Το Tasting πάει Φιδάκια

Σίγουρα έχετε πετύχει εκείνο το σήριαλ με τη μαγειρική, που κάποια τυπάκια συναγωνίζονται για το ποιος θα εντυπωσιάσει με τη μαγειρική του και θα κερδίσει την κοπέλα. Πως το λένε;

Love n’ Bites? Ή μήπως… Tasting? Tέλος πάντων… Νοιώθω σαν αυτούς τους τύπους που διαγωνίζονται στο παιχνίδι και σχολιάζουν στο video, με «καλοπροαίρετες» ατάκες, τις εξυπνάδες ή τις γκάφες των άλλων διαγωνιζόμενων. Κάπως έτσι λοιπόν λέω να σχολιάσω σήμερα το τελευταίο newsletter του Tasting of Adventures in Greece, που επιμελείται ο φίλος μου ο Σπύρος Πα (δεν είναι το καλλιτεχνικό του, απλά όλοι οι πρωταγωνιστές στο Tasting για λόγους εντυπωσιασμού και μυστηρίου, κρατάνε μόλις την πρώτη συλλαβή του επωνύμου τους) και θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή και πολύ τυχερό που μ’ έχει συμπεριλάβει, μεταξύ διαφόρων καλοφαγάδων – φυσιολατρών - περιπετειοκυνηγών στην mailing list του… Σε κίτρινο φόντο – όπως καταλαβαίνετε – τα «καλοπροαίρετα» σχόλιά μου...

Tasting of adventures in Greece (No 174).... "Το ροζ DVD"

Αγαπητοί Φίλοι καλημέρα,

Καταρχήν θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους αναγνώστες του tasting….για τα πολύ __?__ λόγια που μου στέλνετε (το άφησε κενό ο ποιητής - μάλλον θα ήθελε να γράψει «για τα πολύ πιπεράτα ή πολύ προσωπικά λόγια» εξ’ ου και ο τίτλος) και πόσο σας έχει λείψει, αυτό το διάστημα. Στην συνέχεια θα ήθελα να σας καθησυχάσω, ότι το tasting…. δεν σταμάτησε τις ανταποκρίσεις του απλά υπήρχε μία περίοδο ανάπαυλας, των περισσοτέρων (όχι όλων) των πρωταγωνιστών, που συνήθως μετέχουν στις περιπέτειες μας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε συχνό ρεπορτάζ των τεκταινομένων αυτή την περίοδο (μάλλον ο Σπύρος εννοεί πως έλειπε ο ίδιος από τις τελευταίες καταβάσεις και καταβροχθίσεις που έκανε η ομάδα καγιάκ τουλάχιστον…)

Το ΣΚ που μας πέρασε το tasting… βρέθηκε στην περιοχή του Θέρμου για τα πολύ όμορφα Φιδάκια (παραπόταμος του Ευήνου) ένα πολύ στενό ποτάμι που επί της ουσίας αποτελεί για τους καγιάκερς και την εισαγωγή στο creeking (αν και μάλλον τα πρωτεία έχει ο Άνω Λούσιος που είναι και πιο στριμωκτός). H δυσκολία του είναι ΙΙΙ έως ΙΙΙ+ στην κλίμακα WW. Όσον αφορά τον καιρό το freemeteo είχε 98% επιτυχία, ενώ το Poseidon είχε 100%. Δηλαδή συννεφιά με 10 βαθμούς θερμοκρασία ήταν ότι έπρεπε (αν και Greek Statistics αυτά τουλάχιστον είναι αξιόπιστα).

Την παρέα αυτή την φορά αποτελούσαν εκτός του γράφοντος, ο Νικος Χει, Σπύρος Ζι, Νίκος Μαυ, Χάρης Λου, Δημήτρης Θω και guest star οδηγός η Μαριλένα. Συνάντηση στο flocafe στα Μέγαρα με καθυστερημένους τους συνήθης ύποπτους (εννοεί προφανώς τον εαυτό του με το Μητσάκια που ήρθαν με 10 λεπτά καθυστέρηση και το Λουκό που άργησε τόσο πολύ που κάποιοι πρότειναν να τον αφήσουμε πίσω. Οι Μαυρής - Ζιάκας ήταν όπως πάντα Άγγλοι στο ραντεβού τους). Μετά τις ανακατατάξεις και μεταφορτώσεις ξεκινήσαμε το ταξίδι. Στάση στο θρυλικό Χάνι Μπανιά για ένα γρήγορο καφεδάκι στην Βάσω και ανίχνευση τι θα φάμε στην επιστροφή.

Υποχρεωτική η στάση στο εστιατόριο "Το Χάνι", της Βάσως και της Ντίνας, στο Χάνι Μπανιά

Ο υδροδείκτης στην είσοδο έδειχνε 58 cm πράγμα το οποίο ήταν αναμενόμενο διότι στην μεριά του Εύηνου στο Χάνι Μπανιά στην γέφυρα ο υδροδείκτης ήταν στα 110 cm άρα η εμπειρική παρατήρηση (του κυρ Πέτρου προφανώς γιατί εμείς οι υπόλοιποι ούτε καν ξέρουμε που είναι αυτός ο φημισμένος υδροδείκτης) ότι τα στα Φιδάκια ο υδροδείκτης είναι συνήθως -50cm μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο περίπου θα είναι η στάθμη. Πράγματι αυτό ισχύει και φέτος, αυτό όμως που πιστεύω ότι δεν ισχύει είναι ότι τα 60cm δεν είναι η κλασσική μέτρια στάθμη του, αλλά κάτι παραπάνω και μάλιστα πολύ ωραίο διότι το νερό είναι γρήγορο και οι γραμμές όταν τις ακολουθείς είναι ένα ποίημα.

Επάνω: Διασχίζοντας τη γέφυρα Bailey του Εύηνου, στο Χάνι Μπανιά

Κάτω: Στη φρεσκοασφαλτοστρωμένη διαδρομή Χάνι Μπανιά - Ανάληψη που μας "κέρδισε" αρκετά χιλιόμετρα δρόμο.

Τα Φιδάκια στη γέφυρα από Θέρμο προς Δρυμώνα. Από τους ομορφότερους πλεύσιμους παραπόταμους του Εύηνου.

Ιδιαίτερα στα πρώτα βράχινα μπλοκ οι ‘’γλώσσες’’ από την μία πτώση στην άλλη σου δίνουν την αίσθηση ενός χορευτή επιπέδου Νουρέγιεφ, Μπαρίσνικοφ ή κάτι τέτοιο. (Δεν ξέρω ποιά ή μάλλον ποιος ήταν η μούσα που ενέπνευσε τον ποιητή, πάντως εγώ μάλλον σαν ράπερ ή μπρέικ-ντάνσερ τα πέρναγα τα συγκεκριμένα στόπερ) Τα στόπερ θα έλεγα ότι δεν είναι ιδιαίτερα δυνατά, αλλά ικανά να σε κρατήσουν για λίγο αν δεν προσέξεις. Κατά την διάρκεια του ντυσίματος εγώ και ο Νίκος Μαυ είχαμε περιγράψει για πολλοστή φορά τις "ηρωικές" μας πράξεις, όταν σε κάποια παλιότερη κατάβαση είχαμε μπει οι δύο μας με την πολύ υψηλή στάθμη των 90cm. (2 μέτρων και 90 θέλεις να πεις Σπύρο. Τότε που σκύβαμε για να περάσουμε κάτω απ’ τη γέφυρα. Ακόμα έχω το γδάρσιμο στο κράνος...) Βέβαια αν και το λέγαμε με καμάρι δεν ξέρω αν αντιλήφθηκαν οι υπόλοιποι με πόσο σφίξιμο είχαμε μπει τότε.

Ο Νϊκος στα Φιδάκια το Νοέμβριο του 2005, με 2.90 (πέρασμα της ράγας)

Πάντως στα eddy που καταφέρναμε να πιάνουμε με αυτή την στάθμη, οι χτύποι στην καρδιά μας πρέπει να ακουγόταν μέχρι το Θέρμο, ενώ το άγχος μας δημιουργούσε κούραση. (Από εκείνους τους χτύπους πρέπει να δημιουργήθηκε και η κατολίσθηση αριστερά πριν από το πλέον ομώνυμο πέρασμα) Αυτά τα λίγα για τις "σκέψεις του στρατιώτη πριν την μάχη".

Επάνω: Ετοιμασίες πριν μπούμε στο ποτάμι.

Κάτω: Εμπρός καλό μου σκάφος. Ο Σπύρος με το brand new Λιλιανάκι - Ειρηνάκι 11 (Ο αριθμός νηολογίου δεν είναι τυχαίος. Σκεφτείτε μόνο πόσα σκάφη έχει σπάσει ο Σπυράκος…)

Το νεράκι στο ποτάμι πεντακάθαρο μπλε χρώματος. Στις 12.45 ξεκινήσαμε την κατάβαση και αυτό που βλέπαμε απέξω αποδείχτηκε και στην πράξη ότι τα 60cm δεν έχουν σχέση με τα παλιά είναι μία υπέροχη στάθμη για καλό καγιάκ.

Σπύρος Παναγό και Νίκος Χειμώ στα πρώτα μέτρα της διαδρομής

Η ομάδα κινήθηκε γρήγορα από eddy σε eddy μέχρι το 1ο πέρασμα , έξω για scouting και στήσιμο καμερών και ασφάλειας (Έεεετσιιι. Μ’ αρέσει αυτή η σειρά προτεραιότητας!).

Ο Νίκος Χειμώνας (επάνω) και ο Δημήτρης Θωμόπουλος (στο video κάτω) στο 1ο πέρασμα

Το Μπιφτέκι Πα και το "μαθητευόμενο" μπιφτέκι Χει έκαναν το πέρασμα, (για τους μη εξικοιωμένους στην ορολογία του tasting, «μπιφτέκι» είναι αυτός που δοκιμάζει πρώτος το δύσκολο και αμφιλεγόμενων γραμμών πέρασμα) στην συνέχεια και οι υπόλοιποι, ενώ τα γέλια και η χαρά μας ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας μετά την κάθε επιτυχή και με άνεση εκτέλεση του περάσματος.

Χάρης Λουκόπουλος και Σπύρος Ζιάκας στο πρώτο πέρασμα

Στην συνέχεια στο σημείο της κατολίσθησης όπου δεν είναι τόσο έντονη πια διότι η δύναμη του νερού άνοιξε και πάλι τον δρόμο

Ο Χάρης στο πέρασμα της κατολίσθησης και (κάτω) ο Νίκος στο video του περάσματος

Η ομάδα πέρασε και πάλι στα γρήγορα, ενώ πριν την «πτωσούλα» με το διαγώνιο στόπερ η συζήτηση στράφηκε περί του γνωστού απαγορευμένου DVD.

Όπως πάντα μπορείτε να "κλικάρετε" στις φωτό για μεγαλύτερη διάσταση

Υποθέτω ότι ξεκινήσαμε αυτή την συζήτηση γιατί ίσως το επόμενο πέρασμα όχι η «πτωσούλα» αλλά η «ράγα» θα προμήνυε πολύ έντονο, να το πω ευγενικά... sex, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί το συζητάγαμε εκείνη την στιγμή (απ’ ότι κατάλαβα μάλλον γιατί ο Ζιάκας δεν το χε δει το επίμαχο βιντεάκι και ήθελε να του το περιγράψουμε – εξ ‘ου και τα 20 λεπτά καθυστέρησης).

Η «πτωσούλα» με αυτό το νερό γίνεται πιο εύκολη και επί της ουσίας δεν σε ενοχλεί το διαγώνιο στόπερ. (Γεωγραφική και μόνο παρατήρηση – εξ ’ου και η αλλαγή χρώματος: Εννοεί την πτώση ενός περίπου μέτρου στ’ αριστερά του ποταμού - αμέσως πριν την ενδιάμεση «τυφλή» γέφυρα - που συνήθως σε πατάει και/ή σε ρίχνει στο βράχο μπροστά) Στην συνέχεια ακολουθεί το πέρασμα της «ράγας» και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι η ράγα ή έχει μετακινηθεί ή με αυτό νερό σου επιτρέπει να ακολουθήσεις και άλλες γραμμές, εκτός της κλασσικής από άκρη δεξιά.

Αυτή την φαεινή ιδέα είχα και είπα να το δοκιμάσω. Δηλαδή να πάω προς τον βράχο στην μέση ξυστά από αριστερά του και να συνεχίσω με ταχύτητα διαγώνια αριστερά, για να αποφύγω το μπλοκ της δεξιά συστάδας βράχων και να κάνω ‘’μπουφ’’ αριστερά από τον προτελευταίο βραχάκι, να γύρω δεξιά και να ακολουθήσω την κλασσική γραμμή. (Αυτή δηλαδή η περιγραφή Σπύρο μου, είναι για το κοινό του tasting? Ακόμα κι αν είχαμε το βίντεο της προσπάθειας δεν θα μπορούσαμε να σε ακολουθήσουμε… Μμμμ… Ελπίζω αυτές οι λίγες φωτογραφίες που τράβηξα να μπορέσουν να βοηθήσουν το μέσο αναγνώστη να καταλάβει, το μέγεθος του «μπιφτεκιού»)

Η προπόνηση στην πίστα τα 2 προηγούμενα ΣΚ μου έδινε και άλλο αέρα, θα έλεγα και αυθάδεια. Αν και μέχρι το «μπουφ» πήγα «by the book» την γραμμή, εν τούτοις το «μπουφ» το έπιασα μέση και αριστερά και όχι δεξιά, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα με την ταχύτητα που είχα να σφηνώσω με το πλάι στον τελευταίο βράχο να με γυρίσει με την όπισθεν και από εκεί έγινε του «ροζ DVD»

Έπεσα με την όπισθεν, τούμπαρα και κόλλησα σε κάτι βράχια οι πρώτες προσπάθειες για ρολ ήταν άκαρπες.

Στη συνέχεια βρέθηκα στημένος για ρολ από αριστερά - άκαρπο και αυτό - και αφού πέρασα κοπανώντας το κράνος μου στα βράχια, το πεδίο ηρέμησε κάπως (είχες περάσει όλο το πέρασμα ανάποδα Σπύρο μου, γι αυτό…)

Ηρέμησα και προσπάθησα για ρολ πάλι από τα δεξιά αυτή την φορά, άκαρπο και αυτό, ενώ συνέχισα να ταξιδεύω αναποδογυρισμένος, πράγμα το οποίο δυσκόλευε τον Δημήτρη να μου πετάξει το σκοινί, αλλά και όταν βρέθηκα κοντά του εκεί που ήταν στημένος, το βάρος του καγιακ και το δικό μου (να κάνεις λίγο δίαιτα το σκέφτηκες; θα έλεγε με στόμφο ο Ζιάκας) σε συνδυασμό με την ταχύτητα του νερού δεν μπόρεσε να με συγκρατήσει.

(Εεεε... φοβήθηκε μη σπάσει και κανά νύχι ο Μητσάκιας… Να τα βράσω τα μπράτσα σου και τα πτυχία διάσωσης, ανεκδιήγητε που άφησες το φίλο μας να κολυμπήσω ολόκληρο το φαράγγι. Ας μην ήμουν ανεβασμένος στο ψηλότερο βράχο για να έχω καλή φωτογραφική κάλυψη κι ας μην είχα την κάμερα στα χέρια και θα πήδαγα ευθύς μέσα στο ποτάμι να σε βοηθήσω φίλε μου Σπύρο!)

Προσπάθεια για ρολ ενώ το χέρι μου κτύπησε σε ένα βράχο και άφησα το κουπί προς στιγμή, ξανά προσπάθεια για ρολ άκαρπη και αυτή είχα μείνει πια από ανάσα και είπα να ακολουθήσω την προσφιλή τακτική του eject. (Καλά… εσύ ξεπέρασες και τη δική μου περιγραφή απ’ το Μόρνο… Πάρτο το oscar σκηνοθεσίας φιλαράκο. Δικό σου και το οscar πρωτότυπου σεναρίου) Έτσι εγώ ο Σπύρος Πα, το σκάφος Λιλιανάκι-Ειρινάκι 11 και το κουπί μου κολυμπήσαμε με μεγαλοπρέπεια το πέρασμα και τα συν αυτό στόπερ και μπλοκ βράχων. Πιάνοντας κολυμπώντας eddy στο φαράγγι λίγο πιο κάτω, ήλθε εν τω μεταξύ και ο Νίκος Χει να με βοηθήσει.

Θωμόπουλος στη "κλασσική γραμμή" του περάσματος της "ράγας"

κι ένα video με το Λουκόπουλο στο εν λόγω πέρασμα

Το αστείο ήταν ότι λίγο πριν ξεκινήσω το πέρασμα είχα πάει για κατούρημα και ξέχασα το φερμουάρ του dry suit μου ανοικτό με αποτέλεσμα να γεμίσω και νερά στα πόδια αυτό το είδα εκ των ύστερων όταν βγήκαμε από το ποτάμι. (Κι όμως θα ορκιζόμουν πως τα νερά που ήταν μέσα στη φόρμα ήταν κίτρινου χρώματος… Δεν κάνει κακό να παραδεχθείς ότι φοβήθηκες Σπύρο…)

Τέλος το σκάφος απέκτησε στην 2η μόλις κατάβαση του μία αξιέπαινη χαρακιά στο πάτο του. (Τελικά, τα Mamba τείνουν ν’ αποδειχθούν… Μapa!!@#$$)

Σε λίγο (σε κανένα τέταρτο δηλαδή, μιας και είμαστε εκπαιδευμένοι ν’ αντιδρούμε άμεσα και συντονισμένα σε ανάλογες καταστάσεις) ήλθαν και οι υπόλοιποι, ενώ όπως καταλάβατε το πέρασμα έγινε από όλους αλλά από την κλασσική γραμμή. Τι έφταιξε και δεν έγινε σίγουρα ότι δεν έπιασα σωστά το μπουφ και να γύρω προς τα δεξιά και να φύγω, είναι η τεχνική πλευρά, άλλο είναι ότι εστίασα να φθάσω στο μπουφ και δεν έδωσα το ίδιο βάρος πως θα κάνω το μπουφ, τέλος ήταν λάθος μου όταν κάνεις μία άλλη γραμμή με δυσκολία δεν πρέπει να είσαι μπιφτέκι, αλλά 2ος ή 3ος ,μετά από κάποιον που θα κάνει την κλασσική γραμμή, ώστε να έχεις βοήθεια και εντός καγιάκ αν χρειασθεί. (To be biftek or not to be? To be! To be!)

Επανασυνδεδεμένη η ομάδα, μετά το "κυνηγητό" στο πέρασμα της ράγας, ξεκινά για νέες περιπέτειες...

Το επόμενο πέρασμα είναι η μικρή πτώση η οποία είναι πολύ άνετη με αυτό το νερό (Γεωγραφικό πάλι σχόλιο: Μιλάμε για την πτώση δίπλα στο πλατάνι, που αν ξεφύγεις και πας δεξιά σ’ έφαγε ο λύκος ο μαύρος – το αρνητικό δηλαδή που δημιουργείται στον τοίχο δεξιά) και μετά δυστυχώς το ποτάμι τελειώνει.

Ο Παναγό (επάνω) και ο Θωμό (στο video κάτω) στο τελευταίο πέρασμα

 

Η ομάδα των 6 σε 2 ώρες περίπου ολοκλήρωσε το ποτάμι, πολύ άσχημη εντύπωση και απαίσια βρωμιά τα πάρα πολλά σκουπίδια που πετάνε οι ντόπιοι σε εκείνο το σημείο.

Τραγικό το θέαμα των σκουπιδιών που συναντάμε κάθε χρονιά που ερχόμαστε στα Φιδάκια. Ντρεπόμαστε για λογαριασμό αυτών που τα ρίχνουν και κυρίως των αρμοδίων που τους αφήνουν να τα ρίχνουν

Μολύνουν τα μάτια μας, το σώμα μας και την ζωή τους την ίδια διότι δεν επιτρέπεται σε μέρη που δεν είναι δύσβατα, παντού πάει άσφαλτος, κοντά σε μεγάλες πόλεις να μην έχουμε οργάνωση για τα μπάζα και τα σκουπίδια, αλλά όλα να τα πετάμε «ισα κατ’ να τα πάρει το πουτάμ’» σύμφωνα με την ντοπιολαλιά. Από την άλλη όμως το FOCUS μας έτσουξε όταν με άσχημο τρόπο βέβαια μας έθιξε πράγματα που μας πειράζουν.

Η μάχη συνεχίσθηκε στην ταβέρνα Χάνι, στην Βάσω όπου τα μαγειρευτά, οι σαλάτες και τα καραφάκια με τσίπουρο του κυρ Πέτρου έδιναν και έπαιρναν.

Ευχή της ημέρας ήταν σε κάθε τσούγκρισμα «τα σκάφη να ξαναγίνουν ανθεκτικά» ή μάλλον εννοούσαμε να είμαστε καλά με υγεία και για τα επόμενα χρόνια να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια με το ίδιο κέφι και χαρά, που μας δίνει αυτή η ενασχόληση μας με το τουριστικό καγιάκ (κάποιοι φίλε μου Σπύρο νομίζουν πως είναι ακόμα αθλητές και την έχασαν την «τουριστική» την εκδρομούλα) και όλη την συν αυτό φιλοσοφία που περιέχεται, όπως σε κάθε τέτοιου είδους δραστηριότητες άλλωστε.

Καλή εβδομάδα

Σπύρος

Σημείωση Καγιακολογιάρχη: Ευχαριστούμε θερμά το "Σπύρο το Πα" για την προθυμία του να "εκθέσει" το άρθρο του Tasting στον κίτρινο τύπο!

Διαβάστε και το σχετικό περιβαλλοντικό άρθρο "Φιδάκια Αιτωλοακαρνανίας. Μπαζώνοντας την ομορφιά" στο blog των Φίλων των ποταμών