Η τελευταία μέρα της εκδρομής μας ξημέρωσε στην Κόνιτσα. Μετά από ένα καλό πρωινό μαζέψαμε τα πράγματα και πήραμε σειρά να μας "συμαζέψει" λίγο κι ο Θωμό... Ο Μητσάρας που το τελευταίο καιρό σπούδαζε (εκτός των άλλων και) φυσιοθεραπευτής, έβγαλε κάτι πολύχρωμες ταινίες (made in Korea) και μας τις έβαλε σε τρικέφαλους, πήχεις, μέσες, πόδια... όπου πονούσε κι όπου μπορούσε ο καθένας... Το "μπιφτέκι" στο συγκεκριμένο πέρασμα, το έχει κάνει ο Παναγό εδώ και καιρό, οπότε κι οι υπόλοιποι περάσαμε απ' το "ιατρείο" με σχετική άνεση.
Αν εξαιρέσω τα χρώματα των ταινιών που μας έβαλε ο Μητσάρας, που τα βρήκα κάπως "θηλυπρεπή", όλα τ' άλλα καλά...
Τελευταίο ποτάμι για σήμερα ο πανέμορφος Βοϊδομάτης. Το καθαρότερο και πιο κρύο ποτάμι της Ευρώπης, το καλοκαίρι τουλάχιστον, μια και τότε το περισσότερο νερό του πηγάζει απ' τα ριζά των πύργων του Πάπιγκου, τις φημισμένες πηγές του Βοϊδομάτη ("Βοϊδομάτης" σημαίνει "νερομάνα" στα σλάβικα).
Από τις πηγές αυτές σκοπεύουμε να μπούμε σήμερα, αν και αυτό επιβάλει καμιά ώρα κουβάλημα τα σκάφη στο πετρόχτιστο μονοπάτι που ξεκινά απ' το χωριό Βίκος και κατεβαίνει στο ποτάμι. Λιγότερο από ώρα αν είσαι ελαφρύς και ξεκούραστος, αλλά όσο και να 'ναι, αξίζει το κόπο, μια και η θέα σ' όλη τη διαδρομή είναι φανταστική.
Μ' αυτές τις σκέψεις φτάσαμε στη Κλειδωνιά, ν' αφήσουμε ένα αυτοκίνητο στην δεύτερη έξοδο, δίπλα στη βάση της εταιρείας rafting No Limits, όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Μια απ' τις φοράδες του κοπαδιού με τ' άλογα, που χρησιμοποιεί η εταιρεία στις δραστηριότητες της (εκτός από rafting οι εταιρεία προσφέρει ακόμη ποδήλατο και περπάτημα στο βουνό αλλά και ιππασία) ήταν έτοιμη να γεννήσει. Το πουλάρι είχε κυριολεκτικά "σκάσει μύτη" και μείναμε όλοι εκεί να παρακολουθούμε το πιο συνηθισμένο "θάυμα" της φύσης.
Ο υπέυθυνος για τ' άλογα βοήθησε τη φοράδα να "σπρώξει" το πουλάρι (δείτε και το video κάτω)
Τρυφερές στιγμές μάνας με γιό...
Μέχρι ν' αλλάξουμε και να μεταφορτώσουμε τα σκάφη, το πουλάρι είχε σηκωθεί όρθιο κι έκανε τα πρώτα ασταθή βήματα πίσω απ' τη μάνα του (δείτε και το video κάτω)
Μέσω Αγίου Μηνά φτάσαμε γρήγορα στο χωριό Βίκος, τ' όμορφο Ζαγοροχώρι που έχει δώσει τ' όνομά του στο μοναδικό αυτό φαράγγι, το βαθύτερο σ' όλο το κόσμο (σε σχέση βάθους κι ανοίγματος) σύμφωνα με το βιβλίο Guinness, αλλά κι ένα φαράγγι όπου η ανθρώπινη παρουσία χρονολογείται 40 χιλιάδες χρόνια πριν. Το φαράγγι που αποτελεί τμήμα ενός απ' τους λίγους εθνικούς δρυμούς (Βίκος - Αώος) είναι ένας παράδεισος χλωρίδας. Τα βότανα που φυτρώνουν εδώ είναι πολλά και μοναδικά και στα παλιά τα χρόνια ήταν γνωστά για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Οι γιατροί μάλιστα που τα χρησιμοποιούσαν ήταν γνωστοί ως "Βικογιατροί". Τι να τους κάνουμε τους Βικογιατρούς... έχουμε Θωμό στην ομάδα με τρελό taping!!!
(κλικ στις φωτό για μεγαλύτερη διάσταση)
Σε 40 περίπου λεπτά είμασταν στο λιβάδι, πάνω ακριβώς απ' τις πηγές του Βοϊδομάτη. Οι πηγές αυτές μεταφέρουν όπως είπαμε, μέσω των καρστικών σπηλαίων, το νερό απ' το λιώσιμο των χιονιών της Αστράκας. Μερικά απ' τα βαθύτερα βάραθρα του κόσμου είναι σ' αυτό το βουνό. Δύο από τα γνωστότερα είναι το «Βάραθρο της Προβατίνας» και το «Χάσμα του Έπους», πάνω από τους Πύργους του Πάπιγκου. Το «Βάραθρο της Προβατίνας» - προφανές το πως πήρε τ' όνομά του - έχει βάθος 405μ, δημιουργήθηκε από την συνδυασμένη δράση νερού και πάγου και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κατακόρυφα σπήλαια του κόσμου. Γενικότερα το οροπέδιο της Τύμφης έχει πολύ ενδιαφέρουσα γεωλογική ιστορία, μια και εκτιμάται πως εκεί πάνω υπήρχαν... παγετώνες!
Ξεκινήσαμε την κατάβασή μας στα κρυστάλινα νερά του Βοϊδομάτη, μπαίνοντας σιγά σιγά στο όμορφο φαράγγι του με τους κατακόρυφους σμιλεμένους τοίχους. Πραγματικά, ένα απ' τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας μας και μάλιστα ένα απ' τα μέρη που είναι προσβάσιμα μόνο με καγιάκ.
Το πρώτο πέρασμα είναι σ' ένα μικρό βραχόκηπο. Το νερό είτε περνά απ' τ' αριστερά, με μια μικρή πτώση είτε απ' τα δεξιά, μ' έναν απότομο ελιγμό σε μια στροφή S που καμιά φορά κλείνει από κλαριά (όπως και στην περίπτωσή μας). Στη φωτό επάνω ο Λουκό στην είσοδο του 1ου περάσματος, διαλέγοντας την αριστερή γραμμή και κάτω ο Θωμό, στο μικρό "μπουφ" της εξόδου απ' το πέρασμα.
ενώ η υπόλοιπη ομάδα περιμένει στο έντυ μετά το πέρασμα.
Μπαίνοντας στο φαράγγι, η μικρή σκάλα δίπλα στον αριστερό τοίχο (φωτό επάνω) είναι το σημάδι πως πλησιάζουμε στο κυρίως πέρασμα, το "βραχόκηπο" (φωτό κάτω)
Η γενική γραμμή είναι "όπως πάει το νερό", αλλά καλύτερα να βγείτε να το τσεκάρετε...
Όχι όπως το μπιφτέκι-Παναγό που πήγε και κόλλησε ανάμεσα στα βράχια...
Με τη βοήθεια της ομάδας Λουκό - Μπουρλέ στη δεξιά όχθη, που του πέταξε σχοινί να δέσει το σκάφος, προσπάθησε να κολυμπήσει απέναντι, αλλά το ρεύμα ήταν δυνατότερο απ' οσο περίμενε...
δείτε και το σχετικό video...
Μετά από κανά μισάωρο, πολλαπλά z-drags και αφού μετά από επίσης πολλά μπινελίκια, οι "απέναντι" εδαίησαν να έρθουν να μας βοηθήσουν, απεγκλωβίσαμε το σκάφος του Παναγό, που χε καταλήξει στη βάση μιας πτώσης, όπου πιεζόταν από πολύ και τρεχούμενο νερό.
Συνέχεια είχε ο Μπουρλέ να περάσει το πέρασμα, αλλά αντιθέτως με τον Παναγό που κόλλησε στον 1ο βράχο που βρήκε, ο Γιάννης ανατράπηκε πριν καν βρει στο βράχο, απ' τον κυματισμό του νερού που έμπαινε στο πέρασμα.
Το σκάφος του, από μόνο του κόλλησε στο 1ο βράχο (ευτυχώς γιατί θα κυνηγάγαμε πάλι...) και ο Γιάννης για να το πιάσει πέταξε το κουπί στο Θωμόπουλο που στεκόταν στην απέναντι όχθη. Δυστυχώς, το κουπί ποτέ δεν έφτασε εκεί, αλλά ταξίδεψε... Γιατί άραγε μου θύμισε το πέταγμα αυτό, το γνωστό ανέκδοτο με το Ζιάκα και το σχοινί που πέταξε στη Φιλιππαίου στον Αλιάκμονα δε ξέρω, όπως δε ξέρω για το αν το κουπί "ταξίδεψε" τυχαία ή απλά ο Παναγό βρήκε ευκαιρία να "εκδικηθεί" το Μπουρλέ...
Συνεχίσαμε στο εύκολο από πλευράς δυσκολίας αλλά εξίσου όμορφο κάτω τμήμα του Βοϊδομάτη, το οποίο είναι και το "τουριστικό" τμήμα του ποταμού, το οποίο μπορεί ο καθένας να χαρεί κάνοντας rafting με μια απ' τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη περιοχή.
Απολαμβάνοντας τη θέα της Μονής Σπηλιώτισας, το μικρό ξωκλήσι που ναι χτισμένο πάνω στο βράχο, με το καμπαναριό στην κορφή.
Λίγο περισσότερο από μισή ώρα μας πήρε ή διαδρομή του δεύτερου μέρους του Βοϊδομάτη. Λίγο πριν την όμορφη τοξωτή γέφυρα της Κλειδωνιάς, είδαμε μια παρέα νέων να σκαρφαλώνει στα κατακόρυφα βράχια του φαραγγιού, σ' ένα μικρό αναρριχητικό πεδίο που έχει οργανωθεί στη περιοχή.
Εκεί μας περίμενε και μια ευχάριστη έκπληξη. Ένας φίλος απ' τα παλιά μας φώναξε κι ήρθε να μας μιλήσει. Ο Χρήστος ο Νικολόπουλος, απ' τη πρώτη γενιά των Ελλήνων καγιάκερς και παλιός πρωταθλητής, που προσωπικά είχα να τον δω πάνω από πέντε χρόνια (απ' την τελευταία φορά που χαμε κατέβει μαζί το Βοϊδομάτη). Το πραγματικό καγιάκ στα ποτάμια - μας είπε ο Χρήστος - έχει δυστυχώς "πεθάνει" στη Κόνιτσα, την άλλοτε μητρόπολη του καγιάκ, τη πόλη που ξεκίνησαν όλα στον ελλαδικό χώρο. Σκέφτεται όμως να ξαναξεκινήσουν μ' ένα μικρό πυρήνα καγιάκερ, να ξαναζωντανέψουν το σπορ και πάλι στη Κόνιτσα. Μακάρι παιδιά... Μακάρι!
Αμέσως μετά την όμορφη πέτρινη γέφυρα της Κλειδωνιάς (φωτό επάνω και κάτω), υπάρχουν δυο αναβαθμοί σε όλο το πλάτος του ποταμού, στον πρώτο απ' τους οποίους, υπάρχουν θυροφράγματα που εκτρέπουν μέρος απ' τα νερά σε αρδευτικούς αύλακες. Οι δυο αυτοί αναβαθμοί προσθέτουν μια δυσκολία 3ου βαθμού στο κατά τ' άλλα εύκολο αυτό ποτάμι.
Η παλιά πέτρινη γέφυρα του Βοϊδομάτη στη Κλειδωνιά και η θέα πάνω απ' αυτή
Σε ρόλο μπιφτεκιού για το πέρασμα του φράγματος, αυτή τη φορά ο Μπουρλέ... γι αυτό και προσωπικά θυσιάστηκα και μετέφερα το σκάφος μου κάτω απ' το φράγμα για να μπορέσω να κυνηγήσω το φίλο μας, αν κάτι συμβεί... Αυτό είναι πνεύμα αυτοθυσίας... για να μαθαίνουν κάποιοι...
Ο Μπουρλέ στο πέρασμα του φράγματος.
Στη δυνατή πτώση του 1ου αναβαθμού επάνω και στο 2ο αναβαθμό κάτω.
Ο Θωμό (video επάνω) κι ο Παναγό (video κάτω) περνώντας με τη σειρά τους το αρδευτικό φράγμα, στη γέφυρα της Κλειδωνιάς...
... ενώ μια εναλλακτική γραμμή - ομολογουμένως πιο "ισορροπιστική" - έχει να μας προτείνει ο Λουκό...
Η κατάβαση φτάνει στο τέλος της. Σε λίγο φτάνουμε στη ταβέρνα, δίπλα στη βάση του rafting που αφήσαμε τ' αυτοκίνητο το πρωί. Αλλάζουμε και ο Χάρης με το Δημήτρη πάνε πίσω στο Βίκο να φέρουν και τ' άλλο αμάξι.
Μαζί με τ' αμάξι φέρνουν και δυο μερίδες κοντοσούβλι και δυο τοπικές τυρόπιτες, ίσα για να μας κόψουν τη πείνα, μια και ο "ανεφοδιασμός" στο γνωστό σουβλατζίδικο της Αμφιλοχίας είναι προαποφασισμένος...
Ακόμη μια μεταπασχαλινή εξόρμηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία! Να μαστε καλά και του χρόνου, να την επαναλάβουμε, να κάνουμε και το Βίκο που πάλι μας ξέφυγε (κάποιοι επιμένουν ότι κοτέψαμε...)
Σχετικές Δημοσιεύσεις:
Από τις αγαπημένες μου διαδρομές!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στο Θωμό οι ταινίες είναι high-tech οτι καλύτερο υπάρχει αν βέβαια τις διέκρινα καλά!!!!!
αλλοι κανουν "καταβασεις καγιακ" ... πρεπει να ειμαστε η μονη ομαδα που κανει "αναβασεις" ...
ΑπάντησηΔιαγραφή