Εγώ θ’ ανέβαινα με τη Μίνα και τον Αλεξό (ναι, η πολυδιαφημισμένη επιστροφή στο χώρο των ποταμών), ενώ με το Λουκό θ’ ανέβαιναν ο Μπουρλέ με τον φίλο του των Κώστα (μαθητή της σχολής) και ο Ναύαρχος...
(ο γνωστός μας Ναύαρχος που άφησε πρόσφατα το Πολεμικό Ναυτικό σύξυλο για να πάρει μεταγραφή στον ιδιωτικό τομέα της ναυτιλίας – ακούγεται πως τον είχαν χώσει να ηγηθεί της προσπάθειας να ισιώσει τα γερμανικά υποβρύχια που γέρνανε… οπότε εγκατέλειψε το «παραπαίον» ΠΝ ως απλός... Πλοίαρχος! Δεν πειράζει όμως, εμείς συνεχίζουμε να τον αποκαλούμε Ναύαρχο τιμής ένεκεν...!)
Όλα έτοιμα λοιπόν γι αναχώρηση έλεγα. Στο μυαλό μου βέβαια, μια και το μεσημεριανό τηλεφώνημα του Θωμόπουλου, που κάπου άκουσε πως ανεβαίνει μεγάλη παρέα στον Άραχθο και χάρηκε, βολιδοσκοπούσε μήπως κάποιος ανέβει Σάββατο. Μόλις κατάλαβε πως δεν υπάρχει κανένας τέτοιος παλαβός, έκανε την υπέρβαση και είπε «Έρχομαι κι εγώ σήμερα! Χωράω;» Οι καλοί παντού χωράνε βέβαια και να που ξαφνικά βρέθηκα «χωμένος» να κάνω παραλαβές κατ’ οίκον, όχι μόνο για τον Αλεξό (ο οποίος αναρωτιόταν αν έχει σχάρα για το Range που με άλλα λόγια σήμαινε «Έρχεστε να με πάρετε») αλλά και για το Θωμό. Ευτυχώς το σκάφος του τελευταίου ήταν στο Ελληνικό, οπότε η παράκαμψη μικρή. Του ρίξαμε όμως ένα μισάωρο στήσιμο, έτσι για να μάθει να μας χώνει τη τελευταία στιγμή!
Στη διαδρομή συναντήσαμε το πλήρωμα του Λουκό που δυο τρεις φορές μας προσπέρασε σαν σταματημένους (οδηγώντας στο economy mode) αλλά τον εκδικηθήκαμε κάπου έξω απ’ το Μεσολόγγι, όταν του κόψαμε μια προσπέραση που θελε να κάνει σε μια νταλίκα. Ο Μπουρλέ δεν έχασε ευκαιρία βέβαια να με κατηγορήσει από τηλεφώνου ως «Χάρο»…
Στην Άρτα φτάσαμε αργά, αλλά ο Μπαρώνος διανυκτερεύει (μια και τα ξενυχτάδικα - πονηρά και μη - της περιοχής ουκ ολίγα).
Εκεί συναντήσαμε και την ομάδα των εκπαιδευτών (Ηλίας – Μάρκος) η οποία με τη συνδρομή του Γιάννη του Μπάμπου είχε ήδη ξεκοκαλίσει δυο πιατέλες κρέατα. Ανήσυχος κοίταξα προς τη μεριά της ψησταριάς, αλλά ο Μπαρώνος μας είπε «μην ανησυχείτε, πείτε τι σαλάτες θέλετε και τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου».
Σωστή εξήγηση μπορώ να πω και τα φρυγαδέλια που προσγειώθηκαν εν μέσω ζυγουριών και αρνιών ήταν όλα τα λεφτά!
Φάγαμε στο φτερό και φύγαμε, μια και κάποτε έπρεπε να φτάσουμε και στην Πλάκα.
Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, η οργανωτική επιτροπή, παρά το παραπερασμένο της ώρας – φτάσαμε κατά τις 1.30 - ήταν εκεί, στο Γεφύρι της Πλάκας, το ξενοδοχείο που θα μέναμε (όσοι προλάβαμε και κλείσαμε νωρίς). Εδώ να ευχαριστήσω πρώτα το Νίκο το Μπουλού που δεν ξαναέκλεισε όλα τα δωμάτια πριν ανακοινώσει την εκδρομή στο κόσμο και μετά το Γιώργο το Μαργαρί, ο οποίος στο «μαγείρεμα» παίρνει επάξια τη ποδιά του Master Chef (και ο νοών νοείτω).
Γύρω απ’ το αρχηγό Χολέ, ο οποίος είχε μοιράσει δουλειές στο γνωστό επιτελείο, καμιά δεκαριά νυσταγμένες φάτσες, περίμεναν μήπως και βγει καμιά δουλειά της τελευταίας στιγμής – μια και ως γνωστόν στη Χολεβαρχία (τύπος πολιτεύματος – το μαθαίνουν και στα σχολεία) δεν αφήνουμε ποτέ για αύριο ότι μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Τα laptop είχαν πάρει φωτιά και είμαι σίγουρος πως εμείς τύχαμε καλύτερης υποδοχής των εκπαιδευτών, οι οποίοι ίσως – λέω ΙΣΩΣ - θα όφειλαν να δώσουν το παρών και μετά να πάνε να φάνε. Τους χαιρέτησα όλους εγκαρδίως και κλείνοντάς τους το μάτι είπα «Πάω για ύπνο. Μη το ξενυχτήσετε»
Χαιρετήσαμε τη πάντα φιλόξενη Νίκη, που πάντα ξενυχτά να μας περιμένει, αφού ΠΑΝΤΑ ερχόμαστε αργοπορημένοι και προχωρήσαμε στα δωμάτιά μας. Το καλοριφέρ αναμμένο μας θύμισε πως είμαστε στα Τζουμέρκα. Αύριο θα είναι μια υπέροχη μέρα!
Ο παλιός καλός Χολέ θ’ απαντούσε σίγουρα μ’ ένα τρανταχτό «Να το ΄χες προβλέψει» και θα τον "στόλιζε” απ’ τη κορφή μέχρι τα νύχια, ν’ ακούν κι οι μαθητές. Μπα… χάλασε ο κόσμος σας λέω… ή απλά τα ηρεμιστικά που του πούλησε ο Ζιάκας αυτή τη φορά δεν είχαν λήξει. Είδατε ο Γιώργος με την απειλή πως θ’ ανοίξει τα επαγγέλματα; Ξεπουλάει το στοκ ο φαρμακοτρίφτης μη και του μείνουν. Ακόμα κι αυτά που δεν έχουν λήξει…
Κάποια καινούργια κομμάτια εξοπλισμού, όπως το γκρι (ούτε κουστούμι να φόραγες) Fluid Detox του Μάνου, ή τα μαυροκίτρινα 5-10 μποτάκια του Μαργαρί, αλλά περισσότερο η Stikine dry suit του Παναγό, εντυπωσίασαν κάποιους παλαιολιθικούς (σε εξοπλισμό) καγιάκερς.
Ελπίζω να βάλατε και χάντρα για το μάτι, γιατί πολλοί εποφθαλμιούσαν τα ωραία και γυαλιστερά πράγματά σας. Γιατί νομίζετε πως ο Μπουλού με το Shogun των πεντακοσίων έκατσε στο ξενοδοχείο; Το ‘νιωσε το μάτι… 
Και ο Αλεξό; Γιατί νομίζετε πως δεν ολοκλήρωσε την απειλή του να μας ακολουθήσει στο ποτάμι; Σιγά μην έφταιγε το ότι είχε να μπει στο καγιάκ δυο χρόνια. Η αλήθεια ήταν πως ντρεπόταν να τον δουν να φορά τη νεοπρέν long John του, με το ψαράδικο (ότι πλέον δεν είναι Sweet) το κράνος και το σπασμένο στις άκρες Lendal κουπί του (ούτε καν Werner). Η ήττα ήταν ήδη μεγάλη και όταν κάποιος είπε το κλασσικό «Έχει νερό το ποτάμι» η απόφαση ήταν δεδομένη. Πάω για ύπνο στο ξενοδοχείο…
Ο Στέλιος πρέπει να είναι ο πιο "παρασημοφορημένος" καγιάκερ αν όχι στην Ελλάδα, σίγουρα στην Αθηναϊκή... Αντίθετα ο Χάρης, θ' αποτελεί πάντα παράδειγμα προς αποφυγή, για τους νέους καγιάκερς που με έκδηλο ενδιαφέρον παρακολουθούν την ενημέρωση του Δασκάλου. Για το Μπουρλέ... ότι και να πούμε θα είναι λίγο. Είναι τυχεροί όσοι κατεβαίνουν ποτάμια παρέα με την εξέχουσα αυτή μορφή στο χώρο. Ιδιαίτερα μετά τα σεμινάρια Α' Βοηθειών (από εκεί το διακριτικό στο κουπί;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου