε όμως πως πλησιάζει και στην προηγούμενη στροφή, πράγμα που τσέκαρε ο Γιάννης ανηφορίζοντας τη πλαγιά απέναντι και φωνάζοντάς μας πως ο δρόμος δεν είναι πάνω από 50 μέτρα ψηλότερα.
Η απόφαση πάρθηκε να βγούμε εδώ, μια και η πλαγιά έδιχνε βολική για ν' ανεβάσουμε τα σκάφη κι έτσι ετοιμαστήκαμε να περάσουμε όλοι απέναντι... Και ω... τι απρόσμενο... πάνω που πάω να σηκώσω το σκάφος μου να μπω μέσα, μου λέει ο Λουκό κάτι που ακούστηκε σαν το κλασσικό "που πας βρε Καραμήτρο" και μου έδειξε ένα σκίσιμο 10 πόντους που στόλιζε και τη δική μου γάστρα... Βρε καντέμηδες... με φάγατε...
Αυτό ήταν... το θρυλικό Mamba άντεξε 15 καταβάσεις πριν παραδώσει το πνεύμα... Μήπως να το γυρίσω σε κάτι τσίγκινα κανό σαν κι αυτά που είχε ο Bart Reynolds στο Deliverance? Τι να πω...
Κι έτσι "κεφάτοι", επειδή σπάσαμε δυο σκάφη πριν καν ξεκινήσει το ποτάμι και έπρεπε τώρα να τα τραβήξουμε 50 μέτρα πάνω στη βουνοπλαγιά, περάσαμε όλοι απέναντι κι αρχίσαμε τις "σχοινιές"
Με σχοινιά και τροχαλίες...
...φτιάχνοντας ρελέ κι ανεβαίνοντας κραμπόν-πιολέ - λάθος, απ' αλλού είναι αυτό... με τα τέσσερα τέλος πάντων και το κουπί για γκλίτσα...
...θυμηθήκαμε όλα τα περί ρελέ και τροχαλιών... λέτε να μας χρησιμέψουν στη συνέχεια της εκδρομής;
Σε καμιά ώρα κι αφού ο γράφων είχε ανεβάσει πίεση απ' τις ορθόδοξες τακτικές ανάσυρσης των σκαφών που ακολουθούσε η ομάδα, φτάσαμε στο δρόμο. Πάνω που θα ξεκινάγαμε το περπάτημα για την έξοδο - μια και τα κινητά δεν πιάνανε εκεί πέρα για να καλέσουμε το Δημήτρη - να σου παρουσιάζεται ένα φορτηγό με γελάδια.
Ο φίλος κτηνοτρόφος προθυμοποιήθηκε να κατεβάσει τους οδηγούς μέχρι την έξοδο, που ήταν κοντά στο μαντρί του (προφανώς το μαντρί με τ' αγριόσκυλα που είναι πάνω απ' την Τρίαινα) και μάλιστα να τους πάει και πιο κάτω, γιατί τα σκυλιά έχουν μια αδυναμία στις μπριζόλες παναρισμένες με νεοπρέν ή ακόμα και gore tex...
Αφού πήραμε μια δυο ανάσες και είπαμε και κανά δυο ανέκδοτα...
(προσεχώς video)
... για να περάσει η ώρα, κατηφορίσαμε πιο κάτω το δρόμο και στην επόμενη στροφή αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τη πλαγιά για να δούμε το "διαβόητο" Ruby. Αυτό που είδαμε μας έκανε να σιγουρευτούμε πως το ποτάμι έχει παραπάνω νερό και πως το portage ήταν μια λύση που θα τη σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά, ιδιαίτερα αφού είδαμε το κορμό που είχε πέσει μετά τη πρώτη πτώση...
Το Ruby σε μια σειρά φωτογραφιών, από πάνω έως κάτω
Η αρχή του περάσματος με την απότομη είσοδο πάνω και το boulder garden...
η απότομη σκάλα στα δεξιά του ποταμού που οδηγεί με την αριστερή στροφή στη πρώτη πτώση...
η πρώτη πτώση με το "νεοφερμένο" κορμό στην προσγείωση...
η μικρή γυαλάδα ανάμεσα στη πρώτη και τη δεύτερη πτώση...
και η δεύτερη πτώση, πριν το πέρασμα συνεχιστεί με ένα ακόμα μικρό boulder garden που οδηγεί στην πλάγια πτώση.
Μετά απ' όλα αυτά, βαθύς προβληματισμός έπεσε στην ομάδα, που πλέον είχε ξαναμαζευτεί... Ναι... δεν τους έφαγαν τα σκυλιά... Ο Σπύρος κι ο Δημήτρης ήταν έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένο να φύγουν. Ο Κονίδης με το σπασμένο σκάφος είχε ένα λόγο παραπάνω να τους ακολουθήσει, αλλά οι υπόλοιποι είμασταν αποφασισμένοι να συνεχίσουμε μπροστά και να κατευθυνθούμε στη Βωβούσα, όπου είχαμε ραντεβού με τους οδηγούς rafting της Trekking Γρεβενών, το φίλο μας τον Ηρακλή και τη παρέα του, για να κατέβουμε παρέα τον Αώο μέχρι το Παλιοσέλι.
Ο Δημήτρης συμφώνησε (μετά από πολλά κακαρίσματα) να κρατήσει το σκάφος του Σπύρου και να έρθει κι αυτός Βωβούσα, ενώ εγώ είχα μαζί το πιστό μου G-Ride που μ' είχε βγάλει ασπροπρόσωπο σε πολλά δύσκολα ποτάμια (ελπίζω να μη μου 'χει κρατήσει μούτρα που το χω στο ράφι τόσα χρόνια...), οπότε για την ώρα βολευόμασταν.
Οι ενδοιασμοί του Δημήτρη για το τι θα γίνει αν σπάσει το σκάφος του Σπύρου, μετριάστηκαν όταν η ομάδα αποφάσισε να ενεργοποιήσει το μηχανισμό αλληλοβοήθειας που είχε προταθεί παλαιότερα, για υποστήριξη των μελών της κοινότητας και το δανεισμό με χαμηλά επιτόκια, κόντρα στους στυγνούς κερδοσκόπους της αγοράς. Με λίγα λόγια, το όπλο στο τραπέζι ήταν γεμάτο και αν έσπαγε το σκάφος θα τσοντάραμε όλη η ομάδα για να το αντικαταστήσουμε...
Απ' το Περιβόλι, ο δρόμος για Βωβούσα είναι εδώ και δυο χρόνια άσφαλτος. Μισή ώρα δρόμος...
Πριν βραδιάσει λοιπόν είμασταν στη τοξωτή γέφυρα και τσεκάραμε στάθμες.
Ο υδροδείκτης έδειχνε 55 πόντους, μια στάθμη που δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς, μια και το περισσότερο που το χουμε κάνει ήταν 35 πόντους. "Μάλλον θα το 'χει το νεράκι του" καταλήξαμε και συνεχίσαμε για το καταφύγιο, λίγο έξω απ' τη Βωβούσα, όπου θα μέναμε το βράδυ.
Το πέρασμα του "πριονιστηρίου" κάτω απ' την επόμενη γέφυρα, στη συμβολή με το ρέμα (τοξωτό γεφύρι), υποτίθεται πως είναι χαρακτηριστικό του τι θα συναντήσουμε στη συνέχεια στο ποτάμι.
Το πέρασμα του πριονιστηρίου (επάνω και κάτω μέρος)
Μμμμ... ενδιαφέρον μου φαίνεται αυτό, αν και δεν θα θελα να πέσω μέσα στο στόπερ-πηγάδι του πριονιστηρίου να το δοκιμάσω...
Με τα πολλά, αποσυρθήκαμε στο καταφύγιο και μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό και να την πέσουμε στο κοιτώνα μας, καταπιαστήκαμε με το συνηθισμένο μας γρίφο... πως θα κάνουμε τα logistics?
Ως γνωστόν η διαδρομή Βωβούσα Παλιοσέλι είναι κανά 2ωρο μέσω Βασιλίτσας ή 1 ώρα+ απ' το χωματόδρομο της Λάϊστας. Άντε όμως που ο χωματόδρομος ήταν κομένος απ' τις βροχές του χειμώνα; Τέσσερεις ώρες logistics ήταν πολλές για να τις κάνουμε μετά από δύσκολο ποτάμι... Ευτυχώς, καθάρισε για πάρτη μας ο Ηρακλής που φρόντισε να βρει και να φέρει μαζί του και δυο οδηγούς παραπάνω
Συνεχίζεται - Μέρος 3ο: Αώος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου