Ένα blog για το καγιάκ, τους καγιάκερς και τα ποτάμια της Ελλάδας. Ένα blog που έρχεται να γεμίσει όσο μπορεί το κενό ενημέρωσης που αφήνει πίσω του το site του TEAMadara, ένα site που για αρκετά χρόνια αποτέλεσε μια πλατφόρμα βάσης για το αγαπημένο μας σπορ.
Το site του TEAMadara εξακολουθεί να υπάρχει - ενημερωμένο μέχρι την άνοιξη του 2009 - με φωτογραφίες και ανταποκρίσεις από τις καταβάσεις μας των τελευταίων 5 ετών, τους χάρτες και τις αναλυτικές περιγραφές των πλεύσιμων ποταμών της πατρίδας μας, τις ιστορίες των "πιονέρων" του σπορ, αλλά και το "εκπαιδευτικό" κομμάτι για νέους στα ποτάμια καγιάκερς.
Τα τελευταία χρόνια, οι ενημερώσεις του site λιγόστεψαν, όπως λιγόστεψε κι ο ελεύθερος χρόνος ή ακόμα και η διάθεση για μακροσκελείς ανταποκρίσεις από τις εκδρομές μας, που συνεχίζουν βέβαια να γίνονται. Από την άλλη η παρέα του καγιάκ διευρύνθηκε. Νέοι καγιάκερς αρχίζουν να εξερευνούν τα ποτάμια, μαζί με κάποιους από τους παλιούς που επιμένουν ακόμα. Η αναγέννηση της Αθηναϊκής Λέσχης Καγιάκ, με τα river parties και τα παιδικά kayak camps, είναι το μέλλον που όλοι ευχόμαστε να ανθίσει και η κοινή μας βάση αναφοράς.
Αυτό δε σημαίνει όμως πως οι "παλιόγεροι" του καγιάκ θα κρεμάσουμε τα κουπιά μας, ούτε πως θα σταματήσουμε να κάνουμε τις εκδρομές μας όσο "περιπετειώδεις" ήταν και στα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως και θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε σε ποτάμια πέραν των δυνατοτήτων μας, σε απαγορευτικές στάθμες και ώρες περασμένες. Σαφώς θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε με το στόμα ανοικτό κι εκείνο το βλέμα του "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό", ενώ τα σχοινιά θα ίπτανται πάνω απ' τα κεφάλια μας (ενίοτε με πέτρες μέσα στο σακούλι).΄Οτι θα χάνουμε κουπιά και θα σπάμε σκάφη για καιρό ακόμα το θεωρώ δεδομένο (κεφάλια να μη σπάμε μόνο γιατί είμαστε οικογενειάρχες πια οι περισσότεροι)
Όλα τα παραπάνω επιβάλουν να συνεχίσουμε να καταγράφουμε τα τεκτενόμενα στις εξορμήσεις μας, διανθίζοντάς τα με τις γνωστές πικάντικες λεπτομέρειες. Κάποιοι βέβαια θεωρούν τη συγκεκριμένη πρακτική ως κιτρινισμό και με προκάλεσαν να βάψω όλη τη σελίδα κίτρινη, αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη...
Επιστρέφουμε λοιπόν, με νέο κέφι και μέσα απ' αυτό το "Καγιακολόγιο", να καταγράψουμε όλα τα τεκταινόμενα στη μικρή αυτή κοινωνία των ποταμών. Εκδρομές, καταβάσεις, περιπέτειες, αγωνίες, αγώνες και γιορτές. Μαζί με το blog των Φίλων των Ποταμών, το οποίο έχει ήδη αναλάβει το κομμάτι των περιβαλλοντικών μας ανησυχιών, πιστεύω πως θα 'χουμε πολλά να λέμε και να συζητάμε. Χρησιμοποιώ τον πληθυντικό, γιατί θα υπάρχει η δυνατότητα σε όλους - και σας προσκαλώ - να συμμετέχετε, είτε με άρθρα είτε - αν και αυτό το φοβάμαι - με σχόλια.
Μπράβο Νίκο συγχαρητήρια, ωραία παρουσίαση και δυνατή η νέα σου προσπάθεια. Οπωσδήποτε το tasting θα έχει πολλές ιστορίες να στείλει στην προσπάθεια αυτή…..
ΑπάντησηΔιαγραφή…αν και παρατήρησα ότι το χρώμα στο blog άλλαξε και έγινε κάτι σαν του μπετόν, όπως το χρώμα που έχουν τα ποτάμια όταν γεμίζουν από τα χιόνια, ενώ εγώ θα προτιμούσα το ‘’λαμπερό και φωτεινό’’ κίτρινο.
………………..Αυτό δε σημαίνει όμως πως οι "παλιόγεροι" του καγιάκ θα κρεμάσουμε τα κουπιά μας, ούτε πως θα σταματήσουμε να κάνουμε τις εκδρομές μας όσο "περιπετειώδεις" ήταν και στα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως και θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε σε ποτάμια πέραν των δυνατοτήτων μας, σε απαγορευτικές στάθμες και ώρες περασμένες. Σαφώς θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε με το στόμα ανοικτό κι εκείνο το βλέμα του "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό", ενώ τα σχοινιά θα ίπτανται πάνω απ' τα κεφάλια μας (ενίοτε με πέτρες μέσα στο σακούλι).΄Οτι θα χάνουμε κουπιά και θα σπάμε σκάφη για καιρό ακόμα το θεωρώ δεδομένο (κεφάλια να μη σπάμε μόνο γιατί είμαστε οικογενειάρχες πια οι περισσότεροι)…………………..
Τα παραπάνω λόγια τα θεωρώ ως υπόσχεση !!! μεταξύ της παρέας,
το μόνο που διαφωνώ πάντα είναι η ώρα εισόδου πρέπει να είναι νωρίς!!!
Καλά να είμαστε πάντα με υγεία τα λέμε
Σπύρος
Ο Σπύρος έγραψε: "αν και παρατήρησα ότι το χρώμα στο blog άλλαξε και έγινε κάτι σαν του μπετόν, όπως το χρώμα που έχουν τα ποτάμια όταν γεμίζουν από τα χιόνια, ενώ εγώ θα προτιμούσα το ‘’λαμπερό και φωτεινό’’ κίτρινο"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δε ξέρεις Σπύρο... τα χρώματα αλλάζουν σαν τα φύλλα και πολύ εύκολα κιτρινίζουν. Κάτσε να "συννεφιάσει" και θα δεις
Εφτασε η ωρα του Γιαννη Βαλαώρα ... η στιγμή της αλήθειας που τοσο περιμέναμε ... η στιγμη που ολα πλεον θα βγαίνουν στην επιφάνεια χωρις την παρέμβαση του γνωστού κιτρινιστή του διαδικτύου ... αδερφια ο αγώνας τώρα δικαιωνεται ... ενωμένοι μετα απο κάθε εκδρομη θα μπορούμε να γράφουμε αυτά που ο γνωστός κιτρινιστης απέφευγε να καταγράφει ... Τα παραλειπόμενα θα επανέρθουν με σκανδαλιστικές λεπτομέρειες ... και για να δοκιμάσω τη δυνατότητα λογοκρισίας αρχίζω με ενα απο τα γεγονότα του ΣΚ ... ποιος ειναι ο γνωστός υπέρβαρος που αναγκαζόταν στη ράμπα της πιστας να πιάνεται από την άκρη του ιμάντα για να μπορει να ανεβει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ζιάκας; Όχι, όχι ο Παύλος... Μπα, απλά θέλει αλλαγή ιμάντα το εργαλείο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρατήστε όμως τα συγκεκριμένα σχόλια για το ειδικό ποστ που θα δημοσιεύσει ο "πρώην" υπέρβαρος και προσεχώς κορμάρα πολύ σύντομα.