Καγιάκ στο Σελινούντα. Μέρος 2ο

Συνέχεια απ' το Μέρος 1ο

Μετά τη μεγάλη κατολίσθηση συνεχίζουμε για μισή περίπου ώρα σε σχετικά απροβλημάτιστο πεδίο 3ου βαθμού. Κάποια στιγμή το νερό διακλαδίζεται σε μικρή νησίδα και στρίβει προς τα δεξιά, ανάμεσα σ' ένα μεγάλο βράχο και κάτι χαμηλά κλαδιά. Έντυ αριστερά και διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε σ' ένα κομμάτι με συνεχόμενες μικρές σκάλες και πτώσεις, περιορισμένο απ' τα δεξιά απ' την απότομη πλαγιά, ενώ απ' τ' αριστερά μπορούμε να περπατήσουμε ανάμεσα στα δέντρα της όχθης και να ελέγξουμε τα διάφορα κομμάτια του περάσματος. Το πέρασμα αν το κάνει κάποιος μονοκόματο είναι μεγάλο και οι γραμμές κάπως μπλεγμένες, οπότε καλό είναι να το σπάσουμε στα δύο.

Το συνεχόμενο πέρασμα κάπου στη μέση και κοιτώντας προς τα πάνω

Ο Ξενοφών στη μέση του συνεχόμενου περάσματος

Το πέρασμα ξεκινά με τη διακλάδωση που αναφέραμε μεταξύ βράχου (με κλαριά) αριστερά και κλαριών (με βράχια) δεξιά. Προτιμότερη προφανώς είναι η αριστερή γραμμή, αν και κανείς δε μπόρεσε να την ακολουθήσει όπως έπρεπε 

Επάνω: Νίκος Μαυρής, στο επάνω - μεσαίο τμήμα του περάσματος.

Κάτω: Γιάννης Μπουρλέκας στο μεσαίο τμήμα του περάσματος.

Μετά το μεγάλο βράχο το πέρασμα συνεχίζει μ' ένα σλάλομ μεταξύ μικρών πτώσεων και ολοκληρώνεται μετά από 50μ σ' ένα δύσκολο σημείο, με το νερό να πέφτει πάνω σε μια συστάδα μεγάλων βράχων, αφήνοντας τρεις πιθανές γραμμές, που όλες όμως περιείχαν παγίδες και κινδύνους.

Τελικά, οι τρείς που επιλέξαμε να το περάσουμε επιλέξαμε ή καταλήξαμε στην πιο λογικοφανή γραμμή του τέρμα δεξιά, παρακάμπτοντας τη συστάδα και κάνοντας κάτι εξτριμ ζειμπεκιές για να μην καρφωθούμε στον τοίχο απέναντι...

Επάνω:  O Νίκος Μαυρής στη τελική "ζεϊμπεκιά" του περάσματος.

Αααα... και μη και σας πει ο Κονίδης πως ήταν ένας απ' τους τρεις που κάνανε το πέρασμα και απλά δεν τον τραβήξαμε βίντεο...

Από εκεί και πέρα ο Σελινούντας μεταμορφώνεται σ' ένα ποτάμι όνειρο. Για μια περίπου ώρα, "χορεύουμε" τα επόμενα τρία χιλιόμετρα του φαραγγιού. Συνεχόμενο πεδίο από 3- έως 3+ με στροφές και σκαλοπάτια μέχρι κι ενός μέτρου, που σε γενικές γραμμές μπορούν να ελεγχθούν εν κινήσει και μέσα απ' το σκάφος.

Σε δυο μόνο σημεία, που μεγάλοι βράχοι κρύβουν τη συνέχεια του περάσματος, ο επικεφαλής βγήκε προς στιγμήν να ελέγξει αν υπάρχει κάποιο εμπόδιο και επ' ευκαιρία, να τραβήξει και καμιά φωτογραφία...

Όταν βέβαια "γράφει" η κάμερα, κάποιοι επιρεπείς στο φακό αρχίζουν και κάνουν τα ζογκλερικά τους και ουπς... ως δια μαγείας όλο και κάποιος βράχος πετάγεται στο δρόμο τους και τους χαλάει τη μανέστρα...

Μοναδικής ομορφιάς ο Σελινούντας και αυτό το τελευταίο τμήμα του φαραγγιού, με τις ορθοπλαγιές που σε σημεία φτάνουν μέχρι το νερό και τους μεγάλους βαθμιδωτούς καταρράκτες να στολίζουν με περισσότερες εικόνες τα ήδη χορτάτα μάτια μας. Σιγά σιγά βγαίνουμε απ' το φαράγγι και κινούμαστε στην πλατιά κοίτη του ποταμού.

Στ' αριστερά μας, ψηλά φωλιασμένο στο βουνό, άλλο ένα μοναστήρι, η γυναικεία Μονή Πεπελενίτσας. Το παλιότερο όνομα της ήταν "Ελπίς των Απελπισμένων". Κτίστηκε την ίδια περίπου εποχή με την απέναντι Μονή των Ταξιαρχών, τον 15ο αιώνα αλλά υπέστη ανεπανόρθωτη καταστροφή μετά τα Ορλωφικά (1772) από τους Τουρκαλβανούς που κατάσφαξαν τις καλόγριες. Η Μονή κτίστηκε εκ νέου σε πολύ ψηλότερη θέση για λόγους ασφαλείας. Η επιλογή του απόκρημνου βράχου, σύμφωνα με την παράδοση έγινε διότι η εικόνα της Παναγίας έφευγε από το παλαιό μοναστήρι και βρισκόταν πάνω στο βράχο.

Ελπίζω να μην έχετε νυχτώσει και παράλληλα σας έχουν βουλώσει τ' αυτιά τόση ώρα στο ποτάμι και δεν ακούσετε τη βοή απ' τον τετράμετρο αναβαθμό που σηματοδοτεί το τέλος του Σελινούντα. Υποχρεωτική έξοδος αριστερά και επ' ώμου δια μέσου του εργοταξιόυ αδρανών φτάνουμε στ' αυτοκίνητα. Απευθείας; Όποιος θέλει παίρνει τον πιο σύντομο δρόμο, απ' τη γλύστρα των χαλικιών...

Ελπίζω μόνο να μην είστε πολύ κουρασμένοι ή θέλετε να κάνετε τίποτα σβούρες, γιατί ιδού το αποτέλεσμα...

Another one bites the dust... by Queen

Όλα ήταν καταπληκτικά. Αν μάλιστα βλέπαμε και το 2ο αμάξι (αυτό που 'χαμε αφήσει στην είσοδο) εδώ, θα σήμαινε πως ο Ζιάκας -αντίθετα με κάθε πρόβλεψη- θα είχε βρει οδηγό και θα το 'χε φέρει πίσω, γλυτώνοντάς μας από τουλάχιστον δυόμιση ώρες νυχτερινής οδήγησης σ' ένα δρόμο που είναι περισσότερο γνωστός γιατί στις στροφές του οργανώνεται ανάβαση "δράκων" - αγωνιστικών δηλαδή αυτοκινήτων...

Κατά την προσφιλή μας συνήθεια, ανεβήκαμε και τα δυο αυτοκίνητα (του Χάρη και του Δημήτρη) τις στροφές μέχρι τη Φτέρη και εκεί το ένα αυτοκίνητο σταμάτησε για να προετοιμάσει το έδαφος για το γνωστό και πρέπον φαγοπότι της νίκης, ενώ το δεύτερο αμάξι συνέχισε μέχρι τη γέφυρα της Μακελλαριάς για να πάρουν και το αυτοκίνητο των Χειμώνων.

Οι στα μετόπισθεν δε βρήκαν ανοικτή καμιά απ' τις ταβέρνες στη Φτέρη και κατέβηκαν στο Πυργάκι, όπου η ταβέρνα του Γρηγόρη ήταν ευτυχώς ανοικτή, το τζάκι αναμένο και παρά τις διαμαρτυρίες μας πως θα πρεπε να περιμένουμε και τους άλλους, ο ιδιοκτήτης επέμενε πως δείχνουμε πολύ πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι και οι πρώτοι μεζέδες με συκώτια, γλυκάδια και λουκάνικο στη σχάρα προσγειώθηκαν στο τραπέζι μας. Ε τι να κάνουμε, να τα διώξουμε;