Προφανώς όχι εδώ που ήρθαμε με τ’ αμάξια… εδώ είναι ο Άνω Λούσιος… ο μικρός αδελφός του Λούσιου, με συνεχόμενες δυσκολίες 3ου – 4ου βαθμού που είναι για πιο έμπειρους «παίχτες». Εδώ θα μπουν οι πατεράδες σήμερα, να κάνουν και τη προπόνησή τους εν όψει του καθιερωμένου πια αγώνα στις αρχές Νοεμβρίου. Τα πιτσιρίκια θα μας περιμένουν για να μπουν στο κάτω κομμάτι του Λούσιου – Αλφειού, μέχρι τη γέφυρα του Κούκου.
Όπως είχε διαφανεί και από τα τελευταία μηνύματα και συνομιλίες, η οργάνωση των μεταφορικών ήταν μόλις ένα κλικ πάνω απ’ την κατηγορία «αποδιοργάνωση», οπότε χωρίς οδηγούς κι αφού αλλάξαμε, ξαναμπήκαμε στ’ αυτοκίνητα να πάμε να τ’ αφήσουμε στην έξοδο του Άνω Λούσιου και να ξαναγυρίσουμε.
Η στάθμη στο ποτάμι καλοκαιρινή, χωρίς αυτό να μας στενοχωρεί μια και η καλοκαιρινή στάθμη του Άνω Λούσιου είναι μια χαρά για κατάβαση, χωρίς το σκάφος να έχει πρόβλημα με τα βράχια, ίσα ίσα που το ποτάμι σ’ αυτή τη στάθμη συγχωρεί τα λάθη των απροπόνητων καγιάκερς. Ο Άνω Λούσιος βέβαια ανήκει στην κατηγορία Respect που σημαίνει πως είτε απροπόνητος είσαι είτε προπονημένος, αν δεν προσέξεις «την έφαγες» και γι αυτό πάντα, αλλά ιδιαίτερα στην πρώτη κατάβαση της σαιζόν, ο επικεφαλής έχει τα μάτια του ανοικτά για πεσμένα δέντρα στα καταρρακτάκια και τα στενά τυφλά περάσματα, που σε κανονικές συνθήκες τα «περνάμε αέρα».
Έτσι και αυτή τη φορά η σωστή τακτική του Κονίδη που οδηγούσε την ομάδα, να σταματήσει πριν το πρώτο στίβο μάχης – το κομμάτι δηλαδή που γίνεται το πρώτο σκέλος του αγώνα – να ελέγξει τον «ωμοβγάλτη» αποδείχθηκε σωστή, μια και ένα δέντρο είχε κλείσει όλο το δεξί τμήμα του ποταμού, όπου μάλιστα οδηγούταν και το περισσότερο νερό. Αφού φτάσαμε ένας ένας στο σημείο, σταματήσαμε και κάναμε μια προσπάθεια να βγάλουμε το δέντρο απ’ τη μέση.
Καταλήξαμε να του αλλάξουμε απλά θέση, από κάθετα στο ποτάμι το σπρώξαμε παράλληλα μ’ αυτό στο δεξί του άκρο. Προσοχή λοιπόν σ’ αυτό το σημείο, οι επόμενοι που θα κατέβετε το ποτάμι. Αν είναι και τοπ νερό ανεβασμένο μπορεί το δέντρο να μην φαίνεται… μη σας πάει το νερό τέρμα δεξιά!
Στον ωμοβγάλτη κάτσαμε κανά εικοσάλεπτο, μια και οι προαναφερόμενες μετακινήσεις έγιναν με σχοινιά και πολύσπαστα, μια τεχνική που καλό είναι να την προβάρουμε συχνά πυκνά, μια που ακόμα και απόφοιτοι σχολών Rescue3 (μη με ρωτήσετε ποια χρονιά μόνο – μπορεί και να λεγόταν rescue 2 τότε) τα βρήκαν σκούρα στο να στήσουν ένα απλό πολύσπαστο.
"Βρε μ@#$%&ς, θα τελειώσετε ποτέ να φύγουμε;" Αν βέβαια έκανε το κόπο ο Ζιάκας (περί αυτού ο λόγος φυσικά) να γυρίσει έστω το κεφάλι του προς τους επιχειρούντες, θα έβλεπε το φίλο του τον Κονίδη να αλλάζει τρία χρώματα (όσα κι οι φορές που αναγκάστηκε ν’ αλλάξει θέση στη τροχαλία δηλαδή, μήπως και λειτουργήσει και το Ζ μαζί με το Drag…)
Η κατάβαση συνεχίστηκε ομαλά, με τους συμμετέχοντες να επιδίδονται σε ένα συνεχόμενο μπιλιάρδο, με τα σκάφη να μην έχουν αφήσει βράχο στον οποίο να χτυπήσουν. Τώρα αν κάποιοι πάνε να μας πείσουν πως οι συγκρούσεις εκείνες ήταν στη γραμμή που είχαν χαράξει, τότε τι να πω… πάσο. Με το Ζιάκα να οδηγεί – όπου είχε ίσιωμα και φουλ ορατότητα – και τον Κονίδη ν’ αναλαμβάνει σε κάθε τυφλή στροφή, η κατάβαση κύλισε ομαλά και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ο καταρράκτης πάντα εντυπωσιακός και πάντα γρηγορότερος στο τράβηγμα απ’ όσο κάθε φορά τον περιμένουμε, το 4άρι θέλει πάντα ρυθμό κι ευλύγιστη μέση για ν’ ακολουθήσεις τη ροή από σκαλί σε σκαλί (εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι τι δεν είχα, ρυθμό ή ευλύγιστη μέση και παραλίγο να γίνει του Αγίου Βαρθολομαίου…)
Στο «πονηρό» κομμάτι πριν το 3ο στίβο μάχης, εκεί που ο Λουκό με κοροϊδεύει πως όλο κολλάω, σήμερα κόλλησα για άλλο λόγο – να του πιάσω το σκάφος... Αυτός κολύμπαγε!
Στη ντουσιέρα όλοι περάσαμε «στεγνοί» - ήμασταν εκτός ρυθμού αγώνων, γι αυτό μάλλον – και τερματίσαμε τη διαδρομή σ’ ένα απολαυστικό δεύτερο καταρράκτη.
Ο Χάρης στο δεύτερο καταρράκτη
Το υπόλοιπο του ποταμού είναι αυτό που λέμε «συζητήσιμο» με τα «ζευγαράκια» πιασμένα χέρι – σκάφος να αφήνονται να τους σπρώχνει το νερό, ενώ πιο πίσω, οι «συντηρητικούρες» να τους κράζουνε…
Αφού φτάσαμε στη γέφυρα του Ατσίχολου, θέση πρωταγωνιστών ανέλαβαν οι νεόκοποι καγιάκερς – New Generation ή NG όπως τους αποκαλεί ο Παναγό, ο οποίος ανέλαβε και ως παλιός εκπαιδευτής να τους υπενθυμίσει τα σήματα του ποταμού. Ένα ένα τα παιδιά επεναλάμβαναν με τα χέρια τα σήματα για το «στοπ» και το «πάμε», το «έντυ», το «θέλω βοήθεια» και το «είμαι καλά» και ορίστηκε η σειρά με την οποία θα κατέβαιναν. Τελικές ρυθμίσεις σκαφών και τα πιτσιρίκια "καθάρισαν" τη πρώτη σκάλα 2ου βαθμού, που είναι το test για κάθε ομάδα κατάβασης και ιδιαίτερα σε σχολές, πυροδοτεί και τις πρώτες ανατροπές.
Σπύρος Διώχνος (επάνω) Θάλεια Κωνσταντινίδη (κάτω) στα πρώτα μέτρα του Λούσιου
Άψογο στυλ απ' το δεκάχρονο Γιώργο Κόλλια στο ξεκίνημα του Λούσιου
Ο γράφων δεν ακολούθησε την ομάδα "γονείς και τέκνα", μια και είχε αναλάβει - αν και αυτό λέγεται «χώσιμο» - να βοηθήσει στις μεταφορές των υπολοίπων αυτοκινήτων στην κάτω έξοδο. Μαθαίνω όμως πως οι NG τα πήγαν μια χαρά, σε σημείο που κάποιοι γονείς, μετά τον ενθουσιασμό και την περηφάνια που έκαναν επιτέλους καγιάκ στο ποτάμι μαζί με τα παιδιά τους, άρχισαν να φοβούνται πως φτάνει η ώρα που θ’ ακούσουν το κλασσικό και αναπόφευκτο «άσε γέρο… είναι δύσκολο το ποτάμι… θα μας καθυστερείς!»
Παραλειπόμενα δεν καταγράφηκαν πολλά κι αν εξαιρέσουμε δύο eject όλα κύλισαν ομαλά. Πάντως οι περιπτώσεις των εγκαταλείψεων, το κολύμπι και η διάσωση σε πραγματικό ποτάμι… αυτό κι αν ήταν εκπαιδευτικό για τα παιδιά. Ευτυχώς που στην ομάδα υπήρχαν και υποψιασμένοι και έμπειροι διασώστες, μια και οι γνωστοί άγνωστοι (με κίτρινα κράνη) εξακολουθούσαν να κάνουν «υψηλή» επίβλεψη εντός του (μπλε) καγιάκ τους…
Η Άρτεμις στο πέρασμα του (στεγνού) καταράκτη
Η Μαίρη κι ο Σπύρος με τους ευτυχείς (και προπαντώς σώους) φερέλπειδες καγιάκερς
Αυτόν που μας μάτιασε θέλω μόνο να βρω… Δύο σκάφη πάνε στα Παναγοπούλεια pits για κόλλημα και το Τέριος το έπιασε λάστιχο στην εθνική. Στην αρχή, πέρασα το βόμβο που ακουγόταν για κάποιο ιμάντα, ή κάποιο κουπί που είχε στρίψει στη σχάρα. Ήταν κι αυτό το ροχαλητό δίπλα μου που δε μ’ άφηνε να μελετήσω το βόμβο. Κάποια στιγμή ο βόμβος (που προφανώς ήταν το λάστιχο που χε χάσει τον αέρα) μετατράπηκε σε τράνταγμα κι ένας έντρομος Λουκόπουλος ξύπνησε απότομα και φώναξε κοιτάζοντας τον καθρέφτη. Έπιασε φωτιά το λάστιχο. Τελικά ήταν μόνο καπνός απ’ τη τριβή ζάντας και ελαστικού (το οποίο έγινε κομμάτια).
Ευτυχώς, αποφύγαμε το ρολ και απλά αναγκάστηκε ο Λουκό να ξεβολευτεί απ’ το ανακλινόμενο και να βάλει πλάτη, ν’ αλλάξουμε λάστιχο. Λίγο μετά, το FreeLander του Κονίδη δεχόταν επίθεση στην εθνική, από ένα μαύρο στρογγυλό αντικείμενο. Το επιτηθέμενο αντικείμενο που έσκασε με κρότο κάτω απ' τ' αμάξι του, αποδείχτηκε πως ήταν απλά ένα αδέσποτο κράνος (χωρίς κεφάλι μέσα ευτυχώς...) και οι ζημιές στο πολύπαθο Freelander (να δούμε ποιός θα το πάρει με τόσα δημοσιευμένα ατυχήματα) ήταν μάλλον ψυχολογικές...
Άλλη μια πετυχημένη εκδρομή τελείωσε... νύχτα ασφαλώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου