Η επιστροφή του Φραπεγιάκερ

Καλό χειμώνα σε όλους λοιπόν...
Δεν μ' ενδιαφέρει αν κάποιοι κάνετε ακόμα μπάνια... Να γυρίσετε πίσω!
Εκτός του ότι κινδυνεύετε να σας ρουφήξει κανά πυροσβεστικό αεροπλάνο και να σας στείλει για εναλλακτικό ΒΒQ, με το να συνεχίζετε να κάνετε διακοπές, το μόνο που καταφέρνετε είναι να εκνευρίζετε εμάς τους υπόλοιπους.

Πως περάσατε τις διακοπές σας; Ήμουν σίγουρος... Κι εγώ το ίδιο! Ναι, ναι... έτσι ακριβώς.
Καγιάκ...; Αααα... εεε... κάτι κάναμε... όχι τίποτα μεγάλες δυσκολίες... ξέρετε τώρα... απλά να συντηρούμαστε για τη νέα σαιζόν... Και τους αγώνες βεβαίως βεβαίως... ελπίζω να μην έχει μεγάλη συμμετοχή μόνο και έχουμε και προκριματικούς...

Στη Κρήτη πάντως που πήγα, το 'λιωσα το καγιάκ... Όχι ανόητοι, δεν έλειωσε πάνω στη σχάρα... ούτε στην άμμο... Στο κουπί το λειωσα... Και το ίδιο το κουπί στα όρια του το 'φτασα. Παραλίγο να στραβώσει απ' τις ορθοκουπιές (όπως λέμε ορθοπεταλιές...) 15 λεπτά πρωί βράδυ μου 'χε αφήσει ελεύθερο ο γιατρός (αχ αυτή η τενοντίτιδα...) και τα εκμεταλεύτηκα στο έπακρον (όποτε μου επέτρεπε φυσικά το βαρυφορτωμένο στομάχι μου... ουπς... το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά μου ήθελα να πω...!

Πριν φύγω λοιπόν για Κρήτη, περνάω απ' τον Κανίβαλο που λέτε...

- Μεγάλε, μου λέει, σε βλέπω ανεβασμένο!
- Σ' ευχαριστώ Σταύρο, του λέω.
- Τι μ' ευχαριστείς; Ανεβασμένο στα κιλά εννοώ...
- Αααα... μπα... το μπλουζάκι φταίει... έμπασε στο πλύσιμο και τσίτωσε!
- Θα σου λεγα να 'ρθεις να με βοηθήσεις να μεταφέρουμε σκάφη από την αποθήκη στο μαγαζί, αλλά φεύγω κι εγώ για διακοπές. Πως νομίζεις αδυνάτισα εγώ; Απ' το κουπί; 10 τριαντάκιλα σκάφη πέρα δώθε την ημέρα και ήδη νιώθω τη διαφορά. Σκέφτομαι μάλιστα ν'ανέβω Θεσσαλονίκη με το καγιάκ... μέχρι και να δηλώσω συμμετοχή στους αγώνες του Άνω Λούσιου...
- Πολύ καλή ιδέα. Έτσι δεν κινδυνεύω να βγω εγώ τελευταίος!
- Αυτό είναι, το βρήκα... Πάρε ένα sit on top μαζί σου στις διακοπές και όταν γυρίσεις πέρνα να μου πεις πόσα κιλά έχασες;
- Να σου πω και πόσα κιλά καλτσούνια έφαγα;
- Αδιάφορο. Αλλά φέρε μας κανά δίκιλο...

Έφυγα φορτωμένος μ' ένα περτικαλί Frenzy της Ocean Kayak. Εεε ρε γλέντια είπα, όταν δοκίμασα να το ξεφορτώσω μόνος στο σπίτι. Σαν να ξεφορτώνω creekboat με φουλ ομαδικά υλικά και κάμποσο νερό μέσα... ή απλά σκούριασα... Ας βάλω τη ζώνη μέσης καλού κακού...
Frenzy...? Έτσι δε λεγόταν ένα θρίλερ του Χίτσκοκ; Χμμμ...

"Καλά... αυτά είναι σκάφη..." μου είπε ο  Κώστας ο Μανατάκης, με τον οποίο και συναντήθηκα στο Κίσσαμο Χανίων. "Τι sea kayak ανοικτής θαλάσσης και πολυήμεροι περίπλους νησιών... Αραχτός στην παραλία και όταν θες να δροσιστείς, το ρίχνεις μέσα..." ήταν μάλλον τα λόγια που είχε στο μυαλό του αλλά προτίμησε να μην τα ξεστομίσει.

Με τον Κώστα είχαμε μια συχνή ηλεκτρονική επικοινωνία το τελευταίο διάστημα, για τις ανάγκες του αφιερώματος στο sea kayaking. Υποσχεθήκαμε να τα πούμε κι από κοντά, όταν θα κατέβαινα Κρήτη και καταλήξαμε να τα "πιούμε". Σ' ένα μικρό ψαρολίμανο, έξω απ' τον Κίσσαμο, ήπιαμε ουζάκι (υπέρβαση το ουζάκι για Κρητικό) και τον έβαλα να μου εξιστορήσει όλα τα παρελλειπόμενα των περιπετειών του, για τις οποίες διαβάσατε ελπίζω στο 4ο μέρος του αφιερώματος. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφικό υλικό, οπότε μην περιμένετε τίποτα συννεφάκια...

 Η επόμενη επαφή μου με το καγιάκ - μετά τη κουβέντα για καγιάκ δηλαδή που είχαμε με τον Κώστα στο ουζερί - ήταν στο μικρό ψαροχώρι Μόχλος στο νομό Λασιθίου.

Εκεί ήταν που εντόπισα (με το κυάλι) κάτι συναδέλφους φραπεγιάκερς - πιθανόν οργανωμένη εκδρομή sea kayak μια και όλοι φορούσαν σωσίβια - να φεύγουν απ' το ακατοίκητο νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι απ' το Μόχλο, αφού επισκεύθηκαν τον εκεί αρχαιολογικό χώρο (wiki: όπου ο Αμερικανός αρχαιολόγος R. Seager ανακάλυψε ένα από τα σημαντικότερα νεκροταφεία της Πρωτομινωικής περιόδου και έναν οικισμό που άκμασε την πρώιμη εποχή του Χαλκού).

Εκεί όμως που του έδωσα και κατάλαβε (τελικά) του καγιάκ, ήταν στη παραλία του Κερατόκαμπου, στα νότια του νομού Ηρακλείου. Στην όμορφη αμμουδερή παραλία, εκεί που τελειώνει ο δρόμος (μην κουραζόμαστε κιόλας) το Frenzy βρήκε την υγειά του. Αραχτό κάτω απ' τον ήλιο, απόλαυσε τις διακοπές του με την ησυχία του, δίπλα δίπλα με τις δυό ξαπλώστρες που είχαμε εγκαταστήσει εκεί (μη χαλάμε και τις συνήθειές μας). Με εξαίρεση ένα τεταρτάκι υπηρεσία το πρωί κι ένα τεταρτάκι το απόγευμα το Φρένζυ δεν είχε ακόμη δικαιολοήσει το όνομά του, αλλά μόνο το χαρακτηρισμό του: Φραπεγιάκ...!

Βρε μήπως με κατηγορήσουν πως φταίω εγώ και δυσφημίζω και το σκάφος;
Μαύρα όνειρα με στοίχιωσαν το βράδυ... γύριζα γύρω γύρω όλη νύχτα. Την επόμενη μέρα ο καιρός άλλαξε κι έφερε την πρόκληση της εξιλέωσης. Κύματα! Σειρές από κύματα που έσκαγαν στην παραλία, είχαν αναγκάσει όλες τις μανάδες να "γειώσουν" τα παιδάκια στην ακτή, ενώ ένας σαραντάρης σερφάς δίπλα μου γκρίνιαζε στη φίλη του πως κακώς δεν τον άφησε να φέρει μαζί του τη σανίδα...

Αχααα... σκέφτηκα και όλο άνεση, σηκώθηκα και πήρα στα χέρια μου το κουπί. Ρίχνοντας λοξές ματιές στο συνταξιούχο (δε το ξέρει απλά ακόμα) σερφά - ο οποίος τις ανταπόδιδε όλο ζήλια - έπιασα την κοτσαδούρα του Frenzy και το έσυρα αργά και βασανιστικά προς το νερό. Τέντωσα τους ιμάντες της ζώνης και αψηφώντας τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στην ακτή (λέμε τώρα...), προχώρησα μέσα.

Ένας έμπειρος σερφάς σαν κι εμένα βέβαια, είχε από πριν "μετρήσει" τα κύματα και ήξερε τη στιγμή που έπρεπε να μπει...

Καλά μη βαράτε... Μπορεί τα κύματα να μην ήταν τελικά μεγάλα, ούτε ο τύπος στη παραλία να ήταν σερφάς και μάλιστα να με κοίταζε όχι με φθόνο αλλά με λύπηση, αλλά αυτό που μετρά είναι πως οι φωτογραφίες βγήκανε και ο Φραπεγιάκερ μπορεί πλέον να γυρίσει στην Αθήνα με το κεφάλι ψηλά...!

Καλό χειμώνα!!!

Ένα ευχαριστώ στην Cannibals που μου διέθεσε το σκάφος. Πληροφορίες για το συγκεκριμένο σκάφος μπορείτε να δείτε εδώ