Αφιέρωμα Sea Kayaking - Μέρος 4ο

ΜΑΝΑΤΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ. Τεχνικός του ΟΤΕ στο Καστέλι Κισσάμου ( Νομός Χανίων ) . 42 ετών . Έκανε με καγιάκ το γύρο της Κρήτης το 1999 . Το 2000 έκανε με καγιάκ τον γύρο της Πελοποννήσου . Το 2001 έκανε τον γύρο των ελεύθερων ακτών της Κύπρου . Το 2002 διέσχισε με καγιάκ την απόσταση Αλεξανδρούπολη μέχρι τον Σχινιά (Αττική ) πλέοντας κοντά στην ξηρά και κωπηλατώντας 10 ώρες ημερησίως . ( ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14-7-2002 )

Αυτή η σύντομη αναφορά στο "Λύχνο του Διογένους", ένα οικολογικό τεφτέρι θα το έλεγα, που όπως λέει ο συγγραφέας του "είναι ένας κατάλογος όλων των προσώπων που ξεχωρίζουν απο το πλήθος επειδή κάνουν κάτι ( με πρόθεση να ωφελήσουν την κοινωνία ) χωρίς να έχουν κάποιο άμεσο χρηματικό ώφελος ή επειδή έχουν κάποιες ασυνήθιστες ικανότητες . Όπως δηλώνει ο τίτλος , ο Λύχνος ΨΑΧΝΕΙ . Ψάχνει μέσα στο σκοτάδι και την παρακμή για να βρεί πόσοι απόμειναν να φυλάγουν Θερμοπύλες", μου κίνησε την περιέργεια. Μα ποιός είναι αυτός που έκανε τόσες διασχίσεις στις ελληνικές θάλασσες και δεν τον γνωρίζουμε;

Στο διαδίκτυο όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα παρά ένα άρθρο στην τοπική ιστοσελίδα της Κισσάμου, που είχε κάποιες πληροφορίες για τα ταξίδια αυτά, αλλά εκεί υπήρχε και το e-mail του Μανατάκη και τι το καλύτερο, απ' το να επικοινωνήσω μαζί του, να μου τα διηγηθεί κι από πρώτο χέρι.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως από μακριά δε μπορείς να επικοινωνήσεις πραγματικά με τον άλλο, ιδίως αν δεν τον γνωρίζεις, αλλά αυτό σίγουρα δεν ισχύει στην περίπτωση του Κώστα...
Να τι μου έγραψε, απαντώντας στο ενδιαφέρον μου για τα κατορθώματά του, μια δεκαετία πριν... όταν κι εγώ έκανα τα πρώτα βήματά μου ή καλύτερα τις πρώτες κουπιές μου στο ποτάμι...

Αγαπητέ φίλε Νίκο

Ήταν έκπληξη το μήνυμα σου και ταυτόχρονα χάρηκα για τις δραστηριότητές σου, επισκέφτηκα τα ιστολόγια και είδα ότι έχεις το καγιάκ στο αίμα σου... Ζηλεύω τα ποτάμια και την καταπληκτική φύση που έχετε εκεί σε αυτά τα μέρη της Ελλάδας, εδώ στην Κρήτη δυστυχώς δεν έχουμε τα ποτάμια για να ασχοληθούμε με το καγιάκ ποταμού... Όμως σε όποια γωνιά της χώρας κι αν ζει κάποιος υπάρχουν πάντα προϋποθέσεις για σπορ που μας φέρνουν σε άμεση επαφή και σχέση με το φυσικό περιβάλλον...


Με το καγιάκ ασχολήθηκα για πρώτη φορά το 1999 στα 39 μου χρόνια... μια χειμωνιάτικη μέρα στο μαγαζί ενός φίλου με είδη καταδύσεων χαζεύαμε στον τοίχο τον χάρτη της Κρήτης όταν έπεσε η φράση...."πως θα ήταν άραγε να πάρουμε το κανό - ένα παλιό τουριστικό που υπήρχε εκεί μέσα -και να γυρίσουμε την Κρήτη γύρω γύρω;

Το είπαμε περισσότερο στα αστεία, αλλά εμένα κάτι με διαπέρασε εκείνη την στιγμή... κι έτσι λίγους μόλις μήνες αργότερα, βρισκόμουν στην Αθήνα όπου πριν μου πουλήσει το καγιάκ θαλάσσης ο καταστηματάρχης με πήγε στην Λούτσα και με έβαλε σε ένα καγιάκ ποταμού για πρώτη φορά για να δει αν μπορούσα να τα καταφέρω, ενώ παράλληλα μου είπε και μερικά μυστικά.... αφού είδε ότι πέρναγα το ''τεστ" τότε μου πούλησε το καγιάκ...


Λίγες μέρες αργότερα το παραλάμβανα από το καράβι στην Σούδα και το απόγευμα της ίδιας μέρας ήμουν στο νερό με πλήρη άπνοια... Απογοητεύτηκα όταν έφαγα τις πρώτες τούμπες και δεν μπορούσα να ξαναμπώ μέσα... υπήρχε μια τεχνική με ένα "γάντι" που φούσκωνε και το περνούσα μέσα στο κουπί, κατόπιν στήριζα την μια άκρη του κουπιού στο καγιάκ και την άλλη με το "φουσκωμένο γάντι" στην θάλασσα και έμπαινα πάλι μέσα, πράγμα όμως που δεν μπορούσα να πετύχω μιας και στην τελική έτρωγα ανατροπή πάλι....

Παρ όλα αυτά τις επόμενες δυο τρεις μέρες ξεκίνησα... κόντρα σε καιρούς που λύσσαγαν ξεκίνησα ένα πρωί και φτάνοντας στο νησάκι της Γραμβούσας, δυτικά στο πρώτο ακρωτήρι της Κρήτης άκουσα τον γέρο ψαρά που περίμενε δυο μέρες μην μπορώντας να γυρίσει από την φουρτούνα να μου λέει..."δεν φοβάσαι τον θεό;"
Ίσως εκεί συνειδητοποίησα για πρώτη φορά τι πάω να κάνω, ήταν μόλις η πρώτη μέρα....οι μέρες πέρναγαν κι εγώ εξοικειωνόμουν καθημερινά, τα πάντα άλλαζαν την κάθε στιγμή... τόποι, καιροί, άνθρωποι... και μπροστά πάντα το άγνωστο... μέχρι που 28 μέρες αργότερα αντίκρισα πάλι τον κόλπο της Κισσάμου.... με περίμεναν όλοι οι φίλοι και συγγενείς... μια τελευταία κουπιά και έπιασα έξω στην άμμο... με πήραν τα κλάματα...

Ο Κώστας Μανατάκης στα Μάταλα, κατά τη διάρκεια του γύρου της Κρήτης

Τις επόμενες μέρες όλα ήταν παράξενα... έβλεπα πάλι τα ίδια πράγματα... και τότε κατάλαβα πως είχε γίνει απλά μια αρχή...


Την επόμενη χρονιά η Πελοπόννησος... Πήρα το καράβι από το Καστέλι Κισσάμου βγήκα βράδυ στο Γύθειο και εκεί ακριβώς έξω από την πόρτα του καραβιού έστησα το αντίσκηνο μου... το πρωί τα μάζεψα και έριξα το καγιάκ στην θάλασσα... η χαρά άρχιζε πάλι... 26 μέρες την αρκετά μεγαλύτερη Πελοπόννησο...

Περνώντας τον Ισθμό της Κορίνθου, στο γύρο της Πελοπονήσσου το 2000.

Την επόμενη χρονιά, το 2001, έκανα το ίδιο ακριβώς στην Κύπρο... Αντίσκηνο στο λιμάνι της Λεμεσού... έφτασα στην γραμμή των κατεχόμενων… αν προχωρήσεις θα σου ρίξουν μου είπαν οι φρουροί εκεί... πλήρωσα ένα φορτηγάκι και με μετάφερε στην άλλη άκρη των κατεχόμενων και γύρισα από εκεί προς Λεμεσό κι έτσι ολοκλήρωσα την ελεύθερη Κύπρο...

Το 2002 είχε σειρά Αλεξανδρούπολη - Σχοινιάς... 25 μέρες 800 τόσα μίλια...μια μαγική διαδρομή στα πόδια της Χαλκιδικής με χιλιάδες εναλλαγές στο φυσικό περιβάλλον... 8 ώρες κατά μέσον όρο κουπί την ημέρα, χωρίς η σκέψη να είναι ούτε στιγμή στα χέρια ή στην κούραση... γινόμουν ένα με όλα αυτά που με τριγύριζαν κι εγώ απλά δεν υπήρχα... μόνο τα συναισθήματα...

Aπό τότε φίλε Νίκο δεν ξαναμπήκα στο καγιάκ... το έριξα στο σερφ μετά, στο ποδήλατο, και στην συλλογή, καταγραφή μανιταριών και της άγριας χλωρίδας του νησιού... δοκίμασες ποτέ μανιταροσυλλογή;... έχω πάρει κάτι συγκινήσεις εκεί φίλε Νίκο που είναι αδύνατον να στις περιγράψω....άσε δε την περιπλάνηση στα δάση... 4ώρες, 6 ώρες απίστευτη επαφή με την φύση, απίστευτες συγκινήσεις και φοβερή άσκηση (θα στα πω κι από κοντά αυτά)...

Τώρα είμαι πια στα γεμάτα 49 και πάντα σε μια γωνιά του μυαλού μου υπάρχει κάτι που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αφυπνιστεί... μια καινούργια διαδρομή η ίσως πάλι ξανά ο περίπλους της Κρήτης.... αν δεν είχα τις άλλες δραστηριότητες θα το είχα κάνει ήδη... αλλά στην ζωή μου αφήνω να έρχονται μόνα τους όλα... έτσι όπως έγινε εκείνο το κλικ εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό στο μαγαζί του φίλου μου το Μανόλη...

Ότι σου έγραψα ήταν τελείως αυθόρμητο....αν θέλεις να με ρωτήσεις κάτι πάνω σε αυτά πολύ ευχαρίστως να σου γράψω... μην το θεωρήσεις υποχρέωση απέναντι μου να γράψεις το άρθρο που λες... για να είμαι ειλικρινής προτιμώ να μένω στην σκιά... άλλωστε το ξέρεις καλά εσύ... αυτά που παίρνεις εκεί μέσα δεν μεταδίδονται με κανένα μέσον, μόνο όσοι τα ζουν... και μόνο έτσι ο άνθρωπος καταλαβαίνει τον πραγματικό του σκοπό... όταν ενώνεται με την φύση και χάνει τον εαυτό του μέσα της...

Εύχομαι να είσαι πάντα γερός να οργώνεις ποτάμια και θάλασσες

Καλό βράδυ

Κώστας

Σ' ευχαριστώ φίλε Κώστα...

Τι λέτε κι εσείς φίλοι μου; Εύχομαι αυτή η ιστορία να σας κάνει να ονειρευτείτε και να αποφασίσετε κι εσείς το ταξίδι σας. Μπορεί τα μοναχικά ταξίδια του Κώστα Μανατάκη να μην φαντάζουν μεγάλα ή δύσκολα, μπροστά στις μεγάλες διάπλους των ωκεανών, αλλά είναι εξίσου σαγηνευτικά και εξόχως δελεαστικά. Τι περιμένετε λοιπόν; 

Σχετικά Άρθρα

Αφιέρωμα: Sea Kayaking - Μέρος 1ο - Ιστορία - Τύποι καγιάκ

Αφιέρωμα: Sea Kayaking - Μέρος 2ο - Το θαλάσσιο καγιάκ στην Ελλάδα

Αφιέρωμα: Sea Kayaking - Μέρος 3ο - Οι πρώτες θαλάσσιες διασχίσεις