Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Μεταπασχαλινές Εξορμήσεις Μέρος 4ο: Πηγές Σαραντάπορου

9 Απριλίου και αισίως βρισκόμαστε στην 4η μέρα της μεταπασχαλινής μας εκδρομής καγιάκ. Το πρωινό μας βρίσκει στο μπουφέ του ξενοδοχείου Γεφύρι στη Κόνιτσα, που φέτος το βρίσκουμε ανανεωμένο, με την ανακαίνηση που είχε ξεκινήσει στα δωμάτια το προηγούμενο χρόνο, να έχει επεκταθεί και στους κοινόχρηστους χώρους. Δίπλα στη τραπεζαρία έχουν εγκατασταθεί δύο υπολογιστές συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο, οπότε είχαμε και την ευκαιρία να μπούμε στο google maps και να ερευνήσουμε το ποτάμι - στόχο που μόλις χθες αποφασίσαμε, το δασωμένο φαράγγι στις πηγές του Σαραντάπορου, πάνω από τη Κόνιτσα, στο Γράμμο.

Πριν ξεκινήσουμε για το σημερινό ταξίδι και όσο οι υπόλοιποι μεταφόρτωναν σκάφη στα αυτοκίνητα, πετάχτηκα μέχρι το "πραγματικό" γεφύρι, το πέτρινο στολίδι της Κόνιτσας που γεφυρώνει αιώνες τώρα τον Αώο. Η μεταλική στρατιωτική γέφυρα Bailey που του κράταγε αδελφική παρέα τα τελευταία χρόνια, έχει πλέον απομακρυνθεί και το γεφύρι στέκεται ξανά μόνο, να παντρεύει τις δυο όχθες του φαραγγιού.



Ανεβαίνω το απότομο κατάστρωμα με τις γυαλισμένες απ' το καιρό κροκάλες και στέκομαι στο ψηλότερο σημείο. Το χτιστό παραπέτο με τα παλιά κάγκελα δεν προστατεύει και πολύ μια πτώση, γι αυτό και όταν φύσαγε πολύ, το καμπανάκι που ακόμα υπάρχει από κάτω, χτύπαγε για να προειδοποιεί τους διαβάτες να προσέχουν.


Σήμερα ο καιρός είναι γλυκός. Ότι πρέπει θα ήτανε για τα παιδιά με τα σακίδια που επιστρέφουν από το χωματόδρομο δίπλα στο φαράγγι. Κάπου στη φύση θα περάσανε τη νύχτα και τώρα γυρνούν, όπως καταλαβαίνω απ' τα νυσταγμένα ακόμα πρόσωπα κάποιων και τα βαριά μπουφάν που κρέμονται απ' τα σακίδιά τους. Περνούν τη ξύλινη "πύλη" της εισόδου του Εθνικού Δρυμού Βίκου - Αώου, η πινακίδα του οποίου είναι πεσμένη δίπλα στο έδαφος. Χαρακτηριστική εικόνα της εγκατάλειψης των προστατευομένων περιοχών της Ελλάδος, που εκτός από εξαιρετικά λιγοστές σε αριθμό και έκταση, έχουν το κακό να διαχειρίζονται από Αρχές χωρίς θεσμοθετημένη ισχύ, χωρίς μέσα, ουσιαστικά αδύναμες.


Ο μεγάλος υδροείκτης στο χτίσμα της αριστερής όπως κατεβαίνει το νερό όχθης, δείχνει 1.50μ. Μάλλον βλακεία κάναμε που δε μπήκαμε στο κάτω κομμάτι...



Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, τα παιδιά είχαν τελειώσει με τα φορτώματα και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Πήραμε το δρόμο Κόνιτσα - Κοζάνη, ανεβαίνοντας τις ανηφορικές στροφές που μας χάρισαν μια μοναδική θέα στο κάμπο της Κόνιτσας και την έξοδο του φαραγγιού του Αώου, με τις επιβλητικές κορφές της Γκαμήλας από πάνω του, άγρυπνους φρουρούς. Δυο ποδηλάτες, όρθιοι στα πετάλια είχαν πάρει ρυθμό για να βγάλουν τη μακριά ανηφόρα πάνω στα βαρυφορτωμένα ποδήλατά τους. Και λέμε πως εμείς είμαστε τρελοί...

Σε λίγο φάνηκε κι ο Σαραντάπορος. Αριστερά η οροσειρά του Γράμμου, δεξιά του Σμόλικα. Στο κομμάτι αυτό η κοίτη του ποταμού είναι πολύ πλατιά και ο δρόμος ελλίσεται. Κοντά στη διασταύρωση για Πύργο, η άσφαλτος έχει κομματιαστεί από μια ενεργή καθίζηση στη περιοχή. Από κάτω, στο κομμάτι του ποταμού που τρέχει, έχει δημιουργηθεί ένα boulder garden, το οποίο αναλόγως το νερό φτάνει τον 3ο έως 4ο βαθμό δυσκολίας

 Επάνω το σπασμένο κομμάτι του δρόμου, το οποίο έχει εδώ και χρόνια δημιουργήσει το "βραχόκηπο" στο Σαραντάπορο




Όσο ανεβαίνουμε το δρόμο προς Κοζάνη, συναντάμε αρκετά απ' τα ρέματα που ενισχύουν τον Σαραντάπορο. Στα δεξιά το ρέμα της Αγίας Παρασκευής ή Κερασοβίτικος, ένας επίσης πλωτός αγριοπόταμος συνεχόμενης δυσκολίας 2ου-3ου βαθμού (ένα δυο σημεία ένα κλικ πιο δύσκολα), στον οποίο έχει ήδη κατασκευαστεί ένα υδροηλεκτρικό, κάτω απ' το Κεράσοβο (φωτό κάτω).


Ευτυχώς προλάβαμε με τον Καγιάκερ και κάναμε το 2005 μια απ' τις τελευταίες ολοκληρωμένες καταβάσεις, πριν "κλείσει" το πάνω κομμάτι.

Ο Καγιάκερ στον Κερασοβίτικο το 2005

Άλλα δυο υδροηλεκτρικά σχεδιάζονται στον Κερασοβίτικο (για να είναι πλήρως εκμεταλεύσιμος ενεργειακά, μη και χάσουμε τίποτα...)



Εκτός απ' το τμήμα των καταρρακτών (φωτό επάνω), που χάνει πλέον τα νερό του απ' το κατασκευασμένο έργο, ένα ακόμη υδροηλεκτρικό στο κάτω - και κυρίως πλεύσιμο - τμήμα του είναι στο στάδιο κατασκευής, ενώ ακόμα πάνω απ' την Αγία Παρασκευή, είναι στο στάδιο αξιολόγησης. Δείτε στο χάρτη των σχεδιαζομένων υδροηλεκτρικών στη περιοχή, τόσο τα έργα στο Κερασοβίτικο, όσο και στον Σαραντάπορο.

(Κλικ επάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη διάσταση)

Τέλος παρένθεσης και στο δρόμο μας πάλι. Άλλο ένα μεγάλο ρέμα κατεβαίνει από τα Μαστροχώρια (φωτό κάτω), ενώ πιο ψηλά, μπαίνουμε σ' ένα φαράγγι οφυόλιθων - δυσκολίας 2ου - 3ου βαθμού κατά τον Bettinger. Έχουμε πια αφήσει την Ήπερο και μπαίνουμε στη Μακεδονία.


Μετά το φαράγγι φτάνουμε στη γέφυρα του Σαραντάπορου που περνά πάνω απ' το βόρειο κλάδο του, τις πηγές που έρχονται απ' το Αρρένες Γράμμου (φωτό κάτω).





Απ' τ' ανατολικά και το Ζουζούλι, έρχεται ο φιδογυριστός Ζουζουλιώτης. Παίρνουμε το δρόμο αριστερά κι αρχίζουμε την ανάβαση προς τις πηγές του Σαραντάπορου, κοντά στο χωριό Πεύκος. Από την άλλη πλευρά του βουνού κυλά ο Αλιάκμονας που πηγάζει απ' την ίδια περιοχή.
Το τοπίο είναι παράξενο. Τα βουνά χαμηλά και δασωμένα, αλλά η γεωλογία τους ιδιαίτερη, με το γκρίζο φλύσχη να σκεπάζει με τ' αποσαθρωμένα του κομμάτια τις βουνοπλαγιές.



Τα νερά εδώ είναι λιγοστά και για κάποιο λόγο θολωμένα. Κάποιο μηχάνημα θα δουλεύει πιθανότατα στη κοίτη πιο ψηλά. Ανηφορίζουμε πιο πάνω να δούμε το "δασωμένο φαράγγι" που περιγράφει ο Bettinger στο Greco. Ας ελπίσουμε πως θα 'ναι στενό, ώστε να 'ναι και πλεύσιμο με τόσο λίγο νερό.

Άποψη του Σαραντάπορου μετά τη Χρυσή

Περνάμε τη Χρυσή και φτάνουμε στο Πευκόφυτο. Εδώ, κάποιες πηγές που συναντάμε μόλις βγαίνουμε απ' το χωριό, διπλασιάζουν τα νερά του Σαραντάπορου. Δηλαδή... τι νερά θα βρούμε από δω και πάνω; Που πάμε βρε παιδιά - κι αρχίσαν οι γκρίνιες του τύπου "Εγώ σας το λεγα να πηγαίναμε Βοϊδομάτη" ή "Έπρεπε να πάμε Πηγές Αλιάκμονα..." ή "μια χαρά θα ταν ο Αχέροντας, τι το θέλαμε να τραβηχτούμε εδώ πάνω...", κλπ κλπ

Παρά τις γκρίνιες εκατέρωθεν, συνεχίσαμε προς την είσοδο, τη γέφυρα που πάει προς Κοτύλη. Κάτω μας βλέπαμε που και που εικόνες του ποταμού. Το φαράγγι ήταν πράγματι δασωμένο και στενό και το νερό αν μη τι άλλο, έδειχνε να τρέχει... όχι πολλά πράγματα αλλά έτρεχε...

Φτάνωντας στην είσοδο, υπολογίσαμε να έχει 1-2 κυβικά (κάτι σε Κότσαλο μου θυμίζει...) και μια και φτάσαμε ως εδώ, είπαμε να το "γράψουμε".



Λουκό και Θωμό (Αααα... δεν σας είπα πως είχαμε και νέες αφίξεις χθες το βράδυ; Βέβαια... Οι κύριοι κύριοι Παναγόπουλος και Θωμόπουλος έφτασαν ξημερώματα - λόγω μεγάλης στάσης σε κεμπαμπτζίδικο στα Γιάννενα - και ενσωματώθηκαν στο team, αλλαγές στους Ζιάκα και Κονίδη που είχαν άλλες υποχρεώσεις και εγκατέλειψαν...) ξεκίνησαν ν' αφήσουν ένα αυτοκίνητο στην ενδιάμεση έξοδο στο Πευκόφυτο, εκτός αν έβλεπαν πως τα νερά άξιζαν να συνεχίσουμε πιο κάτω.

Οι υπόλοιποι εκμεταλευτήκαμε το χρόνο για να κάνουμε ένα μποτοξάκι στο καημένο το G-Ride που χε να μπει σε ποτάμι καμιά τριετία και το μπάλωμα στη "λειωμένη" απ' τη χρήση (πάνω από 100 καταβάσεις) γάστρα του ήθελε λίγο φρεσκάρισμα.


Έτσι ο Μπουρλέκας είπε να κάνει ένα μπάλωμα με ασφαλτοταινία, παρουσία του μαιτρ του είδους Παναγόπουλου, μήπως πάρει και πιστοποίηση καγιακο-φαναρτζή επιπέδου Β'




Είχε πάει πια μεσημεράκι όταν μπήκαμε στα σκάφη. Τα πρώτα μέτρα ήταν και τα πιο δύσκολα, μια και το νερό ήταν ρηχό, χωρίς να δίνει καθαρές γραμμές και πολλά πεσμένα δέντρα εμπόδιζαν τη δίοδο και μας ανάγκαζαν να βγαίνουμε συχνά να μεταφέρουμε τα σκάφη.



Κι ένα βιντεάκι απ' την εκκίνηση


Σε κάποια περίπτωση όπου ένα δέντρο έκλεινε το μεγαλύτερο μέρος του περάσματος, εκτίμησα πως θα μπορούσα να ελιχθώ και να περάσω από κάτω. Δυστυχώς οι υπολογισμοί μου δεν ήταν και οι καλύτεροι και ενώ μπόρεσα με το μικρό G-Ride κι έπιασα το αντίρευμα πάνω απ' το οριζόντιο κλαρί, η πρύμνη μου έμεινε στο ρεύμα και κύλησα προς τα πίσω. Το κουπί μου έμεινε πάνω απ' το κλαρί ενώ εγώ αναποδογύρισα και πέρασα από κάτω. Για τα επόμενα 10-20 μέτρα, ταξίδευα ανάποδα με τα χέρια μου να προσπαθούν να βρουν πάτο για να στηριχθώ. Μάλλον πρέπει να ξεσκονίσω το hand roll μου. Κάποια στιγμή βρήκα με τον ώμο σ' ένα βράχο και κατάφερα να τον σπρώξω και να γυρίσω προς την επιφάνεια. Εκεί βρήκα σε κάτι κλαδιά για να ξαναανατραπώ, αλλά αυτή τη φορά κοντά σ' ένα έντυ στην όχθη, όπου μπόρεσα να πιαστώ απ' τα βράχια και να επαναφέρω το σκάφος απ' τη καλή. Κάπου εκεί έφτασε κι ο Μπουρλέ ο οποίος είχε δει το συμβάν και είχε τρέξει απ' την όχθη να με βοηθήσει. Όλα καλά, τη γλυτώσαμε με μερικές γρατζουνιές στα χέρια κι ένα μόλοπα στον ώμο. Πάλι καλά που δε χάσαμε το κουπί... (κάτι σε Μόρνο μου θυμίζει αυτό...)



Τα δέντρα συνέχισαν να μας ταλαιπωρούν, αλλά κάποια μικρορέματα ανέβασαν κάπως τη στάθμη από οριακή σε χαμηλή. Το ποτάμι κυλούσε σε μια βράχινη κοίτη από φλύσχη-ηλιόλιθο, που πάνω απ' το νερό είχε τριφτεί και μετατραπεί σε γκρίζα σκόνη. Η φύση γύρω μας ήταν πράγματι ωραία και σχεδόν παρθένα, με τα δέντρα να φτάνουν μέχρι το ποτάμι.


Χάρης Λουκόπουλος (επάνω) και Σπύρος Παναγόπουλος (video κάτω)







Επάνω ο Χάρης σ' ένα μικρό περασματάκι και κάτω...
... ο Γιάννης σε video απ' το ίδιο πέρασμα



Ο Σπύρος σ' ένα χαρακτηριστικό σημείο αναφορικά με τη φύση του ποταμού


και ο Χάρης περνώντας κάτω από ακόμη ένα απ' τα πεσμένα δέντρα

ενώ ο Σπύρος περιμένει εκ του ασφαλούς να δει αν τα "μπιφτέκια" θα γίνουν "σουβλάκια"

Στη διαδρομή συναντήσαμε 3 ή 4 ξύλινες πεζογέφυρες, φτιαγμένες με κορμούς. Με κορμούς ήταν φτιαγμένα και τα βάθρα τους στη χάμηλή χωμάτινη όχθη, κάτι που δεν έχουμε συναντήσει σε τέτοια συχνότητα σε άλλο ποτάμι. Από ζωή, είδαμε μόνο κάποιες μάυρες νερόκοτες.

Στο ύψος του Πευκόφυτου, το ρέμα που προαναφέραμε πέφτει ορμητικά στο Σαραντάπορο, διπλασιάζοντας τουλάχιστον τη ροή του. Από εκεί και μετά όμως δεν έχουμε πολύ μέχρι τη γέφυρα που έχουμε αφήσει τ' αυτοκίνητο. Με την πρόσθετη ροή, τα τελευταία 200 - 300 μέτρα είναι πολύ ευχάριστα, αλλά απ' τη γέφυρα και μετά το φαράγγι ανοίγει και στη διευρυμένη κοίτη το νερό μοιράζεται σε περισσότερες ροές. Καλώς κάναμε λοιπόν και σταματήσαμε εδώ. Ϊσως κάποια άλλη φορά, με καλύτερο νερό να κάνουμε και το υπόλοιπο.

Στην έξοδο, παρατημένες στην απαξίωση και τη φθορά του χρόνου, κάποιες παλιές εγκαταστάσεις πιθανότατα ιχθυοκαλιέργειας. Αλλάζουμε και χαλαρώνουμε μασουλώντας ότι παστέλια και γκοφρέτες μας είχαν μείνει, μέχρι ο Χάρης κι ο Δημήτρης να πάνε να φέρουν τ' αυτοκίνητο απ' την είσοδο.

Επόμενη στάση μας, το φημισμένο μαστροχώρι της Πυρσόγιαννης. Απ' τη Πυρσόγιαννη και τ' άλλα μαστροχώρια της περιοχής, έφευγαν τα μπουλούκια με τους μαστόρους της πέτρας, για να φτιάξουν γεφύρια, εκκλησιές, αρχοντικά, σε όλη την Ελλάδα αλλά μέχρι και την Ευρώπη.

T' όμορφο μαστροχώρι της Πυρσόγιαννης.

Δυστυχώς, η πολλή δουλειά δε τους άφησε χρόνο να φροντίσουν και το δικό τους το χωριό, για την αναστύλωση του οποίου φρόντισαν Έλληνες και ξένοι φίλοι της τέχνης.


Τα περισσότερα σπίτια κλειστά - σύνηθες φαινόμενο στη περιοχή - αλλά η ταβέρνα στη πάνω πλατεία ήταν ανοικτή οπότε και κάτσαμε.


Οι παραγγελίες λίγο πολύ γνωστές, αλλά θ' αφήσω τον αρμόδιο να μας τις περιγράψει, μεταφέροντας το σχετικό απόσπασμα απ' το Tasting of Adventures in Greece

"...ξεκινήσαμε για μία βόλτα στα Μαστοροχώρια και τι πιο αντιπροσωπευτικό από την ξακουστή Πυρσόγιαννη που αν και τα μαστόρια της, τα γνωστα μπουλούκια έκτισαν γεφύρια και σπίτια σε όλο τον κόσμο εν τούτοις τα σημερινά χρόνια από όσο γνωρίζω το χωριό αναπαλαιώθηκε από εθελοντικές οργανώσεις (Έλληνες και ξένους).

Ο Νίκος ποζάρει δίπλα στους ποζάροντες Πυρσογιαννήτες μαστόρους. Εικόνες από μιαν άλλη εποχή, όπου οι Έλληνες έκαναν τη τύχη τους μακριά απ' τη πατρίδα. Λέτε να ξαναθυμηθούμε τα παλιά;



Μετά από μία σύντομη φωτογραφική περιήγηση κάτσαμε στην πάνω γειτονιά στην ταβέρνα ξενώνα του χωριού. Εδώ προσκυνήσαμε στο θεϊκό κεμπάπ χοιρινό , το γαλοτύρι , το τσουκνιδόριζο, την τηγανιά (light και σβησμένη με κόκκινο κρασί), ωραία χορτόπιτα καλό κόκκινο κρασί και πολλές σαλάτες. Τιμή 18 ευρώ το άτομο μάλλον λόγω των σπεσιαλιτέ.


Λουκό επί το έργο...
 

Το βράδυ επιστροφή στην Κόνιτσα για παγωτάκι στην πλατεία και πρωτάθλημα επιτραπέζιου μονοτέρματος ποδοσφαίρου. Νικητές αναδείχθηκαν 1ος Σπύρος Πα, 2ος Δημήτρης Θω και 3ος Χάρης Λου, οι υπόλοιποι 2 της παρέας αποδείχτηκαν εύκολη αντίπαλοι και αποκλείστηκαν νωρίς.




 Εγώ προσωπικά προπονούμαι με την Ειρήνη γιατί είναι από τα αγαπημένα της παιγνίδια στο λούνα παρκ".
 
Εδώ ο Σπύρος επιδίδεται στο άλλο αγαπημένο του σπορ, το superbike (σε ηλεκτρονικό βέβαια) ενώ ο Μπουρλέ του δείχνει πως πλαγιάζουν με γόνατο, ως άλλος Troy Bayliss ή καλύτερα ως άλλος Carl Fogarty (λόγω ηλικίας)
 
Στο επόμενο: Μεταπασχαλινές εξορμήσεις - Μέρος 5ο: Πηγές Βοϊδομάτη



Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Πρόσκληση για μια τελευταία κατάβαση στον Αλιάκμονα Β

Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά ποτάμια, δεν θα υπάρχει του χρόνου - τουλάχιστον με τη μορφή που το έχουμε γνωρίσει. Ένα ποτάμι που κυλά μέσα σ' ένα βαθύ κι εντυπωσιακό φαράγγι, σχηματίζοντας κάποια απ' τα μεγαλύτερα περάσματα άγριου νερού που συναντάμε στα ποτάμια της Ελλάδας. Ο Αλιάκμονας.



Το μεγάλο υδροηλεκτρικό έργο του Αγίου Ιλαρίωνα, που κατασκευαζόταν τα τελευταία χρόνια στο τέλος του φαραγγιού, αμέσως πάνω από την τεχνητή λίμνη του υδροηλεκτρικού έργου Πολυφύτου, ολοκληρώθηκε πέρυσι.



Το φράγμα του έχει ύψος 130μ και η ονομαστική ισχύς του είναι 153 MW. H λίμνη που θα σχηματιστεί μόλις γίνει η έμφραξη (του αγωγού εκτροπής) και γεμίσει το φράγμα, θα φτάνει μέχρι την περιοχή Νησί, ισοπεδώνοντας τη φυσική ροή του μέσα στο φαράγγι. Εκτός από τα γεωλογικά μνημεία που θα χαθούν, υπάρχουν και άλλα μνημεία, τόσο θρησκευτικά όπως το ασκηταριό του Αγίου Νικάνορα, ή η Μονή Τουρνικίου, που κινδυνεύουν.



Το τμήμα στο "κόκκινο φαράγγι" του Αλιάκμονα, είχε από παλιά τη φήμη ενός από τα τρία δυσκολότερα ελληνικά ποτάμια, μαζί με τον Αώο και τον Ερύμανθο. Η δυσκολία του Αλιάκμονα Β - όπως τον γνωρίζουμε οι περισσότεροι - καθορίζεται σημαντικά απ' τον όγκο νερού και κυμαίνεται από 4ο έως και 5ο βαθμό σε ψηλές στάθμες, με ενδιάμεσα εύκολα κομμάτια 2ου έως 3ου βαθμού.



Είναι ένα ποτάμι που γίνεται το ίδιο ευχάριστα με kayak όσο και με raft, εκτός από τα τέσσερα μεγάλα περάσματα, έχει αρκετά σημεία για παιχνίδι και σίγουρα πολλή ομορφιά, ιδιαίτερα στους βράχινους όγκους που υψώνονται δίπλα του, στη μοναδική γεωλογία των οποίων έχουμε ήδη αναφερθεί, εδώ



Θέλουμε ν' αποχαιρετήσουμε το ποταμό που μας έχει χαρίσει τόσες πολλές ευχάριστες στιγμές. Από τις πρώτες εκπαιδευτικές μας επαφές στη μεγάλη δυσκολία και τον όγκο νερού, με τη σχολή καγιάκ προχωρημένων της Μετάβασης το 1999, μέχρι τις στιγμές έντασης και αγωνίας, με το Νίκο, μπροστά στα μάτια ολόκληρης σχολής να πέφτει και να περνά απ' το μεγάλο σιφώνι που έκτοτε πήρε τ' όνομά του. Απ' το μεγάλο κολύμπι της Μαρίας στο 1ο μεγάλο πέρασμα και τους συνοδούς της σχολής ν' αναφέρουν αγωνιωδώς απ' τον ασύρματο πως δεν πρόλαβαν να τη πιάσουν και πάει για το επόμενο πέρασμα, μέχρι τις χαλαρές παρεϊστικες Γιουροβισιονικές καταβάσεις της παρέας του βαρυφορτωμένου Terios των 5 καγιάκερς και των 7 σκαφών.



Θέλουμε ν' απολαύσουμε μια τελευταία φορά το φαράγγι του, πριν αυτό πνιγεί στη τεχνητή λίμνη Ιλαρίωνα. Ν' ακολουθήσουμε τη φυσική ροή του πριν αυτή εγκλωβιστεί απ' το φράγμα. Να γευτούμε τη δύναμη και την ορμή του πριν αυτή σκλαβωθεί για πάντα στις τουρμπίνες για την παραγωγή ενέργειας.



Την Κυριακή 16 Μαίου 2010, λοιπόν (εναλλακτική ημερομηνία 30 Μαίου - θα διευκρινιστεί τις επόμενες μέρες ανάλογα με τις συμμετοχές), σε συνεργασία με τους φίλους μας στην Τrekking Hellas Γρεβενών, οργανώνουμε μια κατάβαση στο φαράγγι του Αλιάκμονα, με καγιάκ ή με ραφτ, ή ακόμη και με τα πόδια, σε μονοπάτια που φτάνουν σε σημεία θέας του φαραγγγιού ή στη μνημεία που θα χαθούν. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν ας απαντήσουν με σχόλιο αμέσως παρακάτω, ή ας επικοινωνήσουν με τον γράφων.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Web Diamonds - Video-οδηγοί ποταμού

Στο site του περιοδικού Kayaksession, που πλέον έχει μεταμορφωθεί σε ενδιαφέρον portal υπάρχει η δυνατότητα για δωρεάν "κατέβασμα" των video-οδηγών τόσο για το Futalefu στη Χιλή, που είχε διατεθεί σαν ένθετο DVD στους συνδρομητές του περιοδικού, όσο και του νέου οδηγού για τα ποτάμια της Κορσικής.



Δείτε περισσότερα ή κατεβάστε τους, εδώ

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Μετα-Πασχαλινές εξορμήσεις Μέρος 3ο: Αώος

Τρίτη μέρα της φετεινής μεταπασχαλινής εξόρμησης και το πρωί μας βρήκε στον ξενώνα - καταφύγιο της Βωβούσας, να πίνουμε ελληνικό καφεδάκι (κάποιοι επιμένουν στο τσάι του βουνού) και να περιμένουμε τους ράφτερς της Trekking Hellas Γρεβενών για να κατέβουμε παρέα μέχρι το Παλιοσέλι. Η ομάδα μας από 4 είχε εκτάκτως μειωθεί στους τρεις, μια κι ο Κονίδης αποφάσισε πως είμαστε τρελοί να κατέβουμε το ποτάμι με 55 πόντους και θα "θυσιασθεί" γιατί κάποιος πρέπει να μείνει έξω και να οργανώσει την αναπόφευκτη επιχείρηση διάσωσης...



Πράγματι η επιχείρηση ξεκίνησε νωρίς, μια και ο Χάρης, έπειτα από μια ατυχή ανατροπή στή πρώτη σκάλα, λίγο έξω απ' τη Βωβούσα (ναι... μ' αυτό το νερό ξεχάστε αυτά που ξέρατε για βαρετό κουπί και σπρώξιμο στα πρώτα χιλιόμετρα... το πάρτυ ξεκινά νωρίς νωρίς!) αποφάσισε να κάνει χρήση του μηχανισμού διάσωσης. Γνωρίζοντας πως ο Κονίδης περιπολεί στο δρόμο που ακολουθεί στην αρχή το ποτάμι, μας ζήτησε συγνώμη που θα μας εγκαταλείψει, αλλά δεν είχε χωνέψει ακόμα το πρωινό και είχε ενοχλήσεις που τον αποσπούσαν  απ' τη σωστή εκτίμηση των περασμάτων και τη χάραξη πορείας εν μέσω στόπερς μεγέθους πηγαδιών (όπως "σωστά" εκτίμησε πως θα συναντήσουμε οσωνούπω) οπότε και κατέφυγε στην πρόσφατα δοκιμασμένη και προβαρισμένη (στο Περιβολιώτη) μέθοδο εγκατάλλειψης δια της αναρρίχησης πλαγιάς.
Ευτυχώς με συνδιασμό διαφόρων τεχνικών επικοινωνίας (όπως σφυρίγματα κλέφτικα, αγριοφωνάρες και ασύρματους) καταφέραμε να ενημερώσουμε το Κονίδη για την εγκατάλλειψη του Χάρη και η "θυσία" του Δημήτρη να μην πάει στράφι...

Η ομάδα πλέον συνέχισε σε αλπικό στυλ, με δύο ραφτς, 7 ράφτερς και μόλις 2 καγιάκερς. Η μία κενή θέση στο ραφτ που είχε φροντίσει να καβαντζάρει ο Λουκό (μήπως και αν...) ήταν πλέον κενή και το ηθικόν ακμαιότατον.


Το δέντρο που περιμέναμε να συναντήσουμε στη πρώτη στροφή, δεν ήταν εκεί. Είχε "μετακομίσει" από κάποια πλημμύρα και είχε "προσαράξει" πάνω σε κάτι τεράστια βράχια λίγο πιο κάτω...
Σύντομα βγήκαμε να ελέγξουμε μια πρώτη σκάλα...








Επάνω τα rafts Trekking Hellas Γρεβενών και κάτω ο Γιάννης Μουρλέκας στο 1ο πέρασμα, μια σκάλα 3+ βαθμού, ότι έπρεπε για εισαγωγή στην "πηγαδολογία"



Το πεδίο συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο, με το "νεράκι" να έχει εμπλουτίσει τα περάσματα και βάζοντάς μας για τα καλά σε ένα συνεχόμενο στίβο 3ου βαθμού. Ευτυχώς, λόγω της μορφολογίας του, κάθε πέρασμα του ποταμού ακολουθείται από μια λίμνη ηρεμίας κι έτσι όποτε χρειάστηκε να μαζέψουμε κάποιο σκάφος, ένα κολυμβητή, μια αναποδογυρισμένη βάρκα (γιατί ναι, είχαμε απ' όλα αυτά...) αυτό έγινε με επιτυχία.

Στο πρώτο μεγάλο πέρασμα, πιάσαμε ένα μικρό έντυ στ' αριστερά, για να ελέγξουμε τις γραμμές. Με το που ανεβήκαμε στο βράχο πάνω απ' τη τρίμετρη ράμπα, κοιτάξαμε πίσω και είδαμε το ποτάμι να γεμίζει χρώματα. Μια ομάδα Γερμανών καγιάκερς (οι οποίοι όπως μάθαμε μετά μπήκαν στο ποτάμι 1 ώρα μετά από εμάς) έφτασαν στο πέρασμα και "αγκυροβόλησαν" στο έντυ που είχαμε πιάσει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως κινούνταν όλοι μαζί, στην κυριολεξία με δυο καγιάκ διαφορά και "πυροβολούσαν" τα τριάρια σαν επέλαση ιππικού.
Όλοι είχαν μεγάλα creekboats και μιλώντας με τον αρχηγό τους έμαθα πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν στον Αώο. Είχαν ξανάρθει την προηγούμενη χρονιά (ή πριν δυο χρόνια - δεν θυμάμαι) και είχαν μπει μάλιστα με πολύ περισσότερο νερό (90εκ!!!) Αν κρίνω πως υπάρχει ουσιαστική διαφορά απ' τους 35 στους 55 πόντους, προβληματίζομαι για το πως θα είναι κάποια περάσματα και γενικότερα το ποτάμι με 90εκ...

Γερμανική "εισβολή"

Αφού ξεκίνησαν τα raft, ακολουθήσαν οι καγιάκερς. Πρώτος έκανε το πέρασμα ο αρχηγός της Γερμανικής ομάδας και μετά μπήκαμε σφήνα εγώ με το Γιάννη, μήπως και καταφέρναμε να ανακτήσουμε κάποια διαφορά. Άδικος κόπος όμως, μια και σε λίγα λεπτά όλοι οι Γερμανοί είχαν περάσει το πέρασμα και ξανά σε σχηματισμό, συνεχίσαν να πυροβολούν και τα επόμενα περάσματα.

 


Για να δείτε τα video σε μεγαλύτερη διάσταση, μπορείτε να πάτε εδώ. Όλα τα video βρίσκονται στη σελίδα youtube του TEAMadara

Το φαράγγι συνέχισε να μας χαρίζει όμορφα περάσματα τα οποία αντιμετωπίζαμε σχεδόν πάντα με τα ίδια συμπτώματα: Σφίξιμο στη καρδιά πλησιάζοντας τον ορίζοντα, ανέβασμα παλμών φτάνοντας πάνω απ' το πανταχού παρών πηγάδι και χαρούμενο ξεφύσημα μαζί με τα απαραίτητα επιβραβευτικά σφυρίγματα απ' όλη την ομάδα. 











Το πιο δύσκολο πέρασμα ή τουλάχιστον το πιο ψαρωτικό, αποδείχθηκε πως ήταν το επόμενο πέρασμα. Μια γραμμή S σ' ένα χαμηλό μαύρο κροκαλοπαγές φαράγγι, το οποίο δίνει πρόσβαση για έλεγχο και portage τουλάχιστον για το πρώτο του μέρος απ' τ' αριστερά.
Σε χαμηλότερη στάθμη το πέρασμα γίνονταν είτε με μπουφ απ' τα δεξιά, είτε απ' τη γλώσα δεξιά. Σήμερα, υπήρχε μια ενιαία γραμμή με πτώση ύψους 1μ και δύο "βαθιά" στόπερ σε όλο το πλάτος του φαραγγιού. Αποφασίσαμε να "περάσουμε απ' έξω" το πρώτο τμήμα και να μπούμε αμέσως μετά το δεύτερο στόπερ για το υπόλοιπο του περάσματος, που περιλάμβανε μια ακόμα μεγάλη σκάλα, με ψηλό μαξιλάρι στο τοίχο αριστερά και αγνώστου βάθους πηγάδι αμέσως μετά. Αντιμετωπίσαμε τη δυσκολία με ψυχικό σθένος (το portage θα ήταν μάλλον πιο επικίνδυνο και πολύ πιο κουραστικό...)και το περάσαμε με εντυπωσιακό τρόπο (προσωπικά έκανα κι ένα back loop στο πηγάδι...)
Η δεύτερη βάρκα πέρασε βοήθεια σχοινιών και χωρίς τους αναβάτες της, οι οποίοι αποδείχθηκαν δεινοί ορειβάτες!






Επάνω, η πρώτη βάρκα περιμένει γι ασφάλεια στο μικρό έντυ στο τέλος του πρώτου μέρους του περάσματος. Κάτω, η δεύτερη βάρκα, περνά το πέρασμα "σχοινο-χειριζόμενη" και άποψη του δεύτερου και μεγαλύτερου στόπερ (κατηγορίας πηγαδιού) στο οποίο ο ανύποπτος καγιάκερ θα "έπεφτε" πιθανότατα πλάγια και χωρίς φόρα, προερχόμενος απ' το παραπάνω στόπερ. Κλασικό πενταράκι θα έλεγα...



Αφού ολοκληρώσαμε το πέρασμα, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στο στενό φαράγγι, περνώντας μερικά ακόμα boulder garden. Σ' ένα στένωμα του φαραγγιού, το ποτάμι πάλι μαζευόταν σε μια στενή σκάλα κι έμπαινε σ' ένα ακόμη στενό φαραγγάκι που είχε και μια μεγάλη σπηλιά κάτω απ' το δεξύ αντέρισμα του βράχου.


Σταμάτησα στο έντυ δεξιά, στην είσοδο της σκάλας και διαπίστωσα πως η γραμμή αν και δυνατή ήταν σχετικά ευθεία και χωρίς προβλήματα. Μάλλον οι υπόλοιποι δεν πήραν στα σοβαρά την εκτίμησή μου γιατί άρχισαν ν' ανεβαίνουν τις απότομες πλαγιές για να δουν αν γίνεται portage και κατά πόσο θα μπορούσε να περάσει κάποια βάρκα με σχοινιά. Οι δύο πρώτοι γενναίοι ξεκίνησαν με τη μία βάρκα και ακολουθήσε ο Γιάννης... 


Ο Γιάννης Μπουρλέκας στο εν λόγω πέρασμα



ενώ η δεύτερη βάρκα το πέρασε "ελαφριά"...



Με το που περάσαμε κι απ 'αυτό το σημείο, οι βαρκάρηδες ξεθάρεψαν και κάτα το πρότυπο των Γερμανών, άρχισαν να "πυροβολούν" τα περάσματα. Ένα απ' αυτά ήταν και το γνωστό μπουφ. Το αναγνωρίσαμε κατευθείαν αλλά βλέποντας και τη βάρκα να το περνά αγόγγυστα είπαμε πως με το νερό αυτό θα περνά από παντού και θα 'ναι πιο εύκολο. Ο Γιάννης βέβαια, ακολούθησε την κλασσική γραμμή από τα δεξιά και μόλις έφτασε στο μπουφ είδε ένα πηγάδι να χάσκει αριστερά του. Προφανώς αν κοιτάς το πηγάδι, είναι δεδομένο πως θα καταλήξεις μέσα του και ο Γιάννης επιβεβαίωσε τη θεωρία. Για να κάνεις βέβαια ρολ,  πρέπει να μπορέσεις να βγεις στην επιφάνεια να στηθείς και αυτό μάλλον δεν έγινε... οπότε... σκάφος και καγιάκερ τράβηξαν ξεχωριστούς δρόμους. Το σκάφος πήρε το δρόμο για πέρα, ο Γιάννης το δρόμο για κάτω... στα βάθη του στόπερ...
Κάποια στιγμή βγήκε στην επιφάνεια και δυο χέρια τον άρπαξαν και τον ανέβασαν "τσουβαλάτο" στη βάρκα. Ο πανταχού παρών Ηρακλής, αφού είδε το πηγάδι που μόλις πέρασε κατάλαβε το τι θα επακολουθούσε κι έκοψε ταχύτητα, αρκετά για να τον προλάβουν τα γεγονότα.

"Κρατήσου" του φώναξε "κι άλλο στόπερ μπροστά" αλλά ο Γιάννης προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκόταν...
 "Πιάσε κι εσύ ένα κουπί" του ξαναφώναξε ο Ηρακλής, ενώ το πίσω μέρος της βάρκας σηκωνόταν και οι μπροστινοί ράφτερς χανόντουσαν μέσα στο επόμενο πηγάδι.



Από πίσω εγώ μετα βίας έκανα κουπιές όπισθεν για να κερδίσω κάποια απόσταση απ' τα διαδραματιζόμενα στο πηγάδι, όταν είδα τη βάρκα να γονατίζει... "Εεεε ρε" σκέφτηκα... "θα κάνω μπουφ πάνω στη βάρκα σαν τη Pininger και όποιος ζήσει..." και φαντάστηκα τον εαυτό μου να σκάω σαν τη μπάλα του bowling πάνω στις κορίνες - όπου κορίνες οι καημένοι οι ράφτερς. Έυτυχώς τ' όραμα δεν πήρε σάρκα, το ραφτ πέρασε το στόπερ και μου άνοιξε το χώρο να πάρω καλή γραμμή και να κάνω ένα δυνατό μπουφ. Προσγειώθηκα τέλεια στον αφρό, με το κουπί εμπρός, έτοιμος για τη κουπιά εξόδου. Γιατί όμως δεν πάω μπρος αλλά πίσω; Κρατιέμαι στη κουπιά μου με νύχια και με δόντια κι ευτυχώς καταφέρνω να κερδίσω την έλξη του στόπερ... Ουφφφφ.... Λίγο ήθελε...

Μετά από λίγο, το φαράγγι χαμηλώνει και συναντάμε το Διστρατιώτη να μπαίνει απ' τα δεξιά. Το ποτάμι από δω και κάτω μας αφήνει απ' τα νύχια του και για κανά δεκάλεπτο, χαλαρώνουμε. Ευκαιρία για ένα σύντομο διάλειμα, ένα δυο μπισκότα. Το κινητό πιάνει και τα παιδιά ενημερώνουν τους οδηγούς πως φτάσαμε στ' Άρματα. Τα πολλά τα δύσκολα είναι πίσω μας.

Στα δεξιά μας βλέπουμε τ' Άρματα και το παλιό χωματόδρομο που παλιά κατέβαινε μέχρι το ποτάμι, αλλά τώρα έχει κοπεί κανά χιλιόμετρο πιο πάνω. Το επόμενο πέρασμα είναι στο ρέμα που κατεβαίνει απ' τ' Άρματα.


Ο Γιάννης στο πρώτο κομμάτι του περάσματος των Αρμάτων. Τα στόπερ που φαίνονται πιο πάνω δεν ήταν καθόλου μικρά...


Το δεύτερο τμήμα του περάσματος χωρίζεται στα δύο, από μια σειρά βράχων και κορμών. Η συνηθισμένη δίοδος απ' τ' αριστερά, αν και όχι τεχνικά δύσκολη, ήταν πολύ "βάρβαρη" για μας τους κουρασμένους καγιάκερς και ομόφωνα αποφασίζουμε να την παρακάμψουμε απ' την όχθη αριστερά. Οι βάρκες μετά από πολλές τραμπάλες, κατάφεραν να βρουν μια γραμμή κάπου στο κέντρο και δεξιά και ν' αποφύγουν το portage... Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αισθάνεσαι τυχερός που είσαι τόσο "ευέλικτος"



Μετά από ακόμη ένα δεκάλεπτο ξεγνοιασιάς, τα ραντάρ ξαναμπαίνουν σ' επιφυλακή, μια και πλησιάζουμε το πέρασμα της "Σπασμένης Γέφυρας" και το "πονηρό" στόπερ που καραδοκεί πριν απ' αυτό.
Θυμόμουν πως η σκάλα με το στόπερ αυτό ήταν σε μια απότομη στροφή αριστερά και μόλις "ένοιωσα" πως το φαράγγι πάει να κλείσει πάλι, έπιασα τη δεξιά πλευρά του ποταμού. Έντυ δεξιά και πίσω μου βλέπω το γνώριμο χαμό του περάσματος που σε βγάζει στη γυαλάδα πριν τη σπασμένη γέφυρα. Ο Γιάννης περνά δίπλα μου αλλά δεν πιάνει το έντυ... ούτε καν προσπάθησε!
"Που πας; Το πέρασμα..." του φώναξα", αλλά είχε ήδη μπει στη σκάλα. Μια... δύο... τρεις φορές είδα το πάνω μέρος του σώματός του και το κουπί του, όπως κατέβαινε τη σκάλα και μετά (ευτυχώς) τον είδα στη γυαλάδα, να βγαίνει γρήγορα αριστερά και να μου κάνει νόημα να μείνω στ' αριστερά.

"Σιγά μην πήγαινα δεξιά" σκέφτηκα, μια και ήξερα καλά πως στα δεξιά υπήρχε ένα μεγάλο σκαλοπάτι κι ένας βράχος που σε χάλαγε. Ο Γιάννης όμως εννοούσε να πάω πιο αριστερά απ' οτι υπολόγιζα, μια και το νερό σε πέταγε δεξιά κι έτσι βρέθηκα τετ α τετ με το βράχο να κάνω απανωτές στηρίξεις για να μην πέσω... Παραλίγο...

Ανεβήκαμε στα βράχια αριστερά να ελέγξουμε το κυρίως πέρασμα. Ο τοίχος στη δεξιά όχθη καθορίζει το όριο του περάσματος, ενώ ένας βράχος στη μέση, στο ξεκίνημα της σκάλας δυσκολεύει τα πράγματα μια και σ' αναγκάζει να ακολουθήσεις πορεία κοντά στο τοίχο. Στο τέλος της σκάλας και πριν το ποτάμι περάσει απ' το άνοιγμα (1.5 μ. πλάτος) δεξιά, υπάρχει άλλη μια δυσκολία. Ένας μεγάλος βράχος στην αριστερή όχθη, δημιουργεί μαξιλάρι και με το συγκεκριμένο νερό μια δίνη που δυσκολεύει κατά πολύ την πλοήγηση στο αριστερό τμήμα του περάσματος. Η πρώτη βάρκα πέρασε "by the book" που λέμε...





Το κυρίως πέρασμα της "Σπασμένης Γέφυρας"



Η δεύτερη όμως βρήκε στο τοίχο δεξιά και γκέλαρε προς τ' αριστερά, όπου ανατράπηκε ευτυχώς πριν απ' το άσχημο "room of doom" στο βάθος αριστερά του περάσματος.

Ακολουθήσαμε εγώ κι ο Μπουρλέκας. Τόσο εγώ που πιάστηκα λίγο απ' τη δίνη πριν το άνοιγμα, όσο και ο Γιάννης που πρέπει να βρήκε στο βράχο ψηλά, γιατί εμφανίστηκε στ' αριστερό τμήμα του περάσματος, ολοκληρώσαμε το πέρασμα και προχωρήσαμε να ελέγξουμε τα αμέσως επόμενα 50 μέτρα, που οδηγούσαν στη συμβολή του απότομου Ασπρορέματος. Το ρέμα αυτό σηματοδοτεί την έναρξη του μεγάλου περάσματος Long John. 



Οι γραμμές ήταν ξεκάθαρες, αλλά και τα στόπερ αρκετά μεγάλα. Μελετήσαμε τις εναλλακτικές μας και εντοπίσαμε και το plan B, μια σχετικά ανώδυνη γραμμή τέρμα αριστερά, όπου το νερό έχανε πολύ απ' την ορμή του και η διάβαση ήταν πιο ανώδυνη. Τα επόμενα λεπτά καθόρισαν και την επιλογή μας...

Η πρώτη βάρκα στόλαρε σ' ένα κρυφό βράχο στη πρώτη πτώση και ένας ράφτερ έφυγε μπροστά κολυμπώντας τις επόμενες δυο πτώσεις. Ευτυχώς η βάρκα τον ακολούθησε και στο λιγότερο δύσκολο πεδίο, στ' αριστερά τον πρόλαβε.
Η δεύτερη βάρκα ξεκίνησε κι αυτή, όταν έφυγα πίσω για το σκάφος μου, να κάνω τα τελευταία 20 μέτρα πριν το ρέμα. Στόχος ήταν η κεντρική γλώσα, δίπλα απ' ένα εξέχοντα βράχο, που όμως είχε δύσκολη πρόσβαση απ' το ψηλό κύμα λίγο πιο πριν. Τραβήχτηκα πιο ψηλά και κατάφερα να την πιάσω σωστά και να μπω στο έντυ που περίμενε ο Γιάννης. Οι δυο βάρκες είχαν πια χαθεί απ' το οπτικό μας πεδίο, αλλά σίγουρα θα μας περίμεναν είτε στο μέσο του Long John είτε στη γυαλάδα στο τέλος του. Ο Γιάννης έκανε με τη σειρά του τα τελευταία μέτρα, αλλά τον χάλασε το κύμα πριν τη γλώσα και έπεσε στο στόπερ αριστερά. Αναποδογυρίζει αλλά κάνει αστραπιαία ρολ και πιάνει το έντυ απέναντί μου. Η απόφαση πλέον ήταν όχι μόνο εύκολη αλλά και ενδεδειγμένη. Plan B και πάμε σιγά σιγά απ' τ' αριστερά. Μικρές πτώσεις, πιο αργό νερό και μ' επιτυχία φτάνουμε στη μεγάλη γυαλάδα στο τέλος του περάσματος όπου μας περίμεναν κι οι βάρκες.


Δυο boulder garden 3ου βαθμού ακόμα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και μετά από ένα τεταρτάκι, βλέπουμε τη γέφυρα που ενώνει Παλιοσέλι και Βρυσοχώρι. Εκεί μας περιμένει κι ο Χάρης, ο οποίος είχε ανησυχήσει, μια και είχαμε συμπληρώσει το εννιάωρο! Εκεί και οι οδηγοί της Trekking που κι αυτοί είχαν κάπως ανησυχήσει, περισσότερο ίσως απ' το Χάρη που ξέρει πως κάθε επιτυχημένη κατάβαση του TEAMadara ξεκινά αργά και τελειώνουν ακόμα πιο αργά. Μην κοιτάτε που με το γκρινιάρη το Παναγόπουλο τελευταία έχουμε χάσει τις καλές μας τις συνήθειες...


Συγχαρητήρια μεταξύ καγιάκερς και ράφτερς και ραντεβού για επόμενες καταβάσεις. Η πρόσκληση - πρόκληση του Ηρακλή να πάμε παρέα σε κάποιες καταβάσεις που σχεδίαζαν στην Αλβανία, αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ... Άντε και του χρόνου ευχηθήκαμε, μια και χλωμό το βλέπω να ξανανηφορίζουμε φέτος στα βόρεια (ποτέ δε ξέρεις βέβαια...)

Αφήσαμε τον Αώο με όμορφα συναισθήματα και ακόμα πιο όμορφο στόχο. Την ταβέρνα "του Ανάσα" έξω απ' τους Πάδες, όπου ο φιλόξενος Νίκος πάντα μας περιποιείται σαν φίλους κολλητούς. Μια σκιά χάλασε τη διάθεσή μου φεύγοντας, κοιτάζοντας το ποτάμι πάνω απ' τη γέφυρα...



Το καινούργιο μικρό υδροηλεκτρικό στο ρέμα του Βρυσοχωρίου, που έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και το κτίριο του σταθμού στέκει εκεί άσπρο και θεόρατο.
Άλλο ένα... Το δεύτερο φέτος... Πόσα άραγε του χρόνου;


Δείτε στο απόσπασμα του χάρτη των σχεδιαζόμενων υδροηλεκτρικών στην Ελλάδα, τα ΥΗΕ που κατασκευάζονται ή σχεδιάζονται στη περιοχή


Παλαιότερα άρθρα για καταβάσεις στον Αώο:

Ακολουθεί: Μετα-Πασχαλινές εξορμήσεις 2010 - Μέρος 4ο: Πηγές Σαραντάπορου