Στον Ερύμανθο με μπόλικο νεράκι - Μέρος 2ο

Φθάνοντας στο τέλος του πρώτου κοματιού, κάτω απ' το υδροηλεκτρικό της Λαμπείας, είχαμε να πάρουμε την απόφαση αν και ποιοί θα συνεχίζαμε και στο επόμενο και πιο δύσκολο κομάτι, μέχρι το Βιδιάκι. Μια επιθεώρηση του "Foreplay" - κατά κάποιους "Grand Guignol" - του τμήματος δηλαδή με τα συνεχόμενα περάσματα 4ου πριν την είσοδο του φαραγγιού, θα μας βοηθούσε να εκτιμήσουμε τις δυσκολίες και ν' αποφασίσουμε για τη συνέχεια. Η εμπειρία λέει πως οι δυσκολίες στο Foreplay είναι αντιπροσωπευτικές αυτών που θα συναντήσουμε και στο φαράγγι, οπότε το περπατήσαμε όλο, συζητώντας γραμμές και δυσκολίες. Η αίσθηση ήταν πως πολλά σημεία είχαν αλλάξει, δίνοντας νέες γραμμές, διαφορετικές από κάθε άλλη φορά, αλλά η συνολική δυσκολία παρέμενε στον τέταρτο βαθμό. Αυτό που θα 'πρεπε βέβαια να έχουμε στο μυαλό μας ήταν πως αν τα περάσματα είχαν αλλάξει έξω απ' το φαράγγι, μπορεί να είχαν αλλάξει και μέσα. Η τελευταία αυτή παρατήρηση μάλλον έδρασε καταλυτικά στους αναποφάσιστους κι έτσι ο Ζιάκας αποφάσισε ν' ακολουθήσει τη γραμμή Λουκόπουλου που έλεγε κάτι για τσίπουρα στο κοντινό χωριό.

Επιθεωρώντας το κάτω μέρος του Foreplay/Grand Guignol, λίγο πριν την είσοδο του φαραγγιού

Ευτυχώς τα παιδιά έκατσαν στην όχθη για ασφάλεια, όσο οι υπόλοιποι τέσσερεις περνάγαμε το Foreplay, ανά ζευγάρια.

Αυτό που έκανε εντύπωση αυτή τη φορά ήταν πως η ράμπα εισόδου στο Foreplay που παλιότερα ήταν δεξιά, εκεί που το ποτάμι χωριζόταν σε δύο ρεύματα, ακριβώς κάτω απ' την κατολίσθηση της αριστερής πλαγιάς, ήταν κλειστή από κάποια δέντρα και βράχους. Αναγκαστικά προσεγγίσαμε απ' τη δεξιά, κυκλική διαδρομή και μια σκάλα περίπου 2μ υψομετρική διαφορά.

Στην επόμενη πτώση που έχει τρεις πιθανές γραμμές, ακολουθήσαμε την αριστερή, πίσω απ' το μεγάλο βράχο, ενώ στην επόμενη (εκεί που είχε χάσει ο Μπουρλέκας το κουπί του) περάσαμε κάποιοι απ' την κλασσική αριστερή πτώση και κάποιοι απ' την κεντρική, όπου το στόπερ αν σε πιάσει δύσκολα σ' αφήνει. Βέβαια ο Παναγό προσπάθησε να συνδυάσει και τις δυο γραμμές, να πέσει δηλαδή απ' την δεξιά και ν' αφήσει να τον πιάσει το στόπερ της κεντρικής. Μπράβο Σπύρο!

Στις φωτό επάνω, ο Σπύρος Παναγόπουλος στα μέσα του Foreplay-Grand Guignol. Για να καταλάβετε λίγο το νερό που είχε το ποτάμι αυτή τη φορά δείτε και συγκρίνετε με τη αμέσως επόμενη φωτογραφία απ΄το ίδιο σημείο, κατά την κατάβασή μας του 2008.

Απρίλιος 2008. Νίκος Μαυρής στο ForePlay. 

 Στο video κάτω, ο Νίκος Χειμώνας στο ίδιο σημείο επιλέγει τη κεντρική γραμμή.

Κονίδης παίρνοντας την αριστερή γραμμή (chicken way) 

Επάνω, ο Νίκος Χειμώνας μπαίνοντας στο 2ο τμήμα του Foreplay. Κάτω Κονίδης και Παναγόπουλος (κάπου μπερδεμένος στο λαβύρινθο) 

Κάπου εκεί στο λαβύρινθο, ο Παναγό "αναγκάστηκε" να δεχθεί τη βοήθεια του Λουκό...

Πρόσεχέ τον... Γυαλίζει το μάτι του!

Τέλος καλό όμως, όλα καλά, που λέει κι ο σοφός λαός!

Σε λίγο αφήσαμε το Σπύρο και το Χάρη να πάνε στα τσιπουράκια τους και μπήκαμε στο κυρίως φαράγγι. Το μπόλικο νεράκι έκανε το χαρακτηριστικό πέρασμα της εισόδου πολύ πιο εύκολο από άλλες φορές - μια διαγώνια σκάλα 3ου βαθμού. Στη επάνω φωτό, το πέρασμα της εισόδου από πάνω και στην κάτω φωτό βλέπετε το πέρασμα από την κάτω του πλευρά. 

Κάτω μια χαρακτηριστική φωτό με τον Καγιάκερ στο ίδιο πέρασμα, με μέτρια στάθμη, πάλι απ' την κατάβασή μας τον Απρίλιο του 2008. Από πτώση με μέτρια στάθμη το πέρασμα γίνεται ράμπα με υψηλή και η πρόσβαση, αν και είναι πιο ορμητική προσφέρει καθαρές κουπιές.  

Αρπρίλιος 2008. Καγιάκερ στο πέρασμα της εισόδου στο Rock 'n Roll Canyon

Κονίδης και Παναγόπουλος στο video απ' το πέρασμα. 

Πιο δύσκολη μου φάνηκε η αμέσως επόμενη στροφή του "κεκλιμένου βράχου". Κάνοντας (πάλι...) το μπιφτέκι μπήκα πρώτος στο πέρασμα καταλήγοντας απ' τη φυγόκεντρο εκτός στροφής και να κολλήσω σε κάτι βράχια.

Ευτυχώς δεν είναι πίσω μου ο "δεν σταματάω πουθενά - φύγετε όλοι από μπροστά μου - Ζιάκας" και τόσο ο Νίκος όσο και τα υπόλοιπα παιδιά κρατήθηκαν εντός στροφής. Ευτυχώς απ' το σημείο που ήμουν κολλημένος έβγαλα και μερικές φωτό τον Κονίδη να περνά τον "βράχο που γέρνει". 

Το φημισμένο Rock & Roll Canyon του Ερύμανθου ήταν χάρμα. Τα μικροσκοπικά έντυ και το νερό που έτρεχε γρήγορα μας υποχρέωσαν να κινηθούμε ανά ζευγάρια. Με δυσκολία καταφέραμε να ελέγξουμε  ένα-δυο σημεία για να επιλέξουμε γραμμές, συνήθως ακολουθούσαμε τη γραμμή του "μπιφτεκιού", εκτός αν αυτός μας έδειχνε να πάμε απ' την άλλη. Σε δέκα λεπτά είχαμε "καθαρίσει" με το φαράγγι και σταματήσαμε για δυο ανάσες, αλλά και για να αποτυπώσουμε την ομορφιά αυτού του υπέροχου κομματιού άγριων νερών, που δικαίως συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα της Ελλάδας.

Μια πεθαμένη πέστροφα που βρήκαμε στα ρηχά μετά το φαράγγι - θα ξέφυγε ίσως απ' το καλάμι κανενός ψαρά. Ο Ερύμανθος φημιζόταν από την αρχαιότητα για τα ψάρια του, ιδίως την πέστροφα που περιέγραψε ο Παυσανίας στον "ιχθυόη ποταμό" Αρωάνιο - το μεγαλύτερο απ' τα τρία ποτάμια που σχηματίζουν τον Ερύμανθο, στα Τριπόταμα - τη θέση της αρχαίας Ψωφίδας.

Το επόμενο τμήμα του ποταμού κινείται σε ανοικτά χαμηλά βουνά, αλλά το αθλητικό ενδιαφέρον παραμένει. Πολλά περάσματα τρίτου βαθμού, με τη μορφή "βραχόκηπων" διαδέχονται το ένα το άλλο, κάνοντας δύσκολη την επιλογή της σωστής γραμμής μέσα απ' το σκάφος. Σε τουλάχιστον μια φορά, κοντέψαμε να σφηνώσουμε ο ένας πάνω απ' τον άλλο σε μια τυφλή στροφή, όπου το μπιφτέκι (εγώ δηλαδή) έπρεπε ν' αποφασίσει ποια απ' τις δυο τυφλές γραμμές θ' ακολουθούσε. Ευτυχώς αυτή τη φορά κατάφερα να μην κολλήσω γιατί ακόμα εκεί θα είμασταν... στιβαγμένοι...

Μετά την τελευταία γέφυρα και αφού ούτε καν αντιληφθήκαμε το χαρακτηριστικό πέρασμα του τριγωνικού βράχου, μπήκαμε στο τελικό φαράγγι. Το τελευταίο πέρασμα ως γνωστόν δεν προσφέρει κάποιο βολικό έντυ, αλλά πάντα είχαμε τη δυνατότητα να σταματήσουμε ένας ένας, σ' ένα micro-eddy δεξιά λίγα μέτρα πιο πάνω. Σήμερα αυτό δεν έπαιζε... Το νερό έτρεχε πολύ... πάλι καλά που προλάβαμε και σταματήσαμε σε ένα έντυ αριστερά, 20 μέτρα πριν το πέρασμα. Ο Νίκος βγήκε έξω, περπάτησε πιο πάνω το ποτάμι και το κροσάρισε, για να περπατήσει μέχρι το πέρασμα να μας βοηθήσει να βγούμε να το ελέγξουμε. Πρώτος έφτασε εκεί ο Κονίδης, που αφού έλεγξε το πέρασμα έδωσε το πράσινο φως να το μπουφάρουμε απ' τα δεξιά. Ένας ένας το περάσαμε - αν και δεν πολυκαταφέραμε να μείνουμε αριστερά. Άλλο ένα πέρασμα που γίνεται πιο εύκολο με πολύ νερό!

Σε μισή ωρίτσα είμασταν κάτω απ' το Βιδιάκι. Ο Σπύρος κι ο Χάρης πουθενά. Με το που τους πήραμε τηλέφωνο, απ' το άκουσμα της φωνής τους καταλάβαμε πως περνούσαν μια χαρά τα παιδιά, με τα τσιπουράκια τους και όλα τα καλά. 

- "Τι; Βγήκατε κιόλας;" απόρησαν

- "Εγώ μόνο" τους είπε ο Παναγό. "Ελάτε να βοηθήσετε γιατί πρέπει να κάνουμε ομάδα διάσωσης για τους άλλους" τους κορόϊδεψε.

Δεν ξέρω αν τον πίστεψαν, αλλά μετά από λίγο, τα δυο τζιπάκια φάνηκαν να κατηφορίζουν με ασυνήθιστη ταχύτητα το χωματόδρομο. Ο Ζιάκας με το μάτι να γυαλίζει και το πούρο στο χέρι...

Ο επίλογος της πετυχημένης μας εκδρομής γράφτηκε στου Τσιώλη, το ταβερνείο - στέκι μας τελευταία στην Κάψια, με πληθώρα ποιοτικών εδεσμάτων. Προσωπικά έφαγα τρελό μοσχαρίσιο συκώτι, αλλά για τις ταβερνο-λεπτομέρειες, δεν θα πω πολλά... είναι χωράφια του Παναγόπουλου!