Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Μετα-Πασχαλινές εξορμήσεις Μέρος 3ο: Αώος

Τρίτη μέρα της φετεινής μεταπασχαλινής εξόρμησης και το πρωί μας βρήκε στον ξενώνα - καταφύγιο της Βωβούσας, να πίνουμε ελληνικό καφεδάκι (κάποιοι επιμένουν στο τσάι του βουνού) και να περιμένουμε τους ράφτερς της Trekking Hellas Γρεβενών για να κατέβουμε παρέα μέχρι το Παλιοσέλι. Η ομάδα μας από 4 είχε εκτάκτως μειωθεί στους τρεις, μια κι ο Κονίδης αποφάσισε πως είμαστε τρελοί να κατέβουμε το ποτάμι με 55 πόντους και θα "θυσιασθεί" γιατί κάποιος πρέπει να μείνει έξω και να οργανώσει την αναπόφευκτη επιχείρηση διάσωσης...



Πράγματι η επιχείρηση ξεκίνησε νωρίς, μια και ο Χάρης, έπειτα από μια ατυχή ανατροπή στή πρώτη σκάλα, λίγο έξω απ' τη Βωβούσα (ναι... μ' αυτό το νερό ξεχάστε αυτά που ξέρατε για βαρετό κουπί και σπρώξιμο στα πρώτα χιλιόμετρα... το πάρτυ ξεκινά νωρίς νωρίς!) αποφάσισε να κάνει χρήση του μηχανισμού διάσωσης. Γνωρίζοντας πως ο Κονίδης περιπολεί στο δρόμο που ακολουθεί στην αρχή το ποτάμι, μας ζήτησε συγνώμη που θα μας εγκαταλείψει, αλλά δεν είχε χωνέψει ακόμα το πρωινό και είχε ενοχλήσεις που τον αποσπούσαν  απ' τη σωστή εκτίμηση των περασμάτων και τη χάραξη πορείας εν μέσω στόπερς μεγέθους πηγαδιών (όπως "σωστά" εκτίμησε πως θα συναντήσουμε οσωνούπω) οπότε και κατέφυγε στην πρόσφατα δοκιμασμένη και προβαρισμένη (στο Περιβολιώτη) μέθοδο εγκατάλλειψης δια της αναρρίχησης πλαγιάς.
Ευτυχώς με συνδιασμό διαφόρων τεχνικών επικοινωνίας (όπως σφυρίγματα κλέφτικα, αγριοφωνάρες και ασύρματους) καταφέραμε να ενημερώσουμε το Κονίδη για την εγκατάλλειψη του Χάρη και η "θυσία" του Δημήτρη να μην πάει στράφι...

Η ομάδα πλέον συνέχισε σε αλπικό στυλ, με δύο ραφτς, 7 ράφτερς και μόλις 2 καγιάκερς. Η μία κενή θέση στο ραφτ που είχε φροντίσει να καβαντζάρει ο Λουκό (μήπως και αν...) ήταν πλέον κενή και το ηθικόν ακμαιότατον.


Το δέντρο που περιμέναμε να συναντήσουμε στη πρώτη στροφή, δεν ήταν εκεί. Είχε "μετακομίσει" από κάποια πλημμύρα και είχε "προσαράξει" πάνω σε κάτι τεράστια βράχια λίγο πιο κάτω...
Σύντομα βγήκαμε να ελέγξουμε μια πρώτη σκάλα...








Επάνω τα rafts Trekking Hellas Γρεβενών και κάτω ο Γιάννης Μουρλέκας στο 1ο πέρασμα, μια σκάλα 3+ βαθμού, ότι έπρεπε για εισαγωγή στην "πηγαδολογία"



Το πεδίο συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο, με το "νεράκι" να έχει εμπλουτίσει τα περάσματα και βάζοντάς μας για τα καλά σε ένα συνεχόμενο στίβο 3ου βαθμού. Ευτυχώς, λόγω της μορφολογίας του, κάθε πέρασμα του ποταμού ακολουθείται από μια λίμνη ηρεμίας κι έτσι όποτε χρειάστηκε να μαζέψουμε κάποιο σκάφος, ένα κολυμβητή, μια αναποδογυρισμένη βάρκα (γιατί ναι, είχαμε απ' όλα αυτά...) αυτό έγινε με επιτυχία.

Στο πρώτο μεγάλο πέρασμα, πιάσαμε ένα μικρό έντυ στ' αριστερά, για να ελέγξουμε τις γραμμές. Με το που ανεβήκαμε στο βράχο πάνω απ' τη τρίμετρη ράμπα, κοιτάξαμε πίσω και είδαμε το ποτάμι να γεμίζει χρώματα. Μια ομάδα Γερμανών καγιάκερς (οι οποίοι όπως μάθαμε μετά μπήκαν στο ποτάμι 1 ώρα μετά από εμάς) έφτασαν στο πέρασμα και "αγκυροβόλησαν" στο έντυ που είχαμε πιάσει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως κινούνταν όλοι μαζί, στην κυριολεξία με δυο καγιάκ διαφορά και "πυροβολούσαν" τα τριάρια σαν επέλαση ιππικού.
Όλοι είχαν μεγάλα creekboats και μιλώντας με τον αρχηγό τους έμαθα πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν στον Αώο. Είχαν ξανάρθει την προηγούμενη χρονιά (ή πριν δυο χρόνια - δεν θυμάμαι) και είχαν μπει μάλιστα με πολύ περισσότερο νερό (90εκ!!!) Αν κρίνω πως υπάρχει ουσιαστική διαφορά απ' τους 35 στους 55 πόντους, προβληματίζομαι για το πως θα είναι κάποια περάσματα και γενικότερα το ποτάμι με 90εκ...

Γερμανική "εισβολή"

Αφού ξεκίνησαν τα raft, ακολουθήσαν οι καγιάκερς. Πρώτος έκανε το πέρασμα ο αρχηγός της Γερμανικής ομάδας και μετά μπήκαμε σφήνα εγώ με το Γιάννη, μήπως και καταφέρναμε να ανακτήσουμε κάποια διαφορά. Άδικος κόπος όμως, μια και σε λίγα λεπτά όλοι οι Γερμανοί είχαν περάσει το πέρασμα και ξανά σε σχηματισμό, συνεχίσαν να πυροβολούν και τα επόμενα περάσματα.

 


Για να δείτε τα video σε μεγαλύτερη διάσταση, μπορείτε να πάτε εδώ. Όλα τα video βρίσκονται στη σελίδα youtube του TEAMadara

Το φαράγγι συνέχισε να μας χαρίζει όμορφα περάσματα τα οποία αντιμετωπίζαμε σχεδόν πάντα με τα ίδια συμπτώματα: Σφίξιμο στη καρδιά πλησιάζοντας τον ορίζοντα, ανέβασμα παλμών φτάνοντας πάνω απ' το πανταχού παρών πηγάδι και χαρούμενο ξεφύσημα μαζί με τα απαραίτητα επιβραβευτικά σφυρίγματα απ' όλη την ομάδα. 











Το πιο δύσκολο πέρασμα ή τουλάχιστον το πιο ψαρωτικό, αποδείχθηκε πως ήταν το επόμενο πέρασμα. Μια γραμμή S σ' ένα χαμηλό μαύρο κροκαλοπαγές φαράγγι, το οποίο δίνει πρόσβαση για έλεγχο και portage τουλάχιστον για το πρώτο του μέρος απ' τ' αριστερά.
Σε χαμηλότερη στάθμη το πέρασμα γίνονταν είτε με μπουφ απ' τα δεξιά, είτε απ' τη γλώσα δεξιά. Σήμερα, υπήρχε μια ενιαία γραμμή με πτώση ύψους 1μ και δύο "βαθιά" στόπερ σε όλο το πλάτος του φαραγγιού. Αποφασίσαμε να "περάσουμε απ' έξω" το πρώτο τμήμα και να μπούμε αμέσως μετά το δεύτερο στόπερ για το υπόλοιπο του περάσματος, που περιλάμβανε μια ακόμα μεγάλη σκάλα, με ψηλό μαξιλάρι στο τοίχο αριστερά και αγνώστου βάθους πηγάδι αμέσως μετά. Αντιμετωπίσαμε τη δυσκολία με ψυχικό σθένος (το portage θα ήταν μάλλον πιο επικίνδυνο και πολύ πιο κουραστικό...)και το περάσαμε με εντυπωσιακό τρόπο (προσωπικά έκανα κι ένα back loop στο πηγάδι...)
Η δεύτερη βάρκα πέρασε βοήθεια σχοινιών και χωρίς τους αναβάτες της, οι οποίοι αποδείχθηκαν δεινοί ορειβάτες!






Επάνω, η πρώτη βάρκα περιμένει γι ασφάλεια στο μικρό έντυ στο τέλος του πρώτου μέρους του περάσματος. Κάτω, η δεύτερη βάρκα, περνά το πέρασμα "σχοινο-χειριζόμενη" και άποψη του δεύτερου και μεγαλύτερου στόπερ (κατηγορίας πηγαδιού) στο οποίο ο ανύποπτος καγιάκερ θα "έπεφτε" πιθανότατα πλάγια και χωρίς φόρα, προερχόμενος απ' το παραπάνω στόπερ. Κλασικό πενταράκι θα έλεγα...



Αφού ολοκληρώσαμε το πέρασμα, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στο στενό φαράγγι, περνώντας μερικά ακόμα boulder garden. Σ' ένα στένωμα του φαραγγιού, το ποτάμι πάλι μαζευόταν σε μια στενή σκάλα κι έμπαινε σ' ένα ακόμη στενό φαραγγάκι που είχε και μια μεγάλη σπηλιά κάτω απ' το δεξύ αντέρισμα του βράχου.


Σταμάτησα στο έντυ δεξιά, στην είσοδο της σκάλας και διαπίστωσα πως η γραμμή αν και δυνατή ήταν σχετικά ευθεία και χωρίς προβλήματα. Μάλλον οι υπόλοιποι δεν πήραν στα σοβαρά την εκτίμησή μου γιατί άρχισαν ν' ανεβαίνουν τις απότομες πλαγιές για να δουν αν γίνεται portage και κατά πόσο θα μπορούσε να περάσει κάποια βάρκα με σχοινιά. Οι δύο πρώτοι γενναίοι ξεκίνησαν με τη μία βάρκα και ακολουθήσε ο Γιάννης... 


Ο Γιάννης Μπουρλέκας στο εν λόγω πέρασμα



ενώ η δεύτερη βάρκα το πέρασε "ελαφριά"...



Με το που περάσαμε κι απ 'αυτό το σημείο, οι βαρκάρηδες ξεθάρεψαν και κάτα το πρότυπο των Γερμανών, άρχισαν να "πυροβολούν" τα περάσματα. Ένα απ' αυτά ήταν και το γνωστό μπουφ. Το αναγνωρίσαμε κατευθείαν αλλά βλέποντας και τη βάρκα να το περνά αγόγγυστα είπαμε πως με το νερό αυτό θα περνά από παντού και θα 'ναι πιο εύκολο. Ο Γιάννης βέβαια, ακολούθησε την κλασσική γραμμή από τα δεξιά και μόλις έφτασε στο μπουφ είδε ένα πηγάδι να χάσκει αριστερά του. Προφανώς αν κοιτάς το πηγάδι, είναι δεδομένο πως θα καταλήξεις μέσα του και ο Γιάννης επιβεβαίωσε τη θεωρία. Για να κάνεις βέβαια ρολ,  πρέπει να μπορέσεις να βγεις στην επιφάνεια να στηθείς και αυτό μάλλον δεν έγινε... οπότε... σκάφος και καγιάκερ τράβηξαν ξεχωριστούς δρόμους. Το σκάφος πήρε το δρόμο για πέρα, ο Γιάννης το δρόμο για κάτω... στα βάθη του στόπερ...
Κάποια στιγμή βγήκε στην επιφάνεια και δυο χέρια τον άρπαξαν και τον ανέβασαν "τσουβαλάτο" στη βάρκα. Ο πανταχού παρών Ηρακλής, αφού είδε το πηγάδι που μόλις πέρασε κατάλαβε το τι θα επακολουθούσε κι έκοψε ταχύτητα, αρκετά για να τον προλάβουν τα γεγονότα.

"Κρατήσου" του φώναξε "κι άλλο στόπερ μπροστά" αλλά ο Γιάννης προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκόταν...
 "Πιάσε κι εσύ ένα κουπί" του ξαναφώναξε ο Ηρακλής, ενώ το πίσω μέρος της βάρκας σηκωνόταν και οι μπροστινοί ράφτερς χανόντουσαν μέσα στο επόμενο πηγάδι.



Από πίσω εγώ μετα βίας έκανα κουπιές όπισθεν για να κερδίσω κάποια απόσταση απ' τα διαδραματιζόμενα στο πηγάδι, όταν είδα τη βάρκα να γονατίζει... "Εεεε ρε" σκέφτηκα... "θα κάνω μπουφ πάνω στη βάρκα σαν τη Pininger και όποιος ζήσει..." και φαντάστηκα τον εαυτό μου να σκάω σαν τη μπάλα του bowling πάνω στις κορίνες - όπου κορίνες οι καημένοι οι ράφτερς. Έυτυχώς τ' όραμα δεν πήρε σάρκα, το ραφτ πέρασε το στόπερ και μου άνοιξε το χώρο να πάρω καλή γραμμή και να κάνω ένα δυνατό μπουφ. Προσγειώθηκα τέλεια στον αφρό, με το κουπί εμπρός, έτοιμος για τη κουπιά εξόδου. Γιατί όμως δεν πάω μπρος αλλά πίσω; Κρατιέμαι στη κουπιά μου με νύχια και με δόντια κι ευτυχώς καταφέρνω να κερδίσω την έλξη του στόπερ... Ουφφφφ.... Λίγο ήθελε...

Μετά από λίγο, το φαράγγι χαμηλώνει και συναντάμε το Διστρατιώτη να μπαίνει απ' τα δεξιά. Το ποτάμι από δω και κάτω μας αφήνει απ' τα νύχια του και για κανά δεκάλεπτο, χαλαρώνουμε. Ευκαιρία για ένα σύντομο διάλειμα, ένα δυο μπισκότα. Το κινητό πιάνει και τα παιδιά ενημερώνουν τους οδηγούς πως φτάσαμε στ' Άρματα. Τα πολλά τα δύσκολα είναι πίσω μας.

Στα δεξιά μας βλέπουμε τ' Άρματα και το παλιό χωματόδρομο που παλιά κατέβαινε μέχρι το ποτάμι, αλλά τώρα έχει κοπεί κανά χιλιόμετρο πιο πάνω. Το επόμενο πέρασμα είναι στο ρέμα που κατεβαίνει απ' τ' Άρματα.


Ο Γιάννης στο πρώτο κομμάτι του περάσματος των Αρμάτων. Τα στόπερ που φαίνονται πιο πάνω δεν ήταν καθόλου μικρά...


Το δεύτερο τμήμα του περάσματος χωρίζεται στα δύο, από μια σειρά βράχων και κορμών. Η συνηθισμένη δίοδος απ' τ' αριστερά, αν και όχι τεχνικά δύσκολη, ήταν πολύ "βάρβαρη" για μας τους κουρασμένους καγιάκερς και ομόφωνα αποφασίζουμε να την παρακάμψουμε απ' την όχθη αριστερά. Οι βάρκες μετά από πολλές τραμπάλες, κατάφεραν να βρουν μια γραμμή κάπου στο κέντρο και δεξιά και ν' αποφύγουν το portage... Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αισθάνεσαι τυχερός που είσαι τόσο "ευέλικτος"



Μετά από ακόμη ένα δεκάλεπτο ξεγνοιασιάς, τα ραντάρ ξαναμπαίνουν σ' επιφυλακή, μια και πλησιάζουμε το πέρασμα της "Σπασμένης Γέφυρας" και το "πονηρό" στόπερ που καραδοκεί πριν απ' αυτό.
Θυμόμουν πως η σκάλα με το στόπερ αυτό ήταν σε μια απότομη στροφή αριστερά και μόλις "ένοιωσα" πως το φαράγγι πάει να κλείσει πάλι, έπιασα τη δεξιά πλευρά του ποταμού. Έντυ δεξιά και πίσω μου βλέπω το γνώριμο χαμό του περάσματος που σε βγάζει στη γυαλάδα πριν τη σπασμένη γέφυρα. Ο Γιάννης περνά δίπλα μου αλλά δεν πιάνει το έντυ... ούτε καν προσπάθησε!
"Που πας; Το πέρασμα..." του φώναξα", αλλά είχε ήδη μπει στη σκάλα. Μια... δύο... τρεις φορές είδα το πάνω μέρος του σώματός του και το κουπί του, όπως κατέβαινε τη σκάλα και μετά (ευτυχώς) τον είδα στη γυαλάδα, να βγαίνει γρήγορα αριστερά και να μου κάνει νόημα να μείνω στ' αριστερά.

"Σιγά μην πήγαινα δεξιά" σκέφτηκα, μια και ήξερα καλά πως στα δεξιά υπήρχε ένα μεγάλο σκαλοπάτι κι ένας βράχος που σε χάλαγε. Ο Γιάννης όμως εννοούσε να πάω πιο αριστερά απ' οτι υπολόγιζα, μια και το νερό σε πέταγε δεξιά κι έτσι βρέθηκα τετ α τετ με το βράχο να κάνω απανωτές στηρίξεις για να μην πέσω... Παραλίγο...

Ανεβήκαμε στα βράχια αριστερά να ελέγξουμε το κυρίως πέρασμα. Ο τοίχος στη δεξιά όχθη καθορίζει το όριο του περάσματος, ενώ ένας βράχος στη μέση, στο ξεκίνημα της σκάλας δυσκολεύει τα πράγματα μια και σ' αναγκάζει να ακολουθήσεις πορεία κοντά στο τοίχο. Στο τέλος της σκάλας και πριν το ποτάμι περάσει απ' το άνοιγμα (1.5 μ. πλάτος) δεξιά, υπάρχει άλλη μια δυσκολία. Ένας μεγάλος βράχος στην αριστερή όχθη, δημιουργεί μαξιλάρι και με το συγκεκριμένο νερό μια δίνη που δυσκολεύει κατά πολύ την πλοήγηση στο αριστερό τμήμα του περάσματος. Η πρώτη βάρκα πέρασε "by the book" που λέμε...





Το κυρίως πέρασμα της "Σπασμένης Γέφυρας"



Η δεύτερη όμως βρήκε στο τοίχο δεξιά και γκέλαρε προς τ' αριστερά, όπου ανατράπηκε ευτυχώς πριν απ' το άσχημο "room of doom" στο βάθος αριστερά του περάσματος.

Ακολουθήσαμε εγώ κι ο Μπουρλέκας. Τόσο εγώ που πιάστηκα λίγο απ' τη δίνη πριν το άνοιγμα, όσο και ο Γιάννης που πρέπει να βρήκε στο βράχο ψηλά, γιατί εμφανίστηκε στ' αριστερό τμήμα του περάσματος, ολοκληρώσαμε το πέρασμα και προχωρήσαμε να ελέγξουμε τα αμέσως επόμενα 50 μέτρα, που οδηγούσαν στη συμβολή του απότομου Ασπρορέματος. Το ρέμα αυτό σηματοδοτεί την έναρξη του μεγάλου περάσματος Long John. 



Οι γραμμές ήταν ξεκάθαρες, αλλά και τα στόπερ αρκετά μεγάλα. Μελετήσαμε τις εναλλακτικές μας και εντοπίσαμε και το plan B, μια σχετικά ανώδυνη γραμμή τέρμα αριστερά, όπου το νερό έχανε πολύ απ' την ορμή του και η διάβαση ήταν πιο ανώδυνη. Τα επόμενα λεπτά καθόρισαν και την επιλογή μας...

Η πρώτη βάρκα στόλαρε σ' ένα κρυφό βράχο στη πρώτη πτώση και ένας ράφτερ έφυγε μπροστά κολυμπώντας τις επόμενες δυο πτώσεις. Ευτυχώς η βάρκα τον ακολούθησε και στο λιγότερο δύσκολο πεδίο, στ' αριστερά τον πρόλαβε.
Η δεύτερη βάρκα ξεκίνησε κι αυτή, όταν έφυγα πίσω για το σκάφος μου, να κάνω τα τελευταία 20 μέτρα πριν το ρέμα. Στόχος ήταν η κεντρική γλώσα, δίπλα απ' ένα εξέχοντα βράχο, που όμως είχε δύσκολη πρόσβαση απ' το ψηλό κύμα λίγο πιο πριν. Τραβήχτηκα πιο ψηλά και κατάφερα να την πιάσω σωστά και να μπω στο έντυ που περίμενε ο Γιάννης. Οι δυο βάρκες είχαν πια χαθεί απ' το οπτικό μας πεδίο, αλλά σίγουρα θα μας περίμεναν είτε στο μέσο του Long John είτε στη γυαλάδα στο τέλος του. Ο Γιάννης έκανε με τη σειρά του τα τελευταία μέτρα, αλλά τον χάλασε το κύμα πριν τη γλώσα και έπεσε στο στόπερ αριστερά. Αναποδογυρίζει αλλά κάνει αστραπιαία ρολ και πιάνει το έντυ απέναντί μου. Η απόφαση πλέον ήταν όχι μόνο εύκολη αλλά και ενδεδειγμένη. Plan B και πάμε σιγά σιγά απ' τ' αριστερά. Μικρές πτώσεις, πιο αργό νερό και μ' επιτυχία φτάνουμε στη μεγάλη γυαλάδα στο τέλος του περάσματος όπου μας περίμεναν κι οι βάρκες.


Δυο boulder garden 3ου βαθμού ακόμα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και μετά από ένα τεταρτάκι, βλέπουμε τη γέφυρα που ενώνει Παλιοσέλι και Βρυσοχώρι. Εκεί μας περιμένει κι ο Χάρης, ο οποίος είχε ανησυχήσει, μια και είχαμε συμπληρώσει το εννιάωρο! Εκεί και οι οδηγοί της Trekking που κι αυτοί είχαν κάπως ανησυχήσει, περισσότερο ίσως απ' το Χάρη που ξέρει πως κάθε επιτυχημένη κατάβαση του TEAMadara ξεκινά αργά και τελειώνουν ακόμα πιο αργά. Μην κοιτάτε που με το γκρινιάρη το Παναγόπουλο τελευταία έχουμε χάσει τις καλές μας τις συνήθειες...


Συγχαρητήρια μεταξύ καγιάκερς και ράφτερς και ραντεβού για επόμενες καταβάσεις. Η πρόσκληση - πρόκληση του Ηρακλή να πάμε παρέα σε κάποιες καταβάσεις που σχεδίαζαν στην Αλβανία, αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ... Άντε και του χρόνου ευχηθήκαμε, μια και χλωμό το βλέπω να ξανανηφορίζουμε φέτος στα βόρεια (ποτέ δε ξέρεις βέβαια...)

Αφήσαμε τον Αώο με όμορφα συναισθήματα και ακόμα πιο όμορφο στόχο. Την ταβέρνα "του Ανάσα" έξω απ' τους Πάδες, όπου ο φιλόξενος Νίκος πάντα μας περιποιείται σαν φίλους κολλητούς. Μια σκιά χάλασε τη διάθεσή μου φεύγοντας, κοιτάζοντας το ποτάμι πάνω απ' τη γέφυρα...



Το καινούργιο μικρό υδροηλεκτρικό στο ρέμα του Βρυσοχωρίου, που έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και το κτίριο του σταθμού στέκει εκεί άσπρο και θεόρατο.
Άλλο ένα... Το δεύτερο φέτος... Πόσα άραγε του χρόνου;


Δείτε στο απόσπασμα του χάρτη των σχεδιαζόμενων υδροηλεκτρικών στην Ελλάδα, τα ΥΗΕ που κατασκευάζονται ή σχεδιάζονται στη περιοχή


Παλαιότερα άρθρα για καταβάσεις στον Αώο:

Ακολουθεί: Μετα-Πασχαλινές εξορμήσεις 2010 - Μέρος 4ο: Πηγές Σαραντάπορου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου