Ευτυχώς που είχε ομίχλη στο Μόρνο και δε μας βλέπανε...

Μετά από αρκετά "χαμένα" Σαββατοκύριακα, με μια το καιρό να μας τα χαλάει, μια οι υποχρεώσεις που είχε ο ένας ή ο άλλος, έφτασε μέσα Φλεβάρη για να μπορέσουμε να "ξεκολλήσουμε" και να μπούμε στα καγιάκ. Τα τηλέφωνα μεσοβδομαδιάτικα ήταν ενθαρυντικά και την Παρασκευή, η ομάδα έκλεισε για Σάββατο. Στόχος ο Μόρνος, με την αιτιολογία πως όσο νερό κι αν έχει (τελευταία όλα τα ποτάμια ήταν πλημμυρισμένα) δεν έχει απαγορευτική δυσκολία. Συμμετέχοντες: Κωνσταντινίδης, Ζιάκας, Λουκόπουλος και Μαυρής.


Το ραντεβού δώθηκε στο σπίτι του Κονίδη (βολικό για κάποιον...) και ως όχημα αποστολής επιλέχθηκε (από μια ευρεία γκάμα επιλογών) το Loukomobil. To καινούργιο αυτοκίνητο δηλ του Χάρη, το οποίο επιλέχθηκε λόγω του οτι θα κινούμασταν μόνο σε άσφαλτο και μακριά από κλαριά και λοιπούς κινδύνους του παρθενικού και άβγαλτου αμαξώματος.

Οι οδηγίες του Χάρη ήταν σαφείς από την πρώτη στιγμή. Μην τολμήσει κανείς και πατήσει πάνω στη ρόδα... Είσαι τρελός; Πατάς πάνω στην αλουμινένια φάσα του πατώματος; Προσοχή τον ιμάντα. Να μη σέρνεται στην οροφή! Πάτε καλά; Θα μου χαλάσετε τ' αμάξι ακόμα δεν ξεκινήσαμε;

(Μπορείτε πάντα να κλικάρετε πάνω στις φωτό για μεγαλύτερη διάσταση)

Με τα πολλά, κατορθώσαμε να ξεκινήσουμε μια ώρα μετά το ραντεβού (προφανώς ήμουν για μια ακόμη φορά στην ώρα μου) και όπως πάντα, το ντεπόζιτο του Λουκό ήταν άδειο. Κανένα πρόβλημα θα σας έλεγα, αν δεν ήταν κι αυτή η απεργία των τελωνειακών που είχε στερέψει τα πρατήρια τις τελευταίες μέρες, οπότε και το πόδι του Λουκό ήταν ελαφρύ στο πεντάλ του γκαζιού, ιδιαίτερα όταν με τους πρώτους πρόχειρους υπολογισμούς καίγαμε κοντά στα 20λίτρα... Τι "πάτα το βρε κότα" φώναζε ο Κονίδης...

- (Λουκό) Δεν το πατάω, το στρώνω. Άσε που θα μείνουμε από βενζίνη...

- (Κονιδης) Μα καλά, δεν μας είπες οτι γέμισες χθες;

- (Λουκό) Γέμισα...

- (Κονίδης) Και πως θέλουμε πάλι βενζίνη;

- (Λουκό) Εεεε... καίει λίγο παραπάνω... 330 άλογα είναι αυτά!

- (Μαυρής) Πόσααα; Και τα θέλουμε όλα μαζί σήμερα; Θα ξεμείνουμε!

- (Ζιάκας) Χμμμ... και κοροϊδεύατε εμένα πως καίει τ' αμάξι μου.

- (Μαυρής) Και προφανώς θα γεμίσουμε στο ακριβότερο πρατήριο της Ελλάδας, έτσι;

- (Κονίδης) Κοίτα να δεις Χάρη... Άσε καλύτερα να οδηγήσω εγώ, που έχω κι ελαφρύ πόδι...

- (Λουκό) Ούτε να το σκεφτείτε πως θα οδηγήσει κάποιος από σας. Να μου το μαγαρίσετε;

- (Μαυρής) Καλά το πρόσεξα πως δεν έχεις φέρει το μαξιλάρι σήμερα...

- (Ζιάκας) Σταματείστε τη γκρίνια. Πάω για καφέδες. Θέλει κανείς;

- Λουκό - Κονίδης: Σιωπή

- (Μαυρής) Έρχομαι κι εγώ μαζί να πάρουμε και καμιά τυρόπιτα.

- (Λουκό) Ούτε να το σκεφτείτε πως θα μασουλάτε τυρόπιτες μέσα στο καινούργιο αμάξι...

(Λουκό) Ζιάκα, μήπως θέλεις να πάρεις το φίλο σου τον ταξιτζή απ' το Λιδωρίκι να 'ρθει να σε πάρει από τώρα;

(Ζιάκας) Εδώ που τα λέμε... δε νιώθω και πολύ δυνατός σήμερα.

(Μαυρής) Μάλλον έχεις πέσει ψυχολογικά επειδή σταμάτησες τη γράμμωση και "θάμπωσες" φιλαράκο... Θα σου βάλω λίγο ska ν' ανέβεις... Τα κολλητάρια του Λουκό, οι Burger Project, βγάλανε και δίσκο!

Δείτε και το τρελό βιντεάκι τους...

 

 

Με τα πολλά φτάσαμε στη Μουσουνίτσα, όπου διαπιστώσαμε αυτό που κάποιοι περιμέναμε και κάποιοι... φοβόντουσαν... Είχε πολύ νερό το ποτάμι!

 

(Λουκό) Είστε τρελοί; Τι έχει νερό... Πλημμυρισμένο είναι το ποτάμι!

 

(Κονίδης) Έλα βρε Χάρη υπερβάλλεις. Μια χαρά θα πάνε όλα. Έτσι δεν είναι Σπύρο;

 

(Ζιάκας) Σιγά μη σας εμπιστευτώ. Κάτσε να πάρω το φίλο μου τον Αλφρέδο που το θυμάται το ποτάμι... απ' το 2005...

 

Μετά από την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη και αφού ο ταξιτζής τελικά εμφανίστηκε στη Μουσουνίτσα - ποιός άφησε το Ζιάκα που δεν θυμάται όχι μόνο το ποτάμι αλλά ούτε που μπαίνουμε και βγαίνουμε, να συνεννοηθεί με το ταξιτζή; - και τον στείλαμε πάλι πίσω στο Λευκαδίτι που τον περίμεναν οι άλλοι να τους ανεβάσει, καταφέραμε να συγκεντρωθούμε στην είσοδο και να ξεκινήσουμε.

(Λουκό) Γιατί έχει κάτσει μόνος του ο Σπύρος στην όχθη και κοιτάει το ποτάμι;

(Μαυρής) Άσε... τον έχει πάρει από κάτω...

(Κονίδης) Αυτό που του είπα προηγουμένως για το "θάμπωμα"; Πάω να τον φτιάξω... Σπυράκλα ΟΥΚά μου, μη τους ακούς τους άχρηστους. Είσαι ο καλύτερος!

(Ζιάκας) Χμμμ... Σα να μου φαίνεται πως ανέβηκε κι άλλο το ποτάμι όσο λείπατε...

(Λουκό) Σοβαρά; Μη μου λες τέτοια τώρα κι είχα πάρει θάρρος...

(Μαυρής) Μπείτε στα καγιάκ να φύγουμε. Πέφτει κι ομίχλη και δεν θα βλέπουμε τα περάσματα σε λίγο!

Πράγματι... μετά από δυο τρεις στροφές, και ένα δυο eject... και αφού η ομάδα είχε βρει πια το ρυθμό της, να καβαλά τα μεγάλα ομολογουμένως κύματα και ν' αποφεύγει τις  μεγάλες ομολογουμένως δίνες στους τοίχους, φτάσαμε στο πρώτο πέρασμα, το οποίο ο επικεφαλής πέρασε αβλεπή, το πέρασμα της νησίδας... 

Επάνω ο Χάρης και κάτω ο Σπύρος στο πέρασμα της νησίδας.

Κάτω ο Κονίδης στο ίδιο πέρασμα

 

Πριν ξεκινήσουμε για το επόμενο πέρασμα, διαπίστωσα πως το σκάφος μου είχε ένα μεγάλο και ασυνήθιστου σχήματος καρούμπαλο. Με μήκος 10 πόντους και βάθος 2 πόντους, το χτύπημα που ούτε κατάλαβα πως είχε γίνει, μια και δεν χτύπησα κάπου ιδιαίτερα, ήταν κάτι μεταξύ καρούμπαλου και λακούβας, με μια λευκή γραμμή να υποδηλώνει πλαστική παραμόρφωση.

"Υπέροχα" είπα. Ούτε χρόνο δεν κράτησε το Mamba. Tώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, δεν είχε πάνω από 10-12 καταβάσεις...

 

 

 

Ο Κονίδης "μαρκάρει" το χτύπημα

 

 

Μα τόσο πολύ τα 'χουν "ξεφτυλίσει" τα πλαστικά των σκαφών τελευταία; Που ναι οι καιροί που βγάζαμε 100+ ποτάμια σε 3-4 χρόνια με το ίδιο σκάφος. Τώρα πια ούτε τη σαιζόν δεν είμαστε σίγουροι πως θα κρατήσει...

 
Έβαλα μερικά κούτσουρα μεταξύ της καμπυλωμένης γάστρας και του πλαισίου του δαπέδου, μήπως και επανέλθει κάπως το χτύπημα και συνεχίσαμε. Προσεκτικά και μακριά από τα λίγα βράχια που έβγαιναν απ' το νερό.

Σε λίγο φτάσαμε στο κυρίως πέρασμα. Μια κατολίσθηση έχει δημιουργήσει ένα στένωμα με κάποια υπολύματα κορμών (καλυμένα σε αυτή τη στάθμη αλλά πάντα εκεί) να "στολίζουν" την είσοδο του περάσματος και τη συνήθη γραμμή στη δεξιά πλευρά του ποταμού να δυσκολεύει από μια δυνατή σκάλα, αμέσως πριν την υποχρεωτική στροφή αριστερά (στη συνέχεια το ποτάμι καταλήγει σ' ένα συνοθύλευμα από βράχους και δέντρα που είναι εδώ και χρόνια αδιαπέραστο)

Ελπίζω να σας εξήγησα με όλη αυτή την περιγραφή γιατί δεν δίστασα ούτε για μια στιγμή να πάρω το σκάφος επ' ώμου και να κάνω το πέρασμα... απ' τη σάρα αριστερά... 

Φυσικά, κάποιος θα πει πως επηρέασα τη ψυχολογία της ομάδας και κανονικά έπρεπε να το κάνω, αλλά...

 

Το πρώτο φαράγγι τελείωσε. Τα βουνά ήταν από πάνω μας, αλλά μπορούσαμε μόνο να φανταστούμε από παλιότερες καταβάσεις την ομορφιά των Βαρδουσίων στα δεξιά και της Γκιώνας, με την απόκρημνη και θρυλική για τους ορειβάτες πλάκα της Συκιάς. Σήμερα, όλα ήταν σαν να τα βλέπαμε πίσω από κουρτίνες. Η αφρικανική σκόνη είχε φτάσει και στα ψηλα βουνά και μέσα στα φαράγγια της Ρούμελης.

 

 

 

Μια παλιότερη φωτό για να θυμηθούμε...

 

Μετά τη Συκιά και τον κατακόρυφο βράχο ορόσημο που κρέμεται πάνω απ' την αριστερή όχθη, μπαίνουμε στο 2ο φαράγγι για το Λευκαδίτι. Δυο στροφές μετά, ξεκινά το κυρίως πέρασμα του φαραγγιού, ο θρυλικός "Κόκκινος Βράχος".

 

 

'Αλλη μια φορά τον έχω δει με τόσο νερό, τόσο ώστε να τον καλύπτει ολόκληρο...

 

 

 

Η γραμμή αν και ολίγον ψαρωτική δεν είχε μεγάλες δυσκολίες. Οι φίλοι μου δεν με πίστεψαν και έσπευσαν να με απαλλάξουν  από τα χρέη του φωτογράφου για να τους αποδείξω του λόγου το αλληθές... ενώ κάποιοι άλλοι δεν περίμεναν καθόλου...

 

 

Το πέρασμα ήταν τελικά απλά δυνατό και το σημείο του μπουφ στον κόκκινο βράχο ήταν πολύ πιο απλό απ' οτι φαινόταν...

 

 

Για τον Κονίδη βέβαια, το πρόβλημα ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς, όταν κόλλησε πάνω σε κάποιο βράχο στην αρχή του περάσματος, ανατράπηκε και... μπορούμε όλοι να φανταστούμε τη συνέχεια, βλέποντας ένα μπλε σκάφος να ολοκληρώνει με πολύ χάρη πράγματι το πέρασμα, αλλά χωρίς αναβάτη.

Εκεί ξεκίνησε η δική μου περιπέτεια. Μπήκα όπως όπως στο σκάφος και αφού κυνήγησα το ακυβέρνητο σκάφος για περίπου 200 μέτρα και ένα δυο περάσματα τρίτου βαθμού, το στρίμωξα πάνω (κυριολεκτικά) σ' ένα βράχο και περίμενα βοήθεια από ξηράς. Σε λίγο έφτασε κι ο Κονίδης και μου πέταξε σχοινί να το δέσω. Μόλις ασφάλισα το σκάφος το οποίο ήταν όπως είπαμε σταματημένο πάνω σ' ένα πλατύ βράχο κι εγώ στο μικρό έντυ από πίσω του, το σκάφος ξεκόλλησε και πέφτει πάνω μου ανατρέποντάς με. Κάνω ρολ και βγαίνω αλλά με το κουπί μου μπλεγμένο στο σχοινί που είχαμε δέσει το σκάφος. Το σκάφος γεμάτο νερό ξεκινά πάλι τη πορεία του προς τα κάτω και μόλις το σχοινί που το κρατούσαν απ' την όχθη τα παιδιά τεντώνεται, το κουπί, ακόμα μπλεγμένο μου φεύγει απ' τα χέρια. Μια μόλις προσπάθεια για hand roll, μια αναπνοή και για να δούμε αν θυμόμαστε το eject (πρέπει να το προβάρουμε που και που...)

Επιτυχία, βγαίνω και αρχίζω να κολυμπάω πίσω απ' το σκάφος μου, αλλά το κουπί μου δε το βλέπω πουθενά; Απ' οτι μου παν τα παιδιά ξεμπλέχτηκε αμέσως αλλά ήταν απασχολημένοι κι οι δύο να τραβούν το σκάφος κι έτσι...

 

Μείον ένα πράσινο Werner Sherpa λοιπόν και πιθανότατα μείον ένα επίσης πράσινο Dagger Mamba... Μήπως δε με πάει το συγκεκριμένο χρώμα; Ωραία ξεκίνησε η σαιζόν για κάποιους από μας!