Τελευταία Κατάβαση στο Κόκκινο Φαράγγι του Αλιάκμονα

Η Χριστίνα πλησιάζοντας τη γέφυρα του Αζίζ Αγά, στο Βενέτικο.

(Κλικ πάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη διάσταση)

Οι παρασκευιάτικες μπόρες και η αναπάντεχα ψηλή στάθμη νερών δεν κατάφεραν να μας αποτρέψουν απ' την αποστολή μας. Μπορεί να μην κάναμε Μηλεοπόταμο το Σάββατο, περιοριζόμενοι σ' έναν Big Water, παιχνιδιάρικο Bενέτικο, με ένα καλό κύμα που ονομάστηκε "Αλκαίος" απ' τον ειδήμονα του είδους Παναγό, που πάντα ανακαλύπτει σούπερ κύματα παραμονές Γιουροβίζιον...

Ο Σπύρος συνεχίζει την παράδοση του "νονού" στον "Αλκαίο"

Αναλυτικό φωτορεπορτάζ για το Βενέτικο, με όλο το "παρασκήνιο" του πως καταλήξαμε τόσο κάτω απ' το φαράγγι της Πορτίτσας, θ' ακολουθήσει προσεχώς...


Η αποχαιρετιστήρια κατάβασή μας στον Αλιάκμονα στέφθηκε με επιτυχία, ακόμα κι αν καταφέραμε να μπούμε μόνο 8 καγιάκερς.

Με την Trekking Γρεβενών να μην συμμετάσχει στην κατάβαση την τελευταία στιγμή, η Μαρία και η Ντόρα που ανέβηκαν στα Γρεβενά για να αποχαιρετήσουν μαζί μας το μελλοθάνατο γίγαντα, έμειναν εκτός ποταμού να προσπαθούν να "διασκεδάσουν" τη στενοχώρια τους με λίγο από θρησκευτικό τουρισμό στο μοναστήρι του  Όσιου Νικάνορα (απλά "διασκεδάζοντας" την πλήξη των μοναχών) και γνωρίζοντας νέα συναρπαστικά μέρη (ακολουθώντας καλοπροαίρετες συμβουλές ντόπιου φορτηγατζή...!)

Το αξιόλογο μοναστήρι του Οσίου Νικάνορος (Ζαβόρδας)

δεσπόζει χτισμένο σαν αετοφωλιά πάνω απ' το ποτάμι.

"Κορίτσια, αν θέλετε να "σκοτώσετε" την ώρα σας, να πάτε στη Δεσκάτη" τους συμβούλεψε ο φορτηγατζής. Τελικά, η Δεσκάτη δεν ήταν και τόσο συναρπαστική, γιατί παρά το οτι οι κοπέλες είχαν το ελεύθερο να αργήσουν, μια που εμείς είχαμε τ' αυτοκίνητα να μας περιμένουν στο φράγμα, αυτές ήταν στην ώρα τους...

Η ομάδα στην είσοδο του Αλιάκμονα. Στην όχθη από αριστερά:

Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Μαργαρίτης,

Νίκος Μαυρής, Σπύρος Παναγόπουλος, Γιάννης Μπουρλέκας,

Δημήτρης Σπυρόπουλος και στο νερό ο Χάρης Λουκόπουλος. 

Η στάθμη στο ποτάμι Υψηλή (με το Υ κεφαλαίο) αλλά το ηθικό υψηλότερο μια και που ο σκοπός ήταν σεβαστός. Η ομάδα που συγκεντρώθηκε ν' αποθέσει φόρο τιμής σ' ένα απ' τα σημαντικότερα ποτάμια της Ελλάδας που χάνεται, ήταν οι Σπύρος Παναγόπουλος, Χάρης Λουκόπουλος, Γιάννης Μπουρλέκας, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Μαργαρίτης, Δημήτρης Σπυρόπουλος και Νίκος Μαυρής. Η Ντόρα Κουλολιά και η Μαρία Διώχνου ήταν μεν πρόθυμες αλλά - όπως είπαμε... ενώ ο Γιάννης ο Αδαμόπουλος προφανώς έχοντας μάθει τη πρόγνωση για τις βροχές, βρήκε βολική δικαιολογία πως του αναθέσανε σημαντική αποστολή για το ΣΚ πάνω στην οποία βασιζόταν η επιτυχία των σχολικών εξετάσεων! Κάπου θα σε πετύχουμε Γιαννάκη, μην ανησυχείς...

Στα πρώτα flat χιλιόμετρα του ποταμού, πριν το κόκκινο φαράγγι

Το κόκκινο φαράγγι του Αλιάκμονα, ο Αλιάκμονας Β όπως είναι γνωστός στους φίλους του καγιάκ και του ράφτινγκ, είναι ένα απ' τα μόλις τρία τμήματα του κατά τ' άλλα μεγαλύτερου ποταμού στην Ελλάδα, με ενδιαφέροντα "άγρια νερά" και μακράν το πιο εντυπωσιακό και τεχνικά δύσκολο. Είναι επίσης ένα απ' τα ελάχιστα ποτάμια μεγάλου όγκου, που διαθέτει και φαράγγι με τεχνικές δυσκολίες, συνδιάζοντάς τες με μια μοναδικής ομορφιάς και σπανιότητας φύση, οπότε η απώλεια στο χώρο των ποταμών είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Τα πρώτα έξι χιλιόμετρα του ποταμού προς μεγάλη μας ευχαρίστηση κυλούν γρήγορα. Ένας απ' τους λόγους που αυτό το ποτάμι δεν είχε τις επισκέψεις που του άξιζαν, εκτός από την απόσταση, τις δύσκολες και χρονοβόρες μεταφορές και τη διαδικασία εισόδου στους εργοταξιακούς χώρους ήταν και τα πολλά χιλιόμετρα flat water που έπρεπε να κωπηλατήσουμε πριν και μετά τα περάσματα. Σήμερα βέβαια είχαμε περισσότερο το νου μας στη φύση του ποταμού, μια και όλα αυτά σύντομα θα χάνονταν κάτω απ' τη λίμνη των 25 χιλιομέτρων που θα σχηματιστεί με το που θα ξεκινήσει να λειτουργεί το φράγμα στο τέλος του 2010. 

Απ' το πολύ το χάζεμα όμως αριστερά και δεξιά, κάποιοι απ' τη παρέα "πιάστηκαν" αφηρημένοι σε κάποια απ' τα πολλά "μανιτάρια" του ποταμού. Όχι δεν μιλάμε για τα πραγματικά μανιτάρια για τα οποία φημίζεται όλη η περιοχή, αλλά για τις δίνες που δημιουργούνται όταν τα ρεύματα του ποταμού στροβιλίζονται οριζόντια, δημιουργόντας ακανόνιστες δίνες τις οποίες πρέπει να περνάς με πολύ προσοχή κι ετοιμότητα. Ευτυχώς για το Χάρη, η "χάρη" του Οσίου Νικάνορα έπιανε και από απόσταση και στο νιοστό ρολ βρήκε "στήριγμα" το σκάφος του Κονίδη και γλύτωσε τόσο την ομαδική καζούρα όσο και να χαλάσει η ψυχολογία του από ένα κολύμπι στα ισιώματα... Βέβαια ο Χάρης θα μας πει πως και ο Κονίδης να μην ερχόταν, το 'χε το ρολ... Την άλλη φορά λοιπόν Δημήτρη κράτα απόσταση... να δούμε αν θα παρεξηγηθεί...

Ο Χάρης, σε απόσταση ασφαλείας απ' τα μανιτάρια του ποταμού,

στα οποία αποδείχθηκε "αλλεργικός"

Η φύση γύρω μας είχε φορέσει τα καλά της, σα να γνώριζε πως ίσως είμαστε οι τελευταίοι μουσαφίρηδες που την επισκέπτονται. Πράσινο παντού σε εναλλαγή και συνδιασμό με το γκρίζο βράχο. Αν ήταν και το νερό πιο καθαρό (γιατί πεντακάθαρο νερό δεν είχε ποτέ του ο βασανισμένος απ' τα φυτοφάρμακα Αλιάκμονας) τότε θα μιλάγαμε για βασιλική υποδοχή!

Μοναδικοί γεωλογικοί σχηματισμοί και εναλλαγές βράχου και βλάστησης

Τα πουλιά - οι πιο εξωστρεφείς κάτοικοι του ποταμού - επίσης μας υποδέχθηκαν απλόχερα. Ποτέ δεν είχαμε δει τόσα πολλά πουλιά σε ποτάμι. Δυο ζευγάρια ερωδιών, νερόκοτες και κάποια πρασινοκέφαλη πάπια μας έκαναν τη τιμή να παρακολουθήσουμε τις πτήσεις τους πάνω απ' τα κεφάλια μας και μας παρατηρούσαν να περνάμε, απ' τη σιγουριά και τη καλή θέα ενός απόκρημνου βράχου ή του ψηλότερου κλαριού ενός δέντρου.

Δυο ζευγάρια ερωδιών μας ακολουθούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής

Σε λίγο τα βουνά δίπλα μας ψηλώνουν και το ποτάμι μπαίνει στο φημισμένο κόκκινο φαράγγι. Χωρίς να χάνει πολύ απ' το πλάτος του, το νερό αρχίζει να αποκτά ταχύτητα. Το πάρτυ ξεκινά!

Μπαίνοντας στο Κόκκινο Φαράγγι

Εμπρός μας διακρίνουμε το πρώτο "χάσιμο" του ορίζοντα και κάτι αφροί πετάγονται ψηλά, σημάδι πως μετά τον ορίζοντα το νερό κάνει μεγάλο κυματισμό. Το πρώτο πέρασμα, μια ράμπα 3ου βαθμού είχε υπερκαλυφθεί απ' το νερό χάνοντας τουλάχιστον ένα βαθμό δυσκολίας. Βρε λες να έχουν γίνει πιο εύκολα και τα επόμενα περάσματα; Ευσεβείς Πόθοι!

Έντυ αριστερά πριν το "χαμό" και όλοι έξω απ' τα σκάφη να ελέγξουμε τη πρώτη μεγάλη σκάλα. Ένας τριγωνικός μαύρος βράχος στη μέση του περάσματος διαιρεί τη ροή σε δύο μέρη, στέλνοντας παράλληλα ανάποδα κύματα που έρχονται να συγκρουστούν με τα κύματα ροής, δημιουργώντας μια πιο "ρομαντική" κατάσταση.

Αν και κάποιοι είχαν δηλώσει υποψήφιοι για τη "Παναγοπούλειο Σχολή Μπιφτεκιού", ο ρόλος έμεινε στα έμπειρα χέρια του δάσκαλου, που "καθάρισε" με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δίακρίσεις, μάμαλα και αντιμάμαλα και έπιασε το πρώτο έντυ για να μας δώσει οδηγίες πλοήγησης.

Επάνω ο Χάρης στο εν λόγω πέρασμα και κάτω η Χριστίνα και ο Κονίδης στο ίδιο πέρασμα από άλλη γωνία λήψης.

Και δύο video απ' το πέρασμα...

Επάνω ο Γιώργος Μαργαρίτης και κάτω ο Δημήτρης Σπυρόπουλος 

To επόμενο πέρασμα έχει ονομαστεί YoYo απ' τον Bettinger, αν και στην κοινότητα των Ελλήνων καγιάκερς έχει μείνει γνωστό ως το πέρασμα με το "Σιφώνι του Μπουλούκου". Σε χαμηλή στάθμη, το πρώτο σκαλοπάτι ακολουθεί ένα σύμπλεγμα βράχων στο κέντρο του ποταμού, που ενώ δείχνουν συμπαγείς, από κάτω είναι ανοικτοί, αφήνοντας το νερό να περνά με υποπίεση "ρουφώντας" ότι κολλήσει πάνω τους. Σήμερα όλοι αυτοί οι βράχοι ήταν τελείως καλυμένοι απ' τα νερά, δημιουργώντας ένα μεγάλο δίσυμο σκαλοπάτι, που για εύλογο λόγο έπρεπε ν' αποφύγουμε. Η αριστερή γραμμή που ενδείκνυται σε χαμηλή στάθμη ήταν ιδιαίτερα δυναμική με αντικρουόμενα κύματα και δύο μεγάλα στόπερς, αλλά το βασικότερο ήταν πως δεν είχε δυνατότητα για ασφάλεια απ' την όχθη. Η πιο εύλογη επιλογή ήταν η γραμμή στα δεξιά, που πέρναγε μεν ξυστά από κάποια "πηγάδια" αλλά σου έδινε περιθώρια ελιγμών. Σε ρόλο μπιφτεκιού πάλι ο Παναγό...

Γιάννης Μπουρλέκας στο YoYo

Γιώργος Μαργαρίτης στο YoYo

Δημήτρης Σπυρόπουλος στο YoYo

Ο Ναύαρχος περνώντας δίπλα από ένα απ' τα πολλά πηγάδια

και τελειώνοντας το πέρασμα

Κάτω ο Νίκος Μαυρής σ' ένα video απ' το ίδιο πέρασμα

Το επόμενο πέρασμα έχει ονομαστεί (πάλι απ' τον πιονέρο των ελληνικών ποταμών Bettinger) Νektar of Gods. Eίναι το μεγαλύτερο και το πιο δύσκολο πέρασμα, μια και η γραμμές του είναι πιο σύνθετες.

 

Η συνηθισμένη γραμμή σε μέτρια στάθμη είναι από το κέντρο και στη μέση του περάσματος με εναλλακτικές γραμμές κοντά στα βράχια που βλέπουμε στις φωτογραφίες κάτω, από μια παλιότερη κατάβαση (στάθμη μέτρια προς χαμηλή), να κατευθύνονται ο Σπύρος και ο Αλφρέδος.

 

 

Σήμερα, με την στάθμη κάτι τις (1 και κατά τόπους 2 μέτρα!!!) ψηλότερη, δεν βλέπουμε βράχο ούτε για δείγμα ή καλύτερα, βλέπουμε κάτι πηγάδια πίσω απ' τα σημεία όπου το νερό περνά πάνω απ' τα βράχια...

Στις επόμενες φωτό μάλιστα καταλαβαίνουμε τη διαφορά στη στάθμη, από τον τεράστιο βράχο στ' αριστερά του Γιάννη (αριστερά από την παλαιότερη κατάβαση) που σήμερα (δεξιά) σκεπάζεται από νερό, δημιουργώντας ένα "τρομακτικό" σημείο. Μ' αρέσει που αναρωτόμουν μήπως κάνω μπουφ...

 

Δείτε το πέρασμα και live...

Η αριστερή γραμμή εκτός του οτι είχε μεγάλες τοπικές δυσκολίες, δεν πρόσφερε και ασφάλεια, μια και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε σε όλη την όχθη. Αντίθετα, απ' τα δεξιά, η όχθη πρόσφερε πρόσβαση σε όλο το μήκος. Η δεξιά γραμμή ξεκίναγε ήπια με μια χαμηλή σκάλα, στη συνέχεια όμως είχες να ελιχθείς ανάμεσα σε μεγάλα στόπερς και τα επιστρέφοντα κύματα που χτύπαγαν στο τοίχο, ενώ προς το τέλος καραδοκούσαν κάτι "πηγάδια"... 

Σε ρόλο μπιφτεκιού αυτή τη φορά ο Μπουρλέκας, μας κοψοχόλιασε όμως, μια και κάπου προς το τέλος πιάστηκε στη γραμμή ενός ενδιάμεσου έντυ και ανατράπηκε. Στο 3ο ρολ μπόρεσε να βγει, αλλά μια και ήταν το πρώτο ρολ της ημέρας, η αγωνία για την τύχη των επόμενων ανέβηκε.

 

Επόμενος ξεκίνησε ο Ναύαρχος, ο οποίος κρατήθηκε πιο μακριά απ' τον τοίχο και τα πήγαινε καλά μέχρι το τέλος, όπου τον τσίμπησε ένα στόπερ.

 

Είδαμε το πορτοκαλί σκάφος του να σηκώνεται κατακόρυφο στον αέρα και στη συνέχεια ν' ανατρέπεται. Ευτυχώς ο Δημήτρης έβγαλε κατευθείαν το ρολ αν και συνέχιζε να κινείται σε άγρια νερά και έπιασε το τελευταίο έντυ. Ο Σπύρος πέρασε καλά αλλά ο Γιώργος έκανε ρολ στη μέση του περάσματος καταφέρνοντας ευτυχώς να ρολάρει επί τόπου και να πιάσει το ενδιάμεσο έντυ, που είχε ταλαιπωρήσει προηγουμένως το Μπουρλέκα.

 

Η αγωνία των υπολοίπων έπιανε κόκκινα. Κάπου εκεί άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι αν θα προλάβω να κάνω το παράλληλο πέρασμα προς την δεξιά όχθη, μια και είχα βγει αριστερά... "Και από εδώ που είμαι κάτω απ' τη κουρτίνα, μια χαρά τα βλέπω..." σκέφτηκα.

Ο Λουκό στη δεξιά γραμμή του Nektar of Gods. Δυστυχώς η λήψη απ' την απέναντι όχθη, κάνει το πέρασμα να φαίνεται αστείο... ή μήπως είναι το άνετο φυσικό στυλ του Χάρη στα δύσκολα...;;;

Η Χριστίνα και ο Χάρης τα πήγαν ευτυχώς μια χαρά, μένοντας στην ιδανική γραμμή μεταξύ στόπερς και τοίχου. Ο Κονίδης αποφάσισε να μου κάνει παρέα στην αριστερή όχθη, μια και μετά την "κουρτίνα" τα πράγματα ήταν εμφανώς πιο εύκολα... Δε θέλει κόπο φίλοι μου, θέλει τρόπο...!

Το επόμενο πέρασμα ήταν και το πιο διασκεδαστικό. Μια σειρά ψηλών κι απότομων κυμάτων, ένα Wave Train όπως το λέμε, ήταν το καλύτερο κλείσιμο των περασμάτων.

Ο Γιάννης επάνω στο Wave Train και στο video κάτω ο Χάρης ακολουθούμενος απ' το Ναύαρχο

Τελειώσαν τα περάσματα; Και η πεσμένη γέφυρα; Ήταν σκεπασμένη απ' το νερό και δεν την πήραμε χαμπάρι ή την παρέσυρε το ποτάμι σε κάποια κατεβασία; Με την απορία θα μείνουμε, οπότε ας απολαύσουμε τη φύση γύρω μας τα τελευταία αυτά 4 χιλιόμετρα μέχρι το φράγμα. 

Η φύση παραμένη μοναδική. Μεγάλα πουλιά συνεχίζουν να κόβουν βόλτες πάνω μας κι εμείς τα προκαλούμε με σφυρίγματα και κρωξίματα.

Συνεχίζουμε να πλέουμε στο αργοκίνητο τώρα νερό, αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε και ρουφώντας όσες παραπάνω εικόνες μπορούμε ν' αποθηκεύσουμε στη μνήμη μας.

 

"Κρίμα που θα χαθεί ένα τέτοιο ποτάμι... Κρίμα" λέμε ο ένας στον άλλο. Για κάποια απ' τα παιδιά που ήταν η πρώτη τους φορά στο Κόκκινο Φαράγγι, η απώλεια είναι εξίσου μεγάλη αν όχι μεγαλύτερη από τη δική μας των παλιών γνώριμων του ποταμού.

Σε μισή περίπου ώρα φτάνουμε στο φράγμα. Το ποτάμι στρίβει δεξιά και μπαίνει στο χώρο του εργοταξίου.

Σταματούμε λίγα μόλις μέτρα πριν το στόμιο της σήραγγας εκτροπής, όπου ο Αλιάκμονας πέφτει και χάνεται πίσω απ' το φράγμα, στη λίμνη που σχηματίζουν το ΥΗΕ Πολυφύτου και τα 3 ακόμη συνεχόμενα υδροηλεκτρικά (Σφηκιάς, Ασωμάτων, Αγίας Βαρβάρας).

Αλλάζουμε, φορτώνουμε τα σκάφη στ' αυτοκίνητα και ξεκινάμε ν' ανηφορίζουμε το φράγμα για να πέσουμε απ' την πίσω πλευρά.

 

Μια τελευταία ματιά κάτω στο ποτάμι

Άποψη από ψηλά του ποταμού μετά το φράγμα

Αφήνουμε πίσω μας το εργοτάξιο και μέσω γέφυρας Παναγιάς φεύγουμε για Καλαμπάκα. Στο Καστράκι, κάτω απ' τους επιβλητικούς βράχους των Μετεώρων σταματάμε γι ανεφοδιασμό στη ταβέρνα του Βαβίτσα. 

Όπως γράφει και ο αρμόδιος για το "Tasting": "Πολύ καλά πρώτα και δικής του παραγωγής . Άπαιχτο συκώτι, καλό κοντοσούβλι, ζουμερό κοτόπουλο (Juicy κατά την Ντόρα), μεγάλες οι μερίδες, ευγενέστατα τα γκαρσόνια 20 ευρώ λόγω τουριστικής περιοχής μάλλον. Θα έλεγα μία καλή πρόταση και όχι μόνο για τους διερχόμενους ταξιδιώτες" 

Το ταξίδι μας τελειώνει εδώ. Η ομάδα των Φίλων των Ποταμών, όλοι μέλη της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ που ταξίδεψαν από την Αθήνα για μια τελευταία κατάβαση στο Κόκκινο Φαράγγι του Αλιάκμονα, ήταν με τη σειρά που φαίνονται στη φωτογραφία οι εξής:

Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Γιώργος Μαργαρίτης, Γιάννης Μπουρλέκας, Χριστίνα Δημητριάδη, Νίκος Μαυρής, Χάρης Λουκόπουλος, Δημήτρης Σπυρόπουλος, Σπύρος Παναγόπουλος.

 

Ευχαριστούμε τη Μαρία, τη Ντόρα και τη Μερόπη για τη βοήθεια που μας έδωσαν στις μεταφορές. Μακάρι να το οργανώναμε καλύτερα και να είσασταν και μαζί μας στο ποτάμι...

Σχετικά Άρθρα:
Φίλοι των Ποταμών: Αποχαιρετώντας το Κόκκινο Φαράγγι του Αλιάκμονα
Τα ΝΕΑ: Τελευταία βόλτα στον Αλιάκμονα

Φίλοι των Ποταμών: Το κόκκινο φαράγγι του Αλιάκμονα. Αποχαιρετώντας 270 εκατομμύριων χρονων γεωλογική ιστορία

Προσεχώς:

Βενέτικος Α και πως "ξεπέσαμε" τόσο κάτω απ' το φαράγγι της Πορτίτσας...