Ένα καγιάκ που να μη σπάει... Όνειρο θερινής νυκτός ή η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία για όλους εμάς που σπάμε κι από ένα σκάφος τη σαιζόν;
Τα τελευταία χρόνια οι εταιρείες φτιάχνουν τα σκάφη τόσο ψεύτικα που στο τέλος κάθε κατάβασης με σφιγμένη καρδιά γυρίζουμε ανάποδα το σκάφος να ελέγξουμε τη γάστρα του... Τι Liquid Logic, τι Pyranha, τι Diesel, τι Fluid, όλα τα είδαμε να σπάνε από την πρώτη σαιζόν. Ακόμα και τα "περίφημα" Dagger, αποδειχθηκαν πολύ κάτω των προσδοκιών μας.
Μήπως το νέο σκάφος της Prijon, ονόματι "Pure" είναι η απάντηση στους ευσεβείς μας πόθους;
΄
Γράφει ο κατασκευαστής:
PURE and simple, this kayak is ready for the river. Developed by the new Prijon-Whitewater-Team, headed by Toni Prijon and Bernhard Mauracher, the PURE is a creeker that couples a modern hull design and modern features with the outstanding reliability and durability of PRIJON-HTP. Many paddlers have been waiting for a boat like that, a creek boat that performs and won’t break.
It is fast, it Turns on the spot and it will keep you Safe!
Länge 259 cm, Breite 67 cm, Gewicht ca. 18,5 kg, Volumen ca. 298 Liter
Η άνοιξη είναι εδώ και κάθε Σαββατοκύριακο χωρίς ποτάμι θεωρείται επίσημα χαμένο. Με μπόλικο νεράκι αυτή τη φορά, η παρέα των Γιάννη Μπουρλέκα, Δημήτρη Κωνσταντινίδη, Χάρη Λουκόπουλου, Σπύρου Παναγόπουλου, αδελφών Χειμώνα και Νίκου Μαυρή (συνοδεία του κυρίου Ζιάκα), πραγματοποίησαν το Σάββατο 27 Μαρτίου, μια πολύ καλή εξόρμηση στο γνωστό κρυφό διαμάντι της Πελοπονήσσου, το Σελινούντα.
Σύντομη στάση στη γέφυρα του Σελινούντα κάτω απ' το Μαυρίκι, για έλεγχο της στάθμης. Όλα τα σημάδια δείχνουν πως το νερό είναι το διπλό από προηγούμενες καταβάσεις μας.
Στη χαμηλή στάθμη που έχουμε συνηθίσει να κατεβαίνουμε το ποτάμι, το νερό περιορίζεται στο αριστερό στη φωτό σπάσιμο του αναβαθμού. Σήμερα, τρέχει σε όλο το πλάτος του.
Φοβάται κανείς; Μπαααα...
(κλικ στις φωτό για μεγαλύτερες διαστάσεις)
Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε και να δούμε τη κατάσταση και στην έξοδο. Μετά τη γέφυρα ακολουθούμε το δρόμο προς Μονή Ταξιαρχών και σε λίγο μπαίνουμε δεξιά σε καλό χαλικόδρομο που μας οδηγεί στον τετράμετρο αναβαθμό του ποταμού, όπου υπάρχει εργοτάξιο παραγωγής αδρανών υλικών (χαλίκι, άμμος, κλπ).
Εδώ (πάνω απ' τον αναβαθμό) θα τερματίσει η κατάβασή μας, αλλά αφήνουμε τ' αμάξια πριν από τη μικρή γεφυρούλα (ιδιοκατασκευή από δυο καρότσες φορτηγών) μήπως και φτάσουμε αργά κι έχει κλείσει το εργοτάξιο. Ο Σπύρος αποφασίζει πως δεν θα μας κάνει τη χάρη να τον ξαναβγάλουμε από κανά σιφώνι και θα μας κάνει τον οδηγό. Έχει έτσι κι αλλοιώς ωραία μέρα και η παραλία στο Αίγιο έχει ωραία τσιπουράδικα...
Οι διαδρομές για την είσοδο του Σελινούντα, στη Μονή Μακελαριάς είναι δύο. Η μία, από χωματόδρομο που βγάζει κατευθείαν στο Πυργάκι, η δεύτερη πίσω στο Αίγιο και απ' την άσφαλτο Σελινούντας - Πυργάκι - Φτέρη - Πετσακοί.
Αν και καθυστερημένοι, η διάθεση για περιπέτεια υπήρχε, οπότε προσπαθήσαμε να βρούμε το χωματόδρομο. Δυστυχώς, το GPS του κυρίου Παναγόπουλου (που κατά τον κύριο Μπουρλέκα είναι "μεγάλη μούφα") και κάποιες αποφάσεις της στιγμής μας οδήγησαν σε μια κατά τ' άλλα ειδυλιακή τοποθεσία, πάνω απ' το χωριό Μελίσσια
(κλικ στις φωτό για μεγαλύτερες διαστάσεις)
Μετά από πολλές περιπλανήσεις κι αφού ακολουθήσαμε δις τις υποδείξεις των ντόπιων, δεν καταφέραμε να βρούμε το χωματόδρομο (ο οποίος όπως σωστά είχαμε γράψει στην περιγραφή του ποταμού, ξεκινά πίσω απ' τη Μονή Ταξιαρχών - αν διαβάζαμε κιόλας αυτά που έχουμε γράψει...), επιστρέψαμε πίσω στην εθνική οδό και πήραμε την ασφάλτινη οδό.
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, ανεβαίνοντας προς Πυργάκι και Φτέρη και περνώντας πίσω απ' τον Κλωκό και στους Πετσάκους κατηφορίσαμε προς Λαπαναγούς. Περάσαμε το Μανεσαίϊκο ρέμα και σε λίγο φτάσαμε στο Σελινούντα, στη γέφυρα απ' όπου φαίνεται πάνω ψηλά, η Μονή Μακελαριάς.
H Μονή χτίστηκε το 532 μ.Χ. από το στρατηγό του Ιουστινιανού Βελισσάριο, για να εξιλεωθεί από τη σφαγή κατά την περίφημη «Στάση του Νίκα» στην Κωνσταντινούπολη. Στο μέσο του μοναστηριού είναι χτισμένος ο ναός της Παναγίας, βυζαντινού ρυθμού, σταυροειδής με ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο, πάνω στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Είναι έργο βυζαντινής εποχής που θαυμάζεται από όλους, γιατί όπου κι αν σταθεί ο προσκυνητής τα μάτια Της είναι γυρισμένα προς αυτόν.
Ο πολυτιμότερος θησαυρός της Μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το κιούπι με το θαυματουργό λάδι. Επίσης καρυοφύλλια, γιαταγάνια, κουμπούρες των οπλαρχηγών και παλικαριών της ξακουστής μάχης της Καυκαριάς, με τα οποία κατατρόπωσαν τον Ιμπραήμ το 1827 και στολές των αγωνιστών του 1821.
Το ποτάμι εδώ το είχε το νεράκι του (που λέμε τελευταία) Έτρεχε σ' όλη τη κοίτη κάτω απ' τη γέφυρα και έφτιαχνε κι ένα καλό στοπεράκι. Σίγουρα το διπλό νερό απ' την προηγούμενη φορά και πριν το φαράγγι θα μαζέψει κι άλλο τόσο απ' το Μανεσαίϊκο... μια χαρά είμαστε!
Ο Χάρης ευτυχώς είχε ξεθαρέψει απ' τις αμφιβολίες που είχε προηγουμένως και την κακή επιρροή του Ζιάκα (που έψαχνε παρέα για τσιπουράκι και χαλαρή επιστροφή στην Αθήνα) και ήταν ζεστός να μπει. Το ίδιο και οι υπόλοιπη ομάδα. Κονίδης, Παναγόπουλος, Μπουρλέκας και Μαυρής το 'χαμε ξανακάνει με λιγότερο νερό και παρότι ξέραμε πως το νερό θα είχε μεγαλύτερη πίεση, με καλό έλεγχο των συνεχόμενων περασμάτων απ' την όχθη και αυστηρές αποστάσεις, εκτιμήσαμε πως είναι στα μέτρα μας. Έτσι κι αλλοιώς, τα δυσκολότερα περάσματα γίνονται και portage...
Κατά τις μία το μεσημέρι είμασταν στο νερό. Το πρώτο τμήμα, με δυο μικρές σκαλίτσες 3ου βαθμού στο ξεκίνημα, συνεχίστηκε εύκολο κι ευχάριστο με το νερό που έτρεχε. Σε 15 περίπου λεπτά φτάσαμε στη συμβολή με το Μανεσαίϊκο και κατευθείαν η διαφορά στη πίεση του νερού φάνηκε στα eddy. Μπαίνουμε στο φαράγγι. Οι πρώτες στροφές και σε λίγο ο πρώτος ορίζοντας και σκαλοπάτι 1μ σε λίμνη που σηματοδοτεί την έναρξη του κυρίως περάσματος με το σιφώνι.
Το πέρασμα έχει μήκος περίπου 50 μέτρα και αποτελείται από 4-5 μικρότερες πτώσεις σε συνεχόμενο ελιγμό. Στην τελευταία πρέπει να μπούμε δυνατά με μύτη αριστερά για να πιάσουμε το τελευταίο έντυ πριν το σιφώνι. Η γραμμή δεν έχει ιδιαίτερη δυσκολία, πλην της ψυχολογικής, μια και το σιφώνι είναι "μεγάλο πακέτο". Ευτυχώς η λίμνη πριν το σιφώνι είναι σχετικά ρηχή και μπορούμε να στήσουμε ένα διασώστη επί τόπου. Σε ρόλο διασώστη στήνεται ο Παναγό, με το Μπουρλέ να τον κρατά δεμένο απ' την όχθη. Ποιός θα είναι το μπιφτέκι; Χμμμ...
- Μαθητευόμενο μπιφτέκι 1;
- Χειμώνας Νικόλαος στις διαταγές σας Λοχαγέ μου!
- Ήρθε η ώρα ν' αποδείξεις την αξία σου. Θα κάνεις πρώτος το πέρασμα.
- Μααα... εγώ δεν... το σιφώνι...
- Προσοχή!
- Μάλιστα Λοχαγέ μου. Διατάξτε!
- Μη φοβάσαι... Θα μαι εγώ ο ίδιος ασφάλεια.
- Εσείς... ω Λοχαγέ μου τι τιμή! Φεύγω σούμπιτος!
- Να προσέχεις μπιφτέκι. Σε παρακολουθούν πολλά μάτια... και κάποια απ' αυτά, κίτρινα! Να με βγάλεις ασπροπρόσωπο!
- Μάλιστα Λοχαγέ μου. Κι εσείς... να με βγάλετε... ζωντανό!
"Το Μπιφτέκι"
Βέβαια, όπως σε όλες τις πραγματικές μάχες, ακόμα κι οι πιο εκλεκτοί νεοσύλλεκτοι, μπερδεύονται απ' τα διασταυρούμενα πυρά, πέφτουν στο ναρκοπέδιο και καταλήγουν να τους παίρνει στον ώμο ο λοχαγός και βουρ για το ελικόπτερο... Απολαύστε το video και προσοχή: Don't do this at home! Οι πρωταγωνιστές του video είναι εκπαιδευμένα μπιφτέκια και διαπιστωμένοι διασώστες μ' ένα κάρο πτυχία. Ό πανικός που διακρίνετε στο τέλος είναι επειδή ο Λοχαγός αποφάσισε να βγάλει το Μπιφτέκι απ' τη σχάρα λίγο πριν αρπάξει, βγάζοντάς του τη ποδιά και τραβώντας τον έξω απ' το σκάφος.
Διαβάστε και το σχετικό απόσπασμα απ' το συνεργαζόμενο "Tasting adventures in Greece" που κυκλοφόρησε (όπως πάντα) τη Δευτέρα, με τίτλο: "respect Σελινούντας το Μπλε νερό και παραλειπόμενα περί ασφάλειας" όχι σε στρατιωτικό αλλά σε ποδοσφαιρικό ύφος:
Μετά το "scouting" προσφέρθηκα να κάνω πρώτος την ασφάλεια του κολυμβητή (μμμ... από εθελοντές λουφαδόρους δεν ξεμείναμε ποτέ), δηλαδή δεμένος με το σκοινί μου (εννοείται διαθέτει quick release για γρήγορη απεμπλοκή θα θελα να σε δω αν θα τ' άνοιγες το quick release με το σιφώνι από κάτω Λοχαγέ μου... ), ενώ το μαθητευόμενο "μπιφτέκι" Νίκος Χει πήγε για το πέρασμα. Στην ασφάλεια του κολυμβητή επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και αυτός που χειρίζεται το σκοινί που σε κρατάει. Το ρόλο αυτό τον είχε ο Γιάννης Μπου, ενώ το πολύ σημαντικό ρόλο του back up είχε ο Δημήτρης Κων. Η πίεση του νερού στο σημείο που στεκόμουν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά από εκεί κάλυπτα όλη την απόσταση στο πλάτος του ποταμού. Με λίγα λόγια θα το έπαιζα "Νικοπολίδης" ώστε οτιδήποτε (σκάφος ή κολυμβητής) να μην παραβιάσει την εστία μου και μπει γκολ!!! στο σιφόνι.
Ο Νίκος ξεκίνησε άψογα αλλά στην δεύτερη πτώση δεν μπήκε πολύ καλά (καλά μπήκε, στο έβγα τα έξισε λίγο τα βράχια...) με αποτέλεσμα να τον τσιμπήσει λίγο το stopper και να του χαλάσει την γραμμή και την ταχύτητα. Στη συνέχεια διόρθωσε και μπήκε στην τελευταία πτώση από την αριστερή "γλώσσα", αυτό τον πήγε γραμμή για το σιφόνι. Η αγκαλιά του "Νικοπολίδη" άνοιξε και μπλόκαρε εντυπωσικά την "μπάλα", ενώ συγχρόνως ανάγκαζα τον Νίκο Χει να κάνει eject βγάζοντας του την ποδιά και σπρώχνοντας τον μπροστά. (Πέναλτυ βρε στραβομάρα διαιτητή. Καθαρή ανατροπή στη μικρή περιοχή, δεν το είδες;) Δεν θα τον άφηνα με τίποτα στον κόσμο, όπως και ο χειριστής του σκοινιού Γιάννης Μπου δεν θα με άφηνε με τίποτα στον κόσμο εκείνη την στιγμή. Μαζί με την συνδρομή του back up Δημήτρη Κων που κράταγε το σκάφος για βοήθεια και δεν θα μας άφηνε για τίποτα στον κόσμο, όλοι μαζί βγήκαμε από το νερό. Μετά από αυτό ο Νίκος Χει αποφοίτησε και είναι πια πτυχιούχος "μπιφτέκι" (Κατάβαση δεν ξέρω αν θα ξανακάνει μαζί μας...)
Τέλος καλό, όλα καλά, ξεκινήσαμε να κάνουμε κι υπόλοιποι το πέρασμα... Μα, τι βλέπω...
Μετά το σιφώνι, το ποτάμι συνεχίζεται στο ίδιο στυλ, αλλά χωρίς σιφώνια. Μικρές σκάλες και στροφές έως 3+ σ' ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Σ' ένα σημείο, δυο κορμοί έχουν σχηματίσει μια πρόχηρη γέφυρα (φωτό κάτω) πάνω σε δυο ψηλά βράχια, για τους πεζοπόρους που διασχίζουν επίσης το φαράγγι (Πρώτη διάσχιση του Σελινούντα με τα πόδια έγινε απ' τους Νίκο Ντόβα, Ντίνο Δημητρακόπουλο και το φίλο μας - και μεταξύ πολλών και παλιό καγιάκερ - Μιχάλη Κότταρη, τον Ιούνιο του 2006. Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε, στο rivertrekking gr).
Σε λίγο (30' μετά το σιφώνι) φτάνουμε σ' ένα ιδιαίτερης ομορφιάς κομμάτι του ποταμού. Τα τοιχώματα του φαραγγιού στην αριστερή όχθη σηκώνονται κάθετα και με τα καγιάκ μας περνάμε δίπλα στην ορθοπλαγιά, η οποία είναι στολισμένη με πετρώματα διαφόρων χρωμάτων και κατά τόπους πυκνή βλάστηση.
Συνεχίζουμε σε πεδίο 3- έως 3+ , προσέχωντας στις γραμμές των περασμάτων, ιδίως των πιο πλατιών και αυτών που είναι δίπλα σε δασωμένη όχθη. Όλο και κάποια κλαριά ή βράχια στη ζώνη προσγείωσης μας αναγκάζουν να διαλέξουμε εναλλακτικές γραμμές ή ακόμα και το δρόμο της όχθης...
Ένα τέτοιο σημείο είναι και το γνωστό "πέρασμα του Ζιάκα", 20 λεπτά περίπου απ' την "ορθοπλαγιά". Εκεί, κάποια βράχια που χουν γκρεμιστεί απ' τη πλαγιά δεξιά, έχουν δημιουργήσει ένα επικίνδυνο σημείο για σφήνωμα. Το πόσο επικίνδυνο είναι ρωτήστε το φίλο μας το Ζιάκα που το 'χει γνωρίσει από κοντά, στην πρώτη κατάβαση του ποταμού. Με καλό νερό, όπως σήμερα, η πτώση στ' αριστερά περνάει μια χαρά (φωτό επάνω). Με λίγο νερό δεν θα σας τη συνιστούσα...
Ο Γιάννης Μπουρλέκας πυροβολεί απ' την αριστερή γραμμή το πέρασμα του Ζιάκα.
Σπύρος Παναγόπουλος και Δημήτρης Κωνσταντινίδης στο κομμάτι του φαραγγιού πριν τη μεγάλη κατολίσθηση
Η μεγάλη κατολίσθηση, δεν είναι παρά τα φερτά υλικά ενός μικρού αλλά απότομου χειμάρου που πέφτει απ' τ' αριστερά. Ολόκληρη η αριστερή όχθη είναι γεμάτη αργιλικό υλικό που όταν είναι βρεγμένο βουλιάζεις και δεινοπαθείς να περπατήσεις πάνω του (ιδίως με το καγιάκ).
Στην κοίτη, μεγάλα βράχια έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο και δύσκολο πέρασμα με συνεχόμενα σκαλοπάτια του ενός έως και δύο μέτρων, Με πλάτος περί τα 10 μέτρα, δίνει πολλαπλές γραμμές, αλλά κάνει και πιο δύσκολη τη διάσωση. Σε λιγότερο νερό, οι γραμμές είναι ρηχές κι επικίνδυνες, οπότε συνήθως, το μεγαλύτερο μέρος του ή και ολόκληρο, το κάνουμε portage.
Φωτό επάνω: Το επάνω μέρος του περάσματος της κατολίσθησης, πριν τα μεγάλα σκαλοπάτια, που είναι εκεί που φαίνεται μαζεμένη η ομάδα.
Αυτή τη φορά, το νερό δίνει για πρώτη φορά καθαρές γραμμές. Απαιτητικές τεχνικά, αλλά καθαρές. Η καρδιά σφίγγεται και ο κρυφός ενθουσιασμός ενός πραγματικά μεγάλου περάσματος έχει αρχίσει να εκδηλώνεται. Οι πιθανές γραμμές συζητιούνται, εναλλακτικές γραμμές εξετάζονται, κανένας όμως δεν πέρνει το δρόμο για τα σκάφη. Ούτε καν οι γνωστοί "επωμίστες" της παρέας...
Ξάφνου, μια δυνατή φωνή...
- Λοχαγέ μου, θα πάω εγώ πρώτος.
- Έίσαι ο και λέγεσαι
- Μπιφτέκι Νο2, Χειμώνας Ξενοφών, στις διαταγές σας.
- Ανάπαυση Μπιφτέκι. Το μελέτησες καλά το στίβο μάχης; Ξέρεις απέξω όλα τις τρύπες και τα εμπόδια;
- Μάλιστα Λοχαγέ μου.
- Κι αν καθηλωθείς απ' τα εχθρικά πυρά στη μέση του πεδίου;
- Είμαι σβέλτος σα ζαρκάδι και πονηρός σαν αλεπού Λοχαγέ μου. Θα περάσω απέναντι πριν καν το καταλάβετε.
- Πρόσεχε τις νάρκες και μείνε κοντά στις γραμμές μας για να μπορούμε να σε βοηθήσουμε αν χρειαστεί.
- Ελήφθη. Έφυγα σούμπιτος.
- Πρόσεχε γιατί και το Μπιφτέκι Νο 1 σούμπιτος έφυγε.
- Το Νο 1 ήταν κεφτές Λοχαγέ, εγώ είμαι burger A' class
- Αααα... Θα δούμε... Ελεύθερος.
Ο Ξενοφώντας ξεκίνησε, πέρασε επιτυχημένα τη πρώτη στενή σκάλα που οδηγούσε ξυστά από ένα βράχο και συνέχισε για τις κυρίως πτώσεις. Δεν ξέρω ποιά ήταν η πορεία που είχε επιλέξει, αλλά κινούμενος στη μέση του περάσματος, πλησίασε την πρώτη πτώση αρκετά κοντά στον αριστερό βράχο, ίσως για να μπορέσει μετά να φύγει γρήγορα αριστερά προς την αριστερή διαδρομή που ήταν πιο καθαρή στη 2η πτώση. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη κίνησή του όμως, γιατί βρήκε στο βράχο και το σκάφος του πλάγιασε, αναποδογύρισε και κόλησε ανάμεσα σε δυο βράχια που μόλις σκεπαζόντουσαν απ' το νερό.
Οι επόμενες στιγμές ήταν δύσκολες. Ο Χενοφών ήταν παγιδευμένος μέσα στο πλαγιασμένο σκάφος, σκεπασμένος απ' το νερό, μακριά απ' την όχθη που είμασταν όλοι στημένοι γι ασφάλεια. Όλοι περιμέναμε πως θα έκανε eject, κι ετοιμαζόμασταν να ρίξοιυμε σχοινί, τα δευτερόλεπτα όμως περνούσαν και δε βλέπαμε κάποια κίνηση (αργότερα μας είπε πως έτσι όπως ήταν πλαγιασμένος και το νερό πέρναγε από πάνω απ' το σκάφος του, μπορούσε ν' αναπνεύσει και προσπαθούσε να ξεκολήσει ή περίμενε να τον τραβήξουμε). Ο Κονίδης έτρεξε πιο κάτω και πήδηξε στο ποτάμι, καταξέρνωντας να πιάσει το απέναντι έντυ, να βγει στην όχθη και να τρέξει προς τον παγιδευμένο. Εκείνη την ώρα έκανε eject και ο Ξενοφών και μπόρεσε να βγει μόνος του στην όχθη.
Η όλη φάση δεν πρέπει να κράτησε πάνω από 15-20 δευτερόλεπτα, αλλά ήταν αρκετή για να ανησυχήσει όλη η ομάδα. Respect το ποταμό έχουμε πει τόσες φορές, αλλά ο ποταμός πρέπει που και που να μας το θυμίζει...
Το σκάφος ξεκόλλησε σχετικά εύκολα, με συντονισμένα τραβήγματα σχοινιών απ' τις δύο όχθες, χωρίς να χρειαστεί να στήσουμε πολύσπαστα και λοιπά περίπλοκα... Στη φωτό κάτω, το κίτρινο σκάφος του Ξενοφώντα φαίνεται σφηνωμένο στην 1η πτώση.
Να πως περιγράφει την ίδια στιγμή στο "Tasting" ο Σπύρος:
Δεν χρειάσθηκε και πολύ για να αποφασίσουμε όλοι το "portage".
ΟΛΟΙ ??!!! όχι όλοι ένα μικρό χωριό αντιστέκεται ακόμη στους Ρωμαίους όπως γράφει και στον Αστερίξ . Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε ο Ξενοφώντας Χει ο μικρότερος της παρέα στην σχολή διακοσμητικής των ΤΕΙ Πάτρας και αποφάσισε να διακοσμήσει το πέρασμα.
Αν και η προτροπή μου ήταν να μην το κάνει αφού κανείς άλλος δεν θα το επιχειρούσε, εν τούτοις αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση. Διότι όταν κάποιος από τη παρέα αποφασίσει να κάνει ένα πέρασμα διότι θεωρεί ότι το έχει τότε όλοι οι άλλοι πρέπει να το σεβαστούν και να το ασφαλίσουν (Εγώ κάτι τέτοιο στην παρέα το έχω ζητήσει με τελευταία φορά στα Φιδάκια στην ‘’ράγα’’). Από την άλλη, όταν το ζητάει στην παρέα ένας από τους καλύτερους τεχνικά καταρτισμένους καγιακερς και αθλητές στην Ελλάδα, επίσης δεν μπορείς να επιβάλλεις την γνώμη σου επειδή οι υπόλοιποι δεν κάνουν ένα πέρασμα. Βέβαια θα πει κάποιος άλλος ποιος έχει περισσότερη εμπειρία στις καταβάσεις και ίσως διακρίνει κάποιο πρόβλημα. Προσωπικά η απόφαση να μην το κάνω ήταν οριακά αρνητική. Διότι το πέρασμα είχε το νερό του και μπορούσε να γίνει και η απόφαση μου ήταν περισσότερο προϊόν κούρασης από την μια και πίεσης χρόνου από την άλλη. Βέβαια εκείνη την ώρα δεν κάνεις όλες αυτές τις αναλύσεις.
Ο Ξενοφώντας Χει ξεκίνησε, δύο είχαν στηθεί για ασφάλεια στην μέση του περάσματος, ενώ άλλοι δύο στο τέλος. Οι υπόλοιποι φωτό και κάμερες και παρακολουθούσαν τον Ξενοφώντα. Με την γνωστή άνεση του πέρασε εύκολα και ‘’by the book’’ και την μέση του περάσματος, στην συνέχεια αποφάσισε να λοξοδρομήσει προς τα αριστερά και να περάσει από μία μικρότερη πτώση ανάμεσα από δύο βράχια και μακριά από την ασφάλεια. Το σκάφος του εκτέθηκε με το πλάι σε νερό που έτρεχε πολύ γρήγορα ενώ στον αριστερό βράχο της μικρής πτώσης και που μόλις κάλυπτε το νερό και κανείς μας δεν είχε δώσει σημασία μέχρι εκείνη την στιγμή βρήκε η πλώρη του. Τα υπόλοιπα ήταν κινηματογραφικά γρήγορα το δεξί βραχάκι κόλλησε και την πρύμνη του με αποτέλεσμα το σκάφος να εγκλωβιστεί και να γύρει προς την πτώση δημιουργώντας στον εγκλωβισμένο Ξενοφώντα ένα τεχνητό eddy που παρόλο που το νερό έπεφτε από πάνω του, μπορούσε να αναπνέει και να διαθέσει χρόνο για να αυτόαπεγκλωβιστεί μαζί με το σκάφος του .
Μάταια, το σκάφος δεν κουνιόταν σχεδόν καθόλου. Η προσφιλής μέθοδος του eject εφαρμόστηκε και από τον Ξενοφώντα όπου σκασμένος βγήκε στην απέναντι όχθη. Το σκοινί της ενδιάμεσης ασφάλειας άχρηστο διότι δεν το έβλεπε ο Ξενοφώντας όσο ήταν εγκλωβισμένος. Οι απέξω σαν ομάδα τα χάσαμε από την μία και από την άλλη βλέπαμε έναν Ξενοφώντα να κινείται για να φύγει προς την όχθη. Ο μόνος που κινήθηκε γρήγορα ήταν ο Δημήτρης Κων όπου έτρεξε γρήγορα όσο μπορούσε στο τέλος του περάσματος και σε κάποια αβαθή σημεία πέρασε απέναντι στον Ξενοφώντα. Η συνέχεια πολύ πιο απλή το 90% των περιπτώσεων τα σκάφη απεγκλωβίζονται πολύ εύκολα με ένα τράβηγμα από την κατάλληλη γωνία.
Ο Ξενοφώντας αν και δεν ήταν μέχρι τώρα μαθητευόμενο "μπιφτέκι" πήρε πτυχίο και αυτός αν και σημαντικότερο πιστεύω ότι απέκτησε την εμπειρία (χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα-αναίμακτα) και κατάλαβε όπως και ό ίδιος ανέφερε μετά, όχι περάσματα μακριά από τη ασφάλεια ή όχι περάσματα που δεν μπορούν να ασφαλιστούν. Συμπέρασμα: Οι γραμμές όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα πέρασμα πρέπει να έχουν δυνατότητα να ασφαλιστούν ή εν πάσει περιπτώσει να σχεδιάζονται με το που θα μπορούσε να γίνει ασφάλεια. Η ασφάλεια δεν πρέπει να στήνεται στα γρήγορα για να τελειώνουμε (Θέλει χρόνο). Αυτός που συντονίζει να μην ξεχνάει ποτέ το plan B για παν ενδεχόμενο και να διπλοτσεκάρει την γραμμή όλου του περάσματος όπως την έχει περιγράψει αυτός που θα την κάνει. Κάτι τέτοιο δεν κάναμε κυρίως πιστεύω λόγο χρόνου για να τελειώνουμε το ποτάμι.
" Έχει νεράκι...!" ήταν η ατάκα που έπεφτε με τρελή συχνότητα όταν από ψηλά βλέπαμε που και που την γαλάζια "λεπτή" κορδέλα του Κότσαλου να φιδοσέρνεται στο βαθύ φαράγγι που έχασκε από κάτω μας. Κατά τ' άλλα ο Ρέμος στη διαπασόν είχε (ευτυχώς) πάρει το μικρόφωνο απ' την Γαλάνη.
Η παρέα των 6 καγιάκερς που στριμωγμένοι στο βαρυφορτωμένο τζιπ, ανηφόριζαν και κατηφόριζαν τους στενούς χωματόδρομους απ' την Ποκίστα, στον Πόδο, βρισκόμασταν στην ορεινή Ναυπακτία με εντεταλμένη αποστολή την πρώτη κατάβαση του ποταμού Κότσαλου με καγιάκ. Να 'χε όμως και λίγο νεράκι...
Η πρώτη μας επαφή με τον Κότσαλο ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν γυρνώντας στη Ναύπακτο, από μια κατάβαση στο πάνω κομμάτι του Ευήνου (πάνω απ' την Ευηνολίμνη), σταματήσαμε στη γέφυρα κάτω απ' τον Πλάτανο. Τότε το ποτάμι μας φάνηκε ρηχό, αλλά μια ματιά στα τελευταία 200 μέτρα πριν τη γέφυρα μας έπεισε πως είναι δυνατή μια κατάβαση με καγιάκ. Από τότε, ο Κότσαλος έμεινε στο περιθώριο των εξορμήσεών μας, μέχρι που την περασμένη βδομάδα, μετά από μια απολαυστική κατάβαση στα Φιδάκια - τον απέναντι παραπόταμο του Ευήνου - το project Κότσαλος επανήλθε. Έτσι το Σάββατο 20 Μαρτίου, οι Σπύρος Παναγόπουλος, Χάρης Λουκόπουλος, Σπύρος Ζιάκας, Αλφρέδος Ζήνης, Δημήτρης Κωνσταντινίδης και - ο γράφων - Νίκος Μαυρής, έδωσαν το καθιερωμένο πια ραντεβού στα Μέγαρα, στις 7 παρά 10 το πρωί. Η μέρα προμηνυόταν μεγάλη...
Το δίδυμο Ζιάκα - Μαυρή ήταν γι ακόμη μια φορά Άγγλοι στο ραντεβού τους, αλλά ακόμα και μετά τον καφέ και την τυρόπιτα, η υπόλοιπη ομάδα δεν είχε φανεί... Στο διερευνητικό της τύχης τους τηλεφώνημα που ακολούθησε, τα διάφορα μουρμουρητά και οι απίστευτες δικαιολογίες που ακούστηκαν, μας έπεισαν πως όχι μόνο η μέρα προμηνυόταν μεγάλη, αλλά και η νύχτα επίσης...
Αφού μοιραστήκαμε σε δυο αμάξια, ξεκινήσαμε χωρίς περεταίρω καθυστέρηση και τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι τη Ναύπακτο έφυγαν σχετικά γρήγορα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε βόρεια προς την ορεινή Ναυπακτία, ακολουθώντας τις πινακίδες προς Πλάτανο κι Ευηνολίμνη. Μετά το Σίμο (ένα αμφιθεατρικό χωριό με καλοχτισμένα και καλοβαμμένα πέτρινα σπίτια) κάναμε μια μικρή στάση για καφέ στην Ποκίστα, όπου το καφενείο - ταβέρνα πάνω στο δρόμο ήταν το πρώτο μαγαζί που βρήκαμε ανοικτό.
Στο περίμενε για τους καφέδες, πιάσαμε και τις συνηθισμένες κουβέντες με τους ντόπιους, που όπως πάντα ευγενίκοί πλην περίεργοι, είχαν πολλές απορίες περί του τι είναι αυτά τα βαρκάκια που χουμε φορτωμένα και τι πάμε να κάνουμε. Αυτή τη φορά, αν και δεν είχαν ξανακούσει για καγιάκ στον Κότσαλο, ούτε σταυροκοπήθηκε κανείς ούτα μας ρώτησαν αν μας πληρώνουν να το κάνουμε αυτό. Πάντως μας είπαν πως τα νερά στο ποτάμι κάτω απ' το χωριό είναι καλά για την εποχή. Για το αν θα έχει νερό και πάνω στην Αμπελακιότισσα δεν ήξεραν να μας πουν... Αυτό θα πρέπει να το ανακαλύψουμε (όπως πάντα) μόνοι μας.
Κατεβήκαμε το δρόμο κάτω απ' την Ποκίστα, μέχρι το ποτάμι και η εικόνα της ροής δεν μας έκανε να χοροπηδήσουμε απ' τη χαρά μας... Οριακά τα πράγματα... Κάπου 10 πόντοι το νερό κάτω απ' τη γέφυρα και όχι σε όλο το πλάτος της όχθης...
Μήπως κάνουμε από δω και κάτω, στον Εύηνο; Ανηφορήσαμε μια δυο στροφές, όπου θυμόμουν πως τότε είχαμε δει μια πιο αντιπρωσοπευτική εικόνα του ποταμού και πράγματι, τα τελευταία μέτρα με μικρά περασματάκια 2ου έως 3ου βαθμού, σίγουρα γίνονταν. Η απόφαση πάρθηκε ευθύς... Αλλάζουμε και ανεβαίνουμε για Χόμμορη και Αμπελακιώτισσα...
Αφήσαμε το Terios στην έξοδο και φορτωθήκαμε όλοι (6 καγιάκερς με τα σκάφη μας) στο σαφώς πιο ευρύχορο Land Cruiser (γνωστό και ως Loukomobil 1). Με Τσανακλίδου και Γαλάνη (μου τη φύλαγε μάλλον ο Λουκό...) ανεβήκαμε τις στροφές πίσω προς Ποκίστα, χωρίς ευτυχώς να "φάμε" κάποια απ΄ τις αντίκες που κατηφόριζαν απ' το αντίθετο ρεύμα.
Στην Ποκίστα πήραμε το δρόμο για Μηλιά, που σχεδόν αμέσως έγινε χωματόδρομος καλής όμως βατότητας.
Μετά από 40 λεπτά περίπου φτάσαμε στη γέφυρα προς Χόμορη, όπου κι εκεί η εικόνα του νερού δεν μας χαροποίησε ιδιαίτερα... σαν πολύ λίγο φαίνεται βρε παιδάκι μου...
Ένα ρέμα βέβαια που συναντήσαμε λίγο πριν (το ρέμα Δρακόβρυση που έρχεται απ' την Ελευθεριανή) πέφτει λίγο πιο κάτω και σίγουρα θα βελτιώνει τα πράγματα στο φαράγγι... σκεφτήκαμε
Εδώ που φτάσαμε... δεν πάμε μέχρι την είσοδο της Αμπελακιότισας; Θα θελα να ξερα ποιός το πρότεινε αυτό... μάλλον κανένας... όλοι ελπίζαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε το πανέμορφο φαράγγι που είχαμε δει στις φωτογραφίες, τον Κάκαβο. Αν είμασταν όμως πιο συνετοί και παρατηρητικοί στους χάρτες, θα είχαμε καταλάβει έγκαιρα πως το φαράγγι του Κάκαβου είναι πάνω κι απ' την επόμενη γέφυρα, που ενώνει τον Πόδο με την Αμπελακιώτισα. Η διαδρομή όμως ήταν πολύ όμορφη, η μέρα απίστευτα καλή και χωρίς πολλά πολλά, βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Μετά τον Πλατανιά, μπήκαμε σε χωματόδρομο με ταμπέλα προς Πόδο. Πιο στενός ο δρόμος και πιο δασωμένος, μας οδήγησε σε μισή ώρα περίπου στον Πόδο. Μετά το χωριό, περάσαμε τη διασταύρωση προς Άνω Χώρα και σε άσφαλτο πλέον διανύσαμε τα τελευταία 500 μέτρα μέχρι το ποτάμι. Εδώ μπαίνουμε λοιπόν, θέλουμε δε θέλουμε. Το νερό είναι οριακό και η όποια περιπλάνηση πιο ψηλά κρίνεται άσκοπη.
Μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες, η ομάδα μπήκε στο νερό. Η στάθμη μάλλον χαμηλή προς οριακά χαμηλή και η ώρα περασμένη (αισίως 2 παρά 10) Με το νερό στο σκάρτο ένα κυβικό το δευτερόλεπτο, προχωρήσαμε με επιδέξιους ελιγμούς ανάμεσα σε βράχια και κροκάλες, μέχρι τη συμβολή μ' ένα ακόμη μικρό ρέμα απ' τον Πόδο και την είσοδο του πρώτου μικρού, χαμηλού φαραγγιού.
Επάνω: Ο Σπύρος Παναγόπουλος κατευθυνόμενος προς το πρώτο φαράγγι
Κάτω: Ο Σπύρος Ζιάκας στο πρώτο περασματάκι του φαραγιού.
Τα πρώτα περασματάκια ήταν καλοδεχούμενα. Μπορεί μ' αυτό το λιγοστό νερό να μην είχαν ιδιαίτερη δυσκολία, αλλά έκαναν την κατάβαση πιο ενδιαφέρουσα για τη συνέχεια...
Παναγόπουλος - Λουκόπουλος (επάνω) και Ζίνης - Ζιάκας (κάτω) στα πρώτα περασματάκια 2ου βαθμού.
Μια - δυο στριφτές σκάλες με πτώσούλες του μισού μέτρου, θα μπορούσαν με περισσότερο νερό να ήταν αξιοπρεπέστατα περάσματα 3ου βαθμού.
Στη φωτό επάνω και στο video κάτω ο Αλφρέδος σ' ένα απ' τα πρώτα μικρά περάσματα. Στο ίδιο πέρασμα (κάτω) οι Λουκόπουλος, Παναγόπουλος
Το φαράγγι, άλλοτε ανοικτό άλλοτε πιο κλειστό, με χαμηλά πάντα τοιχώματα, συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει με την ομορφιά της φύσης του και τη δυναμική του. Αν είχε και λίγο νεράκι παραπάνω... Κάπου κάπου διακρίνουμε στα δεξιά μας, όχι πολύ ψηλότερα απ' το νερό, καλοφτιαγμένο το πέτρινο μονοπάτι. Μέχρι εδώ έχουμε κάνει 40 λεπτά
Τα περάσματα συνεχίζουν να εμφανίζονται μπροστά μας με σταθερό ρυθμό. Πότε μια μικρή πτώση, πότε μια σκάλα, πότε ένα boulder garden.
Ο Αλφρέδος (φωτό επάνω) και ο Κονίδης (video κάτω) σε μια όμορφη γλύστρα
Μια σκάλα, που ενώ με παραπάνω νερό θα έδινε ένα καλό 3+, στη σημερινή χαμηλή στάθμη δημιουργεί απλά προβλήματα πλοήγησης στο Χάρη...
Χάρης και Σπύρος στη σκάλα του πρώτου φαραγγιού
Το πεδίο συνεχίστηκε στο ίδιο στυλ, για μισή ακόμα ώρα μέχρι τη γέφυρα της Χόμορης (1 ώρα και 20' απ' την είσοδο). Ακολούθησε ένα ψυχοβγαλτικό (ευτυχώς αρκετά σύντομο) ανοικτό κομμάτι, που μας ανάγκασε να σπρώξουμε σε κάποια σημεία, αλλά και να έρθουμε τετ - α - τετ με τα κλαδιά πεσμένων δέντρων (ευτυχώς που για μια φορά ο Ζιάκας κατάφερε να κρατήσει την απόστασή του και να μη με χτυπήσει όπως ήμουν κολλημένος κι έτοιμος ν' αναποδογυρίσω μέσα στα κλαριά κι ευτυχώς που ο Λουκόπουλος τελευταία στιγμή είδε το λόγο που είχα κολλήσει και κατόρθωσε να μην πέσει ο ίδιος μέσα...)
Στο ύψος του οικισμού της Αγίας Άννας, το φαράγγι ξανακλείνει. Ένα ακόμη δυνατό ρέμα μπαίνει από τ' αριστερά και η ροή φτάνει πλέον τα τέσσερα κυβικά το δευτερόλεπτο.
Οι γραμμές είναι πλέον ξεκάθαρες, τα περάσματα αν και όχι δύσκολα, ακολουθούν το ένα το άλλο σ' ένα πλέον απολαυστικό 2ο έως και 3ο βαθμό) Με περισσότερο νερό, θα είναι έως 3+ εκτιμώ.
Επάνω ο Κονίδης σε μικρή σκάλα δίπλα σε κλαριά και κάτω ο Παναγό σε ένα απ' τα τελευταία περάσματα
Το δεύτερο φαράγγι ήταν γενικά ικανοποιητικό, όσον αφορά τα περάσματα και την γενικότερη κίνησή μας. Σε ομορφιά μάλιστα ήταν ακόμα πιο όμορφο απ' το πρώτο. Σε μια δεξιά στροφή, αντικρύσαμε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Τα δέντρα είχαν καμπυλώσει τα κλαριά του προς τα κάτω, δημιουργώντας μια φυσική αψίδα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Αν ήταν τόσο όμορφο το σκηνικό με τα δέντρα γυμνά από φύλλωμα, φαντάζομαι πως θα είναι το φθινόπωρο με τα κόκκινα τα πλατανόφυλλα στο φόρτε τους.
Στη γέφυρα της Ποκίστας φτάσαμε συνολικά σε 3 ώρες και δέκα λεπτά απ' την είσοδό μας στο ποτάμι.
Αλλάξαμε στα γρήγορα με τα στεγνά ρούχα που 'χαμε αφήσει στο Terios και με το Χάρη ξεκινήσαμε να πάμε να φέρουμε το Land Cruiser που ΄χαμε αφήσει στην είσοδο.
Αυτή τη φορά επιλέξαμε να παρακάμψουμε τον πρώτο χωματόδρομο της Μηλιάς και συνεχίσαμε απ' τη Ποκίστα προς Σίμο και πάνω απ' τον αυχένα που ναι το εκκλησάκι στρίψαμε αριστερά προς Ελευθέριανη και Πόδο. Ανεβήκαμε όλο το βουνό και πέσαμε από πίσω, σε δάσος αλλά με ασφάλτινη διαδρομή μέχρι την Ελευθέριανη. Εκεί είδαμε τα νερά να τρέχουν πλούσια στους δρόμους, πριν καταλήξουν κάτω στο ποτάμι και το 2ο φαράγγι. Συνεχίσαμε την κατηφόρα και μπήκαμε στον δασικό χωματόδρομο που είχαμε πάρει και το πρωί, προς Πόδο. Φτάσαμε στην είσοδο σε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά γρήγορης οδήγησης (και άδεια αμάξια), οπότε εκτιμώ πως αν και μακρύτερος, ο δρόμος αυτός είναι κάπως συντομότερος.
Αφού επιστρέψαμε απ' τα ίδια, να πάρουμε τα παιδιά απ' το ποτάμι, όπου τους βρήκαμε να έχουν αρχίσει να χοροπηδούν για να ζεσταθούν (καμιά φωτίτσα γιατί δεν ανάψατε παιδιά;) φορτώσαμε και ανεβήκαμε στο Σίμο για ανεφοδιασμό. Καλαμάκια, λουκάνικα και σαλάτες για αρχή, χοιρινές μπριζόλες για τη συνέχεια. Τσίπουρα απ' το κατάστημα και καλούτσικο κρασί χύμα και κατά τις 10.30 είπαμε να ξεκινήσουμε για πίσω. Προσωπικά έφτασα σπίτι στις 2 το πρωί. Για κάποιους άλλους όπως έμαθα οι περιπέτειες δεν είχαν τελειώσει, αλλά κατά τις 3 είμασταν όλοι στα κρεβάτια μας. 22 ώρες κράτησε το project Κότσαλος. Θα ρωτήσει μήπως κανείς γιατί δεν πήγαμε και την Κυριακή στη πίστα γι αποθεραπεία;
Διαβάστε και για τις απειλές από υδροηλεκτρικά που δέχεται ο Κότσαλος, στο σχετικό άρθρο τωνΦίλων των ποταμών
