Μεταπασχαλινές καγιακοεξορμήσεις. Μέρος 4ο: Καρπενησιώτης

Κυνηγώντας τα νερά κι έχοντας γυρίσει όλη την Ήπειρο, κατευθυνόμαστε νότια προς το Καρπενήσι. Μετά από την διανυκτέρευση σε σκηνάκια μεταξύ Ρεντίνας και Φουρνών, ήπιαμε τον καφέ μας μέσα στα έλατα και ξεκινήσαμε για Καρπενήσι.

          

Μια ώρα μετά περνάγαμε το Καρπενήσι και φτάναμε στο χωριό Γάβρος. Μετά τα ιχθυοτροφία με τις πέστροφες βρίσκεται το φιλόξενο ξέφωτο που φιλοξενεί κατά καιρούς καγιάκερς με αυτοκινούμενα που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα. Ένα μικρό οργανωμένο camping λείπει θα έλεγα απ' την περιοχή. 

Με το που φτάσαμε ξύπνησαν και τα παλικάρια μας, ο Αντώνης ο Βουλγαράκης, ο Νίκος ο Μπέης κι ο Ηλίας ο Μακρής, που είχαν έρθει Καρπενήσι για καγιάκ, ποδήλατο και τρέξιμο και κινούνταν με το αυτοκινούμενο του Αντώνη.

Οι υπόλοιποι της παρέας μας, αναμένονταν να φτάσουν από Αθήνα σε καμιά ώρα, οπότε είχαμε στη διάθεσή μας κάμποση ώρα να πούμε τα νέα μας με τα παιδιά, αλλά και να κάνουμε κάποιες εργασίες συντήρησης των σκαφών (βλέπε επανατοποθέτηση καθίσματος στο Mamba)

Το ποτάμι είχε μπόλικο νεράκι... ότι κι αν σημαίνει πια αυτή η έκφραση. Τα παιδιά είχαν ελέγξει τα δύσκολα περάσματα από χθες (προσεγγίζονταν εύκολα απ' το δρόμο) και ο Νίκος ο Μπέης που δεν θα έμπαινε στο επάνω κομμάτι, θα μας περίμενε "αρματωμένος" στις θέσεις των δυο κυρίως περασμάτων, με το σχοινί ανά χείρας. Βλέποντάς τον θα ξέραμε πως θα πρέπει να βγούμε να μελετήσουμε τις γραμμές που θα παίρναμε.

Το πρώτο χιλιόμετρο περνά σε σχετικά εύκολο πεδίο 2ου βαθμού - μέχρι 3ου σε κάποια σημεία, ιδανικό για να ζεσταθούμε. Ο καιρός κράταγε - σύμφωνος έως τώρα με τις προβλέψεις του μετεορολογικού - με σύννεφα και κάποια τμήματα με ήλιο. Μια σύντομη βροχή που έπεσε τελείωσε το ίδιο απότομα όσο ξεκίνησε.



Ο Fernando πλησιάζοντας στο "Κλειδί" το σημείο εκείνο που ο δρόμος είναι σκαμένος στο δεξύ τοίχωμα του φαραγγιού.



Το πρώτο πέρασμα είναι μια διαγώνια σκάλα που όμως στη σημερινή στάθμη έδινε καλές προσβάσεις και καθαρές κουπιές, κρατώντας τη δυσκολία στο 4-

Αντώνης Βουλγαράκης στο 1ο πέρασμα.

Χάρης Λουκόπουλος στο 1ο πέρασμα

Το 2ο πέρασμα είναι ένα πιο πολύπλοκο boulder garden, με όχι τόσο καθαρές ή ασφαλείς γραμμές, το οποίο καταλήγει σ' ένα μπουφ πάνω από ένα λοξό στόπερ σε αρνητικό βράχο.

Ελέγχουμε το πέρασμα, συζητάμε τις πιθανές γραμμές και τις δυσκολίες ή παγίδες που έχει η καθεμιά. Παρατασσόμαστε κατά μήκος του περάσματος, στήνουμε ασφάλειες και ο ένας μετά τον άλλο διαλέγει τη γραμμή του και εκτελεί το πέρασμα. Πρώτος ο Αντώνης, που περνά απ' την αριστερή "ντάπα ντούπα" διαδρομή, ενώ ακολουθεί ο Fernando που χαράζει μια σλαλομίστικη παραλλαγή, ξεκινώντας απ' τα δεξιά και μπουφάροντας προς τ' αριστερά στο πρώτο τμήμα του περάσματος.

Η τελική πτώση, με το επίφοβο λοξό στόπερ στον αρνητικό βράχο, αποδυκνείεται εύκολη, μια και μ' αυτή τη στάθμη νερού, εύκολα μπορεί κάποιος να μείνει αρκετά δεξιά και να "καθαρίσει" το μπουφ.

Σπύρος Παναγόπουλος στην τελική προσπάθεια.

Ο Χάρης αποδεικνύει το θεώρημα του καγιάκ (και άλλων σπορ) πως αν κοιτάζεις προς τα εκεί που δεν πρέπει να πας, εκεί ακριβώς θα καταλήξεις! Ευτυχώς δεν τα ζευγάρωσε τα σιφώνια στον Καρπενησιώτη ο φίλος μας...

Κονίδης (φωτό επάνω) και Νίκος Χειμώνας (video κάτω), στην "σλαλομίστικη" εκτέλεση του 2ου περάσματος.

Άλλος ένας σλαλομίστας - ο Ξενοφών - στην είσοδο του 2ου περάσματος

Το επόμενο σημείο που θα σταματήσουμε να ελέγξουμε είναι ένα πέρασμα τύπου S το οποίο ξεκινά λίγο στριμωγμένα στην πρόσβαση, αλλά προσφέρει στη συνέχεια μια "καθαρή" γραμμή απ' τα δεξιά. Εντάξει, δεν είπαμε να πάμε σε κάτι κλαδιά που ήταν τεεεέρμα δεξιά, αλλά ακόμα κι εκεί, το "μπιφτέκι-Παναγό" πέρασε άβρεχτος! 

Παναγόπουλος τέεεερμα δεξιά στο 3ο πέρασμα

Η συνέχεια του περάσματος... Εννοείται πως δεν πρέπει ν' ανατραπούμε στο πάνω κομμάτι του!

Αντώνης Βουλγαράκης ακολουθώντας τη γραμμή Παναγόπουλου, ενώ κάτω ο Νίκος Χειμώνας καβαλά το βράχο που χωρίζει στα δύο τη δεξιά γραμμή.

Όταν λέμε πως το πέρασμα "προσφέρει" μια καθαρή γραμμή στα δεξιά, εννοούμε πως πρέπει να κάνει κανείς και τις απαραίτητες κουπιές για να πάει στα δεξιά, αποφεύγοντας τις διόδους που επίσης "προσφέρει" το ποτάμι στο νερό του. Εκεί το πρόβλημα είναι πως δεν χωρά να περάσει το καγιάκ, τουλάχιστον μαζί με τον αναβάτη, κάτι που διαπίστωσε και μπορεί να μας επιβεβαιώσει ο φίλος μας ο Χάρης, όταν πέρυσι ένοιωσε το σκάφος του να χάνεται κάτω απ' τα πόδια του και να σφηνώνει βαθιά κάτω απ' τους αρνητικούς βράχους που "στολίζουν" την αριστερή δίοδο. 

Φωτό από την περσινή (Δεκ2009) πρώτη κατάβαση του σιφωνιού απ΄ το Λουκόπουλο...

Οι προσπάθειες απεγκλωβισμού του σκάφους. Περισσότερα για την εν λόγω περιπέτεια, εδώ (Δεκ 2009)

Ο Κονίδης περνά στο σωστό σημείο το πέρασμα, ενώ αριστερά, στο κάτω μέρος της φωτό, διακρίνεται το περίφημο "Σιφώνι του Λουκό"

Για συναισθηματικούς λόγους και μόνο, ο Νονός πρέπει να τιμήσει το σιφώνι του κάνοντας portage...

Δημήτρης Θωμόπουλος στο 3ο πέρασμα, περνά απ' τα δεξιά το "Σιφώνι του Λουκό"

Το μεσαίο (και δύσκολο) κομμάτι του Καρπενησιώτη κυλά προς το τέλος του. Τα τριάρια που συναντάμε μας φαίνονται πλέον παιχνιδάκι και ο όποιος έλεγχος γίνεται από το σκάφος. Οι επόμενοι ακολουθούν ή αποφεύγουν (αναλόγως) τη γραμμή του "μπιφτεκιού"

Στη γέφυρα της Καρίτσας ξεκινά το κάτω κομμάτι του Καρπενησιώτη. Πιο βατό σε δυσκολία (έως 3+) και με πολλές φυσικές ομορφιές, μια και σιγά σιγά απομακρυνόμαστε απ' το δρόμο, ο οποίος ανηφορίζει την πλαγιά, για να μας ξανασυναντήσει μετά τη συμβολή με τον Καρπενησιώτη, στη γέφυρα στα Διπόταμα.

Νίκος, Fernando και Σπύρος

Σύντομη στάση για ξεκούραση κι ένα σνακ και στην παρέα των εννιά καγιάκερς (Χ.Λουκόπουλος, Δ.Θωμόπουλος, Δ.Κωνσταντινίδης, Σ.Παναγόπουλος, Ν.Χειμώνας, Ξ.Χειμώνας, Ν.Μαυρής, F.Ayuso, A.Βουλγαράκης) προστίθεται και το δέκα το καλό, ο Νίκος ο Μπέης. 

Το τελευταίο κομμάτι του Καρπενησιώτη, αν εξαιρέσεις κάποιες λίγες σκάλες και boulder gardens, δυσκολίας μέχρι 3+ αναλόγως του νερού, δεν φημίζεται για τις τεχνικές δυσκολίες του, αλλά για την φυσική ομορφιά του. 

Χάρης Λουκόπουλος (επάνω) και Νίνος Μπέης (κάτω) στο τελευταίο τμήμα του Καρπενησιώτη, μετά τη γέφυρα της Καρίτσας

Μακριά απ' το δρόμο, ο καγιάκερ μπορεί να αφεθεί σ' ένα ταξίδι μέσα στη φύση, κωπηλατώντας μέσα σ' ένα βαθύ φαράγγι, σε κάποια σημεία δασωμένο από ψηλά μέχρι χαμηλά στην όχθη του, αλλά σε άλλα σημεία απόκρημνο, μαεστρικά σμιλεμένα στον κατακόρυφο βράχο, τους όμορφους Μαίανδρους του Καρπενησιώτη.

Δημήτρης Θωμόπουλος

Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα (το δέντρο που είχε κόψει όλο το ποτάμι λίγο πριν το τέλος το γνωρίζαμε και το περιμέναμε) φτάσαμε στα Διπόταμα. Η βροχή που είχε προβλέψει για το μεσημέρι το freemeteo άρχισε να πέφτει αφού βγήκαμε και αλλάξαμε. Για να μην φύγει όμως άπρακτη, είπε να την πέσει στον Ηλία και το Νίκο, που είπαν να κάνουν ένα τρεξιματάκι μέχρι το Γάβρο. Βέβαια... γιατί όχι; Προσωπικά θα προτιμήσω για αποθεραπεία τις κλασσικές μου διατάξεις των 30 δευτερολέπτων (συν ένα mesulid+muscoril: Mavris style) πριν την ταβέρνα...

προφανώς και οι υπόλοιποι ακολούθησαν

Παρά την ονομασία της. η "Ταβέρνα του Ψαρά" στο Γάβρο προσφέρει όλων των ειδών τα φαγητά, όπως γίδα βραστή που παρήγγειλε ο μοναχοφάης Λουκό και παστίτσιο - το οποίο τίμησα (αν όχι τσάκισα) προσωπικά

Στο επόμενο και τελευταίο επεισόδιο: Συνεχίζουμε να ψάχνουμε (ή ν' αποφεύγουμε;) τα νερά, στα Άγραφα...

Προηγούμενα επεισόδια:

Μέρα 1η: Από τον Ασπροπόταμο στην Κόνιτσα. 

Μέρα 2η: Αώος: Παλιοσέλι - Κόνιτσα. 

Μέρα 3η: Αώος: Δίστρατο -