Μεταπασχαλινές καγιακοεξορμήσεις στην Ήπειρο. Μέρος 1ο

Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος πιστοί στο μεταπασχαλινό ραντεβού μας, ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας για ένα πενθήμερο καγιάκ στα ποτάμια της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας. Το Πάσχα φέτος ήτανε αργά και δυστυχώς τα νερά δεν ξέρουν από άγιες μέρες ή ραντεβού. Οι πληροφορίες που είχαμε από τους φίλους μας στην Ευρυτανία, τα Τζουμέρκα και τα Γρεβενά δεν ήταν ελπιδοφόρες, αλλά αυτό δεν ήταν από μόνο του αρκετό να σαμποτάρει την παραδοσιακή πια εκδρομή μας. Παναγόπουλος, αδελφοί Χειμώνες και Μαυρής θ' αποτελούσαν τον αρχικό πυρήνα. Ακόμα και κάποιες ασθένειες ή δουλειές της τελευταίας στιγμής, που κρατούσαν κάποιους απ' τους σταθερούς συμμετέχοντες σε αναμονή, θα λύνονταν τις αμέσως επόμενες μέρες, ώστε η ομάδα να μεγαλώσει κι άλλο. 

Στο Terios οι δυο gadgetάκηδες Μαυρής και Παναγόπουλος ουκ ολίγες φορές τσακώνονταν ποιανού το GPS δείχνει το σωστό δρόμο...

Ημέρα 1η: Τρίτη του Πάσχα. Το πρωινό μας ραντεβού στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας, είχε μισή ώρα καθυστέρηση, μια και κάποιος - και φυσικά όχι ο γράφων - στριφογύριζε όλο το βράδυ στο κρεββάτι του και δε κοιμήθηκε παρά τα ξημερώματα. Γεραααάματααα... 

Αν και οι προοπτικές δεν ήταν κι οι καλύτερες, είχαμε αποφασίσει να δοκιμάσουμε πρώτα την περιοχή των πηγών του Αχελώου, έτσι και βάλαμε πλώρη για τα χωριά του Ασπροποτάμου, στα ορεινά Τρίκαλα. Μια πανέμορφη περιοχή με λιγοστά και σχετικά εύκολα ποτάμια. Στόχος μας στην περιοχή οι Λάκμος, Καμναϊτικος (φωτό πάνω) και Ασπροπόταμος.

Στην παρέα φέτος θα συμμετείχε κι ένας Ισπανός καγιάκερ που ταξίδευε μόνος, σε μια πολύμηνη  περιοδία ανά τους ποταμούς. Έχοντας ξεμείνει από παρέα τις τελευταίες μέρες είχε την τύχη να συναντήσει τη φίλη μας τη Ντόρα στη Μάνη, η οποία και του έγραψε μια συστατική επιστολή... μας τηλεφώνησε τέλος πάντων να μας ρωτήσει αν θα μπορούσε να μας ακολουθήσει στην εκδρομή. Ώς γνωστόν, είμαστε φιλόξενος λαός και ακόμα περισσότερο φιλόξενοι άνθρωποι και δεν μας χαλάει να έχουμε κι έναν ακόμα καλό καγιάκερ στη παρέα και αν μη τι άλλο, ο Fernando είχε στο βιογραφικό του πολλά και δύσκολα ποτάμια, εντός και εκτός Ελλάδος. Εντός Ελλάδος μάλιστα, τους τελευταίους δύο μήνες που βρισκόταν εδώ είχε κάνει περισσότερα ποτάμια απ' όσα είχαμε κάνει εμείς τα τελευταία δύο - μην πω τρία - χρόνια! Επόμενη στάση λοιπόν στην Πύλη Τρικάλων, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον Fernando.

Με το κόκκινο Seat Aurea και το φορτωμένο κόκκινο Jackson Villain, ο Fernando μπήκε στο convoy του Terios και του Cherokee και όλοι μαζί αρχίσαμε ν' ανηφορίζουμε τις στροφές προς Ελάτη και Περτούλι.

 Μετά το Νεραϊδοχώρι αρχίσαμε να ρίχνουμε ματιές από ψηλά στον Καμναίτικο, ελπίζοντας πως θα μας έκανε τη χάρη να έχει αρκετό νερό να κάνουμε και το επάνω του κομμάτι, από Νεραϊδοχώρι μέχρι Πύρρα. Δυστυχώς, η εικόνα δεν ήταν και  πολύ ελπιδοφόρος.  

Ο Καμναίτικος λίγο πριν την έξοδό του στον Αχελώο.

Μετά τους μαίανδρους ο Καμναίτικος πέφτει στον Αχελώο, λίγο πάνω απ' τη γέφυρα της Μεσοχώρας. Ούτε τα νερά του πολύ μεγαλύτερου Αχελώου όμως δεν ήταν αρκετά.

Ο Ασπροπόταμος μετά τη γέφυρα Αλεξίου ονομάζεται Αχελώος. Τι Γιάννης τι Γιαννάκης... τα νερά του λιγοστά.

 Προχωρήσαμε μέχρι τη γέφυρα Αλεξίου, λίγο πιο ψηλά απ' τη συμβολή του Μουτσιαρίτικου (ελάχιστα νερά κι αυτό) όπου τα νερά του Ασπροποτάμου έβγαιναν απ' το μικρό φαράγγι αρκετά δυναμικά. Οι ελπίδες μας ανέβηκαν. Αν και το πλάνο μας ήταν να κάνουμε το Λάκμο, από Χαλίκι, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην μπορούμε να ξεκινήσουμε τόσο ψηλά, οπότε ας κάνουμε και τον Ασπροπόταμο, από Τρία Ποτάμια μέχρι γέφυρα Αλεξίου.

Αφήσαμε το ένα αυτοκίνητο λοιπόν, με στεγνά ρούχα και συνεχίσαμε για πιο ψηλά. Σε όλη τη διαδρομή, βγαίναμε να δούμε τη στάθμη του ποταμού, όπως αυτός αργοκύλαγε δίπλα στο δρόμο. Κάθε φορά ξαναμπαίναμε και πιο σκεφτικοί. Φτάνοντας στα Τρία Ποτάμια ήταν πια σαφές. Ο Ασπροπόταμος δεν έχει νερά. Μέχρι να πάνε τα παιδιά να φέρουν πίσω το τρίτο αυτοκίνητο, ο Σπύρος κι εγώ συνεχίσαμε πιο ψηλά να τσεκάρουμε και το Λάκμο. Απογοήτευση... Λιγοστό νερό και εδώ... Σε αρκετά σημεία θα κολάγαμε και θα σπρώχναμε. Σ' ένα ποτάμι χωρίς ιδιαίτερα περάσματα, το ν' απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης ενώ γλυστράς αμέριμνα με το καγιάκ σου, σε αποζημιώνει για την έλλειψη δυσκολίας (όσοι τουλάχιστον την αποζητούν). Άλλο όμως να γλυστράς και άλλο να σπρώχνεις. Ακόμα και το γνωστό slide που πέφτει απ' τα δεξιά στο Λάκμο, το οποίο πολύ θα 'θελα να ξανακάνω, δεν ήταν παρά μια νεροσυρμή... 

Το Χαλίκι και το πρώτο, απ' τα μόλις 2 ή 3 περάσματα του Λάκμου

Αφού ανασυνταχθήκαμε, πήραμε τα τηλέφωνά μας στους φίλους μας της Trekking Ελλάς. Τόσο ο Δημήτρης στα Τζουμέρκα όσο κι ο Ηρακλής στα Γρεβενά, μόλις έμαθαν πως είμασταν στη γύρα για ποτάμια, μόνο τα γέλια δεν έβαλαν. Και από νερά τι θα κάνετε; μας ρώτησαν. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, μετά από τόσες βροχές που έπεσαν στη περιοχή, τα σύντομα χιόνια που έλιωναν την επόμενη απ' τις ζέστες και τις βροχές, αλλά και οι ισχυρές βροχοπτώσεις που σάρωσαν την Ήπειρο φέτος, δεν μπόρεσαν ούτε να δημιουργήσουν ένα καλό απόθεμα χιονιού στις κορφές, ούτε να γεμίσουν τις πηγές των ποταμών. Έτσι, όσο απότομα ήρθαν τα νερά, τόσο γρήγορα έφυγαν, αφήνοντας μας... με το κουπί στο χέρι.

Πάμε στο Plan B είπαμε. Η μόνη περιοχή που έχει σίγουρα νερά, είναι ο Αώος - κάτι που μας επιβεβαίωσε και ο Καγιάκερ που πέρναγε πριν δυο μέρες από εκεί. Πορεία λοιπόν για Κόνιτσα, μέσω Μετσόβου και Ιωαννίνων. Από Τρία Ποτάμια ανεβαίνουμε Χαλίκι και από εκεί μέσω του ασφαλτοστρωμένου πια δασικού δρόμου βγαίνουμε στο Ανήλιο. Περνάμε κάτω απ' τις επιβλητικές γέφυρες της Εγνατίας και παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο που σε χρόνο ρεκόρ μας πάει Γιάννενα. Θα 'θελα να 'ξερα γιατί ένας τόσο μεγάλος, σύγχρονος και ασφαλής αυτοκινητόδρομος, τον οποίο μάλιστα χρησιμοποιούν κατά κόρον Ευρωπαϊκές και Τούρκικες νταλίκες, δεν έχει διόδια και απ' την άλλη, αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε τρελά λεφτά σε διόδια, για ημιτελείς και επικίνδυνους δρόμους στη νότια και ανατολική Ελλάδα.

Οι γέφυρες της Εγνατίας μεταξύ Ανήλιου και Μετσόβου

 Σε λιγότερο από μισή ώρα φθάνουμε στα περίχωρα των Ιωαννίνων, έχοντας παρακάμψει τις χειρότερες ίσως στροφές που έχει το ελλαδικό οδικό δίκτυο. Θυμάμαι απ' τα χρόνια που δούλευα στη περιοχή, κάθε φορά που έβρεχε, τα οδικά κοράκια - όπως λέω τους γερανούς της ΕΛΠΑ και των λοιπών εταιριών οδικών βοήθειας - έβγαιναν και παρατάσσονταν στις αλάνες μεταξύ στροφών. Οι πελάτες δεν θ' αργούσαν να φανούν...
Η περιμετρική των Ιωαννίνων μας γλύτωσε ακόμη μερικά λεπτά διαδρομής και γρήγορα βρεθήκαμε να προσπερνάμε το Καλπάκι - η όποια νύξη του Παναγόπουλου για Γόρμο θεωρούταν πλέον κακόγουστο αστείο - για να φτάσουμε κάποια στιγμή στη Κόνιτσα. 
Ο υδροδείκτης στ' αριστερά του ποταμού έδειχνε 1.10... και το νερό κάλυπτε την κοίτη απ' άκρη σ' άκρη. Μια χαρά νερό για κατάβαση, όπως ακριβώς μας τα ΄χε πει κι ο Καγιάκερ!
Αποφασίσαμε να στήσουμε τις σκηνές μας στον παράδρομο που πάει στο τοξωτό γεφύρι και το φράγμα. Ένα δρόμο που από τότε που ξηλώσανε τη σιδερένια γέφυρα, δεν τον χρησιμοποιεί και τόσος κόσμος. Δυστυχώς, η βρύση που ήταν εκεί κοντά έχει "κλειδωθεί", όπως και οι περισσότερες βρύσες στην Κόνιτσα. Γιατί άραγε;

Ο Παναγόπουλος στήνει την κανινούργια του, μονοθέσια σκηνή. Ένας απ' τους λόγους που την πήρε μονοθέσια ήταν για να την στήνει στο άψε σβήσε...

Το πρόγραμμα καταβάσεων που αποφασίστηκε λέει για αύριο το κυρίως φαράγγι του Αώου, από Παλιοσέλι μέχρι Κόνιτσα (έτσι για να ζεσταθούμε...) και αν έχει καλά νερά, την επόμενη κάνουμε Διστρατιώτη και το μεσαίο τμήμα του Αώου (Άρματα - Παλιοσέλι). Με αυτή τη σειρά θα μπορέσουμε να γλυτώσουμε και μερικές μεταφορές, αξιοποιώντας και το τρίτο αμάξι. Θα στριμωχτούμε λοιπόν μέχρι το Παλιοσέλι στο μεγαλύτερο αμάξι, το οποίο και θ' αφήσουμε στην είσοδο, θα κάνουμε το ποτάμι μέχρι τη Κόνιτσα και την επόμενη μέρα θ' ανέβουμε με τα άλλα δύο αμάξια στο Δίστρατο, για να κατέβουμε μέχρι το Παλιοσέλι, όπου θα μας περιμένει το αμάξι να γυρίσουμε. Σωστοί; 
Όλη αυτή η σκέψη για να τα οργανώσουμε μας άνοιξε όμως την όρεξη, έτσι το βράδυ φάγαμε στην πλατεία της Κόνιτσας, σ' ένα "κρεατάδικο" που ήξερε ο αρμόδιος επί ταβερνών Παναγόπουλος. Το τραπέζι αναστέναξε και το ίδιο έκαναν και τα στομάχια μας. Αν συνεχίσουμε έτσι δε μας βλέπω καθόλου καλά... Σούζα θα το πηγαίνουμε τ' αλογάκι!

Συνεχίζεται...