Η σαιζόν καγιάκ ξεκίνησε. Καρπενησιώτης και Αγραφιώτης.

Η νέα σαιζόν καγιάκ ξεκίνησε στα μέσα Δεκεμβρίου, με τη μικρή μας εξόρμηση στο Καρπενήσι και καταβάσεις σε Καρπενησιώτη και Αγραφιώτη. Για τη συγκεκριμένη εξόρμηση δεν θα γράψουμε κάτι τώρα, μια και θα τα διαβάσουμε σύντομα στις Κορφές, σε περιγραφή Γιώργου Μαργαρίτη.

Επιφυλασόμαστε να σχολιάσουμε όμως, μια και κάτι περιγραφές του στυλ "Προφητικά ο Χάρης ζήτησε από τον Νίκο να ασφαλίσει από την αριστερή όχθη ένα πέρασμα μήκους 100 μέτρων, με βράχια και πτώσεις, του οποίου θα δοκίμαζε μια πιο ανορθόδοξη γραμμή..." χρειάζονται περεταίρω ανάλυση.

Τα αποτελέσματα των "κάπως πιο ανορθόδοξων γραμμών"

Σε αναμονή λοιπόν του "επίσημου άρθρου" που μαθαίνω πως θα κυκλοφορήσει στις 15 Μάρτη, σας αφήνω με μερικές μόνο φωτογραφίες από τον Αγραφιώτη.

Ο Αγραφιώτης από τη γέφυρα Βαρβαριάδας

Ο Αγραφιώτης στη γέφυρα Καρβασαρά

Η σμίξη με το Μυρισιώτικο ρέμα.

Το γραφικό ξυλογέφυρο του Μυρισιώτικου μαγνητίζει το φωτογραφικό φακό κάθε φορά.

Μια στάση για καφεδάκι στο "αυθεντικό" καφενείο, πάνω στο δρόμο του συνοικισμού Κότιτσα. Ξυλόσομπα, δυο τρεις φιλικές κουβέντες με τους λίγους ντόπιους που επιμένουν να μένουν ακόμα στα χωριά του Αγραφιώτη και καφεδάκι ελληνικό σε τιμή άκρως τοπική και όχι τουριστική. Σας παρακαλούμε να το προτιμήσετε όποτε σας βγάζει ο δρόμος σας...

Ακόμα μια στάση για ν' απολαύσουμε τη θέα των Αγραφιώτικων βουνών και τις κορφές που ξεπροβάλουν απ' την ομίχλη.

Και μια τελευταία, στη γραφική γέφυρα "Μπλό", πάνω στο μονοπάτι Ε4.

Δυστυχώς το ποτάμι δεν είχε αρκετό νερό να κάνουμε και το πάνω κομμάτι που περνά κάτω απ' τη γέφυρα.

Στο ποτάμι τώρα. Με μέτρια προς χαμηλή στάθμη, ο Αγραφιώτης από τη γέφυρα Επινιανών που ξεκινήσαμε, μέχρι το 1ο πέρασμα, λίγο πριν τη διασταύρωση για Άγραφα, ήταν ομαλός και με χαμηλή δυσκολία (WW II - III).

Το πέρασμα (λέγεται και της πεζογέφυρας, από την παλιά ρημαγμένη πεζογέφυρα που διασχίζει το ποτάμι πάνω απ' το πέρασμα) είναι ένα boulder garden 50περίπου μέτρων και δυσκολίας ΙΙΙ έως ΙV αναλόγως της στάθμης.

Ο Παύλος, ο Γιώργος και η Χριστίνα, κάτω απ' τη πεζογέφυρα.

Στο επόμενο video, ο Δημήτρης και η Χριστίνα, στο πέρασμα της πεζογέφυρας.

Ένα ακόμα πέρασμα καραδοκεί, δυο στροφές μετά. Μια σκάλα 100μ δυσκολίας ΙΙΙ+ έως ΙV- που μας ανέβασε κατακόρυφα το κέφι (μαζί με την αδρεναλίνη).

Σε λίγο, το βουνό κλείνει μπροστά μας. Μπαίνουμε στο φαράγγι "Τρύπα του Αγραφιώτη". Αν το ίδιο το φαράγγι είναι όμορφο, η είσοδός του είναι απλά φαντασμαγορική.

Πράσινα τοιχώματα και νερά που πέφτουν σε μικρά καταρακτάκια, δημιουργούν ένα από τα ομορφότερα μέρη. Το λένε μικρό "Πάντα Βρέχει" οι Ευρυτάνες και δεν έχουν και άδικο...

Στο επόμενο video, η Χριστίνα στην είσοδο του φαραγγιού.

Αφού χορτάσαμε να κοιτάμε τις ομορφιές γύρω μας, ξεκινήσαμε να διασχίσουμε το φαράγγι.

Τα τοιχώματα απόκρημνα και ψηλά, τα πετρώματα με σπάνιους γεωλογικούς σχηματισμούς και το ποτάμι σε χαλαρό ρυθμό (έως ΙΙΙ)

Σε λίγο θα βγούμε απ' το φαράγγι. Στο τελευταίο χιλιόμετρο μέχρι την έξοδο στον Καρβασαρά, αναπολούμε τις τόσες ομορφιές που είδαμε, αλλά και τα λίγα αλλά ευχάριστα δύσκολα περάσματα που μας χάρισε το ποτάμι.

Μακάρι οι Ευρυτάνες να κρατήσουν αντίσταση στην τεράστια επίθεση που δέχονται από τις εταιρείες ανάπτυξης υδροηλεκτρικών έργων, που έχουν βάλει στο μάτι τον Αγραφιώτη και τους περισσότερους παραποτάμους του.

  Ένας απ' τους απειλούμενους παραποτάμους είναι και το ρέμα των Αγράφων, ή αλλοιώς Αγραφιάς,

Από μια γρήγορη ματιά που ρίξαμε, ο Αγραφιάς φαίνεται πως κατεβάζει αρκετό νερό και νωρίς την άνοιξη που θα λειώνουν τα χιόνια, ίσως τον επισκεφθούμε με τα καγιάκ.

 

Το χωριό των Αγράφων, προικισμένο να βρίσκεται περικυκλωμένο από όμορφες χιονισμένες βουνοκορφές.

Το παλιό πέτρινο γεφύρι του Αγραφιά, άψογα διατηρημένο, αποτελεί ακόμα ένα κόσμημα της περιοχής.

όπως μικρό κόσμημα είναι και αυτή η ντριστέλα. Η νεροτριβή δίπλα στο μικρό ιχθυοτροφείο της ταβέρνας "Νερόμυλος" στο πόδι των Αγράφων,

όπου και καταλήξαμε για τον απαραίτητο "ανεφοδιασμό"

Ευρυτανία και Άγραφα. Ένας ευλογημένος τόπος που αξίζει να επισκεφτόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε. Ένας τόπος που όμως κινδυνεύει να μετετραπεί σε μια σειρά από εργοτάξια, υδροηλεκτρικών έργων και αιολικών πάρκων. Ας είμαστε σε επιφυλακή λοιπόν.

Συμμετέχοντες: Δημήτρης Σπυρόπουλος, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Μαργαρίτης, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Χάρης Λουκόπουλος, Παύλος Γεωργιλάς, Yvonne Walser και Νίκος Μαυρής.

Περισσότερες φωτό από τη συγκεκριμένη εξόρμηση μπορείτε να δείτε και εδώ

Διαβάστε και το σχετικό άρθρο "Στην Τρύπα του Αγραφιώτη", στο blog των Φίλων των Ποταμών.

Στο επόμενο post...

 "Ευτυχώς που είχε ομίχλη στο Μόρνο και δε μας βλέπανε..."

Περί Καγιακολογίου

Τι είναι το Καγιακολόγιο Ελληνικών Ποταμών;

Ένα blog για το καγιάκ, τους καγιάκερς και τα ποτάμια της Ελλάδας. Ένα blog που έρχεται να γεμίσει όσο μπορεί το κενό ενημέρωσης που αφήνει πίσω του το site του TEAMadara, ένα site που για αρκετά χρόνια αποτέλεσε μια πλατφόρμα βάσης για το αγαπημένο μας σπορ.
Το site του TEAMadara εξακολουθεί να υπάρχει - ενημερωμένο μέχρι την άνοιξη του 2009 - με φωτογραφίες και ανταποκρίσεις από τις καταβάσεις μας των τελευταίων 5 ετών, τους χάρτες και τις αναλυτικές περιγραφές των πλεύσιμων ποταμών της πατρίδας μας, τις ιστορίες των "πιονέρων" του σπορ, αλλά και το "εκπαιδευτικό" κομμάτι για νέους στα ποτάμια καγιάκερς.

Τα τελευταία χρόνια, οι ενημερώσεις του site λιγόστεψαν, όπως λιγόστεψε κι ο ελεύθερος χρόνος ή ακόμα και η διάθεση για μακροσκελείς ανταποκρίσεις από τις εκδρομές μας, που συνεχίζουν βέβαια να γίνονται. Από την άλλη η παρέα του καγιάκ διευρύνθηκε. Νέοι καγιάκερς αρχίζουν να εξερευνούν τα ποτάμια, μαζί με κάποιους από τους παλιούς που επιμένουν ακόμα. Η αναγέννηση της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ, με τα river parties και τα παιδικά kayak camps, είναι το μέλλον που όλοι ευχόμαστε να ανθίσει και η κοινή μας βάση αναφοράς.

Αυτό δε σημαίνει όμως πως οι "παλιόγεροι" του καγιάκ θα κρεμάσουμε τα κουπιά μας, ούτε πως θα σταματήσουμε να κάνουμε τις εκδρομές μας όσο "περιπετειώδεις" ήταν και στα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως και θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε σε ποτάμια πέραν των δυνατοτήτων μας, σε απαγορευτικές στάθμες και ώρες περασμένες. Σαφώς θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε με το στόμα ανοικτό κι εκείνο το βλέμα του "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό", ενώ τα σχοινιά θα ίπτανται πάνω απ' τα κεφάλια μας (ενίοτε με πέτρες μέσα στο σακούλι).΄Οτι θα χάνουμε κουπιά και θα σπάμε σκάφη για καιρό ακόμα το θεωρώ δεδομένο (κεφάλια να μη σπάμε μόνο γιατί είμαστε οικογενειάρχες πια οι περισσότεροι)

Όλα τα παραπάνω επιβάλουν να συνεχίσουμε να καταγράφουμε τα τεκτενόμενα στις εξορμήσεις μας, διανθίζοντάς τα με τις γνωστές πικάντικες λεπτομέρειες. Κάποιοι βέβαια θεωρούν τη συγκεκριμένη πρακτική ως κιτρινισμό και με προκάλεσαν να βάψω όλη τη σελίδα κίτρινη, αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη...

Επιστρέφουμε λοιπόν, με νέο κέφι και μέσα απ' αυτό το "Καγιακολόγιο", να καταγράψουμε όλα τα τεκταινόμενα στη μικρή αυτή κοινωνία των ποταμών. Εκδρομές, καταβάσεις, περιπέτειες, αγωνίες, αγώνες και γιορτές. Μαζί με το blog των Φίλων των Ποταμών, το οποίο έχει ήδη αναλάβει το κομμάτι των περιβαλλοντικών μας ανησυχιών, πιστεύω πως θα 'χουμε πολλά να λέμε και να συζητάμε. Χρησιμοποιώ τον πληθυντικό, γιατί θα υπάρχει η δυνατότητα σε όλους - και σας προσκαλώ - να συμμετέχετε, είτε με άρθρα είτε - αν και αυτό το φοβάμαι - με σχόλια.