Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Με την Αθηναϊκή Λέσχη στον Άραχθο. Μέρος 2ο
Η ενημέρωση ναυτιλομένων ήταν όπως πάντα αναλυτική και διεξοδική. Ξαναείπαμε ότι είχαμε πει και το πρωί στο φόρτωμα, που έτσι κι αλλιώς το είχαμε ξαναπεί αποβραδίς στο ξενοδοχείο και το είχαμε πάρει και γραπτώς στα επαναλαμβανόμενα ενημερωτικά emails της οργάνωσης. Η επανάληψη όμως είναι πάντα καλή…
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Με την Αθηναϊκή Λέσχη στον Άραχθο
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010 και όλα είναι έτοιμα για την αναχώρησή μας για τον Άραχθο, όπου θα συμμετέχουμε στην εκδρομή της Αθηναϊκής Λέσχης, συνοδεύοντας τη Σχολή Προχωρημένων Καγιάκερς.
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Stikine 2010
Όλοι έχουμε ακούσει κι έχουμε διαβάσει για το φημισμένο Grand Canyon of the Stikine, ένα από τα ποτάμια θρύλους της Βόρειας Αμερικής, και ίσως το πλέον φημισμένο της γνωστής τριλογίας (Alsec, Sustina, Stikine). Τρία μεγάλα και απομονωμένα ποτάμια, που έγιναν θρύλοι από τις επικές πρώτες καταβάσεις τους και αποτελούν το Triple Crown, την τριάδα των δυσκολότερων ποταμών στη Βόρεια Αμερική.
Ο Walt Blackadar, η μεγάλη αυτή μορφή του καγιάκ που ενέπνευσε πολλούς να δοκιμάσουν ποτάμια που φάνταζαν ακατόρθωτα, έκανε την πρώτη και μάλιστα σόλο κατάβαση του Turnback Canyon του Alsec, στην British Columbia το 1971, ότι πιο δύσκολο υπήρχε την εποχή εκείνη, αλλά και την πρώτη κατάβαση του Devil's Canyon του Susitna στην γειτονική Αλάσκα, ένα χρόνο αργότερα.
Στο παρακάτω video μπορείτε να δείτε σκηνές απ' την δεύτερη κατάβαση του Susitna, κάπου 35 χρόνια πριν. Walt Blackadar και Barney Grifith. Οld school kayaking, μακριά fiberglass σκάφη και τεράστια cojones!
 |
| Walt Blackadar |
Στο παρακάτω video μπορείτε να δείτε σκηνές απ' την δεύτερη κατάβαση του Susitna, κάπου 35 χρόνια πριν. Walt Blackadar και Barney Grifith. Οld school kayaking, μακριά fiberglass σκάφη και τεράστια cojones!
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Σχολή Καγιάκ Αρχαρίων
Θέλετε να μάθετε καγιάκ;
Να η ευκαιρία!!!
ΣΧΟΛΗ ΚΑΓΙΑΚ ΑΡΧΑΡΙΩΝ στην
Να η ευκαιρία!!!
ΣΧΟΛΗ ΚΑΓΙΑΚ ΑΡΧΑΡΙΩΝ στην
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΝΟΕ ΚΑΓΙΑΚ ΣΛΑΛΟΜ
στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ
στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Διοργάνωση:
Πάρκα Αναψυχής και Αθλητισμού Ελληνικού ΑΕ
σε συνεργασία με την:
Αθηναϊκή Λέσχη Καγιάκ
Ανακοίνωση: Το site του TEAMadara μεταφέρεται
Μέχρι τα μέσα του Οκτώβρη, το site του TEAMadara θα αποσυρθεί απ' το διαδίκτυο.
Ένα μεγάλο μέρος από την ύλη που ανεβάσαμε τα τελευταία χρόνια, θα μεταφερθεί σ' ένα νέο blog που θα λειτουργήσει ως αρχείο, αλλά σίγουρα δεν θα μεταφερθούν όλα. Γι αυτό, όποιοι ενδιαφέρονται να κρατήσουν κάποια άρθρα, κάποιες πληροφορίες ή φωτογραφίες, καλό θα είναι να τις αντιγράψουν τις επόμενες μέρες.
Η διεύθυνση του αρχειακού ιστοτόπου θα σας ανακοινωθεί σε επόμενη δημοσίευση.
Ένα μεγάλο μέρος από την ύλη που ανεβάσαμε τα τελευταία χρόνια, θα μεταφερθεί σ' ένα νέο blog που θα λειτουργήσει ως αρχείο, αλλά σίγουρα δεν θα μεταφερθούν όλα. Γι αυτό, όποιοι ενδιαφέρονται να κρατήσουν κάποια άρθρα, κάποιες πληροφορίες ή φωτογραφίες, καλό θα είναι να τις αντιγράψουν τις επόμενες μέρες.
Η διεύθυνση του αρχειακού ιστοτόπου θα σας ανακοινωθεί σε επόμενη δημοσίευση.
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Σχολή Προχωρημένων και εκδρομές της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ
Στην συνάντηση της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ που έγινε πριν μερικές μέρες και μέσα στο πάντα ζεστό και φιλικό κλίμα που επικρατεί σ' αυτές τις συναντήσεις, παρουσιάστηκαν οι στόχοι της Λέσχης για την επόμενη σαιζόν, αλλά και το πρόγραμμα των εκδρομών και καταβάσεων ποταμών.
Η δραστηριοποίηση αρκετών νέων καγιάκερς στο χώρο των ποταμών, με τις σχολές αρχαρίων και μετρίων που οργάνωσε η Αθηναϊκή Λέσχη και οι οποίες ολοκληρώθηκαν το διάστημα που πέρασε, φαίνεται πως απέδωσε καρπούς. Κάποια απ' τα νέα παιδιά έδωσαν το παρών και στη συνάντηση και με χαρά είδαμε στο πρόγραμμα των εκδρομών ν' αναγράφεται ο τίτλος "Σχολή Προχωρημένων"
Βάζουμε μπρος λοιπόν και με το καλό να δούμε κι άλλους καγιάκερς στα ποτάμια μας.
Το πρόγραμμα καταβάσεων που ανακοινώθηκε για τη Σχολή Προχωρημένων, το οποίο θα μπορούν ν' ακολουθήσουν και παλαιότεροι καγιάκερς, με εμπειρία στο 3ο βαθμό και συνοδεία εμπειρότερων καγιάκερς της Αθηναϊκής, είναι το εξής:
Η δραστηριοποίηση αρκετών νέων καγιάκερς στο χώρο των ποταμών, με τις σχολές αρχαρίων και μετρίων που οργάνωσε η Αθηναϊκή Λέσχη και οι οποίες ολοκληρώθηκαν το διάστημα που πέρασε, φαίνεται πως απέδωσε καρπούς. Κάποια απ' τα νέα παιδιά έδωσαν το παρών και στη συνάντηση και με χαρά είδαμε στο πρόγραμμα των εκδρομών ν' αναγράφεται ο τίτλος "Σχολή Προχωρημένων"
Βάζουμε μπρος λοιπόν και με το καλό να δούμε κι άλλους καγιάκερς στα ποτάμια μας.
Το πρόγραμμα καταβάσεων που ανακοινώθηκε για τη Σχολή Προχωρημένων, το οποίο θα μπορούν ν' ακολουθήσουν και παλαιότεροι καγιάκερς, με εμπειρία στο 3ο βαθμό και συνοδεία εμπειρότερων καγιάκερς της Αθηναϊκής, είναι το εξής:
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Γεια σου βρε John Wayne
Τελικά το διαδίκτυο έχει γεμίσει "αστέρια"... Πως σας φαίνεται το στυλάκι αυτού του τύπου. Καλοοοοόςςςς
Και μια μικρή συμβουλή extra... Αν κάνετε eject στο ποτάμι, κρατείστε το κουπί σας. Δε θα σας περιμένει δίπλα στο σκάφος και... θα σας χρειαστεί στη συνέχεια!
Και μια μικρή συμβουλή extra... Αν κάνετε eject στο ποτάμι, κρατείστε το κουπί σας. Δε θα σας περιμένει δίπλα στο σκάφος και... θα σας χρειαστεί στη συνέχεια!
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Τα πιτσιρίκια της Αθηναϊκής και το βάπτισμα του... Λούσιου
Μετά από δυο βδομάδων έντονη αντιπαράθεση μέσω πληκτρολογίων, εκτόξευση κατηγοριών και στρουθοκαμηλική κάλυψη απόκρυψη, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και οι πρώτες συμμετοχές «κλείδωσαν» για μια κατάβαση στο Λούσιο, το Σάββατο που μας πέρασε. Θα ήταν η πρώτη κατάβαση σε ποτάμι για τη σαιζόν 2010-2011 και μάλιστα με νεοεισερχόμενους καταβάτες. Δύο φερέλπιδες νέοι και δύο κορασίδες της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ, θ’ ακολουθούσαν με τα καγιάκ τους για πρώτη φορά τους μεγαλύτερους στο ποτάμι. Έτσι το Σάββατο που μας πέρασε, η συνάντηση στη προσφιλή μας πια γέφυρα της αρχαίας Γόρτυνας, είχε μια ιδιαίτερη σύνθεση. Ο Σπύρος, ο Γιώργος, η Άρτεμις και η Θάλεια, νεόκοποι-ες καγιάκερς ηλικίας 10 έως 13 ετών, ύστερα από συστηματική εκπαίδευση και συμμετοχή σε αγώνες σλάλομ τα τελευταία δυο χρόνια, σήμερα θα γνώριζαν ένα απ’ τα ομορφότερα ποτάμια της Ελλάδας και παράλληλα ενδιαφέρον για καγιάκ, με τη δυσκολία του να κυμαίνεται μεταξύ 2ου και 3ου βαθμού.
Προφανώς όχι εδώ που ήρθαμε με τ’ αμάξια… εδώ είναι ο Άνω Λούσιος… ο μικρός αδελφός του Λούσιου, με συνεχόμενες δυσκολίες 3ου – 4ου βαθμού που είναι για πιο έμπειρους «παίχτες». Εδώ θα μπουν οι πατεράδες σήμερα, να κάνουν και τη προπόνησή τους εν όψει του καθιερωμένου πια αγώνα στις αρχές Νοεμβρίου. Τα πιτσιρίκια θα μας περιμένουν για να μπουν στο κάτω κομμάτι του Λούσιου – Αλφειού, μέχρι τη γέφυρα του Κούκου.
Όπως είχε διαφανεί και από τα τελευταία μηνύματα και συνομιλίες, η οργάνωση των μεταφορικών ήταν μόλις ένα κλικ πάνω απ’ την κατηγορία «αποδιοργάνωση», οπότε χωρίς οδηγούς κι αφού αλλάξαμε, ξαναμπήκαμε στ’ αυτοκίνητα να πάμε να τ’ αφήσουμε στην έξοδο του Άνω Λούσιου και να ξαναγυρίσουμε.
Η στάθμη στο ποτάμι καλοκαιρινή, χωρίς αυτό να μας στενοχωρεί μια και η καλοκαιρινή στάθμη του Άνω Λούσιου είναι μια χαρά για κατάβαση, χωρίς το σκάφος να έχει πρόβλημα με τα βράχια, ίσα ίσα που το ποτάμι σ’ αυτή τη στάθμη συγχωρεί τα λάθη των απροπόνητων καγιάκερς. Ο Άνω Λούσιος βέβαια ανήκει στην κατηγορία Respect που σημαίνει πως είτε απροπόνητος είσαι είτε προπονημένος, αν δεν προσέξεις «την έφαγες» και γι αυτό πάντα, αλλά ιδιαίτερα στην πρώτη κατάβαση της σαιζόν, ο επικεφαλής έχει τα μάτια του ανοικτά για πεσμένα δέντρα στα καταρρακτάκια και τα στενά τυφλά περάσματα, που σε κανονικές συνθήκες τα «περνάμε αέρα».
Έτσι και αυτή τη φορά η σωστή τακτική του Κονίδη που οδηγούσε την ομάδα, να σταματήσει πριν το πρώτο στίβο μάχης – το κομμάτι δηλαδή που γίνεται το πρώτο σκέλος του αγώνα – να ελέγξει τον «ωμοβγάλτη» αποδείχθηκε σωστή, μια και ένα δέντρο είχε κλείσει όλο το δεξί τμήμα του ποταμού, όπου μάλιστα οδηγούταν και το περισσότερο νερό. Αφού φτάσαμε ένας ένας στο σημείο, σταματήσαμε και κάναμε μια προσπάθεια να βγάλουμε το δέντρο απ’ τη μέση.
Τουλάχιστον κάποιοι, έχοντας το γνώθι σ’ εαυτόν, δεν προσπάθησαν καν να βοηθήσουν. Όταν μάλιστα είδαν πως η «επιχείρηση» έπαιρνε ώρα, υπενθύμισαν ευγενικά στους επιχειρούντες…
"Βρε μ@#$%&ς, θα τελειώσετε ποτέ να φύγουμε;" Αν βέβαια έκανε το κόπο ο Ζιάκας (περί αυτού ο λόγος φυσικά) να γυρίσει έστω το κεφάλι του προς τους επιχειρούντες, θα έβλεπε το φίλο του τον Κονίδη να αλλάζει τρία χρώματα (όσα κι οι φορές που αναγκάστηκε ν’ αλλάξει θέση στη τροχαλία δηλαδή, μήπως και λειτουργήσει και το Ζ μαζί με το Drag…)
Η κατάβαση συνεχίστηκε ομαλά, με τους συμμετέχοντες να επιδίδονται σε ένα συνεχόμενο μπιλιάρδο, με τα σκάφη να μην έχουν αφήσει βράχο στον οποίο να χτυπήσουν. Τώρα αν κάποιοι πάνε να μας πείσουν πως οι συγκρούσεις εκείνες ήταν στη γραμμή που είχαν χαράξει, τότε τι να πω… πάσο. Με το Ζιάκα να οδηγεί – όπου είχε ίσιωμα και φουλ ορατότητα – και τον Κονίδη ν’ αναλαμβάνει σε κάθε τυφλή στροφή, η κατάβαση κύλισε ομαλά και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ο καταρράκτης πάντα εντυπωσιακός και πάντα γρηγορότερος στο τράβηγμα απ’ όσο κάθε φορά τον περιμένουμε, το 4άρι θέλει πάντα ρυθμό κι ευλύγιστη μέση για ν’ ακολουθήσεις τη ροή από σκαλί σε σκαλί (εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι τι δεν είχα, ρυθμό ή ευλύγιστη μέση και παραλίγο να γίνει του Αγίου Βαρθολομαίου…)
Στο «πονηρό» κομμάτι πριν το 3ο στίβο μάχης, εκεί που ο Λουκό με κοροϊδεύει πως όλο κολλάω, σήμερα κόλλησα για άλλο λόγο – να του πιάσω το σκάφος... Αυτός κολύμπαγε!
Στη ντουσιέρα όλοι περάσαμε «στεγνοί» - ήμασταν εκτός ρυθμού αγώνων, γι αυτό μάλλον – και τερματίσαμε τη διαδρομή σ’ ένα απολαυστικό δεύτερο καταρράκτη.
Ο Χάρης στο δεύτερο καταρράκτη
Το υπόλοιπο του ποταμού είναι αυτό που λέμε «συζητήσιμο» με τα «ζευγαράκια» πιασμένα χέρι – σκάφος να αφήνονται να τους σπρώχνει το νερό, ενώ πιο πίσω, οι «συντηρητικούρες» να τους κράζουνε…
Αφού φτάσαμε στη γέφυρα του Ατσίχολου, θέση πρωταγωνιστών ανέλαβαν οι νεόκοποι καγιάκερς – New Generation ή NG όπως τους αποκαλεί ο Παναγό, ο οποίος ανέλαβε και ως παλιός εκπαιδευτής να τους υπενθυμίσει τα σήματα του ποταμού. Ένα ένα τα παιδιά επεναλάμβαναν με τα χέρια τα σήματα για το «στοπ» και το «πάμε», το «έντυ», το «θέλω βοήθεια» και το «είμαι καλά» και ορίστηκε η σειρά με την οποία θα κατέβαιναν. Τελικές ρυθμίσεις σκαφών και τα πιτσιρίκια "καθάρισαν" τη πρώτη σκάλα 2ου βαθμού, που είναι το test για κάθε ομάδα κατάβασης και ιδιαίτερα σε σχολές, πυροδοτεί και τις πρώτες ανατροπές.
Παραλειπόμενα δεν καταγράφηκαν πολλά κι αν εξαιρέσουμε δύο eject όλα κύλισαν ομαλά. Πάντως οι περιπτώσεις των εγκαταλείψεων, το κολύμπι και η διάσωση σε πραγματικό ποτάμι… αυτό κι αν ήταν εκπαιδευτικό για τα παιδιά. Ευτυχώς που στην ομάδα υπήρχαν και υποψιασμένοι και έμπειροι διασώστες, μια και οι γνωστοί άγνωστοι (με κίτρινα κράνη) εξακολουθούσαν να κάνουν «υψηλή» επίβλεψη εντός του (μπλε) καγιάκ τους…
Προφανώς όχι εδώ που ήρθαμε με τ’ αμάξια… εδώ είναι ο Άνω Λούσιος… ο μικρός αδελφός του Λούσιου, με συνεχόμενες δυσκολίες 3ου – 4ου βαθμού που είναι για πιο έμπειρους «παίχτες». Εδώ θα μπουν οι πατεράδες σήμερα, να κάνουν και τη προπόνησή τους εν όψει του καθιερωμένου πια αγώνα στις αρχές Νοεμβρίου. Τα πιτσιρίκια θα μας περιμένουν για να μπουν στο κάτω κομμάτι του Λούσιου – Αλφειού, μέχρι τη γέφυρα του Κούκου.
Όπως είχε διαφανεί και από τα τελευταία μηνύματα και συνομιλίες, η οργάνωση των μεταφορικών ήταν μόλις ένα κλικ πάνω απ’ την κατηγορία «αποδιοργάνωση», οπότε χωρίς οδηγούς κι αφού αλλάξαμε, ξαναμπήκαμε στ’ αυτοκίνητα να πάμε να τ’ αφήσουμε στην έξοδο του Άνω Λούσιου και να ξαναγυρίσουμε.
Η στάθμη στο ποτάμι καλοκαιρινή, χωρίς αυτό να μας στενοχωρεί μια και η καλοκαιρινή στάθμη του Άνω Λούσιου είναι μια χαρά για κατάβαση, χωρίς το σκάφος να έχει πρόβλημα με τα βράχια, ίσα ίσα που το ποτάμι σ’ αυτή τη στάθμη συγχωρεί τα λάθη των απροπόνητων καγιάκερς. Ο Άνω Λούσιος βέβαια ανήκει στην κατηγορία Respect που σημαίνει πως είτε απροπόνητος είσαι είτε προπονημένος, αν δεν προσέξεις «την έφαγες» και γι αυτό πάντα, αλλά ιδιαίτερα στην πρώτη κατάβαση της σαιζόν, ο επικεφαλής έχει τα μάτια του ανοικτά για πεσμένα δέντρα στα καταρρακτάκια και τα στενά τυφλά περάσματα, που σε κανονικές συνθήκες τα «περνάμε αέρα».
Έτσι και αυτή τη φορά η σωστή τακτική του Κονίδη που οδηγούσε την ομάδα, να σταματήσει πριν το πρώτο στίβο μάχης – το κομμάτι δηλαδή που γίνεται το πρώτο σκέλος του αγώνα – να ελέγξει τον «ωμοβγάλτη» αποδείχθηκε σωστή, μια και ένα δέντρο είχε κλείσει όλο το δεξί τμήμα του ποταμού, όπου μάλιστα οδηγούταν και το περισσότερο νερό. Αφού φτάσαμε ένας ένας στο σημείο, σταματήσαμε και κάναμε μια προσπάθεια να βγάλουμε το δέντρο απ’ τη μέση.
Καταλήξαμε να του αλλάξουμε απλά θέση, από κάθετα στο ποτάμι το σπρώξαμε παράλληλα μ’ αυτό στο δεξί του άκρο. Προσοχή λοιπόν σ’ αυτό το σημείο, οι επόμενοι που θα κατέβετε το ποτάμι. Αν είναι και τοπ νερό ανεβασμένο μπορεί το δέντρο να μην φαίνεται… μη σας πάει το νερό τέρμα δεξιά!
Στον ωμοβγάλτη κάτσαμε κανά εικοσάλεπτο, μια και οι προαναφερόμενες μετακινήσεις έγιναν με σχοινιά και πολύσπαστα, μια τεχνική που καλό είναι να την προβάρουμε συχνά πυκνά, μια που ακόμα και απόφοιτοι σχολών Rescue3 (μη με ρωτήσετε ποια χρονιά μόνο – μπορεί και να λεγόταν rescue 2 τότε) τα βρήκαν σκούρα στο να στήσουν ένα απλό πολύσπαστο.
"Βρε μ@#$%&ς, θα τελειώσετε ποτέ να φύγουμε;" Αν βέβαια έκανε το κόπο ο Ζιάκας (περί αυτού ο λόγος φυσικά) να γυρίσει έστω το κεφάλι του προς τους επιχειρούντες, θα έβλεπε το φίλο του τον Κονίδη να αλλάζει τρία χρώματα (όσα κι οι φορές που αναγκάστηκε ν’ αλλάξει θέση στη τροχαλία δηλαδή, μήπως και λειτουργήσει και το Ζ μαζί με το Drag…)
Η κατάβαση συνεχίστηκε ομαλά, με τους συμμετέχοντες να επιδίδονται σε ένα συνεχόμενο μπιλιάρδο, με τα σκάφη να μην έχουν αφήσει βράχο στον οποίο να χτυπήσουν. Τώρα αν κάποιοι πάνε να μας πείσουν πως οι συγκρούσεις εκείνες ήταν στη γραμμή που είχαν χαράξει, τότε τι να πω… πάσο. Με το Ζιάκα να οδηγεί – όπου είχε ίσιωμα και φουλ ορατότητα – και τον Κονίδη ν’ αναλαμβάνει σε κάθε τυφλή στροφή, η κατάβαση κύλισε ομαλά και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ο καταρράκτης πάντα εντυπωσιακός και πάντα γρηγορότερος στο τράβηγμα απ’ όσο κάθε φορά τον περιμένουμε, το 4άρι θέλει πάντα ρυθμό κι ευλύγιστη μέση για ν’ ακολουθήσεις τη ροή από σκαλί σε σκαλί (εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι τι δεν είχα, ρυθμό ή ευλύγιστη μέση και παραλίγο να γίνει του Αγίου Βαρθολομαίου…)
Στο «πονηρό» κομμάτι πριν το 3ο στίβο μάχης, εκεί που ο Λουκό με κοροϊδεύει πως όλο κολλάω, σήμερα κόλλησα για άλλο λόγο – να του πιάσω το σκάφος... Αυτός κολύμπαγε!
Στη ντουσιέρα όλοι περάσαμε «στεγνοί» - ήμασταν εκτός ρυθμού αγώνων, γι αυτό μάλλον – και τερματίσαμε τη διαδρομή σ’ ένα απολαυστικό δεύτερο καταρράκτη.
Ο Χάρης στο δεύτερο καταρράκτη
Το υπόλοιπο του ποταμού είναι αυτό που λέμε «συζητήσιμο» με τα «ζευγαράκια» πιασμένα χέρι – σκάφος να αφήνονται να τους σπρώχνει το νερό, ενώ πιο πίσω, οι «συντηρητικούρες» να τους κράζουνε…
Αφού φτάσαμε στη γέφυρα του Ατσίχολου, θέση πρωταγωνιστών ανέλαβαν οι νεόκοποι καγιάκερς – New Generation ή NG όπως τους αποκαλεί ο Παναγό, ο οποίος ανέλαβε και ως παλιός εκπαιδευτής να τους υπενθυμίσει τα σήματα του ποταμού. Ένα ένα τα παιδιά επεναλάμβαναν με τα χέρια τα σήματα για το «στοπ» και το «πάμε», το «έντυ», το «θέλω βοήθεια» και το «είμαι καλά» και ορίστηκε η σειρά με την οποία θα κατέβαιναν. Τελικές ρυθμίσεις σκαφών και τα πιτσιρίκια "καθάρισαν" τη πρώτη σκάλα 2ου βαθμού, που είναι το test για κάθε ομάδα κατάβασης και ιδιαίτερα σε σχολές, πυροδοτεί και τις πρώτες ανατροπές.
Σπύρος Διώχνος (επάνω) Θάλεια Κωνσταντινίδη (κάτω) στα πρώτα μέτρα του Λούσιου
Άψογο στυλ απ' το δεκάχρονο Γιώργο Κόλλια στο ξεκίνημα του Λούσιου
Ο γράφων δεν ακολούθησε την ομάδα "γονείς και τέκνα", μια και είχε αναλάβει - αν και αυτό λέγεται «χώσιμο» - να βοηθήσει στις μεταφορές των υπολοίπων αυτοκινήτων στην κάτω έξοδο. Μαθαίνω όμως πως οι NG τα πήγαν μια χαρά, σε σημείο που κάποιοι γονείς, μετά τον ενθουσιασμό και την περηφάνια που έκαναν επιτέλους καγιάκ στο ποτάμι μαζί με τα παιδιά τους, άρχισαν να φοβούνται πως φτάνει η ώρα που θ’ ακούσουν το κλασσικό και αναπόφευκτο «άσε γέρο… είναι δύσκολο το ποτάμι… θα μας καθυστερείς!»
Παραλειπόμενα δεν καταγράφηκαν πολλά κι αν εξαιρέσουμε δύο eject όλα κύλισαν ομαλά. Πάντως οι περιπτώσεις των εγκαταλείψεων, το κολύμπι και η διάσωση σε πραγματικό ποτάμι… αυτό κι αν ήταν εκπαιδευτικό για τα παιδιά. Ευτυχώς που στην ομάδα υπήρχαν και υποψιασμένοι και έμπειροι διασώστες, μια και οι γνωστοί άγνωστοι (με κίτρινα κράνη) εξακολουθούσαν να κάνουν «υψηλή» επίβλεψη εντός του (μπλε) καγιάκ τους…
Η Άρτεμις στο πέρασμα του (στεγνού) καταράκτη
Η Μαίρη κι ο Σπύρος με τους ευτυχείς (και προπαντώς σώους) φερέλπειδες καγιάκερς
Αυτόν που μας μάτιασε θέλω μόνο να βρω… Δύο σκάφη πάνε στα Παναγοπούλεια pits για κόλλημα και το Τέριος το έπιασε λάστιχο στην εθνική. Στην αρχή, πέρασα το βόμβο που ακουγόταν για κάποιο ιμάντα, ή κάποιο κουπί που είχε στρίψει στη σχάρα. Ήταν κι αυτό το ροχαλητό δίπλα μου που δε μ’ άφηνε να μελετήσω το βόμβο. Κάποια στιγμή ο βόμβος (που προφανώς ήταν το λάστιχο που χε χάσει τον αέρα) μετατράπηκε σε τράνταγμα κι ένας έντρομος Λουκόπουλος ξύπνησε απότομα και φώναξε κοιτάζοντας τον καθρέφτη. Έπιασε φωτιά το λάστιχο. Τελικά ήταν μόνο καπνός απ’ τη τριβή ζάντας και ελαστικού (το οποίο έγινε κομμάτια).
Ευτυχώς, αποφύγαμε το ρολ και απλά αναγκάστηκε ο Λουκό να ξεβολευτεί απ’ το ανακλινόμενο και να βάλει πλάτη, ν’ αλλάξουμε λάστιχο. Λίγο μετά, το FreeLander του Κονίδη δεχόταν επίθεση στην εθνική, από ένα μαύρο στρογγυλό αντικείμενο. Το επιτηθέμενο αντικείμενο που έσκασε με κρότο κάτω απ' τ' αμάξι του, αποδείχτηκε πως ήταν απλά ένα αδέσποτο κράνος (χωρίς κεφάλι μέσα ευτυχώς...) και οι ζημιές στο πολύπαθο Freelander (να δούμε ποιός θα το πάρει με τόσα δημοσιευμένα ατυχήματα) ήταν μάλλον ψυχολογικές...
Άλλη μια πετυχημένη εκδρομή τελείωσε... νύχτα ασφαλώς!
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
Ανταπόκριση απ' το πανελλήνιο πρωτάθλημα ανάπτυξης canoe kayak slalom
Με πολλές συμμετοχές από νεοφώτιστους καγιάκερς διεξήχθη το φετεινό πανελλήνιο ανάπτυξης, στην ολυμπιακή πίστα σλάλομ του Ελληνικού. Με τους έως πριν λίγα χρόνια πρωταθλητές του αγωνίσματος σε ρόλο προπονητών, να τρέχουν όχι πια μέσα στη πίστα αλλά έξω απ' αυτήν, φωνάζοντας κατευθύνσεις στα "πιτσιρίκια" των συλλόγων τους που αγωνίζονταν σ' αυτούς τους αγώνες ανάπτυξης του αθλήματος του κανόε καγιάκ σλάλομ. Μαζί με τους παίδες, παμπαίδες και κορασίδες καγιάκερς, δεκάδες μεγαλύτεροι αθλητές και αθλήτριες που τους ακολουθούσαν φωνάζοντας και δίνοντάς τους κουράγιο.
Ο ΝΟΧ κατέκτησε 7 χρυσά, 4 ασημένια και 4 χάλκινα μετάλλια. Τη δεύτερη θέση κέρδισε το Αθλητικό, Πολιτιστικό, Οικολογικό σωματείο Τύμφη Κόνιτσας με 4 χρυσά, 5 ασημένια και δύο χάλκινα, ενώ τρίτο κατετάγη ο Αθλητικός Σύλλογος Αθηναϊκή Λέσχη καγιάκ με ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο μετάλλιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά φέτος εντάχθηκε στο πρόγραμμα των αγώνων και η προαγωνιστική κατηγορία, όπου συμμετείχαν αγόρια και κορίτσια 8-10 ετών. Σε αυτή τη κατηγορία τη πρώτη θέση κατέλαβε ο Αθλητικός σύλλογος Αθηναϊκή Λέσχη καγιάκ κερδίζοντας δύο χρυσά και δύο ασημένια. Ακολούθησαν στη κατάταξη ο Ναυτικός Όμιλος Χαλκίδας με 2 χρυσά και το Αθλητικό, Πολιτιστικό, Οικολογικό σωματείο Τύμφη Κόνιτσας με 1 χάλκινο.
Παμπαίδες: Κ1: 1. Ντεγιάννης (Χαλκίδα), 2. Αντωνίου (Τύμφη), 3. Ζησέκας (Χαλκίδα), C1:1. Λάππας (Τύμφη), 2. Χατζηλάμπρου Ελ. (Χαλκίδα), 3. Χατζηλάμπρου Απ. (Χαλκίδα), C2: 1. Ζησέκας – Κανάρας (Χαλκίδα), 2. Χατζηλάμπρου Απ. – Χατζηλάμπρου Ελ. (Χαλκίδα), 3. Ντεγιάννης – Κόλλιας (Χαλκίδα), 3ΧΚ1: 1. Ντεγιάννης – Ζησέκας – Κανάρας (Χαλκίδα), 2. Αντωνίου – Βαρβάτης – Ράπτης (Τύμφη), 3ΧC1: 1. Τσουβαλάς – Χατζηλάμπρου Απ – Χατζηλάμπρου Ελ (Χαλκίδα), 2. Λάππας – Σουλιώτη – Κουνίκι (Τύμφη).
Παίδες αρχάριοι: Κ1: 1. Σεφερλής (Τύμφη), 2. Τραγάκης (Χαλκίδα), 3. Ρόδης (Χαλκίδα), C2: 1. Τραγάκης – Σεφερλής (Χαλκίδα), 3ΧΚ1: 1. Αντωνίου – Γκίκας – Λάππας (Τύμφη), 2. Σεφερλής – Τραγάκης –Ρόδης (Χαλκίδα), 3. Λάμπρου – Εξαρχου – Γαϊτανίδης (Τύμφη)
Προαγωνιστική αγοριών: Κ1: 1. Ζησέκας (Χαλκίδα), 2. Κόλλιας (Αθηναϊκή Λέσχη), 3. Ράπτης (Τύμφη), C1: 1. Ζησέκας (Χαλκίδα),3ΧΚ1:1.Κόλλιας, Θανασούλας, Σταυρίνος (Αθηναϊκή Λέσχη)
Παγκορασίδες: Κ1: 1. Μουρεχίδη (Τύμφη), 2. Κυρίτση (Τύμφη), 3. Μησιακούλη (Τύμφη), 3ΧΚ1: 1. Μησιακούλη – Μουρεχίδη – Κυρίτση (Τύμφη), 2. Μουλαϊδου – Κολόκα – Κόλιου (Τύμφη)
Κορασίδες αρχάριες: Κ1: 1. Δημάκου (Χαλκίδα), 2. Σπυροπούλου (Αθηναϊκή Λέσχη), 3. Κωσνταντινίδη (Αθηναϊκή Λέσχη)
Προαγωνιστική κοριτσιών: Κ1: 1. Θανασούλα (Αθηναϊκή Λέσχη), 2. Κόλλια (Αθηναϊκή Λέσχη).
Αποτελέσματα από την ιστοσελίδα της ομοσπονδίας
Αποτελέσματα από την ιστοσελίδα της ομοσπονδίας
Μερικές ακόμη φωτογραφίες από τους χθεσινούς αγώνες
Γενικά πλάνα από την πίστα του Ελληνικού
Η σημερινή μέρα ανήκει στη πιτσιρικαρία...
Αγώνες Κ1 κορασίδων
Όπως πάντα η ασφάλεια με έμπειρους διασώστες εκτός και εντός πίστας ήταν έτοιμη να επέμβει όποτε κάποιος αθλητής χρειαστεί βοήθεια...
όπως στην παραπάνω περίπτωση όπου ένα μικρό κόλλημα στο τεχνητό εμπόδιο...
που όμως ξεπεράστηκε απ' την αθλήτρια
που όμως ξεπεράστηκε απ' την αθλήτρια
Ευτυχώς δηλαδή γιατί ...
H Άρτεμις Ζιάκα... άξιο τέκνο του γνωστού extreme (κάτι ακούω - τι έχει μπροστά;) kayaker
Σπύρου Ζιάκα, ο οποίος μαθαίνουμε πως δεν παρεβρέθη στους αγώνες μια και είχε κάνει κράτηση πρώτη ξαπλώστρα κύμα σε παραλία του Ναυπλίου...
Αθλητής του C1
Κούρσα C2
Την ίδια ώρα... λίγο πιο μακριά απ' τον υδάτινο στίβο...
κάποια "στελέχη" ομάδων είχαν πιάσει τις πλαγιές...
και κάποιοι τις σκιές (δυστυχώς η φωτό δε βγήκε, αλλά μιλάμε για Προέδρους...)
Ενώ άλλα στελέχη (των ίδιων ομάδων) συνέχιζαν την οικονομική αφαίμαξη ανυποψίαστων φιλάθλων...
Άντε λοιπόν... Καλό Φθινόπωρο!
Και την επόμενη εβδομάδα, μπορεί και να 'χουμε και την πρώτη μας εξόρμηση...
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010
Τελειώνει το... σήριαλ Κανόε-Καγιάκ στο Ελληνικό
Αναδημοσίευση άρθρου του Kώστα Κετσιετζή. Πηγή: RED
26-08-2010, 15:06
Τις τελικές ρυθμίσεις από την μεριά του κράτους αναμένει η κοινοπραξία των J&P Aβαξ, ΓΕΚ, Βιοτέρ και Corfu Waterpark για την επένδυση των €120 εκατ. που αφορά τη δημιουργία θεματικού πάρκου και υδροπάρκου στις πρώην ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Κανόε Καγιάκ Σλάλομ στο Ελληνικό.
Με το σχέδιο νόμου «Ρυθμίσεις θεμάτων υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού» που κατατέθηκε από τον υπουργό Πολιτισμού στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί εντός του Σεπτεμβρίου ρυθμίζεται η βασικότερη εκκρεμότητα για την κοινοπραξία, δίνοντας τη δυνατότητα κατεδάφισης τμημάτων των υφιστάμενων εγκαταστάσεων μέχρι ποσοστού 30% αυτών και την ανέγερση στον περιβάλλοντα χώρο, νέων κτιρίων μέχρι αντιστοίχου ποσοστού 30% του ισχύοντος Συντελεστή Δόμησης. Επιπλέον, αποσαφηνίζεται ότι οι προβλεπόμενες χρήσεις της υφιστάμενης εγκατάστασης επιτρέπονται και στον περιβάλλοντα χώρο αυτής.
Ουσιαστικά επιτρέπεται στην κοινοπραξία βάσει του υπάρχοντος σχεδιασμού να κατεδαφίσει την μεταλλική κατασκευή του παλιού εμπορευματικού σταθμού της Ολυμπιακής που βρίσκεται εντός του χώρου και να κατασκευαστούν διάσπαρτα στην έκταση βοηθητικές εγκαταστάσεις (τουαλέτες, μονάδες αφαλάτωσης κ.α.) χωρίς να αλλάξει η συνολική δόμηση.
Με το νομοσχέδιο ρυθμίζεται ακόμη το θέμα του χώρου στάθμευσης της εγκατάστασης, ο οποίος μετακινείται σε όμορη από την αρχικώς προβλεπόμενη θέση, δεδομένου ότι ο χώρος εντός της έκτασης που έχει δεσμευτεί για την «Ελεύθερη Λεωφόρο», ασχέτως αν αυτή θα προχωρήσει θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία χώρου πρασίνου.
Πλέον, η κοινοπραξία θεωρεί ότι εφόσον προχωρήσουν οι ρυθμίσεις θα μπορέσει να λάβει τις απαραίτητες άδειες μέχρι τον Μάρτιο του 2011 και να έχει ολοκληρώσει την κατασκευή του water park και του Κανόε Καγιάκ την άνοιξη του 2012 και το θεματικό πάρκο ενάμιση χρόνο αργότερα.
«Αγκάθι» το ΣτΕ
Όμως «αγκάθι» στο έργο παραμένει η αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας από τον Δήμο Ελληνικού και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών κατά της κοινής υπουργικής απόφασης 104263/15.9.2008 για την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που αφορά στη μεταολυμπιακή χρήση της εγκατάστασης του Κανόε Καγιάκ, η οποία πάει από αναβολή σε αναβολή.
Υπενθυμίζεται ότι μέχρι στιγμής, η κοινοπραξία έχει δαπανήσει κεφάλαια περί τα €26 εκατ., για αλλαγές στις μελέτες, μηχανήματα, ενοίκιο προς την Ολυμπιακά Ακίνητα κ.τ.λ., ενώ εδώ και ένα χρόνο έχει «παγώσει» τις πληρωμές μισθωμάτων προς το Δημόσιο με την υπόθεση να έχει παραπεμφθεί σε διαιτησία.
26-08-2010, 15:06
Τις τελικές ρυθμίσεις από την μεριά του κράτους αναμένει η κοινοπραξία των J&P Aβαξ, ΓΕΚ, Βιοτέρ και Corfu Waterpark για την επένδυση των €120 εκατ. που αφορά τη δημιουργία θεματικού πάρκου και υδροπάρκου στις πρώην ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Κανόε Καγιάκ Σλάλομ στο Ελληνικό.
Με το σχέδιο νόμου «Ρυθμίσεις θεμάτων υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού» που κατατέθηκε από τον υπουργό Πολιτισμού στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί εντός του Σεπτεμβρίου ρυθμίζεται η βασικότερη εκκρεμότητα για την κοινοπραξία, δίνοντας τη δυνατότητα κατεδάφισης τμημάτων των υφιστάμενων εγκαταστάσεων μέχρι ποσοστού 30% αυτών και την ανέγερση στον περιβάλλοντα χώρο, νέων κτιρίων μέχρι αντιστοίχου ποσοστού 30% του ισχύοντος Συντελεστή Δόμησης. Επιπλέον, αποσαφηνίζεται ότι οι προβλεπόμενες χρήσεις της υφιστάμενης εγκατάστασης επιτρέπονται και στον περιβάλλοντα χώρο αυτής.
Ουσιαστικά επιτρέπεται στην κοινοπραξία βάσει του υπάρχοντος σχεδιασμού να κατεδαφίσει την μεταλλική κατασκευή του παλιού εμπορευματικού σταθμού της Ολυμπιακής που βρίσκεται εντός του χώρου και να κατασκευαστούν διάσπαρτα στην έκταση βοηθητικές εγκαταστάσεις (τουαλέτες, μονάδες αφαλάτωσης κ.α.) χωρίς να αλλάξει η συνολική δόμηση.
Με το νομοσχέδιο ρυθμίζεται ακόμη το θέμα του χώρου στάθμευσης της εγκατάστασης, ο οποίος μετακινείται σε όμορη από την αρχικώς προβλεπόμενη θέση, δεδομένου ότι ο χώρος εντός της έκτασης που έχει δεσμευτεί για την «Ελεύθερη Λεωφόρο», ασχέτως αν αυτή θα προχωρήσει θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία χώρου πρασίνου.
Πλέον, η κοινοπραξία θεωρεί ότι εφόσον προχωρήσουν οι ρυθμίσεις θα μπορέσει να λάβει τις απαραίτητες άδειες μέχρι τον Μάρτιο του 2011 και να έχει ολοκληρώσει την κατασκευή του water park και του Κανόε Καγιάκ την άνοιξη του 2012 και το θεματικό πάρκο ενάμιση χρόνο αργότερα.
«Αγκάθι» το ΣτΕ
Όμως «αγκάθι» στο έργο παραμένει η αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας από τον Δήμο Ελληνικού και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών κατά της κοινής υπουργικής απόφασης 104263/15.9.2008 για την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που αφορά στη μεταολυμπιακή χρήση της εγκατάστασης του Κανόε Καγιάκ, η οποία πάει από αναβολή σε αναβολή.
Υπενθυμίζεται ότι μέχρι στιγμής, η κοινοπραξία έχει δαπανήσει κεφάλαια περί τα €26 εκατ., για αλλαγές στις μελέτες, μηχανήματα, ενοίκιο προς την Ολυμπιακά Ακίνητα κ.τ.λ., ενώ εδώ και ένα χρόνο έχει «παγώσει» τις πληρωμές μισθωμάτων προς το Δημόσιο με την υπόθεση να έχει παραπεμφθεί σε διαιτησία.
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Καγιάκ πόλο. Yπάρχει μέλλον;
Αναδημοσίευση άρθρου της Ναντίνα Τσιαμέτη
To καγιάκ πόλο είναι ένα άθλημα με πρόσφατη ιστορία αλλά και με ταχεία ανέλιξη στο χώρο των ομαδικών σπορ, μιας και συνδυάζει το παιχνίδι με την άρτια τεχνική, προσφέροντας εντυπωσιακό θέαμα. Κι αν το καγιάκ πόλο κατέκτησε με τις... φιγούρες του τα διεθνή αθλητικά σαλόνια, οι Έλληνες ιθύνοντες αρνούνται πεισματικά... να υποκύψουν στη γοητεία αυτού του υδάτινου αθλήματος υψώνοντας εμπόδια στην εν Ελλάδι διάδοσή του. Ελλάς, το μεγαλείο σου!
Το να καταγράψει κανείς την ιστορία του καγιάκ πόλο δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Κανείς δεν είναι απολύτως βέβαιος από πού και πώς ξεκίνησε και ποιοι ήταν οι κανόνες. Η αφετηρία του καγιάκ πόλο τοποθετείται στη Μεγάλη Βρετανία. Στα χαρτιά της BCU (British Canoe Union) υπάρχει η αναφορά ότι το Σεπτέμβριο του 1880 παιζόταν ένα είδος καγιάκ πόλο στην τοποθεσία Hunter's Quay στη Σκωτία. Σε αυτό το παιχνίδι οι παίκτες κάθονταν πάνω σε ξύλινα βαρέλια και χρησιμοποιούσαν κουπιά με δύο κουτάλες για να πετούν την μπάλα μέσα στο νερό και να την προωθούν προς την εστία τους με στόχο να βάλουν γκολ. Καθώς όμως ήταν πολύ δύσκολο να ισορροπήσει κανείς πάνω στα βαρέλια, τα γκολ ήταν σπάνια, μιας και οι παίκτες κατέβαλαν τη μεγαλύτερη προσπάθεια να... σταθούν πάνω στα βαρέλια!
Η πρώτη φορά που το καγιάκ πόλο αναγνωρίστηκε εγγράφως ήταν στα βρετανικά βιβλία της Ένωσης Κανόε Καγιάκ γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1950, όμως η Γερμανία θεωρείται επίσημα η πρώτη χώρα που έπαιξε καγιάκ πόλο.
Στο Έσεν της Γερμανίας υπάρχουν κύπελλα και προπονητικά εγχειρίδια από το 1920, αλλά και βιβλία με συμμετοχές ομάδων. Έτσι γνωρίζουμε ότι η πρώτη μορφή αγώνα καγιάκ πόλο παιζόταν σε διαστάσεις ίσες με ένα γήπεδο σόκερ με εστίες ίσες με αυτές των εστιών του ποδοσφαίρου, ενώ το μήκος των σκαφών ήταν 4,5 μέτρα και το παιχνίδι αποτελείτο από δύο σαραντάλεπτα ημίχρονα.
Η ολλανδική εκδοχή του καγιάκ πόλο χρησιμοποιούσε τις ίδιες εστίες με αυτές της υδατοσφαίρισης και μπάλα του βόλεϊ. Οι παίκτες μπορούσαν να σκοράρουν χρησιμοποιώντας μόνο το κουπί. Από τη στιγμή που τα χέρια του παίκτη άγγιζαν τη μπάλα, αυτός δεν μπορούσε να σκοράρει.
Στην Αυστραλία το καγιάκ πόλο πρωτοεμφανίστηκε το 1952, όταν η νεοσύστατη τότε Ομοσπονδία έφερε το άθλημα στην ήπειρο σε συνεργασία με την ICF, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καγιάκ. Η... άφιξη μάλιστα του καινούριου αυτού σπορ συνέπεσε με την προετοιμασία της Αυστραλίας για τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, γεγονός μάλιστα που ενθουσίασε και τους υπό προετοιμασία κωπηλάτες.
Στα χρόνια που ακολούθησαν αναπτύχθηκαν διάφορες τεχνικές παιχνιδιού του καγιάκ πόλο. Το 1980 υπήρχαν τόσες πολλές εκδοχές του αθλήματος, που η Παγκόσμια Ομοσπονδία συνέστησε μια επιτροπή η οποία θα κατάρτιζε ενιαίους κανόνες διεξαγωγής του παιχνιδιού. Οι νέοι κανονισμοί εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Σπριντ στο Duisberg το 1987, όπου το καγιάκ πόλο "συμμετείχε" ως άθλημα επίδειξης. Μετά την ανταπόκριση από πλευράς αθλητών αλλά και τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο άθλημα, ήταν ζήτημα χρόνου η διοργάνωση ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος. Έτσι, το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα καγιάκ πόλο πραγματοποιήθηκε στο Σέφιλντ της Αγγλίας το 1994. Το 1996 ήρθε η σειρά της Αδελαΐδας στην Αυστραλία, το 1998 η Πορτογαλία φιλοξένησε το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ τέλος η πρώτη παγκόσμια διοργάνωση του νέου αιώνα έγινε στη Βραζιλία. Φέτος η παγκόσμια ομοσπονδία τροποποίησε κάποιους κανονισμούς του αθλήματος, ενός αθλήματος που κερδίζει όλο και περισσότερους αθλητές αλλά και θαυμαστές.
Το know how του καγιάκ πόλο
Το καγιάκ πόλο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται σε πισίνα με καγιάκ μήκους 3 περίπου μέτρων και κοντό κουπί. Υπάρχουν δύο τέρματα στις άκρες της πισίνας σε ύψος περίπου δύο μέτρα πάνω από το νερό (όπως οι μπασκέτες). Το παιχνίδι συνδυάζει τεχνικές μπάσκετ και υδατοσφαίρισης. Κάθε ομάδα απαρτίζεται από πέντε παίκτες με στόχο να βάλει γκολ στο αντίπαλο τέρμα. Μιας και είναι ένα άθλημα όπου η διεκδίκηση της μπάλας παίζει... τον κυρίαρχο ρόλο, τα σκάφη έχουν στρογγυλεμένες άκρες ενισχυμένες από ανθεκτικό υλικό, προκειμένου να είναι ασφαλείς οι παίκτες αλλά και να μην καταστραφούν τα σκάφη. Επίσης οι παίκτες φορούν ειδικά κράνη με προστατευτικά στο πρόσωπο γιατί κουπί είναι αυτό...
Η εκκίνηση του παιχνιδιού είναι ανάλογη με αυτή της υδατοσφαίρισης: Οι δύο αντίπαλες ομάδες περιμένουν στις άκρες της περιοχής τους το πέταγμα της μπάλας (είναι ίδια με αυτή του water polo) στο κέντρο προκειμένου να εκδηλώσουν επίθεση. Βασικός κανόνας είναι η μπάλα να βρίσκεται ή στα χέρια του παίκτη ή να προωθείται με το κουπί του. Μια ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού είναι ότι ο τερματοφύλακας δεν είναι σταθερός. Ο κάθε παίκτης που βρίσκεται κάτω από το τέρμα αναλαμβάνει εκείνη τη στιγμή ρόλο τερματοφύλακα υψώνοντας το κουπί του προκειμένου να εμποδίσει το γκολ. Φυσικά, τη στιγμή που ο τερματοφύλακας... εκτελεί τα καθήκοντά του δεν επιτρέπεται ο παίκτης της αντίπαλης ομάδας να τον εμβολίσει ή να τον ανατρέψει.
Aπαραίτητο για την... επιβίωση του παίκτη στο παιχνίδι είναι η άριστη γνώση της τεχνικής του eskimo roll, δηλαδή της επαναφοράς του σκάφους στην αρχική του θέση μετά από αναποδογύρισμα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό όταν βλέπει κανείς τους παίκτες του καγιάκ πόλο να κάνουν eskimo roll με ή... χωρίς κουπί! Επίσης μια από τις βασικότερες τεχνικές είναι τα u-turns, δηλαδή η γρήγορη αναστροφή του σκάφους στην κόντρα.
Η ελληνική πραγματικότητα
Το καγιάκ πόλο είναι ένα σπορ που συνδυάζει το fun και την τεχνική. Οι κανόνες είναι απαραίτητοι, δεν παύει όμως να είναι παιχνίδι. Θα έλεγε κανείς ότι η φύση του αθλήματος ταιριάζει πολύ στα ελληνικά δεδομένα. Γιατί λοιπόν ένα άθλημα που έχει ως βασικό στοιχείο του το νερό, δεν απαιτεί μεγάλο ή ιδιάζοντα χώρο για τη διεξαγωγή του και είναι ομαδικό, είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα; Και λέμε σχεδόν, γιατί προσπάθειες έχουν γίνει, όμως δεν έχουν βρει την ανάλογη στήριξη. Ο Ναυτικός Όμιλος Χαλκίδας ξεκίνησε από το 1998 μια προσπάθεια σύστασης ομάδας καγιάκ πόλο. Με πολύ καλές επιλογές από πλευράς έμψυχου δυναμικού, όπως ο Jean Coester στο πόστο του προπονητή, αλλά και επένδυση σε υλικοτεχνική υποστήριξη -αγοράστηκαν 10 σκάφη καγιάκ πόλο και ο ανάλογος εξοπλισμός- η ομάδα της Χαλκίδας έθεσε τα θεμέλια του καγιάκ πόλο στα ελληνικά ύδατα. Με κέφι οι κωπηλάτες της ομάδας της Χαλκίδας αλλά και αθλητές άλλων αθλημάτων έκαναν προπονήσεις στο Ναυτικό Όμιλο με καλύτερη στιγμή την... επιστράτευση του Γάλλου προπονητή της Γαλλίας στο καγιάκ πόλο, Tierry Noel Du Buisson, που βοήθησε την ομάδα σε τεχνικά σημεία και μοιράστηκε με τους Έλληνες παίκτες μερικά από τα μυστικά του αθλήματος. Όμως η προσπάθεια αυτή του Ν.Ο.Χ. έμεινε στάσιμη και εν τέλει "χάθηκε" εξαιτίας της έλλειψης στήριξης των αρμόδιων φορέων. Από τη στιγμή μάλιστα που η πορεία του καγιάκ πόλο είναι ανοδική σε όλο τον κόσμο, σε τέτοιο βαθμό που συμμετέχουν πλέον και γυναικείες ομάδες, φαντάζει τουλάχιστον παράδοξη η αδιαφορία που επιδεικνύουν οι ιθύνοντες φορείς στην ανάπτυξη του αθλήματος με τη σύσταση μιας ομάδας καγιάκ πόλο και τη συμμετοχή της σε διεθνείς διοργανώσεις.
Η προσπάθεια του εφόρου της Χαλκίδας, κ. Παναγιώτη Συκιώτη, να συμμετέχει η ομάδα της Χαλκίδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καγιάκ πόλο στην Πορτογαλία δεν βρήκε την οικονομική ανταπόκριση από πλευράς της τότε ομοσπονδίας. Αποτέλεσμα ήταν οι προπονήσεις των αθλητών αλλά και η προσπάθεια που είχαν καταβάλει για να φτάσουν σε ένα πολύ καλό επίπεδο, που πληρούσε μάλιστα τα διεθνή δεδομένα, να ατονήσουν. Ο ίδιος αναφέρει: "Είναι κρίμα ένα τόσο εντυπωσιακό και γρήγορο άθλημα, όπως το καγιάκ πόλο, να μη στηρίζεται από τους αθλητικούς συλλόγους. Είναι ένα σπορ που μπορεί να ενταχθεί στις δραστηριότητες όχι μόνο των ομίλων καγιάκ αλλά και όλων των συλλόγων που ασχολούνται με κολύμβηση και πόλο, μιας και το γήπεδο προπόνησης και διεξαγωγής των αγώνων είναι η πισίνα. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να διαδώσουμε το καγιάκ πόλο, δεν είναι όμως εύκολο να προπονείται μια ομάδα και να μην έχει αντίπαλο ή χωρίς να διεξάγεται ένα μικρό σε εμβέλεια πρωτάθλημα, με στόχο την ανάπτυξη του αθλήματος. Εμείς καλούμε τους αθηναϊκούς και μη συλλόγους που ασχολούνται με το καγιάκ σλάλομ αλλά και με το πόλο να δημιουργήσουν ομάδες καγιάκ πόλο και να οργανώσουμε αγώνες".
Αν ενδιαφέρεστε να δοκιμάσετε κι εσείς ένα διαφορετικό άθλημα που συνδυάζει την αδρεναλίνη με το fun, μπορείτε να απευθυνθείτε στα γραφεία του Ναυτικού Ομίλου Χαλκίδας στο τηλέφωνο: 22210-22444. Οι αθλητές της Χαλκίδας κάνουν προπόνηση μία φορά την εβδομάδα, ενώ γίνεται προσπάθεια συγκρότησης γυναικείας ομάδας. Εσείς το μόνο που χρειάζεται να έχετε είναι μέτρια φυσική κατάσταση και φυσικά... κέφι!
To καγιάκ πόλο είναι ένα άθλημα με πρόσφατη ιστορία αλλά και με ταχεία ανέλιξη στο χώρο των ομαδικών σπορ, μιας και συνδυάζει το παιχνίδι με την άρτια τεχνική, προσφέροντας εντυπωσιακό θέαμα. Κι αν το καγιάκ πόλο κατέκτησε με τις... φιγούρες του τα διεθνή αθλητικά σαλόνια, οι Έλληνες ιθύνοντες αρνούνται πεισματικά... να υποκύψουν στη γοητεία αυτού του υδάτινου αθλήματος υψώνοντας εμπόδια στην εν Ελλάδι διάδοσή του. Ελλάς, το μεγαλείο σου!
Το να καταγράψει κανείς την ιστορία του καγιάκ πόλο δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Κανείς δεν είναι απολύτως βέβαιος από πού και πώς ξεκίνησε και ποιοι ήταν οι κανόνες. Η αφετηρία του καγιάκ πόλο τοποθετείται στη Μεγάλη Βρετανία. Στα χαρτιά της BCU (British Canoe Union) υπάρχει η αναφορά ότι το Σεπτέμβριο του 1880 παιζόταν ένα είδος καγιάκ πόλο στην τοποθεσία Hunter's Quay στη Σκωτία. Σε αυτό το παιχνίδι οι παίκτες κάθονταν πάνω σε ξύλινα βαρέλια και χρησιμοποιούσαν κουπιά με δύο κουτάλες για να πετούν την μπάλα μέσα στο νερό και να την προωθούν προς την εστία τους με στόχο να βάλουν γκολ. Καθώς όμως ήταν πολύ δύσκολο να ισορροπήσει κανείς πάνω στα βαρέλια, τα γκολ ήταν σπάνια, μιας και οι παίκτες κατέβαλαν τη μεγαλύτερη προσπάθεια να... σταθούν πάνω στα βαρέλια!
Η πρώτη φορά που το καγιάκ πόλο αναγνωρίστηκε εγγράφως ήταν στα βρετανικά βιβλία της Ένωσης Κανόε Καγιάκ γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1950, όμως η Γερμανία θεωρείται επίσημα η πρώτη χώρα που έπαιξε καγιάκ πόλο.
Στο Έσεν της Γερμανίας υπάρχουν κύπελλα και προπονητικά εγχειρίδια από το 1920, αλλά και βιβλία με συμμετοχές ομάδων. Έτσι γνωρίζουμε ότι η πρώτη μορφή αγώνα καγιάκ πόλο παιζόταν σε διαστάσεις ίσες με ένα γήπεδο σόκερ με εστίες ίσες με αυτές των εστιών του ποδοσφαίρου, ενώ το μήκος των σκαφών ήταν 4,5 μέτρα και το παιχνίδι αποτελείτο από δύο σαραντάλεπτα ημίχρονα.
Η ολλανδική εκδοχή του καγιάκ πόλο χρησιμοποιούσε τις ίδιες εστίες με αυτές της υδατοσφαίρισης και μπάλα του βόλεϊ. Οι παίκτες μπορούσαν να σκοράρουν χρησιμοποιώντας μόνο το κουπί. Από τη στιγμή που τα χέρια του παίκτη άγγιζαν τη μπάλα, αυτός δεν μπορούσε να σκοράρει.
Στην Αυστραλία το καγιάκ πόλο πρωτοεμφανίστηκε το 1952, όταν η νεοσύστατη τότε Ομοσπονδία έφερε το άθλημα στην ήπειρο σε συνεργασία με την ICF, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καγιάκ. Η... άφιξη μάλιστα του καινούριου αυτού σπορ συνέπεσε με την προετοιμασία της Αυστραλίας για τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, γεγονός μάλιστα που ενθουσίασε και τους υπό προετοιμασία κωπηλάτες.
Στα χρόνια που ακολούθησαν αναπτύχθηκαν διάφορες τεχνικές παιχνιδιού του καγιάκ πόλο. Το 1980 υπήρχαν τόσες πολλές εκδοχές του αθλήματος, που η Παγκόσμια Ομοσπονδία συνέστησε μια επιτροπή η οποία θα κατάρτιζε ενιαίους κανόνες διεξαγωγής του παιχνιδιού. Οι νέοι κανονισμοί εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Σπριντ στο Duisberg το 1987, όπου το καγιάκ πόλο "συμμετείχε" ως άθλημα επίδειξης. Μετά την ανταπόκριση από πλευράς αθλητών αλλά και τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο άθλημα, ήταν ζήτημα χρόνου η διοργάνωση ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος. Έτσι, το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα καγιάκ πόλο πραγματοποιήθηκε στο Σέφιλντ της Αγγλίας το 1994. Το 1996 ήρθε η σειρά της Αδελαΐδας στην Αυστραλία, το 1998 η Πορτογαλία φιλοξένησε το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ τέλος η πρώτη παγκόσμια διοργάνωση του νέου αιώνα έγινε στη Βραζιλία. Φέτος η παγκόσμια ομοσπονδία τροποποίησε κάποιους κανονισμούς του αθλήματος, ενός αθλήματος που κερδίζει όλο και περισσότερους αθλητές αλλά και θαυμαστές.
Το know how του καγιάκ πόλο
Το καγιάκ πόλο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται σε πισίνα με καγιάκ μήκους 3 περίπου μέτρων και κοντό κουπί. Υπάρχουν δύο τέρματα στις άκρες της πισίνας σε ύψος περίπου δύο μέτρα πάνω από το νερό (όπως οι μπασκέτες). Το παιχνίδι συνδυάζει τεχνικές μπάσκετ και υδατοσφαίρισης. Κάθε ομάδα απαρτίζεται από πέντε παίκτες με στόχο να βάλει γκολ στο αντίπαλο τέρμα. Μιας και είναι ένα άθλημα όπου η διεκδίκηση της μπάλας παίζει... τον κυρίαρχο ρόλο, τα σκάφη έχουν στρογγυλεμένες άκρες ενισχυμένες από ανθεκτικό υλικό, προκειμένου να είναι ασφαλείς οι παίκτες αλλά και να μην καταστραφούν τα σκάφη. Επίσης οι παίκτες φορούν ειδικά κράνη με προστατευτικά στο πρόσωπο γιατί κουπί είναι αυτό...
Η εκκίνηση του παιχνιδιού είναι ανάλογη με αυτή της υδατοσφαίρισης: Οι δύο αντίπαλες ομάδες περιμένουν στις άκρες της περιοχής τους το πέταγμα της μπάλας (είναι ίδια με αυτή του water polo) στο κέντρο προκειμένου να εκδηλώσουν επίθεση. Βασικός κανόνας είναι η μπάλα να βρίσκεται ή στα χέρια του παίκτη ή να προωθείται με το κουπί του. Μια ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού είναι ότι ο τερματοφύλακας δεν είναι σταθερός. Ο κάθε παίκτης που βρίσκεται κάτω από το τέρμα αναλαμβάνει εκείνη τη στιγμή ρόλο τερματοφύλακα υψώνοντας το κουπί του προκειμένου να εμποδίσει το γκολ. Φυσικά, τη στιγμή που ο τερματοφύλακας... εκτελεί τα καθήκοντά του δεν επιτρέπεται ο παίκτης της αντίπαλης ομάδας να τον εμβολίσει ή να τον ανατρέψει.
Aπαραίτητο για την... επιβίωση του παίκτη στο παιχνίδι είναι η άριστη γνώση της τεχνικής του eskimo roll, δηλαδή της επαναφοράς του σκάφους στην αρχική του θέση μετά από αναποδογύρισμα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό όταν βλέπει κανείς τους παίκτες του καγιάκ πόλο να κάνουν eskimo roll με ή... χωρίς κουπί! Επίσης μια από τις βασικότερες τεχνικές είναι τα u-turns, δηλαδή η γρήγορη αναστροφή του σκάφους στην κόντρα.
Η ελληνική πραγματικότητα
Το καγιάκ πόλο είναι ένα σπορ που συνδυάζει το fun και την τεχνική. Οι κανόνες είναι απαραίτητοι, δεν παύει όμως να είναι παιχνίδι. Θα έλεγε κανείς ότι η φύση του αθλήματος ταιριάζει πολύ στα ελληνικά δεδομένα. Γιατί λοιπόν ένα άθλημα που έχει ως βασικό στοιχείο του το νερό, δεν απαιτεί μεγάλο ή ιδιάζοντα χώρο για τη διεξαγωγή του και είναι ομαδικό, είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα; Και λέμε σχεδόν, γιατί προσπάθειες έχουν γίνει, όμως δεν έχουν βρει την ανάλογη στήριξη. Ο Ναυτικός Όμιλος Χαλκίδας ξεκίνησε από το 1998 μια προσπάθεια σύστασης ομάδας καγιάκ πόλο. Με πολύ καλές επιλογές από πλευράς έμψυχου δυναμικού, όπως ο Jean Coester στο πόστο του προπονητή, αλλά και επένδυση σε υλικοτεχνική υποστήριξη -αγοράστηκαν 10 σκάφη καγιάκ πόλο και ο ανάλογος εξοπλισμός- η ομάδα της Χαλκίδας έθεσε τα θεμέλια του καγιάκ πόλο στα ελληνικά ύδατα. Με κέφι οι κωπηλάτες της ομάδας της Χαλκίδας αλλά και αθλητές άλλων αθλημάτων έκαναν προπονήσεις στο Ναυτικό Όμιλο με καλύτερη στιγμή την... επιστράτευση του Γάλλου προπονητή της Γαλλίας στο καγιάκ πόλο, Tierry Noel Du Buisson, που βοήθησε την ομάδα σε τεχνικά σημεία και μοιράστηκε με τους Έλληνες παίκτες μερικά από τα μυστικά του αθλήματος. Όμως η προσπάθεια αυτή του Ν.Ο.Χ. έμεινε στάσιμη και εν τέλει "χάθηκε" εξαιτίας της έλλειψης στήριξης των αρμόδιων φορέων. Από τη στιγμή μάλιστα που η πορεία του καγιάκ πόλο είναι ανοδική σε όλο τον κόσμο, σε τέτοιο βαθμό που συμμετέχουν πλέον και γυναικείες ομάδες, φαντάζει τουλάχιστον παράδοξη η αδιαφορία που επιδεικνύουν οι ιθύνοντες φορείς στην ανάπτυξη του αθλήματος με τη σύσταση μιας ομάδας καγιάκ πόλο και τη συμμετοχή της σε διεθνείς διοργανώσεις.
Η προσπάθεια του εφόρου της Χαλκίδας, κ. Παναγιώτη Συκιώτη, να συμμετέχει η ομάδα της Χαλκίδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καγιάκ πόλο στην Πορτογαλία δεν βρήκε την οικονομική ανταπόκριση από πλευράς της τότε ομοσπονδίας. Αποτέλεσμα ήταν οι προπονήσεις των αθλητών αλλά και η προσπάθεια που είχαν καταβάλει για να φτάσουν σε ένα πολύ καλό επίπεδο, που πληρούσε μάλιστα τα διεθνή δεδομένα, να ατονήσουν. Ο ίδιος αναφέρει: "Είναι κρίμα ένα τόσο εντυπωσιακό και γρήγορο άθλημα, όπως το καγιάκ πόλο, να μη στηρίζεται από τους αθλητικούς συλλόγους. Είναι ένα σπορ που μπορεί να ενταχθεί στις δραστηριότητες όχι μόνο των ομίλων καγιάκ αλλά και όλων των συλλόγων που ασχολούνται με κολύμβηση και πόλο, μιας και το γήπεδο προπόνησης και διεξαγωγής των αγώνων είναι η πισίνα. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να διαδώσουμε το καγιάκ πόλο, δεν είναι όμως εύκολο να προπονείται μια ομάδα και να μην έχει αντίπαλο ή χωρίς να διεξάγεται ένα μικρό σε εμβέλεια πρωτάθλημα, με στόχο την ανάπτυξη του αθλήματος. Εμείς καλούμε τους αθηναϊκούς και μη συλλόγους που ασχολούνται με το καγιάκ σλάλομ αλλά και με το πόλο να δημιουργήσουν ομάδες καγιάκ πόλο και να οργανώσουμε αγώνες".
Αν ενδιαφέρεστε να δοκιμάσετε κι εσείς ένα διαφορετικό άθλημα που συνδυάζει την αδρεναλίνη με το fun, μπορείτε να απευθυνθείτε στα γραφεία του Ναυτικού Ομίλου Χαλκίδας στο τηλέφωνο: 22210-22444. Οι αθλητές της Χαλκίδας κάνουν προπόνηση μία φορά την εβδομάδα, ενώ γίνεται προσπάθεια συγκρότησης γυναικείας ομάδας. Εσείς το μόνο που χρειάζεται να έχετε είναι μέτρια φυσική κατάσταση και φυσικά... κέφι!
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανάπτυξης Κανόε Καγιάκ στο Ελληνικό.
100 αθλητές και αθλήτριες θα συμμετάσχουν το Σάββατο (4/9) στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανάπτυξης, στις κατηγορίες παμπαίδων, παίδων αρχαρίων, παγκορασίδων και κορασίδων αρχαρίων.
Για πρώτη φορά φέτος έχει συμπεριληφθεί και μια νέα κατηγορία στο πρόγραμμα, η προαγωνιστική κατηγορία αγοριών – κοριτσιών, όπου λαμβάνουν μέρος παιδιά ηλικίας 8-10 ετών.
Τόπος: Ολυμπιακή Πίστα Κανόε Καγιάκ στο Ελληνικό.
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010. Έναρξη: 14.00 Λήξη: 17.00.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα της Ομοσπονδίας
Για πρώτη φορά φέτος έχει συμπεριληφθεί και μια νέα κατηγορία στο πρόγραμμα, η προαγωνιστική κατηγορία αγοριών – κοριτσιών, όπου λαμβάνουν μέρος παιδιά ηλικίας 8-10 ετών.
Τόπος: Ολυμπιακή Πίστα Κανόε Καγιάκ στο Ελληνικό.
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010. Έναρξη: 14.00 Λήξη: 17.00.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα της Ομοσπονδίας
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Η επιστροφή του Φραπεγιάκερ
Καλό χειμώνα σε όλους λοιπόν...
Δεν μ' ενδιαφέρει αν κάποιοι κάνετε ακόμα μπάνια... Να γυρίσετε πίσω!
Εκτός του ότι κινδυνεύετε να σας ρουφήξει κανά πυροσβεστικό αεροπλάνο και να σας στείλει για εναλλακτικό ΒΒQ, με το να συνεχίζετε να κάνετε διακοπές, το μόνο που καταφέρνετε είναι να εκνευρίζετε εμάς τους υπόλοιπους.
Πως περάσατε τις διακοπές σας; Ήμουν σίγουρος... Κι εγώ το ίδιο! Ναι, ναι... έτσι ακριβώς.
Καγιάκ...; Αααα... εεε... κάτι κάναμε... όχι τίποτα μεγάλες δυσκολίες... ξέρετε τώρα... απλά να συντηρούμαστε για τη νέα σαιζόν... Και τους αγώνες βεβαίως βεβαίως... ελπίζω να μην έχει μεγάλη συμμετοχή μόνο και έχουμε και προκριματικούς...
Στη Κρήτη πάντως που πήγα, το 'λιωσα το καγιάκ... Όχι ανόητοι, δεν έλειωσε πάνω στη σχάρα... ούτε στην άμμο... Στο κουπί το λειωσα... Και το ίδιο το κουπί στα όρια του το 'φτασα. Παραλίγο να στραβώσει απ' τις ορθοκουπιές (όπως λέμε ορθοπεταλιές...) 15 λεπτά πρωί βράδυ μου 'χε αφήσει ελεύθερο ο γιατρός (αχ αυτή η τενοντίτιδα...) και τα εκμεταλεύτηκα στο έπακρον (όποτε μου επέτρεπε φυσικά το βαρυφορτωμένο στομάχι μου... ουπς... το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά μου ήθελα να πω...!
Πριν φύγω λοιπόν για Κρήτη, περνάω απ' τον Κανίβαλο που λέτε...
- Μεγάλε, μου λέει, σε βλέπω ανεβασμένο!
- Σ' ευχαριστώ Σταύρο, του λέω.
- Τι μ' ευχαριστείς; Ανεβασμένο στα κιλά εννοώ...
- Αααα... μπα... το μπλουζάκι φταίει... έμπασε στο πλύσιμο και τσίτωσε!
- Θα σου λεγα να 'ρθεις να με βοηθήσεις να μεταφέρουμε σκάφη από την αποθήκη στο μαγαζί, αλλά φεύγω κι εγώ για διακοπές. Πως νομίζεις αδυνάτισα εγώ; Απ' το κουπί; 10 τριαντάκιλα σκάφη πέρα δώθε την ημέρα και ήδη νιώθω τη διαφορά. Σκέφτομαι μάλιστα ν'ανέβω Θεσσαλονίκη με το καγιάκ... μέχρι και να δηλώσω συμμετοχή στους αγώνες του Άνω Λούσιου...
- Πολύ καλή ιδέα. Έτσι δεν κινδυνεύω να βγω εγώ τελευταίος!
- Αυτό είναι, το βρήκα... Πάρε ένα sit on top μαζί σου στις διακοπές και όταν γυρίσεις πέρνα να μου πεις πόσα κιλά έχασες;
- Να σου πω και πόσα κιλά καλτσούνια έφαγα;
- Αδιάφορο. Αλλά φέρε μας κανά δίκιλο...
Έφυγα φορτωμένος μ' ένα περτικαλί Frenzy της Ocean Kayak. Εεε ρε γλέντια είπα, όταν δοκίμασα να το ξεφορτώσω μόνος στο σπίτι. Σαν να ξεφορτώνω creekboat με φουλ ομαδικά υλικά και κάμποσο νερό μέσα... ή απλά σκούριασα... Ας βάλω τη ζώνη μέσης καλού κακού...
Frenzy...? Έτσι δε λεγόταν ένα θρίλερ του Χίτσκοκ; Χμμμ...
"Καλά... αυτά είναι σκάφη..." μου είπε ο Κώστας ο Μανατάκης, με τον οποίο και συναντήθηκα στο Κίσσαμο Χανίων. "Τι sea kayak ανοικτής θαλάσσης και πολυήμεροι περίπλους νησιών... Αραχτός στην παραλία και όταν θες να δροσιστείς, το ρίχνεις μέσα..." ήταν μάλλον τα λόγια που είχε στο μυαλό του αλλά προτίμησε να μην τα ξεστομίσει.
Με τον Κώστα είχαμε μια συχνή ηλεκτρονική επικοινωνία το τελευταίο διάστημα, για τις ανάγκες του αφιερώματος στο sea kayaking. Υποσχεθήκαμε να τα πούμε κι από κοντά, όταν θα κατέβαινα Κρήτη και καταλήξαμε να τα "πιούμε". Σ' ένα μικρό ψαρολίμανο, έξω απ' τον Κίσσαμο, ήπιαμε ουζάκι (υπέρβαση το ουζάκι για Κρητικό) και τον έβαλα να μου εξιστορήσει όλα τα παρελλειπόμενα των περιπετειών του, για τις οποίες διαβάσατε ελπίζω στο 4ο μέρος του αφιερώματος. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφικό υλικό, οπότε μην περιμένετε τίποτα συννεφάκια...
Η επόμενη επαφή μου με το καγιάκ - μετά τη κουβέντα για καγιάκ δηλαδή που είχαμε με τον Κώστα στο ουζερί - ήταν στο μικρό ψαροχώρι Μόχλος στο νομό Λασιθίου.
Εκεί ήταν που εντόπισα (με το κυάλι) κάτι συναδέλφους φραπεγιάκερς - πιθανόν οργανωμένη εκδρομή sea kayak μια και όλοι φορούσαν σωσίβια - να φεύγουν απ' το ακατοίκητο νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι απ' το Μόχλο, αφού επισκεύθηκαν τον εκεί αρχαιολογικό χώρο (wiki: όπου ο Αμερικανός αρχαιολόγος R. Seager ανακάλυψε ένα από τα σημαντικότερα νεκροταφεία της Πρωτομινωικής περιόδου και έναν οικισμό που άκμασε την πρώιμη εποχή του Χαλκού).
Εκεί όμως που του έδωσα και κατάλαβε (τελικά) του καγιάκ, ήταν στη παραλία του Κερατόκαμπου, στα νότια του νομού Ηρακλείου. Στην όμορφη αμμουδερή παραλία, εκεί που τελειώνει ο δρόμος (μην κουραζόμαστε κιόλας) το Frenzy βρήκε την υγειά του. Αραχτό κάτω απ' τον ήλιο, απόλαυσε τις διακοπές του με την ησυχία του, δίπλα δίπλα με τις δυό ξαπλώστρες που είχαμε εγκαταστήσει εκεί (μη χαλάμε και τις συνήθειές μας). Με εξαίρεση ένα τεταρτάκι υπηρεσία το πρωί κι ένα τεταρτάκι το απόγευμα το Φρένζυ δεν είχε ακόμη δικαιολοήσει το όνομά του, αλλά μόνο το χαρακτηρισμό του: Φραπεγιάκ...!
Βρε μήπως με κατηγορήσουν πως φταίω εγώ και δυσφημίζω και το σκάφος;
Μαύρα όνειρα με στοίχιωσαν το βράδυ... γύριζα γύρω γύρω όλη νύχτα. Την επόμενη μέρα ο καιρός άλλαξε κι έφερε την πρόκληση της εξιλέωσης. Κύματα! Σειρές από κύματα που έσκαγαν στην παραλία, είχαν αναγκάσει όλες τις μανάδες να "γειώσουν" τα παιδάκια στην ακτή, ενώ ένας σαραντάρης σερφάς δίπλα μου γκρίνιαζε στη φίλη του πως κακώς δεν τον άφησε να φέρει μαζί του τη σανίδα...
Αχααα... σκέφτηκα και όλο άνεση, σηκώθηκα και πήρα στα χέρια μου το κουπί. Ρίχνοντας λοξές ματιές στο συνταξιούχο (δε το ξέρει απλά ακόμα) σερφά - ο οποίος τις ανταπόδιδε όλο ζήλια - έπιασα την κοτσαδούρα του Frenzy και το έσυρα αργά και βασανιστικά προς το νερό. Τέντωσα τους ιμάντες της ζώνης και αψηφώντας τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στην ακτή (λέμε τώρα...), προχώρησα μέσα.
Ένας έμπειρος σερφάς σαν κι εμένα βέβαια, είχε από πριν "μετρήσει" τα κύματα και ήξερε τη στιγμή που έπρεπε να μπει...
Καλά μη βαράτε... Μπορεί τα κύματα να μην ήταν τελικά μεγάλα, ούτε ο τύπος στη παραλία να ήταν σερφάς και μάλιστα να με κοίταζε όχι με φθόνο αλλά με λύπηση, αλλά αυτό που μετρά είναι πως οι φωτογραφίες βγήκανε και ο Φραπεγιάκερ μπορεί πλέον να γυρίσει στην Αθήνα με το κεφάλι ψηλά...!
Καλό χειμώνα!!!
Ένα ευχαριστώ στην Cannibals που μου διέθεσε το σκάφος. Πληροφορίες για το συγκεκριμένο σκάφος μπορείτε να δείτε εδώ
Δεν μ' ενδιαφέρει αν κάποιοι κάνετε ακόμα μπάνια... Να γυρίσετε πίσω!
Εκτός του ότι κινδυνεύετε να σας ρουφήξει κανά πυροσβεστικό αεροπλάνο και να σας στείλει για εναλλακτικό ΒΒQ, με το να συνεχίζετε να κάνετε διακοπές, το μόνο που καταφέρνετε είναι να εκνευρίζετε εμάς τους υπόλοιπους.
Πως περάσατε τις διακοπές σας; Ήμουν σίγουρος... Κι εγώ το ίδιο! Ναι, ναι... έτσι ακριβώς.
Καγιάκ...; Αααα... εεε... κάτι κάναμε... όχι τίποτα μεγάλες δυσκολίες... ξέρετε τώρα... απλά να συντηρούμαστε για τη νέα σαιζόν... Και τους αγώνες βεβαίως βεβαίως... ελπίζω να μην έχει μεγάλη συμμετοχή μόνο και έχουμε και προκριματικούς...
Στη Κρήτη πάντως που πήγα, το 'λιωσα το καγιάκ... Όχι ανόητοι, δεν έλειωσε πάνω στη σχάρα... ούτε στην άμμο... Στο κουπί το λειωσα... Και το ίδιο το κουπί στα όρια του το 'φτασα. Παραλίγο να στραβώσει απ' τις ορθοκουπιές (όπως λέμε ορθοπεταλιές...) 15 λεπτά πρωί βράδυ μου 'χε αφήσει ελεύθερο ο γιατρός (αχ αυτή η τενοντίτιδα...) και τα εκμεταλεύτηκα στο έπακρον (όποτε μου επέτρεπε φυσικά το βαρυφορτωμένο στομάχι μου... ουπς... το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά μου ήθελα να πω...!
Πριν φύγω λοιπόν για Κρήτη, περνάω απ' τον Κανίβαλο που λέτε...
- Μεγάλε, μου λέει, σε βλέπω ανεβασμένο!
- Σ' ευχαριστώ Σταύρο, του λέω.
- Τι μ' ευχαριστείς; Ανεβασμένο στα κιλά εννοώ...
- Αααα... μπα... το μπλουζάκι φταίει... έμπασε στο πλύσιμο και τσίτωσε!
- Θα σου λεγα να 'ρθεις να με βοηθήσεις να μεταφέρουμε σκάφη από την αποθήκη στο μαγαζί, αλλά φεύγω κι εγώ για διακοπές. Πως νομίζεις αδυνάτισα εγώ; Απ' το κουπί; 10 τριαντάκιλα σκάφη πέρα δώθε την ημέρα και ήδη νιώθω τη διαφορά. Σκέφτομαι μάλιστα ν'ανέβω Θεσσαλονίκη με το καγιάκ... μέχρι και να δηλώσω συμμετοχή στους αγώνες του Άνω Λούσιου...
- Πολύ καλή ιδέα. Έτσι δεν κινδυνεύω να βγω εγώ τελευταίος!
- Αυτό είναι, το βρήκα... Πάρε ένα sit on top μαζί σου στις διακοπές και όταν γυρίσεις πέρνα να μου πεις πόσα κιλά έχασες;
- Να σου πω και πόσα κιλά καλτσούνια έφαγα;
- Αδιάφορο. Αλλά φέρε μας κανά δίκιλο...
Έφυγα φορτωμένος μ' ένα περτικαλί Frenzy της Ocean Kayak. Εεε ρε γλέντια είπα, όταν δοκίμασα να το ξεφορτώσω μόνος στο σπίτι. Σαν να ξεφορτώνω creekboat με φουλ ομαδικά υλικά και κάμποσο νερό μέσα... ή απλά σκούριασα... Ας βάλω τη ζώνη μέσης καλού κακού...
Frenzy...? Έτσι δε λεγόταν ένα θρίλερ του Χίτσκοκ; Χμμμ...
"Καλά... αυτά είναι σκάφη..." μου είπε ο Κώστας ο Μανατάκης, με τον οποίο και συναντήθηκα στο Κίσσαμο Χανίων. "Τι sea kayak ανοικτής θαλάσσης και πολυήμεροι περίπλους νησιών... Αραχτός στην παραλία και όταν θες να δροσιστείς, το ρίχνεις μέσα..." ήταν μάλλον τα λόγια που είχε στο μυαλό του αλλά προτίμησε να μην τα ξεστομίσει.
Με τον Κώστα είχαμε μια συχνή ηλεκτρονική επικοινωνία το τελευταίο διάστημα, για τις ανάγκες του αφιερώματος στο sea kayaking. Υποσχεθήκαμε να τα πούμε κι από κοντά, όταν θα κατέβαινα Κρήτη και καταλήξαμε να τα "πιούμε". Σ' ένα μικρό ψαρολίμανο, έξω απ' τον Κίσσαμο, ήπιαμε ουζάκι (υπέρβαση το ουζάκι για Κρητικό) και τον έβαλα να μου εξιστορήσει όλα τα παρελλειπόμενα των περιπετειών του, για τις οποίες διαβάσατε ελπίζω στο 4ο μέρος του αφιερώματος. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφικό υλικό, οπότε μην περιμένετε τίποτα συννεφάκια...
Η επόμενη επαφή μου με το καγιάκ - μετά τη κουβέντα για καγιάκ δηλαδή που είχαμε με τον Κώστα στο ουζερί - ήταν στο μικρό ψαροχώρι Μόχλος στο νομό Λασιθίου.
Εκεί ήταν που εντόπισα (με το κυάλι) κάτι συναδέλφους φραπεγιάκερς - πιθανόν οργανωμένη εκδρομή sea kayak μια και όλοι φορούσαν σωσίβια - να φεύγουν απ' το ακατοίκητο νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι απ' το Μόχλο, αφού επισκεύθηκαν τον εκεί αρχαιολογικό χώρο (wiki: όπου ο Αμερικανός αρχαιολόγος R. Seager ανακάλυψε ένα από τα σημαντικότερα νεκροταφεία της Πρωτομινωικής περιόδου και έναν οικισμό που άκμασε την πρώιμη εποχή του Χαλκού).
Εκεί όμως που του έδωσα και κατάλαβε (τελικά) του καγιάκ, ήταν στη παραλία του Κερατόκαμπου, στα νότια του νομού Ηρακλείου. Στην όμορφη αμμουδερή παραλία, εκεί που τελειώνει ο δρόμος (μην κουραζόμαστε κιόλας) το Frenzy βρήκε την υγειά του. Αραχτό κάτω απ' τον ήλιο, απόλαυσε τις διακοπές του με την ησυχία του, δίπλα δίπλα με τις δυό ξαπλώστρες που είχαμε εγκαταστήσει εκεί (μη χαλάμε και τις συνήθειές μας). Με εξαίρεση ένα τεταρτάκι υπηρεσία το πρωί κι ένα τεταρτάκι το απόγευμα το Φρένζυ δεν είχε ακόμη δικαιολοήσει το όνομά του, αλλά μόνο το χαρακτηρισμό του: Φραπεγιάκ...!
Βρε μήπως με κατηγορήσουν πως φταίω εγώ και δυσφημίζω και το σκάφος;
Μαύρα όνειρα με στοίχιωσαν το βράδυ... γύριζα γύρω γύρω όλη νύχτα. Την επόμενη μέρα ο καιρός άλλαξε κι έφερε την πρόκληση της εξιλέωσης. Κύματα! Σειρές από κύματα που έσκαγαν στην παραλία, είχαν αναγκάσει όλες τις μανάδες να "γειώσουν" τα παιδάκια στην ακτή, ενώ ένας σαραντάρης σερφάς δίπλα μου γκρίνιαζε στη φίλη του πως κακώς δεν τον άφησε να φέρει μαζί του τη σανίδα...
Αχααα... σκέφτηκα και όλο άνεση, σηκώθηκα και πήρα στα χέρια μου το κουπί. Ρίχνοντας λοξές ματιές στο συνταξιούχο (δε το ξέρει απλά ακόμα) σερφά - ο οποίος τις ανταπόδιδε όλο ζήλια - έπιασα την κοτσαδούρα του Frenzy και το έσυρα αργά και βασανιστικά προς το νερό. Τέντωσα τους ιμάντες της ζώνης και αψηφώντας τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στην ακτή (λέμε τώρα...), προχώρησα μέσα.
Ένας έμπειρος σερφάς σαν κι εμένα βέβαια, είχε από πριν "μετρήσει" τα κύματα και ήξερε τη στιγμή που έπρεπε να μπει...
Καλά μη βαράτε... Μπορεί τα κύματα να μην ήταν τελικά μεγάλα, ούτε ο τύπος στη παραλία να ήταν σερφάς και μάλιστα να με κοίταζε όχι με φθόνο αλλά με λύπηση, αλλά αυτό που μετρά είναι πως οι φωτογραφίες βγήκανε και ο Φραπεγιάκερ μπορεί πλέον να γυρίσει στην Αθήνα με το κεφάλι ψηλά...!
Καλό χειμώνα!!!
Ένα ευχαριστώ στην Cannibals που μου διέθεσε το σκάφος. Πληροφορίες για το συγκεκριμένο σκάφος μπορείτε να δείτε εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)