Καλή έναρξη σαιζόν στον Άνω Λούσιο

Το περασμένο Σάββατο οι "πάλιουρες" καγιάκερς (κάποιοι μας ονομάσανε Old Generation αλλά ξεχνάνε την δικιά τους ηλικία...) μαζευτήκαμε για ένα χαλαρό ξεκίνημα της φετινής σαιζόν ποταμιών, που αλλού; Στο "ευλογημένο" ποτάμι, που κρατά νερό και ένα αξιοπρεπές επίπεδο δυσκολίας όλο το χρόνο, τον Άνω Λούσιο.

Η συνάντηση ήταν όπως πάντα πρωϊνή. Αν και το ραντεβού 7.30 το πρωί στο σπίτι του Λουκό, φάνηκε υπερβολικά νωρίς για κάποιους, για άλλους κρίθηκε υπερβολικά αργά. Αυτοί οι άλλοι (ή μάλλον ο άλλος) πάντως δεν ήρθε στο RV, μια και για λόγους ανωτέρας βίας (τράβα με- να πάω στο party - κι ας κλαίω) τον ανάγκασαν να αυτονομηθεί (αυτοκινηθεί μάλλον) και να μας συναντήσει στο γνωστό RV point στα Flocafe της εθνικής, έξω απ' τα Μέγαρα.

Δεν χρειάζεται να πω πως ήμουν γι ακόμα μια φορά, Άγγλος στο ραντεβού μου... αυτό μπορεί να το μαρτυρήσει και ο Θωμό που φτάσαμε μαζί, δέκα ολόκληρα λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα, αλλά και ο ίδιος ο Λουκό, που δεν μπορούσε να κλείσει το στόμα του, όχι από τη νύστα αλλά από την έκπληξη όταν μας είδε να τον περιμένουμε ήδη ξεφορτωμένοι έξω απ' το σπίτι του!

Για ακόμα μια φορά η καθυστέρηση ξεκίνησε από την ομάδα της Αγίας Παρασκευής. Όχι δεν έφταιγε βέβαια ο Παναγό... που να φανταστεί ο άνθρωπος πως θα χρειαστεί να πάρει αμάξι. Και βέβαια έχει αμάξι ο Παναγό... Ένα πράσινο Vitara με σήμα της Μετάβασης στη ρεζέρβα. Όχι, δε μπορώ να πω πως έχει να εμφανιστεί με αυτοκίνητο από τα "πέτρινα" χρόνια της Μετάβασης... Σίγουρα τον έχω ξαναδεί να το φέρνει σε εκδρομή καγιάκ... τουλάχιστον ακόμα μία φορά την τελευταία δεκαετία.
Όχι λοιπόν, δεν έφταιγε ο Παναγό, αλλά ο Κονίδης, o οποίος για λόγους διευθυντικού prestige "έσπρωξε" το Highlander (only one reamains) και αντ' αυτού πήρε... μια μπέμπα, οπότε ακολουθώντας το πετυχημένο μοντέλο Κούρλα "έχετε δει ποτέ executive car με σχάρες;" μάλλον θα μονιμοποιηθεί στη θέση του guest driver. Τώρα αν οι λόγοι prestige ήταν η αλήθεια ή απλά ούτε η οδική βοήθεια δεν ερχόταν πια να του το βάλει μπρος κάθε πρωί, δεν το γνωρίζω. Αν πάντως δείτε καμιά μαύρη BMW στην εθνική Αθηνών Κορίνθου, μην βιαστείτε να κάνετε πλάκα του οδηγού. Υπάρχουν και παλαβοί στο δρόμο...

Κλικ στις φωτό για μεγένθυνση

 Στο Λούσιο, τα νερά ήταν στα κλασσικά καλοκαιρινά επίπεδα. Αφού μεταφορτώσαμε και το σκάφος του Σπύρου στο αυτοκίνητο του Χάρη, ξεκινήσαμε όλοι μαζί για την Αρχαία Γόρτυνα και την είσοδο του Άνω Λούσιου.

Μπορεί ο ένας Δημήτρης να έχει κάνει κλασσικό χορό στα νιάτα του και να τα καταφέρνει καλά πάνω στη σχάρα, αλλά ο άλλος Δημήτρης μάλλον χρειάζεται λίγο υποστήριξη, την οποία πληθωρικά προσέφερε ο Σπύρος.

Το νερό στον Άνω Λούσιο ήταν στη συνηθισμένη του καλοκαιρινή στάθμη (33-34εκ στο μικρό υδροδείκτη στη βάση της γέφυρας δεξιά) και τα πρώτα 100 - 200 μέτρα δευτέρου βαθμού, προσφέρουν το ιδανικό ζέσταμα.

Πριν το πρώτο πέρασμα (στο σημείο που ξεκινούν οι αγώνες - μην ξεχνιόμαστε... φέτος θα τους κάνουμε ότι και να γίνει - συνταξιούχοι και έφεδροι μαζί) υποχρεωτική στάση για scouting. Ένα δέντρο που έχει πέσει από πέρυσι στο ποτάμι είναι σφηνωμένο πάνω απ' τον "Ωμοβγάλτη" και κάθε φορά, ανάλογα πως μετακινείται, η γραμμή του περάσματος αλλάζει και λίγο.

 

Κονίδης στον Ωμοβγάλτη

Νίκος (επάνω) και Χάρης (κάτω) στον Ωμοβγάλτη

 

Αμέσως μετά τα μικρά S-άκια... ένα απολαυστικό πεδίο ΙΙ έως ΙΙΙ βαθμού, με στενές στροφές και μικρά ντροπς. Το πεδίο αυτό, από τον Ωμοβγάλτη μέχρι τον καταρράκτη, αποτελεί το πρώτο κομμάτι των αγώνων του Άνω Λούσιου και είναι χαρακτηριστικό της μορφολογίας του ποταμού και των δυσκολιών (πλην 3 συγκεκριμένων περασμάτων) που συναντάμε σε όλο τον Άνω Λούσιο.

Παναγό (επάνω), Λουκό (κάτω) και Θωμό (στο video πιο κάτω)

Ο καταρράκτης είναι ένα από τα σημεία του ποταμού που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Σε χαμηλές στάθμες η γραμμή πρόσβασης δεξιά εμποδίζεται από βραχάκια, που μπορεί να σε διώξουν αριστερά, δυσκολεύοντας (ψυχολογικά περισσότερο) την προσέγγιση στην δίμετρη πτώση.

Επάνω ο Χάρης στον καταρράκτη και κάτω οι δυο Σπύροι... Παναγό και Ζιάκας

Σε χαμηλή στάθμη θέλει επίσης προσοχή ο βράχος αριστερά, στο ξεκίνημα της πτώσης. Κρατάμε δεξιά. Σε πιο ύψηλές στάθμες θέλει προσοχή η προσγείωση, μια και ένα αρνητικό στη βάση του δεξιού βράχου,  κρατάει και μπορεί να ταλαιπωρήσει κάποιον με "σκουριασμένο" ρολ.

Επάνω: Ο Θωμό στον καταρράκτη και ο Νίκος φωτογραφίζει από ψηλά.

Κάτω ένα video και μερικές φωτο από αυτή την ασυνήθιστη γωνία.

Επάνω η προσέγγιση στον καταρράκτη

Κάτω, δυο φωτό από το στενό σημείο του καταρράκτη και η λίμνη προσγείωσης

Στη μικρή λίμνη στη βάση του καταρράκτη 

Όσες φορές κι αν το έχουμε κάνει αυτό το πέρασμα, η αδρεναλίνη παντα παραμένει ψηλά. Λίγο η προβληματική πρόσβαση, λίγο η στενή είσοδος και η κουφάλα στ' αριστερά, λίγο το στόπερ στην προσγείωση... όλα συνηγορούν για ένα αξέχαστο κάθε φορά πέρασμα.

Μετά τον καταρράκτη συνεχίζουμε σε μικρά boulder gardens, II έως III- βαθμού και πολύ γρήγορα φθάνουμε στο "αδιαπέραστο". Στο σημείο αυτό το ποτάμι περνά μέσα από κάτι δέντρα, με μια μικρή χαρακτηριστική πτώση 30εκ. Μένουμε στη μέση και μετά πηγαίνουμε προς τη δεξιά όχθη, όπου πιάνουμε ένα μικρό έντυ. Η διαδικασία είναι γνωστή σε όσους έχουν ξαναπεράσει από εδώ, αλλά θα την περιγράψω λίγο, μια και όλο και περισσότεροι καγιάκερς βγαίνουν στα ποτάμια και ίσως θέλουν να έλθουν κι εδώ. Συμβουλή μου πάντως είναι να έλθετε με κάποιον που γνωρίζει το ποτάμι, αλλά και που πρέπει να σταματήσει (όχι το Ζιάκα δηλαδή). Ο πρώτος που θα πιάσει το έντυ (πάμε ένας ένας προφανώς) βγαίνει απ' το σκάφος και περπατά μέσα στο νερό, όχθη όχθη, για δέκα περίπου μέτρα πριν το ποτάμι ξαναστρίψει αριστερά. Αφού βγει απ' το νερό, μπορεί να πιάσει τους άλλους που πλέον μπορούν να προσεγγίσουν το σημείο αυτό με το καγιάκ. Η προσέγγιση θέλει χαμηλή ταχύτητα γιατί το ποτάμι αυξάνει την ορμή του στο σημείο αυτό και αν γκελάρετε στο βράχο μπορεί να σας παρασύρει πρρος το αδιαπέραστο. Το αδιαπέραστο είναι δυο διαδοχικές πτώσεις 1.5 με 2μ με πονηρές προσεγγίσεις και παγίδες στην προσγείωση (φωτό κάτω). Απαιτεί πάνω από μέτρια στάθμη, καλές γραμμές και αποφασιστικές κινήσεις. Ελάχιστους ξέρω που το έχουν δοκιμάσει. Υπό συνθήκες γίνεται, αλλά δεν προτείνεται. 

Το portage γίνεται απ' τη δεξιά όχθη, με λίγο κουβάλημα και λίγο καταρρίχηση. Αμέσως μετά ξεκινά το "Μεγάλο Πέρασμα", όπου γίνεται το σκέλος της ατομικής χρονομέτρησης στους αγώνες. Τα πρώτα 50 μέτρα είναι ένα απαιτητικό σλάλομ ΙΙΙ έως ΙV βαθμού (ανάλογα το νερό), με αρκετές οριακές στροφές πάνω από σκαλοπάτια, που τελειώνει σε ένα στένωμα με δυνατό στόπερ (που σε υψηλές στάθμες κρατάει) δίπλα σε αρνητικό βράχο.

Παναγό (επάνω) και Κονίδης (κάτω) στο πάνω τμήμα του μεγάλου περάσματος.

Κάτω ο Χάρης στο ίδιο πέρασμα

Ζιάκας επάνω και Θωμόπουλος κάτω στο μεγάλο πέρασμα

Στο δεύτερο τμήμα του μεγάλου περάσματος, μικρές πτώσεις και οριακές στροφές συνεχίζουν να δίνουν το παρών, αλλά ενδιάμεσα σου δίνουν τη δυνατότητα για διορθώσεις. Συνολικά τα 100 αυτά μέτρα, όπως τα τρέχουν συνεχόμενα και με χρονομέτρηση οι διαγωνιζόμενοι, αποτελούν ίσως το πιο συναρπαστικό και απολαυστικό κομμάτι του ποταμού.

Από το τέλος του μεγάλου περάσματος και μέχρι το τρίτο μέρος του αγώνα, μεσολαβούν κάποια μικρά boulder gardens, όπου όμως η τοπογραφία σε συνδυασμό με την πίεση του νερού, οδηγούν σε σφηνώματα ή και επίπονες ανατροπές... (Φωτό κάτω)

Το τρίτο κομάτι του αγώνα, το Head to Head, όπου οι διαγωνιζόμενοι τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλο, έχει το ιδανικό πλάτος ποταμού, αλλά και σημεία όπου δεν προτείνεται να στριμωχτούν πάνω από ένας, όπως η πτώση πάνω απ' τη "Ντουζιέρα"...

ή η ίδια η "Ντουζιέρα"

Η τελευταία μεγάλη πτώση στον Άνω Λούσιο είναι η Κουρτίνα, που σηματοδοτεί και τον τερματισμό του τρίτου σκέλους των αγώνων. Η πτώση αυτή είναι πάνω σε ένα S και η πρόσβασή της δεν έχει ορατότητα παρά την τελέυταία στιγμή. Κάποια κλαριά που κρέμονται πάνω απ' τη πτώση, προσδίδουν μυστήριο στο τελικό μπουφ, αν και αυτό που προσδίδει μεγαλύτερο μυστήριο είναι η σπηλιά που καραδοκεί στα δεξιά της πτώσης. Αν πέσετε με μύτη δεξιά, έχετε μεγάλες πιθανότητες να εξερευνήσετε αυτό το μυστήριο, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς διάφορα μέλη της παρέας μας... κάποιος μάλιστα είχε χάσει και τον αγώνα έτσι... (καλά, δε βάζω φωτό)

 Ο Θωμό στην κουρτίνα...

ενώ στα video κάτω Κονίδης και Λουκόπουλος

Το πεδίο από εδώ και κάτω γίνεται πιο εύκολο, με μόνα δυο σημεία που πρέπει να προσέξουμε τις δυο στροφές που το ποτάμι στρίβει 90 μοίρες δεξιά. Η πρώτη έχει ένα μικρό boulder garden που καλύτερα περνιέται απ' τα δεξιά, ενώ στο τέλος της δεύτερης είναι το κάθετα σφηνωμένο δέντρο. Μπορείτε να περάσετε προσεκτικά από κάτω, αφού κάνετε επιτυχώς την μικρή σκάλα στην αρχή του περάσματος, αλλιώς, γίνεται και portage απ' την αριστερή όχθη. Η γέφυρα της εξόδου δεν είναι πάνω από 200 μέτρα μακριά.

Άλλη μια πετυχημένη εξόρμηση στο ευλογημένο ποτάμι έλαβε τέλος. Η συνέχεια επί της ταβέρνας, στην έξοδο της Καρύταινας. Στην επιστροφή, μας σταμάτησε και η αστυνομία για έλεγχο. Ευτυχώς είχαμε όλοι μαζί τις ταυτότητές μας, γιατί τα παλικάρια είχανε βγει στη γύρα για "ληξιπρόθεσμα". Δεν την βγάζουμε καθαρή φέτος... Κατά τ' άλλα, ψάχνουμε τον Ψωμιάδη...