Πρώτες ανοιξιάτικες εξορμήσεις. Άνω Λούσιος και Μόρνος.

Η άνοιξη έφθασε και οι πρώτες εξορμήσεις καγιάκ ήδη ξεκίνησαν. Ήδη το Μάρτιο "γράψαμε" έναν Ερύμανθο και κάποιους Άνω Λούσιους, ενώ η ομάδα επέστρεψε και στο Μόρνο, ο οποίος ρευστοποιούσε εκείνη τη στιγμή όλο το χιόνι που είχε πέσει κατά την προηγούμενη επίσκεψη μας.
Δημοσιεύω παρακάτω μερικές χαρακτηριστικές φωτό από μαι κατάβαση σε Άνω Λούσιο και μία σε Μόρνο, ενώ κάτι για Ερύμανθο θα έχουμε τις επόμενες μέρες, μια και προγραμματίζεται εξόρμηση αυτό το Σάββατο.

Άνω Λούσιος

16 Μαρτίου 2011. Στους 44 πόντους ο Άνω Λούσιος ξεκινά και γίνεται απαιτητικός.

Αν και οι γραμμές είναι πιο ξεκάθαρες, κάποια περάσματα όπως ο Καταρράκτης και το μεγάλο slalom μετά το αδιαπέραστο (ο στίβος της ατομικής χρονομέτρησης των αγώνων του Άνω Λούσιου δηλαδή) γίνονται πολύ απαιτητικά. Το στόπερ του καταρράκτη τσιμπάει πολύ και το slalom στο στενό του σημείο σε στριμώχνει στον αρνητικό βράχο με πολύ καλές προοπτικές να σε αναποδογυρίσει!
(Χάρης Λουκόπουλος επάνω και Δημήτρης Κωνσταντινίδης κάτω, στον καταρράκτη)

Απόδειξη πως στο στόπερ πιάστηκαν ακόμα και πρωτοκλασάτοι καγιάκερς όπως ο "Ζηλεύω, θέλω κι εγώ ολόσωμο μπανιερό Stikine - Λουκό", και ο "Όλοι θα 'ρθείτε στο καρνάγιο μου - Παναγό". Ο πρώτος μάλιστα, κολυμπώντας στη λίμνη του καταρράκτη (γιατί άραγε;) ρωτούσε τον δεύτερο αν κρυώνει "αν καμιά φορά τύχει" να κολυμπήσει.

(κλικ για μεγαλύτερες φωτό)

Το κυρίως πέρασμα μετά το αδιαπέραστο είναι ο γνωστός δεύτερος στίβος της ατομικής χρονομέτρησης στον αγώνα. Σε αυτή τη στάθμη η έξοδος του γωνιακού στόπερ που σε πετά δεξιά στον αρνητικό βράχο, είναι ανεβασμένη τόσο όσο χρειάζεται για να περνά μόνο το σκάφος και όχι ο αναβάτης κάτω απ' το αρνητικό. Επομένως μετά το στόπερ πρέπει οπωσδήποτε να μην σε πετάξει δεξιά... Χμμμ...

Κάπου εκεί κολλάει και το σκεπτικό πως "αν είναι να στείλεις τις κότες να τσεκάρουν το πέρασμα ξεκίνα κατευθείαν το portage". Εμείς απλά στείλαμε το "ζεύγος" Κονίδη-Λουκόπουλου το οποίο μετά από επιτόπου έλεγχο των παραμέτρων πίεσης νερού, διεύθυνσης ρευμάτων και αντιρευμάτων, ταχύτητας διαφυγής, γωνίας και καθαρής υψομετρικής διαφοράς αρνητικού βράχου, συν τις πιθανότητες σιφωνοειδούς πρόσφυσης, στοπεροειδούς προσκόλλησης, ψυχολογικής παρενόχλησης απ' τους ταλιμπάν της παρέας και καλαμποκοειδούς συσσώρευσης στην στομαχική, αποφάσισαν - για το καλό πάντα της ομάδας -  πως το κυρίως πέρασμα πρέπει να παρακαμφθεί... Ας είναι...

Πέρα απ' τα δύο συγκεκριμένα περάσματα που ήταν πιο απαιτητικά σ' αυτή τη στάθμη, το ποτάμι γενικότερα δίνει καλές γραμμές και αποτελεί μια πολύ καλή προπόνηση 2.5 ωρών.

Στη Ντουζιέρα

Λουκόπουλος στο δεύτερο καταρράκτη

Λίγο πριν το τέλος του ποταμού

Ο επίλογος της επιτυχημένης* κατάβασης όπως πάντα δόθηκε σε κάποιο ταβερνείο της περιοχής. Αυτή τη φορά είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά και να πάμε για γουρουνοπούλα στο Νώντα, στη Τρίπολη. "Εεεε... το παιδί θα φάει Γκιώσα;"
Αφού ο Λουκό άφησε παραγγελιά στο 11880 να του βρουν που είναι η ταβέρνα και ναι, μας πήραν πίσω στο κινητό, επιτέλους φτάσαμε.

Στη ταβέρνα του Νώντα (κλικ για μεγαλύτερες φωτό)

Δυστυχώς γουρουνοπούλα θα έβγαινε το απόγευμα, οπότε αρκεστήκαμε σε "απλά κοψίδια"

(* μόνες απώλειες ήταν κάποιες ρωγμές στα σκάφη μας - το 'χε πει ο Παναγό, πάλι στο καρνάγιο του θα καταλήξουμε)

Μόρνος

02 Απριλίου 2011. Όλο το χιόνι που είχανε βρει τα παιδιά στις όχθες του Μόρνου, την τελευταία φορά που είχαν εκδράμει στη περιοχή - για να καταλήξουν τελικά να κάνουν snowyaking - ήταν μέσα στο ποτάμι αυτή τη φορά.

Η εκτίμηση του "Είμαι ο ήρωας και το πρότυπο κάθε νέου καγιάκερ - Κονίδη" πως "ο Άνω Μόρνος μ' αυτή τη στάθμη θα έχει το πολύ τρία έντυ, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα..." δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα τους υπόλοιπους της ομάδας. Αντίθετα, ο Λουκό έχασε ξαφνικά το "Παρνασσιώτικο χρώμα" απ' το πρόσωπό του, ενώ ο "Τι να το κάνεις το κουπί όταν διαθέτεις ιστιοφόρο; - Ζιάκας" όπως πάντα εκνευριζόταν με όλες αυτές τις περιττές (και χρονοβόρες) στάσεις: "Τι σταματάμε πάλι; Αφού δεν πρόκειται να το κάνουμε... Θα μας περιμένει ο ταξιτζής... Πάλι νύχτα θα γυρίσουμε... έχω κανονίσει και έξοδο..."

Στο τέλος η ομάδα μπήκε στον Κάτω Μόρνο, με υψηλή (σχετικά...) στάθμη και χωρίς πολλά παρατράγουδα*

Ο μόνος που μαθαίνω πως "παραμίλαγε" στο ποτάμι ήταν ο "Μπορεί η σκελέα να μην είναι αδιάβροχη αλλά δε σκοπεύω να κολυμπήσω - Ναύαρχος", ο οποίος όταν τον ρωτούσαν "Καλά, δεν κρυώνεις;" μνημονούσε τον πρώτο διδάξα, Καγιάκερ!

* Ακόμα μια φορά, μόνες απώλειες ήταν κάποιες ρωγμές στα σκάφη μας - το 'χε ξαναπεί ο Παναγό, πάλι στο καρνάγιο του θα καταλήξουμε. Βέβαια πλέον μαθαίνουμε πως στο καρνάγιο έχει πιάσει δουλειά και ο μαθητευόμενος συγκολλητής Κονίδης ο οποίος μαθήτευσε ή μάλλον συνεχίζει να μαθητεύει - πάνω στο ίδιο του το σκάφος)

Όλες οι φωτό του Μόρνου από τον Σπύρο Παναγόπουλο. Οι λοιπές "ζουμερές" πληροφορίες από καλά ενημερωμένες πηγές...