Η τρίτη μέρα της εκδρομής μας ξημέρωσε ηλιόλουστη στη Κόνιτσα. Σήμερα το πρόγραμμα είχε πάλι Αώο. Θα μπαίναμε στο μέσο τμήμα του ποταμού, μέσω του παραπόταμού του του Διστρατιώτη. Αφού φάγαμε το πρωϊνό μας, μαζέψαμε σχολαστικά την κατασκήνωση και φορτωθήκαμε στα δυο αμάξια με προορισμό το Παλιοσέλι.
 |
| Μοναδική η θέα των κορφών της Γκαμήλας, στη διαδρομή Παλιοσέλι - Δίστρατο |
Μικρή στάση στο χωριό για βενζίνη αλλά και για να βρω βίδες για το μοντάρισμα του καθίσματος του σκάφους. Σκύβοντας ν' ανοίξω το ρεζερβουάρ, νιώθω ένα τράνταγμα στους μύες μεταξύ μέσης και πλάτης. Το συναίσθημα γνωστό κι επώδυνο. "Την πάτησα" σκέφτηκα, μια και ξέρω πως κάθε φορά που με πιάνει αυτή η παλιά ευαισθησία στη μέση, μ' αφήνει τουλάχιστον για μια μέρα στο κρεβάτι. Με δυσκολία σηκώθηκα και πίεσα με τη γροθιά μου πίσω απ' τη πλάτη τον κοκαλωμένο μυ. "Σπύρο" οδηγάς είπα και έκατσα στη θέση του συνοδηγού. Τα αντιφλεγμονώδη και τα μυοχαλαρωτικά ήταν πρόχειρα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου - σα να ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν. Πήρα από ένα και έβαλα και λίγο απ' τη κρέμα που μου έδωσε ο Fernando. Παρά τον πόνο και την απογοήτευση της στιγμής, δε μπόρεσα παρά να θαυμάσω πως ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο αυτοκίνητο δυό μήνες τώρα, έχει τα πάντα εύκαιρα. Για να βρω εγώ κάτι στο δικό μου το αυτοκίνητο, ανάμεσα στις δεκάδες τσάντες, κουτιά και σακίδια, πρέπει να επιστρατεύσω μέντιουμ...
Η διαδρομή Κόνιτσα Δίστρατο είναι περίπου μιάμιση ώρα. Παρά τις στροφές του δρόμου, τα μυοχαλαρωτικά έκαναν καλή δουλειά και ο πόνος είχε φύγει, ενώ οι περισσότερες κινήσεις της μέσης γίνονταν αβίαστα. Βέβαια το πρόβλημα ήταν εκεί και αν το πίεζα στο ποτάμι ήταν πολύ πιθανό να επιδεινωθεί και να "με αφήσει" στη μέση του πουθενά. Αποφάσισα να μην το ρισκάρω. Χαιρέτησα τους υπόλοιπους και δώσαμε ραντεβού στην έξοδο σε 3 με 4 ώρες.
 |
| Στην είσοδο του Διστρατιώτη |
Ο Διστρατιώτης είναι ένα όμορφο ρέμα με μικρές δυσκολίες (ένα boulder garden 3ου έως 4ου βαθμού είναι το βασικό πέρασμα) κι ένα όμορφο στενό φαράγγι λίγο πριν τη συμβολή με τον Αώο, λίγο πάνω από τ' Άρματα. Η στάθμη ήταν καλή και απ' ότι κατάλαβα τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν, τόσο στο Διστρατιώτη όσο και στο μεσαίο τμήμα του Αώου, μέχρι το Παλιοσέλι. Οι παρακάτω φωτό ποταμού από τον Σπύρο Παναγόπουλο.
 |
| Στο φαράγγι του Διστρατιώτη |
 |
| Ο Fernando στον Διστρατιώτη. |
 |
| Νίκος και Ξενοφών Χειμώνας στον Αώο |
 |
| Αώος - Το τελείωμα του περάσματος των κορμών - ένα πέρασμα που τελευταία δε δίνει καθαρές γραμμές, αλλά ευτυχώς έχει εύκολο portage απ' την αριστερή όχθη |
 |
| Ο Ξενοφών Χειμώνας στο τέλος του Long John - το μεγάλο πέρασμα του μέσου Αώου |
Κι ενώ τα παιδιά τα δίναν όλα στο ποτάμι, το δικό μου πρόγραμμα περιλάμβανε χαλαρή οδήγηση και μια καλή στάση στους Πάδες - οδηγία γιατρού. Έχει καλές ομελέτες θυμάμαι στο δημοτικό καφενείο, δίπλα στην εκκλησία με το καμπαναριό στημένο πάνω στον πλάτανο, όπου ανεβαίνεις με μια όμορφη περιστρεφώμενη σκάλα. Έχει κι ένα καλό δημοτικό ξενώνα που 'χαμε μείνει παλιότερα...
 |
| Όμορφες εικόνες από άλλη εποχή στο χωριό Άρματα |
 |
| Παλιές και παραδοσιακές κατασκευές στ' Άρματα... |
 |
| αλλά και νεότερες "μεταμοντέρνες" |
 |
| Η παλιά ντριστέλα έχει μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο |
 |
| Το ρέμα των Πάδων που πέφτει στον Αώο, σχηματίζοντας το πέρασμα "Long John". Γιατί μου φαίνεται πως κάποιοι "ψήνονται"; |
 |
Φτάνοντας πάνω στο τρίωρο στη γέφυρα του Αώου κάτω απ' το Παλιοσέλι, οι καγιάκερς δεν είχαν φανεί ακόμα. Ευκαιρία να κάνω μια μικρή βόλτα στο κομμάτι που ανεβαίνει προς Βρυσοχώρι. Το παλιό πέτρινο γεφύρι στο ρέμα του Βρυσοχωρίου, που έτσι κι αλλιώς αντικαταστήθηκε από ένα πιο σύχρονο γεφύρι πιο δίπλα, θα παραμείνει μάρτυρας του μεγάλου ρέματος που υπήρχε κάποτε εδώ, αλλά και της ιστορίας της περιοχής.
|
 |
| Το Υδροηλεκτρικό Βρυσοχωρίου, στις όχθες του Αώου |
Πλέον τα νερά του ρέματος θα μαστεύονται και θα διοχετεύονται στους αγωγούς που οδηγούν στο μικρό υδροηλεκτρικό της περιοχής, στις όχθες του Αώου.
 |
|
Μπορεί τα νερά που βλέπουμε να βγαίνουν απ' το σταθμό (φωτό επάνω) να ήταν λιγοστά, λιγότερα από 10 εκατοστά - άλλα τόσα είχαν μείνει στη κοίτη του ρέματος - πράγμα που να δημιουργεί απορία στο κατά πόσο είναι βιώσιμη η λειτουργία ενός υδροηλεκτρικού σταθμού σ' ένα τόσο μικρό ρέμα, διατηρώντας και την απαραίτητη οικολογική ροή για τη διατήρηση του οικοσυστήματος. Σε μια κουβέντα που είχα με τους εργαζόμενους στο σταθμό της "Πίνδος Ενεργειακή" - μπορεί η κατασκευή των χωματουργικών και των οικοδομικών έργων να ολοκληρώθηκε πέρυσι, αλλά μηχανολογικώς το έργο μόλις πρόσφατα ξεκίνησε να λειτουργεί και όπως μου είπαν οι εργαζόμενοι, η παροχή που χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή είναι όση σηκώνει το υπάρχον δίκτυο μεταφοράς ενέργειας, αλλά γίνονται προσπάθειες αυτό ν' αλλάξει, αλλιώς το έργο δεν είναι οικονομικά βιώσιμο. "Οικονομικά βιώσιμο". Ένας όρος που όλο και περισσότερο θα μας απασχολεί αυτό το καιρό της οικονομικής δυσπραγίας. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως δεν θα οδηγηθούμε σε καταστάσεις που θα χρησιμοποιείται ολόκληρη η παροχή του ρέματος απ' το υδροηλεκτρικό, γιατί τότε σε λίγο θ' αναρωτιόμαστε αν το ίδιο το περιβάλλον είναι βιώσιμο...
 |
| Ολοκληρώνοντας την κατάβαση του μέσου Αώου |
 |
| Περιχαρής ο Παναγόπουλος για μια ακόμα πετυχημένη κατάβαση του Αώου |
Όπως κάθε πετυχημένη κατάβαση, έτσι κι η σημερινή επιβάλλεται να επιβραβευτεί με μια καλή μάσα... στην ταβέρνα του Ανάσα! Μόνιμος σταθμός μας του Ανάσα ο οντάς κάθε φορά που βρισκόμαστε στην περιοχή, με την πληθωρική προσωπικότητα του Νίκου να μας γεμίζει ενέργεια.
 |
| (Φωτό: Σπύρος Παναγόπουλος) |
 |
| Σε πρώτο πλάνο η turbo ξυλόσομπα από ζάντες φορτηγών |
 |
| Ο Σπύρος με τον Ανάσα |
 |
| Στο τραπέζι των παππούδων. Μόλις κρεμάσουμε το κουπί, θα πιάσουμε στα σίγουρα το κομπολόϊ, όπως οι παππούδες στο κάδρο από πάνω μας... |
Μετά το φαγοπότι στου Ανάσα κι αφού είχαμε επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους καγιάκερς της παρέας - μια ομάδα ήδη βρισκόταν στο Καρπενήσι, απ' όπου μετέδιδε καλά νερά για τον Καρπενησιώτη και φήμες για καλά νερά στον Αγραφιώτη, ενώ οι υπόλοιποι θα ξεκινούσαν το πρωί να μας βρουν όπου θα καταλήγαμε.
Εκτός Καρπενησίου οι μόνες μας επιλογές ήταν τα ποτάμια της Πελοποννήσου, ο Σελινούντας κι ο Ερύμανθος που κράταγαν ακόμα καλές στάθμες. Τελικά αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς Καρπενήσι. Το μεγάλο ταξίδι από Πάδες, μέσω Καρδίτσας και Σμοκόβου ξεκίνησε στις 19.30. Μετά από έξι ώρες ταξίδι, μια ώρα περίπου απ' τον προορισμό μας, στη μέση του πουθενά, τα μάτια βασιλέψανε και επιλέξαμε ένα ξέφωτο στο δάσος για κατασκήνωση.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου